Tag: சீமான்

இலங்கைக்கு எதிரான தீர்மானத்தை ஒருவழியாக ஐ.நா.சபை மனித உரிமைகள் கவுன்சிலில் நிறைவேற்றி இருக்கிறது, உலகின் தன்னிச்சையான காவல்காரனான அமெரிக்கா.

எதிர்பார்த்தது போலவே,  இந்தத் தீர்மானத்தில் எந்த சுக்கும் இல்லை.  இதற்கே இந்த ஆர்ப்பாட்டம். இதை முன்வைத்து இரு வாரத்துக்கு மேலாக தமிழகம் கிளர்ந்து துடித்தது.

குதிரை தப்பிய பின் லாயத்தைப் பூட்டிப் பலனில்லை என்பதை நாம் எப்போது உணரப் போகிறோமோ தெரியவில்லை.  2009  ஏப்ரல், மே மாதங்களில் இலங்கையில் நிகழ்ந்த உள்நாட்டுப் போரின் போது ஏதோ வேற்றுக் கிரகத்தில் நடப்பது போல வேடிக்கை பார்த்திருந்த அதே தமிழகம், இப்போது குதித்துக் கொந்தளிக்கிறது.

சுமார் ஒரு லட்சத்திற்கு மேற்பட்ட இலங்கை வாழ் தமிழ் மக்கள் யுத்தத்தின்  கடைசி இரண்டு நாட்களில் கொடூரமாகக் கொல்லப்பட்டனர். அந்த கொலைவெறிக்கு உதவியது அப்போதைய மன்மோகன்  சிங்-  சோனியா அண்ட் கோ தலைமையிலான காங்கிரஸ் கூட்டணி அரசு தான். அந்தக் கூட்டணியில்- வெற்று அறிக்கைகளை வெளியிட்டபடி இருந்த கருணாநிதியின்-  திமுகவும் இருந்தது. அப்போது நடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் இலங்கை இனப்படுகொலைக்கு பதிலடியாக தமிழ் மக்கள் வாக்களிப்பார்கள் என்று உலகமே எதிர்பார்த்தது. ஆனால் நடந்தது என்ன?  மொத்தமுள்ள 39 தொகுதிகளில் 27 தொகுதிகளில் திமுக- காங்கிரஸ் கூட்டணி வென்றது. ஈழத் தமிழரின் சர்வ நாசத்துக்குக் காரணமான இக்கட்சிகளுக்கு வாக்களித்த அதே தமிழகத்தில் தான் இன்று அனாவசிய கொந்தளிப்பு.

திமுக தலைவர்  ‘கண் கெட்ட பிறகு சூரிய நமஸ்காரம்’ செய்த கதையாக ஆளும் கூட்டணியிலிருந்து விலகி இருப்பதாக ஊடகங்கள் எழுதுகின்றன. தமிழக மக்கள் மட்டும் என்னவாம்?  இன்று காட்டும் இதே தீவிரத்தை 2009 ல் காட்டி இருந்தால், அன்றைய தேர்தலில் திமுக கூட்டணிக்கு பாடம் புகட்டி இருந்திருந்தால், இலங்கை வாழ் தமிழரின் நிலைமை மிகவும் கேவலப்பட்டுப் போயிருக்குமா?

ஒரு முக்கியமான உளவுத் தகவல். இலங்கைப் போரின் கடைசி கட்டத்தில் விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தின் பல முன்னணி தலைவர்கள் இலங்கை ராணுவத்திடம் வேறு வழியின்றி சரணடைந்தனர். அவர்களை காவலில் வைத்திருந்த இலங்கை அரசு, இந்திய தேர்தல் முடிவு தங்களுக்கு சாதகமாக (காங்கிஸ் வெற்றி) வந்தவுடன், அவர்களை சுட்டுக் கொன்றது என்பது தான் தகவல். ஆக, இலங்கை அரசு இந்திய ஆட்சியில் மாற்றம் தேர்தலால் வந்துவிடுமோ என்று அஞ்சி இருக்கிறது. அவ்வாறு நமது தமிழக மக்கள் அப்போது தீர்ப்பெழுதவில்லையே?  இப்போது மட்டும் என்ன இந்த ஆவேசம்?

பிரபாகரனின் இரண்டாவது மகன் பாலச்சந்திரன் கொல்லப்பட்டது கசிந்ததால் தான் இந்த ஆவேசம் என்கிறார்கள். இதே ஆவேச முழக்க அரசியல்வாதிகள் (வைகோ,  நெடுமாறன்,  சீமான் உள்ளிட்ட பலர்) பிரபாகரன் கொல்லப்பட்டதை இன்னமும் கூட ஏற்க மறுத்து கதை கட்டிக் கொண்டிருப்பவர்கள். இவர்களை நம்பினால் நாசம் தான்  என்று தெரிந்தே, இம்முறை மாணவர்களின் போராட்டம், இவர்களை சற்றே விலகி நில்லும் பிள்ளாய் என்று கூறி விளக்கி வைத்திருக்கிறது. ஆயினும், இந்த ஆர்ப்பாட்டங்களால் என்ன பயன்? கொத்துக் குண்டுகளுக்கு நமது சொந்த சகோதரர்கள் செத்து விழுந்தபோது வராத கோபம் இப்போது வந்து பயன் என்ன? இது வெறும் கழிவிரக்கமாகவே பல்லிளிக்கிறது.

ஆயினும், ஒரு விஷயம், இந்த மாணவர்களின் போராட்டம் இல்லாதிருந்தால்,  சுயகாரியப் புலியான கருணாநிதி, காங்கிரஸ் கூட்டணியிலிருந்து விலகி இருக்கவே மாட்டார். ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணியில் கடந்த  9 ஆண்டுகளாக பதவி சுகம் அனுபவித்த, ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழலில் பல கோடி ஏப்பம் விட்ட கட்சிக்கு இப்போது ஈழத் தமிழர் மீது திடீர் அக்கறை வந்ததற்குக் காரணம், மாணவர்களின் போராட்டம் தான். மத்தியில் ஆளும் கூட்டணியின் தலைமையான காங்கிரஸ் கட்சியின் சுயரூபத்தை அம்பலப்படுத்துவதிலும், திமுகவின் பலவீனத்தை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுவதிலும் இப்போராட்டம் உதவி இருக்கிறது. இதை மறுக்க இயலாது.

