பாதிரியாரும் போற்றிய ஒரு இந்து சாமியார்

சுவாமிஜியைப் போற்றிய பாதிரியார்

ஆக்கம்: ரீவ்ஸ் கால்கின்ஸ்

(பிப்ரவரி 2009 ராமகிருஷ்ண விஜயத்தில் வெளிவந்த கட்டுரை.)

சுவாமி விவேகானந்தரைச் சந்தித்த என் முதல் அனுபவம் மகிழ்ச்சியான ஒன்றல்ல. அவர் இந்தியாவின் பிரதிநிதியாக சிகாகோவிற்கு உலக சர்வ சமய மாநாட்டிற்கு வந்திருந்தார்.

அப்போது கல்லூரிப் படிப்பை முடித்து ஒரு பாதிரியாராகச் சேர்ந்திருந்த நான், தொன்மை வாய்ந்த கிறுத்துவ வரலாற்றைப் போற்றாமல் அவர் “கிழக்கில் உதித்த நட்சத்திரமாக”, வேதாந்தம் என்ற வேறு ஒரு தத்துவத்தைப் பிரச்சாரம் செய்தது எனக்குப் பிடிக்கவே இல்லை.

அமெரிக்க ஜனநாயக எண்ணங்களில் நம்பிக்கை கொண்டிருந்த என்னை, “அவரது அரசரைப் போன்ற கம்பீரமான நடத்தையும் பேச்சும்”தான் நிலையகுலையச் செய்தன என நினைக்கிறேன். “பிறரை விடத் தான் சிறந்தவர்” என்று அவர் எப்போதும் காட்டிக்கொள்ளவில்லை.

அதன் பின் பல வருடங்களுக்கு நான் அவரைப் பற்றி வேறு ஒரு செய்தியும் கேள்விப்படவில்லை. நானும் அவரைப் பற்றி மறந்து விட்டிருந்தேன்.

டிசம்பர் 1900-ல், நேப்பிள்ஸிலிருந்து கிளம்பி நான் “ரூபப்பட்டினோ” என்ற கப்பலில் இந்தியாவிற்குப் பயணம் செய்துகொண்டிருந்தேன். கப்பலில் உணவருந்தும் அறையில் எனது இருக்கை நடு பாகத்தில் ஒரு வரிசையின் இறுதியில் இருந்தது. நான் கூறப்போகும் நிகழ்ச்சிக்கு இது தொடர்புடையது.

ட்ரேக் ப்ராக்மேன் ஐ.ஸி.எஸ். என்பவர் வலது புறத்திலும் வேறு யாரோ ஓர் ஆங்கிலேயர் அவரது எதிரிலும் இருந்தனர். கப்பல் சூயஸ்கால்வாயை நெருங்கிய போது எங்களுக்கு உணவு பரிமாறப்பட்டது. அப்போது ஒரு புதியவர், இந்திய உடையில் ட்ரேக் ப்ராக்மேனுக்கு அருகில் வந்து அமர்ந்தார்.

அவர் யாருடனும் பேசவில்லை. கப்பலில் தந்த பிஸ்கட்டையும் சோடாவையும் அருந்தினார். உணவு நேரம் முடியும் முன்பே எழுந்து சென்றுவிட்டார். அவ்வளவு அமைதியாகவும், அதே சமயம் கம்பீரமாகவும் வந்து சென்ற அவர் யார்?

அவர் சாதாரணமானவர் அல்ல என்பது மட்டும் தெரிந்தது. அங்கிருந்த பழக்கப்பட்ட பிரயாணி ஒருவர் உணவு பரிமாறும் பிரதம பணியாளரிடம் அன்றைய மது பானத்திற்கு ஆர்டர் செய்தவர்களின் பட்டியலைக் கொண்டு வரும்படிப் பணித்தார். அது கொண்டுவரப்பட்டதும், தனது அட்டையைத் தேடுவதுபோல அவர் வேறு ஓர் அட்டையை வெளியில் எடுத்து அதை அங்கிருந்தவர்களிடம் காட்டினார்.

என்னிடம் அது காட்டப்பட்டபோது அதில் “விவேகானந்தா” என எழுதியிருந்ததையும், சோடா நீருக்கான வேண்டுகோள் மட்டும் பதிவாகியிருந்ததையும் கண்டு நான் துணுக்குற்றேன்.

அவர் சர்வசமய மாநாட்டில் ஏற்படுத்திய சலசலப்பு எனக்கு நினைவிற்கு வந்தது. கப்பலில் தொடர்ந்த என் பயணம் மிகவும் சுவாரஸ்யமாக இருக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் மீண்டும் அவரைச் சந்திக்கக் காத்திருந்தேன்.

அந்த சுவாமியுடன் முதல் சந்திப்பில் ஏற்பட்ட எதிர்மறையான எண்ணங்கள் அப்போதும் என் மனதை விட்டு அகன்றிருக்கவில்லை. அதனால் நானே சென்று என்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொள்ளவில்லை.

தற்செயலாக வேறு ஒருவர் சுவாமியின் பெயரைக் கூறி, “அவரை நாம் சீண்டிப் பார்ப்போம்; பேச வைப்போம்” என்று கூறியது என் காதில் விழுந்தது. அந்நியர்களிடமும் பண்புடன் நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தால் அடுத்த பத்து நாட்களும் விவேகானந்தரின் நண்பனாக இருந்து அவரைச் சீண்டுபவர்களிடம் இருந்து காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற எண்ணம் என் மனதில் உதித்தது.