ஆனால், மாணவர்களின் போராட்டத்தில் சில இடங்களில் ஊடுருவிய தேச விரோதிகள் இந்திய ஒருமைப்பாட்டுக்கு எதிராக அவர்களைத் தூண்டி விட்டதையும் காண முடிந்தது. எந்த தனித் தமிழ்நாடு கும்பலால் ஈழத் தமிழர்கள் தமிழகத்தில் ஆதரவை இழந்தார்களோ,  அதே கும்பல் தான் இப்போது காங்கிரஸ் மீதான கோபத்தை இந்திய ஒருமைப்பாடு மீதான வெறுப்பாக மாற்ற முயன்றது. இதை தமிழக அரசு முளையிலேயே கிள்ளி இருக்க வேண்டும். எப்போதும் இவ்விஷயத்தில் தெளிவாக செயல்படும் ஜெயலலிதா  இம்முறை அமைதி காத்தது புரியாத புதிர்.

ஒருவேளை, மாணவரின் போராட்டம் கருணாநிதிக்கும்  காங்கிரசுக்கும் தானே எதிரானது என்று அவர் கண்மூடி அமர்ந்திருக்கலாம். ஆனால், சில புல்லுருவிகள் இடையில் நிகழ்த்தியுள்ள சேதாரம் சாதாரணமானது அல்ல.  அரசு கண்டுகொள்ளாது என்பது அம்பலமானவுடன், தெருவில் இறங்கியவர்களின் வேகம் அதிகரித்தது. வழக்கம் போல, ஊடகங்கள் இதை மேலும் பெரிதுபடுத்திக் குளிர் காய்ந்தன. இதனால், நமது மாணவர்களின் படிப்பு பாழாவது குறித்து யாருக்கும் கவலை இல்லை.

ஈழத் தமிழர் மீது நமக்கும் கவலை உண்டு. ஆனால்,  அமெரிக்கா கொண்டுவந்த  ‘உதவாக்கரை’  தீர்மானத்துக்காக தமிழகத்தில் நமது மாணவர்கள் ரயிலை மறிப்பதாலும்,  கல்லூரிக்கு செல்லாமல் தெருவில் அமர்வதாலும், ஈழத் தமிழருக்கு என்ன பயன் கிடைத்துவிடும்?  போதாக்குறைக்கு, சுற்றுலா வந்த இலங்கையைச் சேர்ந்த புத்த பிட்சுக்களை தாக்கி ‘புண்ணியம்’ கட்டிக் கொண்டிருக்கின்றனர், சில பிரிவினைவாதிகள். இந்த தாக்குதலுக்கு, இலங்கையில் குற்றுயிரும் குலை உயிருமாகத் தவிக்கும் நமது சகோதர தமிழர்கள் தான் பதிலடி பெறப் போகிறார்கள்!

மாணவர்களின் போராட்டம் எந்த நோக்கமும் இல்லாமல், அமெரிக்கத் தீர்மானத்தை இந்தியா ஆதரிக்க வேண்டும் என்ற ஒற்றை இலக்குடன் இருந்தபோதே, அதன் தெளிவின்மை புலப்பட்டது. இதற்கு காங்கிரஸ் கட்சியே காரணம். அமெரிக்கத்  தீர்மானம் குறித்து அரசு எடுக்கப்போகும் நிலையை இந்த அளவுக்கு மூடி மறைக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன? இலங்கைப் போரில் இந்திய அரசு உதவியதை அந்நாட்டு அரசு வெளிப்படுத்தி விடும்  என்று சோனியா கும்பல் அஞ்சுகிறதா? அப்படியெல்லாம் அஞ்சவே தேவையில்லை.  2009 மே மாதமே,  மகிந்த ராஜபக்ஷே இந்த வெற்றி முழுவதும் தன்னால் தான் வந்தது என்று பறை சாற்றிவிட்டார். தனது ராணுவ  தளபதி பொன்சேகோவைக் கூட இந்த வெற்றியில் பங்கேற்க அவர் அனுமதிக்கவில்லை. எதிர்த்து கேள்வி கேட்டதற்கு பொன்சேகோவுக்கு கிடைத்த சிறைப் பரிசு அனைவரும் அறிந்தது தான்.

பிறகு ஏன் இந்திய அரசு தடுமாறியது? குற்றமுள்ள நெஞ்சம் குறுகுறுக்கிறதா?  அப்படியானால், இந்த அரசு இதுவரை செய்த தவறுகளுக்காக, குறுகுறுத்தே காணாமல் போயிருக்க வேண்டும். இலங்கையில் 2009ல் நடந்த உள்நாட்டுப் போர் இந்திய அரசால் வழிநடத்தப்பட்டது என்ற தார்மிக உண்மை தான் இந்திய அரசை செயல்படாமல் தடுக்கிறது. உண்மையில் இலங்கையில் போருக்குப் பிந்தைய தமிழ் மக்களின் வீழ்ச்சி மிகவும் கொடுமையானது. இதற்காக, இந்திய அரசு தான்- இலங்கை அரசுக்கு போரில் உதவியதற்காகவே –  உரிமையுடன்  ஐ.நா. சபையில் குரல் கொடுத்திருக்க வேண்டும்.

ஆனால், இப்போதும் (2013), இதற்கு முன்னரும் (2011) அமெரிக்கா தான் இலங்கையை எச்சரிக்கும் விதமாக் தீர்மானம் கொண்டுவந்தது. இந்த இரண்டு முறையும், இந்திய அரசு அடித்த பல்டிகள், தீர்மானத்தை வலுவிழக்கச் செய்ய செய்த முயற்சிகள், உலக நாடுகள் நடத்திய நாடகங்கள் அனைத்தையும் நாம்  இருக்கை நுனியில் அமர்ந்து நகம் கொறித்தபடி வெறித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.

இந்தத் தீர்மானங்களே வெறும் நாடகம் என்பதை அமெரிக்காவை புரிந்த அனைவரும் உணர்வார்கள்.  ஈராக்கிலும் ஆப்கானிஸ்தானிலும் யாருடைய அனுமதிக்கும் காத்திராமல் போர் தொடுத்த அமெரிக்கா, ஐ.நா.சபையில் மனித உரிமைக்காக தீர்மானம் கொண்டுவருகிறது  என்றபோதே, நமக்கு ஒரு விஷயம் புரிந்திருக்க வேண்டும். இது ஒரு சர்வதேச நாடகம்; பிற நாடுகள் மீதான அதிகாரத்தை முறைப்படுத்தும் ஒரு ராஜதந்திர நடவடிக்கை என்பதை நாம் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். இதில் அமெரிக்காவின் கூட்டாளி இந்தியா என்பதையும், இதற்கு முந்தைய தீர்மானத்தின் போதே நாம் புரிந்துகொண்டிருக்க வேண்டும்.

நமது துரதிர்ஷ்டமோ, இலங்கைவாழ் சகோதர தமிழ் மக்களின் துரதிர்ஷ்டமோ- தொலைநோக்கு சிந்தனையோ, அறிவார்ந்த கண்ணோட்டமோ இல்லாதவர்களின் கரங்களில் தமிழகம் சிக்கிக் கொண்டு தவிக்கிறது. சுயநலமே நோக்கமாகக் கொண்ட ஒவ்வொரு அரசியல் கட்சிக்கும் இதில் ஒவ்வொரு விதமான கணக்குகள். இப்போது மத்திய அரசில் இருந்து திமுக வெளியேறியதிலும் கூட தெளிவான கணக்கு உண்டு.

இந்தக் கணக்கு காங்கிரஸ் கட்சிக்கும் தெரியும். காங்கிரஸ் என்ன பாஜகவா? பதவியில் இருக்கும் வரை சுகம் அனுபவித்துவிட்டு வெளியேறி எதிரணியுடன் சேர்வதை வேடிக்கை பார்க்க? காங்கிரஸ் கட்சியின் ஏவல் நாயான சி.பி.ஐ.  நடத்திவிட்டது ஒரு அதிரடி ரெய்டு. வெளிநாட்டு ஆடம்பர கார்களை வாங்கியதில் ஸ்டாலின் குடும்பம் செய்த பித்தலாட்டம் இப்போது தான் சி.பி.ஐ.க்கு நான்கு ஆண்டுகள் கழித்து நினைவுக்கு வந்ததாம். நடந்தது ரெய்டு. இது தனக்கு தெரியவே தெரியாது என்று சாதிக்கிறார்கள் மன்னுமோகனும் ப.சி.யும், அவர்களின் கும்பல் தலைவி சோனியாவும். கருணாநிதி வேண்டுமானால் இதை நம்பலாம். இன்னமுமா இந்த நாடு இவர்களை நம்புவது?

ஆக, இலங்கைத் தமிழரின் இழிவான நிலையை மாற்றுவதற்கான முயற்சிகளை விட, தன்னை கைவிடுவோரை கழுத்தறுப்பதே காங்கிரஸ் கட்சியின் உயர்கொள்கை என்பது இப்போது பள்ளி மாணவனுக்கும் தெரியும். இந்த காங்கிரஸ் கட்சிக்குத் தான் முலாயமும், மாயாவதியும் மாய்ந்து மாய்ந்து ஆதரவளிக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு என்ன கஷ்டமோ, யாரறிவார்?

இந்திய அரசியல் இப்படித் தான் கீழ்த்தரமாக கிடந்தது நாறும். நாம் விஷயத்துக்கு வருவோம். இப்போது ஐ.நா. மனித உரிமை கவுன்சிலில் அமெரிக்கா கொண்டுவந்த தீர்மானத்தில் ஏதேனும் உப்புச் சப்பு இருக்கிறதா? இதை கவுன்சிலில் உள்ள 47 நாடுகளில் 25 நாடுகள் மட்டுமே ஆதரித்தாலும், பெரும்பான்மை அடிப்படையில் தீர்மானம் வென்றிருக்கிறது. 13 நாடுகள் எதிர்த்துள்ளன. அதில் பாகிஸ்தான், மாலத்தீவுகள், இந்தோனேசியா, அரபு எமிரேட்ஸ் ஆகியன உண்டு. மலேசியா, ஜப்பான் உள்ளிட்ட எட்டு நாடுகள் நடுநிலைமை வகித்தன.

ஆரம்பத்திலிருந்து தூங்கி வழிந்துவிட்டு, கடைசி நேரத்தில் பெயரளவுக்கு இந்தியா பரிந்துரைத்த  7 திருத்தங்கள் மறுதலிக்கப்பட்டன. ‘வடக்கு மாகாணத்தில் தேர்தல் நடத்த வேண்டும்; போரின்போது நடந்த மனித உரிமை மீறல்கள் அப்பாவி மக்கள் உயிரிழந்தது குறித்து சுதந்திரமான விசாரணை நடத்த வேண்டும்’-  என்பவை அவற்றில் சில. இந்த சுதந்திரமான விசாரணை உலக நாடுகளால் நடத்தப்பட வேண்டுமா? என்பதில் வழக்கம் போல இந்தியா சொதப்பியது. இந்தப் பரிந்துரைகள் ஏற்கப்படாது என்று தெரிந்தே கடைசி நேரத்தில் கொண்டுவரப்பட்டன. உண்மையான ஆர்வத்துடன் அவை கொண்டு வரப்பட்டிருந்தால் நிச்சயம் அவற்றை ஏற்கச் செய்திருக்க முடியும். எல்லாம் நாடகம்.

“இலங்கைத் தமிழருக்கு சம உரிமை அங்கீகாரம் அளிப்பதகான 13வது சட்டத் திருத்தத்தை இலங்கை அரசு அமல்படுத்த வேண்டும். மனித உரிமை ஆணையர் நவநீதம் பிள்ளை  இலங்கை சென்று பார்வையிட வேண்டும். போர்ப் படிப்பினைகள் மற்றும் நல்லிணக்க ஆணைக் குழுவின் பரிந்துரைகள் நிறைவேற்றப்பட வேண்டும். ஆயிரக் கணக்கான ஆண்டுகளாக நட்பு நாடாக உள்ள இலங்கையுடன் தொடர்பை முறிக்க முடியாது. அங்குள்ள பிரச்னைகளில்  தொடர்ந்து கவனம் செலுத்துவோம்” என்றெல்லாம் அமெரிக்க தீர்மானம் கூறுகிறது.