இந்த நட்புணர்வை உணர்ந்தவர்போல் உடனே அவர் என்னைத் தேடி வந்து கேட்டார்: “நீங்கள் அமெரிக்க மதப் பிரச்சாரகரா?”

”ஆம்” என்றேன்.

 “எங்கள் நாட்டில் நீங்கள் ஏன் கிறுத்துவ மதத்தைப் போதிக்கிறீர்கள்?” என்று அவர் நேரடியாகக் கேட்டார்.

“நீங்கள் ஏன் எங்கள் நாட்டில் மதத்தைப் போதிக்கிறீர்கள்?” என நானும் திருப்பிக் கேட்டேன்.

பிறகு நிலவிய அமைதியில், நான் புருவங்களை உயர்த்தி அவரது கண்களைப் பார்த்தேன். உடனே நாங்கள் இருவரும் மனம் விட்டுச் சேர்ந்து சிரித்தோம். நண்பர்களானோம்.

ஓரிரு நாட்களுக்கு உணவறையில் சில பயணிகள் வந்து அவரைச் சீண்டுவார்கள். ஆனால் அவர், எந்த விவாதத்திற்கும் தாம் தயாராக இல்லை என்பதை மிகச் சில வார்த்தைகளால் வெளிப்படுத்தி விடுவார். அது அவர்களைப் புண்படுத்தாது, ஆனால், புரிய வைக்கும். தேவையான அளவு மட்டும் பேசப்படுபவையாக அவரது பதில்கள் இருக்கும்.

அவை பொருத்தமான மேற்கோள்களுடன் இருக்கும். அப்பதிலைக் கேட்டுச் சாதாரணமானவர்கள் தங்களது வாள்களை உறையிலிட்டு, வாலைச் சுருட்டிக்கொண்டு சென்று விடுவர். ஆனால் ப்ராக்மேன் மட்டும் பின்வாங்கவில்லை.

மற்ற அனைவரும் சுவாமியுடன் செய்யும் கருத்துப் பரிமாற்றத்தில், உதாரணங்களையும் உவமைகளையும் தள்ளிவிட்டு, அனைவராலும் ஒத்துக்கொள்ளப்பட்ட விஷயங்களை மட்டுமே ப்ராக்மேன் பேசுவார்.

அது சுவாமியை சங்கடத்தில் ஆழ்த்தியது. சிறிது சிறிதாகக் கடைசி மேஜையைச் சுற்றி அமர்ந்திருந்த எங்களிடமிருந்து மற்ற பயணிகளின் கவனம் விலகிச் சென்றுவிட்டது. எங்களைத் தொந்தரவு செய்யாமல் விட்டுவிட்டார்கள்.

ஓர் இரவில் நான் சுவாமியின் ஒரு புதிய பரிமாணத்தைக் கண்டுபிடித்தேன். விவேகானந்தர் அன்றூ தமது பேச்சில் நிகரற்றவராக ஒளிர்ந்தார். அவரது சொற்கள் கங்கை நதி பெருக்கெடுத்து ஓடுவதைப் போல் வெளிவந்தன. அந்தப் பிரவாகத்தத் தடைசெய்ய அங்கு வேறு ஒன்றுமில்லை.

இடையில் எங்களது கேள்விகள் அவரது கவனத்தைச் சற்றே திசை திருப்பும். ஆனாலும், பதில் கூறிவிட்டு நொடியில் அவர் கவனம் தமது பேச்சின் மையக்கருத்தின் பிரவாக தாரைக்குத் திரும்பும்.

என்றாவது எங்கள் இதயத்தைத் தொடும்படி அவர் ஏதாவது விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசி முடித்திருந்தாரென்றால், அவர் விடைபெற்றுச் செல்லும் முன் எங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும், மரியாதையுடன் வணக்கம் கூறிவிட்ட்டு, எழுந்து அமைதியாகச் சென்றுவிடுவார். ப்ராக்மேனின் எதிரில் அமர்ந்திருந்தவர் என்னிடம் கேட்டார்:

“அந்த இந்தியக் கனவானிடம் நாம் குறுக்குக் கேள்விகள் கேட்டால், அவர் எங்கே நிறுத்தினாரோ, அங்கிருந்தே மீண்டும் பேச்சைத் துவக்குவதைக் கவனித்தீர்களா?”

“ஆமாம், நாங்கள் அதைக் கவனித்தோம்.”

“அவர் நமக்காக, தான் ஏற்கனவே ஆற்றிய சொற்பொழிவு ஒன்றைத்தான் மீண்டும் கூறியிருக்கிறார்” என்றார்.

ஆம். அது அப்படித்தான் இருந்தது. அது ஓர் ஆச்சரியமளிக்கும் சுவையான அனுபவம். கப்பலின் மேல் தளத்தில் அமர்ந்து தேநீரை உறிஞ்சிக் குடிக்கும் நேரத்தில் செய்யப்படும் திசையற்ற உரையாடல் போல அது எங்களுக்குத் தோன்றவில்லை ! அந்த அனுபவம் மறக்க முடியாத ஒன்று !

ஜனவரி 12. விவேகானந்தரின் பிறந்த நாள் தேசிய இளைஞர் தினமாகும்.  அவர் விடுத்த அனல் போதனைகள் நம் உரிமைகளின் உயிர் மூச்சாக இருக்கிறது.  இந்துக்களின் உயிரில் ஊக்கம் எழுப்பிய விவேகானந்தப் பரஞ்சோதியின் காலடியை இன்று பணிந்து தொழுவோம்.