இதில் இலங்கையில் நடந்த இனப்படுகொலையை கண்டித்து எங்காவது ஒரு வார்த்தை இருக்கிறதா? அல்லது, இலங்கை  அரசின் போர்க் குற்றங்கள் குறித்த கண்டனங்கள் எதாவது இருக்கின்றனவா? இந்த அதிமேதாவித் தனமான தீர்மானத்தை ஆதரிக்கத் தான் இரண்டு வாரம் யோசித்தது நமது மத்திய அரசு. இந்தத் தீர்மானத்தால் புளகாங்கிதம் அடைத்து தான் நமது மாணவர்கள் தங்கள் படிப்பைத் துச்சமெனத் துறந்து தெருவில் இறங்கினார்கள். இதில் ஏதாவது அர்த்தம் இருக்கிறதா?

இத்தனைக்கும் பிறகு, ஐ.நா. மனித உரிமை கவுன்சில் தீர்மானத்தை நிராகரிப்பதாக இலங்கை அறிவித்துள்ளது. ‘இந்தியா, தீர்மானத்தை அரசியல் நிர்பந்தத்தால் ஆதரித்துள்ளது. அதற்காக அஞ்ச வேண்டியதில்லை’ என்று இலங்கை அரசின் செய்தி தொடர்பாளர் கூறி இருக்கிறார். அவருக்கும் கூடத் தெரிந்திருக்கிறது. நமக்கு?

தீர்மானம் நிறைவேறிய பிறகு தான் அதன் மோசடி மாணவர்களுக்குப் புரிந்திருக்கிறது. இப்போது போராட்டம் தொடரும் என்று அறிவித்திருக்கிறார்கள் மாணவர்கள்.   இங்கு போராடி என்ன பயன்? வரும் தேர்தலில் காங்கிரஸ் கட்சியை மண்ணைக் கௌவச் செய்வது தானே ஒரே தீர்வு? காங்கிரஸ் தோற்றால் பாஜக ஆட்சிக்கு வந்துவிடுமே, அதை மாணவர்களை உசுப்பிவிடும் உதயகுமார் வகையறாக்கள் விரும்புவார்களா என்ன?

இந்த நிலைமை இன்னமும் எத்தனை நாட்கள் நீடிக்கும்? சொந்த சகோதரர்கள் துயரத்தில் சாதல் கண்டும் சிந்தை இரங்காத கல்லுளி மங்கர்களின் கடைசிக்கட்ட நாடகங்களை இன்னமும் எத்தனை நாட்களுக்கு நாம் பொறுமையுடன் சகித்திருக்கப் போகிறோம்?

வாய்ச்சொல் வீர்களும், சுயநல அரசியல் வீணர்களும் இலங்கைத் தமிழரின் வாழ்வை பணயம் வைத்து சூதாட்டம் ஆடி வருவதை நாம் எப்போது தடுக்கப் போகிறோம்? என்று எமது இன்னல்கள் தீர்ந்து பொய்யாகும்?

இந்தியாவின் இறையாண்மையை உலக அரங்கில் உயர்த்தும் நோக்கத்துடனும், இந்திய வம்சாவழியினரின் நலனுக்காகப் பாடுபடும் திண்மையுடனும் மத்தியில் எப்போது நல்லரசு உருவாகும்? அப்போது தான் நமது சகோதரர்களின் சோகம் தீரும். அதுவரை, மாறி மாறி பழி கூறி, நமது தலையில் நாமே மண்ணைப் போடும் கொடுமைகள் தொடரும்.

தமிழ்ஹிந்து தளத்தில் தொடர்ந்து எழுதி வரும் மூன்றூ எழுத்தாளர்களது பார்வைகளை இக்கட்டுரையில் தொகுத்தளிக்கிறோம்.

ஜடாயு:

திண்ணை இதழில் முன்பு பல அருமையான கட்டுரைகளை எழுதிவந்த நண்பர் பி.எஸ்.நரேந்திரன் ஈழம் குறித்து ஜெயமோகனுக்கு எழுதிய ஒரு கடிதம் இலங்கைப் பிரசினையின் வரலாற்றையும் அனைத்து கோணங்களையும் அருமையாகத் தொட்டுக் காட்டுவதாக இருந்தது. ஈழத் தமிழர் தங்கள் பிளவுகளை மறந்து தங்கள் உரிமைகளுக்காக ஒருங்கிணைந்து போராடியது என்பது வரலாற்றில் எப்போதும் நடந்ததில்லை என்பதை அவர் பதிவு செய்கிறார். மலையகத் தமிழர்களின் இன்னல்கள் பற்றி அறிந்திராத பல தகவல்களைத் தருகிறார். ”இலங்கை வாழ் தமிழர்கள் இந்தியாவின் உதவியை, மத்தியஸ்தத்தை எதிர்பார்ப்பதை நிறுத்திக் கொள்ளவேண்டும். தொலைநோக்குள்ள தலைவர்கள் இந்தியாவிலோ அல்லது தமிழ்நாட்டிலோ இன்று இல்லவே இல்லை… இனப்பிரச்சினை உங்களுடையது. நீங்கள்தான் அதனின் அத்தனை பரிணாமங்களையும் அறிந்தவர்கள். எனவே, நீங்கள்தான் உங்கள் பிரச்சினைகளைத் தீர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்” என்று கடிதத்தின் இறுதியில் அவர் இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு கூறும் அறிவுரை பல விதங்களில் யதார்த்தமாகவும் நேர்மையாகவும் உள்ளது.

ஐ.நாவில் இலங்கைக்கு எதிரான தீர்மானம் அதன் நீர்த்துப் போன வடிவிலாவது நிறைவேற்றப் பட்டது ஈழத்தில் எஞ்சியிருக்கும் தமிழர்களின் எதிர்காலம் குறித்த நம்பிக்கைகளுக்கு சிறிய அளவிலாது தெம்பு தரும் என்றே அரசியல் நோக்கர்கள் கருதுகிறார்கள். ஆனால், நடைமுறையில் இதன் பயன் என்னவாக இருக்கும் என்று பொறுத்திருந்து தான் பார்க்க வேண்டும். இந்த நீர்த்துப் போன தீர்மானத்தைக் கூட நிராகரிப்பதாக இலங்கை சிங்கள பேரினவாத அரசு தனது வழக்கமான ஆணவத்துடன் கூறி விட்டது.

இப்பிரசினையின் போது தங்கள் அரசியல் சுயலாப கணக்குகளை முன்னிலைப் படுத்தியே திமுக, அதிமுக ஆகிய இரு கட்சிகளும் செயல்பட்டன. என்றாலும் பாராளுமன்றத்தில் ஏகமனதாக இலங்கைத் தமிழருக்கு ஆதரவான குரலை எழுப்பி மத்திய அரசுக்கு அழுத்தம் கொடுத்தது ஜனநாயக ரீதியான, மிகச் சரியான செயல்பாடு. திமுக, அதிமுக ஆகிய இரு கட்சிகளும் பாராளுமன்றத்தில் எடுத்த நிலைப்பாடுகள் மாணவர் போராட்டம் வலுப்பதற்கு முன்னமேயே முடிவு செய்யப் பட்டவை. எனவே, ஊடகங்களிலும் வெகுஜன அளவிலும் பெரும் பரபரப்பைக் கிளப்பியதன்றி, அரசியல் ரீதியாக இதுவரை இந்த மாணவர் போராட்டங்கள் எந்தத் தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை என்றே கூறவேண்டும். 2009 போரின் போது கள்ள மௌனம் காத்து இப்போது காங்கிரஸ் அரசில் இருந்து தடாலடியாக வெளியேறிய திமுகவின் கபட நாடகத்தையும் எல்லாரும் உணர்ந்து கொண்டுள்ளார்கள்.

எதையும்  தீர்க்கமான, நிதானமான பார்வையுடன் விமர்சிக்கும் ஜெயமோகன்  இந்த மாணவர் போராட்டம் தொடங்கிய போது கீழ்க்கண்டவாறு எச்சரித்திருந்தார்.

// இந்த இயல்பான போராட்டத்தை வழக்கம்போல இந்திய எதிர்ப்புப்போராட்டமாகக் கொண்டுசெல்ல இங்கே நிதியூட்டப்பட்டு செயல்படும் குறுங்குழு அரசியல்வாதிகள் முயலக்கூடும். அதில் மாணவர்கள் விழிப்புடன் இருப்பார்கள் என நினைக்கிறேன். இல்லையேல் இதை முன்வைத்து அவர்கள் இன்னும் கொஞ்சம் நிதி பெற்றுக்கொள்வது தவிர ஒன்றும் நிகழாது  //

மாணவர் போராட்டம் பல கல்லூரிகளுக்கும் பரவிய போதே, இது  இந்திய எதிர்ப்பு – தனித்தமிழ் தேசிய ஆதரவு  நிலைப்பாட்டை நோக்கித் தெளிவாக  சென்று  கொண்டிருப்பது   தெரிய வந்தது.   வழக்கமாக இதில்  ஈடுபடும்  கலை, அறிவியல் கல்லூரிகள் போக, இம்முறை  சில பொறியியல் கல்லூரி மாணவர்களும்  போராட்ட களத்தில்  குதித்தனர்.

உருப்படியாக  படித்து, வாழ்க்கையில் முன்னேறுவது  என்ற உப்பு சப்பில்லாத விஷயத்தையே  தங்கள்  நோக்கமாக வைத்திருந்த  தமிழக மாணவர்கள்  மத்தியில்  புரட்சித் தீயை மூட்டியாகி விட்டது. இனி  அதை  மேலும் மேலும் கொழுந்து விட்டு எரியச் செய்ய வேண்டியது தான் பாக்கி..இப்படி ஒரு விஷயத்திற்குத் தானே  இத்தனை வருஷமாகக் காத்துக் கொண்டிருந்தோம் – என்று சீமான், வைகோ போன்ற புர்ச்சி அரசியல் வாதிகள் மனதிற்குள்  எண்ணியது போலவே நடக்கப் போகிறதோ என்ற அச்சம் கூட லேசாக பரவியது.  நல்லவேளை, துரதிர்ஷ்ட வசமான ஒன்றிரண்டு தீக்குளிப்பு சம்பவங்கள் போக அசம்பாவிதங்கள் ஏதும் இது வரை நிகழவில்லை. புரட்சித் தலைவி ஆளும் மாநிலத்தில் பெரிய புரட்சி ஏதும் வெடிக்கவில்லை என்பது ஆறுதல் தரும் விஷயம்.

தொலைக்காட்சி ஊடகங்கள் காண்பித்த பல மாணவர் போராட்ட வளாகங்களில் பிரபாகரன் படங்களும் போஸ்டர்களும் இருந்தன. இலங்கை அரசின் போர்க்குற்றங்களுக்கும் கொடூரங்களுக்கும் மனித உரிமை மீறல்களுக்கும் எதிரான போராட்டத்தில் அதே அளவு வன்முறையையும், அடக்குமுறையையும் தன் மக்களினத்தின் மீதே பிரயோகித்த விடுதலைப் புலிகளின் மறைந்த தலைவரை ஆதர்சமாக நிறுத்துவது என்பது என்ன விதமான தார்மீக, அற உணர்வு? இந்த “தன்னிச்சையான” போராட்டத்தின் நோக்கங்கள் முதலிலிருந்தே குழப்பத்திற்கும் ஐயத்திற்கும் உரியதாகத் தான் இருந்தன.

கூடங்குளம் போராட்ட புகழ் எஸ்.பி.உதயகுமார்  அவர்கள் மாணவத் தம்பிகளுக்கு அனுப்பியுள்ள  செய்தியைப் பார்த்தால் போராட்டத்தின் திசை பற்றிய சில விஷயங்கள் புலப்படுகின்றன (செய்தி பின் இணைப்பில்). இதில் உள்ள சில கோரிக்கைகள் இலங்கைத் தமிழர் நலன், மீனவர் நலன் ஆகியவற்றுக்கு ஆதரவான பொதுவான தொனியில் உள்ளன. ஆனால் அதோடு சேர்த்து உள்ள ”எட்டு கோடித் தமிழர்கள் வாழும் நாடான இந்தியா”, “தமிழ்க் கடலுக்கு இப்புறமும் அப்புறமும் திட்டங்களை முடக்குதல்”, ”அகண்ட தமிழகம்” அமைப்பதற்கான அறைகூவல் – இவற்றில் எல்லாம் பிரிவினைவாதம் பூடகமாகக் கூட இல்லை, அப்பட்டமாக, நேரடியாக உள்ளது. ”தமிழ்க் கடல் தி.வே.கோபாலைய்யர்” என்று முன்பு தமிழ் நாட்டின் மாபெரும் மறைந்த தமிழறிஞருக்கு பட்டம் கொடுக்கப் பட்டிருந்தது. ஆனால், உதயகுமார் அவர்கள் உலக வரைபடங்களில் எல்லாம் இந்தியப் பெருங்கடல் என்று குறிக்கப் படும் கடல் பகுதிக்கு “தமிழ்க் கடல்” என்று பெயர் கொடுக்கிறார் ! முழக்கம், களம் புகுவாய், பொங்கி வாடா, தமிழர் படை போன்ற தலைப்புகளில் பழைய விடுதலைப் புலி ஆதரவு வீராவேச “கவிதைகள்” அவரது ஃபேஸ்புக் பக்கத்தில் மீள்சுழற்சி செய்யப் படுகின்றன. இரண்டு தலைமுறை ஈழத் தமிழ் இளைஞர்களின் வாழ்க்கையை சீரழித்த வன்முறை கோஷங்களை தமிழக இளைஞர்களின் மூளையில் ஏற்றுவது எதற்காக? இலங்கையில் இவ்வளவு பெரிய ரத்தக் களறியும் போரும் உயிரிழப்பும் ஏற்படுத்திய வரலாற்றிலிருந்து கட்டாயம் சில பாடங்களை சராசரி தமிழக இளைஞன் கற்றுக் கொண்டிருப்பான். இந்த ஆவேச கோஷங்கள் ஏற்படுத்தும் மாயையில் இருந்து வெளிவருவான்.

இந்த மாணவர் போராட்டம் அடுத்த கட்டத்தை நோக்கிச் செல்லும் என்றால், அதில் உள்ள பிரிவினைவாத கோஷங்கள் முற்றாக நீக்கப்பட்டு, ஜனநாயக பூர்வமான கோரிக்கைகளை மட்டுமே வலியுறுத்துவதாக இருக்க வேண்டும். இனப்படுகொலைக்காகவும் போர்க்குற்றங்களுக்காகவும் இலங்கை அரசை விசாரிக்க வேண்டும், தண்டிக்க வேண்டும் என்பதுடன், எஞ்சியுள்ள இலங்கைத் தமிழர்களின் பாதுகாப்பு, மீள்குடியேற்றம், அடிப்படை சிவில் உரிமைகள் ஆகியவற்றையே மையமாக வலியுறுத்துவதாக இப்போராட்டங்கள் அமைய வேண்டும். ஆதரவு வட்டத்தை விசாலமாக்க வேண்டுமே தவிர குறுக்கக் கூடாது. இந்தியாவின் தேசியக் கட்சிகள், மற்ற மாநிலங்களின் அரசியல் கட்சிகள், தேசிய அளவிலான மாணவர் இயக்கங்கள் ஆகியவற்றையும் தங்கள் கோரிக்கைகளுக்கு ஆதரவாகத் திருப்புவதாக இவை மாற வேண்டும். போராடும் மாணவர்கள் இந்திய தேசியத்தின் மீதும், வன்முறை தவிர்த்த சத்தியாக்கிரக வழிமுறைகளின் மீதும் தங்கள் உறுதியான நம்பிக்கையைத் தெரிவிக்க வேண்டும். மாணவர்களை முற்றிலும் தமிழ் தேசிய பிரிவினைவாதிகளின் கைகளில் ஒப்புக் கொடுப்பது மிகவும் அபாயகரமானது. அதற்கு மாற்றாக, இந்திய தேசியத்தில் நம்பிக்கை கொண்ட அரசியல்,சமூக இயக்கங்கள் முனைப்புடன் முன்வந்து தமிழக மாணவர்களுக்கு சரியான வழிகாட்டுதலை அளிக்க வேண்டும்.

********

அருணகிரி:

இலங்கை அரசின்மீது அழுத்தம் தருவதற்காக செய்யப்படும் செயல்கள் இந்திய தேசியத்தை மிரட்டுவதாக அமைந்தால் அது உருப்படாது. தேசியக்கட்சிகளை உடனேயே இவை அச்சுறுத்தும். தமிழ்நாட்டுக்கு தனி வெளியுறவுத்துறை வேண்டும், இந்தியாவும் மற்றைய ஆசிய நாடுகளும் விலக்கப்பட வேண்டும் என்றெல்லாம் கோரிக்கை வைப்பதும், அதை லயோலா கல்லூரி, உதயகுமார் ஆகியோர் ஆதரிக்கும் விதமும் இதற்குப்பின்னுள்ள இந்தியப்பிரிவினைவாத நோக்கங்களும் இந்த மாணவர் போராட்டத்தை என்னால் மிகுந்த சந்தேகத்துடனேயே பார்க்க வைக்கிறது (லயோலா கல்லூரி மாணவர்கள் கோரிக்கை – பின் இணைப்பில்). மாணவர்களின் இயல்பான உணர்ச்சிக்கொந்தளிப்பை இந்தியாவிற்கு எதிரான திறக்கில் தள்ளிக்கொண்டு போக வைக்கும் முயற்சி இது என்கிற சந்தேகம் எனக்கு எழுகிறது. அழுத்தம் தருவது என்ற வகையில் என்றாலும்கூட இந்தமாதிரி ஒரு இந்திய தேசியத்தை பலவீனமாக்கும் நிலைப்பாட்டை எடுப்பது பொறுப்பற்றது, ஆபத்தானது, பாதக விளைவுகளை உருவாக்க வல்லது.

இது தொடர்பாக கலிபோர்னியா தமிழ் ரேடியோவில் ஒரு விவாதம் இங்கு நடந்தது (பதிவு செய்யப் பட்ட விவாதத்தை இங்கு கேட்கலாம்). அதில் ஒரே ஒரு வேற்று மாநிலத்தவர் அழைத்துப்பேசினார். ஈழப்படுகொலைக்கு எதிராகப்பேசுபவர்கள் எல்லோருமே தமிழினம், தமிழர்க்கு அநீதி, இந்திய தேசிய எதிர்ப்பு என்று இதைக்கொண்டுபோவது பிற மாநிலத்தவர்களிடம் இந்த ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கு ஆதரவே இல்லாமல் செய்து விடும் என்றார். அது உண்மை. பிரிவினைவாதமும் பிறமாநில வெறுப்பும் தமிழ்நாட்டின் அடையாளமாக பல வரலாற்றுக் காரணங்களால் அண்டை மாநிலங்களிலும் வட மாநிலங்களிலும் பதிந்து விட்டிருக்கிறது. சமீபகாலமாக இந்தக் கண்ணோட்டம் படிப்படியாக நீர்த்துவரும் தருணத்தில் மீண்டும் இப்படி பிரிவினை வாதங்கள் மொழி, இனம் ஆகியவற்றை முன்வைத்து தமிழ்நாட்டிலிருந்து புறப்படுவது தேசிய அளவில் மீண்டும் ஒரு அச்சத்தையும், சந்தேகத்தையும் விதைத்து விடும். இது தமிழ் ஈழ மக்களுக்கு எந்த நன்மையையும் விளைவிக்காது. இதை உணர்ந்துகொண்டு இதை ஒரு தமிழின ப்பிரச்சனையாக, மொழிப் பிரச்சனையாகவெல்லாம் குறுக்காமல், உலக அரசியல், பிராந்திய அரசியல் ஆகியவற்றைக் கணக்கில் எடுத்து, தொலைநோக்கு இந்தியப் பிரச்சனை இது என்கிற பொறுப்புடன் இதனை அணுகும் தலைவர்களே ஒரு ஆக்கபூர்வ தீர்வை இப்பிரச்சனைக்கு வழங்க முடியும்.

********

லயோலா கல்லூரி மாணவர்கள் ஒரு ‘தனியார்’ இடத்தில் உண்ணாநிலை போராட்டம் நடத்தியதாக செய்திகள் சொன்னது. பின்னர் விசாரித்தால் அது காஞ்சி மக்கள் மன்றத்திற்கு சொந்தமானது என்று சொல்கிறார்கள்.

காஞ்சி மக்கள் மன்றம் என்பது குளோரியா ஜெசி என்பவர் தலைமையின் கீழ் இயங்கும், கம்யூனிச சித்தாந்தங்கள் அடிப்படையில் இயங்கும் கிருத்துவப் பின்னணி கொண்ட ஒரு மக்கள் ”சேவை” இயக்கம் ஆகும். காஞ்சி மக்கள் இயக்க அங்கத்தினர் தான் ராஜிவ் கொலை வழக்கில் தூக்கு விதிக்கப்பட்ட சாந்தன், முருகன், பேரறிவாளன் ஆகிய மூவரின் தண்டனையை விலக்கக் கோரி காஞ்சி ஆட்சியர் அலுவலக வளாகத்தில் தீக்குளித்து மாண்ட செங்கொடி என்பவர்.

லயோலா கல்லூரி All India Catholic University Federation (AICUF) என்ற அகில இந்திய கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவ அமைப்பின் ஒரு அங்கம். அது மயிலாப்பூர் திருச்சபையின் ( Archdiocese of Madras – Mylapore) ஒரு அங்கம். மயிலை திருச்சபையின் “சேவை” பிரிவுகளான People’s Union for Civil Liberties (PUCL) மற்றும் Madras Social Service Society (MSSS) ஆகிய அமைப்புகளுக்கு குளோரியா ஜெசி மிக நெருக்கம்.

லயோலா கல்லூரி மாணவர்களுடன் சேர்ந்து போராட்டத்தினை துவக்கிய இதரக் கல்லூரிகளில் சென்னை கிருத்துவ கல்லூரி, நெல்லை புனித சேவியர் கல்லூரி, திருச்சி புனித ஜோசப் கல்லூரிகள் எல்லாம் AICUF அங்கத்தினரே.

இந்த பின்னல்களையெல்லாம் பார்த்தால் யார் யாரோ இந்த மாணவர்கள் பின் நின்று இயக்குகிறார்கள் என்ற ஐயம் வலுவாகவே எழுகிறது. அவர்களின் உண்மையான நோக்கங்களுக்கும் மாணவர்கள் வெளிப்படையாக சொல்லும் கோரிக்கைகளுக்கும் உள்ள சம்பந்தம் என்ன என்பது பற்றிய பல சந்தேகங்கள் தோன்றுகின்றன.

நன்றி: வவ்வால் வலைப்பதிவு

விஸ்வாமித்ரா:

போர் முடிந்து நான்கு ஆண்டுகள் ஆகி விட்ட நிலையில் தீடீரென்று இப்படி ஒரு போராட்டம் எப்படி உருவாகிறது? அதன் தொடக்கம் என்ன தொடர்ச்சி என்ன என்பது பற்றி பல கேள்விகள் எழுகின்றன.

1. முதலில் ஒரு பிரிட்டிஷ் சானல் பிரபாகரனின் மகன் பாலசந்திரனின் படுகொலை பற்றிய பதைபதைக்கச் செய்யும் படத்தையும் செய்தியையும் வெளியிடுகிறது. இந்தப் படங்களை யார் எடுத்திருக்க முடியும்? ஒரு சிங்களப் படை ஆள் தானே எடுத்திருக்க முடியும்? அதை சிங்கள அரசே கூட திட்டமிட்டு வெளியிட்டிருக்கவும் கூடும்? ஏன்? யோசியுங்கள். சரி எப்படியோ சானல் 4க்கு அது கிடைத்து விட்டது. அதை ஏன் போர் முடிந்தவுடன் வெளியிடாமல் இப்பொழுது வெளியிடும் நோக்கம் என்ன? ஏன் இந்த நேரத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தது அந்த டி வி?

2. அடுத்ததாக அமெரிக்க அரசு போர் முடிந்து இத்தனை வருடங்கள் கழித்து ஒரு தீர்மானத்தைக் கொண்டு வரப் போவதாகச் சொல்கிறது. இந்தத் தீர்மானம் வரும் நேரத்திற்கு சற்று முன்னால் சேனல் 4 அந்த வீடியோவை வெளியிடுகிறது. எப்படி இந்த இரு நிகழ்வுகளும் ஒன்றை அடுத்து மற்றொன்றாக வருகின்றன?

3. இந்த இரு நிகழ்ச்சிகளையும் முன் வைத்து தமிழ் நாட்டில் லயோலா கல்லூரியில் “தன்னிச்சையாக” மாணவர்களீன் உண்ணாவிரதப் போராட்டம் ஆரம்பிக்கிறது. இதைப் போலவே முன்பும் இதே கல்லூரியில் தான் கல்லூரி நிர்வாகத்தினரின் ஆசியுடன் கூடங்குளம் அணுமின் நிலையத்தை எதிர்த்து ஒரு போராட்டம் “தன்னிச்சையாக” துவங்கியது என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

4. லயோலா கல்லூரியினர் ஆரம்பித்து வைக்கும் போராட்டம் ஒரு தீப்பொறி போல தமிழ் நாடு முழுவதும் பரவ வைக்கப் படுகிறது. இதைச் செய்தவர்கள் சீமான், வைகோ மற்றும் சுப.உதயகுமாரின் குழுவினர்கள். எப்படி இவர்களால் குறுகிய காலத்துக்குள் கோடிக்கணக்கான டி வி டிக்கள் தயார் பண்ண முடிந்தது? சில கோடிகள் செலவழித்து இந்தப் போராட்டத்தை தமிழ் நாடு முழுவதும் பரப்ப யார் நிதி உதவி செய்திருக்கக் கூடும்?

5. என்ன மாதிரியான கோரிக்கைகள் இந்தப் போராட்டத்தில் வைக்கப் பட வேண்டும் என்பதை லயோலா கல்லூரியுடன் தொடர்புடைய தீவிர அரசியல் செயல்பாட்டாளர்கள் தான் செய்துள்ளனர் என்று தெளிவாகத் தெரிகிறது. அதைத்தான் அப்பாவித்தனமான மாணவ்ர் கோரிக்கை அறியாப் பிள்ளைகள் செய்வது என்று பலர் சொல்கிறார்கள். அறியாப் பிள்ளைகள் வைக்கும் கோரிக்கை என்ன? தமிழ் நாட்டுக்குத் தனி வெளியுறவுத் துறை, தமிழ் நாட்டுக்குத் தனி வெளியுறவு அமைச்சர், வரி கட்டமாட்டோம் – இதெல்லாமா? இவை துவக்க நிலை கோரிக்கைகளே. இன்று வரை இதில் மாற்றம் இல்லை. இதை இப்பொழுது விரிவு படுத்தி தமிழ் நாட்டில் எந்த மத்திய அரசு அலுவலகத்தையும் செயல் பட விட மாட்டோம், ரயில் ஓட விடமாட்டோம், மத்திய மந்திரிகள் அதிகாரிகள் தமிழ் நாட்டில் நுழையக் கூடாது என்று தொடர்கிறது. சிந்திக்கத் திறனில்லாத சினிமா மாயையில் மூழ்கிக் கிடக்கும் லட்சக்கணக்கான மாணவர்களை மிக எளிதாக இந்தக் கோஷங்கள் கவர்ந்து விடும்

6. இவ்வளவு தூரம் தூண்டி விட்ட பின்னால் தேவையான அளவுக்கு போராட்டம் பெரிதானவுடன், அமெரிக்க அரசு அதே தீர்மானங்களின் கடுமை குறைத்து நீர்த்துப் போன ஒரு தீர்மானமாக மாற்றுகிறது. அப்படியானால் அமெரிக்காவுக்கும் இலங்கைக்கும் இடையில் நடந்த பேரம் என்ன? ஏன் அமெரிக்கா தன் தீர்மானத்தை மாற்றியது? தேவையான அளவு கிளர்ச்சி எழுப்பப் பட்டவுடன் பந்தை அமெரிக்கா இந்தியா மீது திணிக்கிறது. இப்பொழுது ராஜபக்சேவைப் போர் குற்றவாளியாக அறிவிக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கை இந்தியாவின் பால் திருப்பப் படுகிறது. தனது குடிமக்களை பயங்கரவாதிகளிடமிருந்தும் வேறு பல சக்திகளிடமிருந்தும் காப்பாற்றுவதற்குத் திணறும் வாழைப்பழக் குடியரசான இந்தியா அதைச் செய்யுமா என்ன? கட்டாயம் செய்ய முடியாது. அப்படிச் செய்யாத பொழுது தனித் தமிழ் நாடு கோரிக்கையை மேலும் வலுப் படுத்தலாம். இதை கவனிக்காமல் விட்டால், எதிர்காலத்தில் இந்த மாணவர்களுக்கு ஆயுதங்கள் வழங்கப் படலாம். தமிழ் நாடு மற்றொரு காஷ்மீராக ஆகலாம். இப்படி ஒரு பயங்கரமான திட்டம் இதன் பின்னே இருக்கக் கூடுமோ என்றும் ஒரு சந்தேகம் ஏற்படுகிறது.

*******

ஆக, மத்தியில் ஆளும் மன்மோகன் சிங் தலைமையிலான சோனியா அரசு இத்தகைய அபாயங்களில் இருந்து நாட்டைக் காக்கும் திராணியை முற்றிலும் இழந்து நிற்கிறது. இந்தியாவுக்குத் தேவை உறுதியான தலைவரும், நாட்டு நலனையும் பாதுகாப்பையும் முன்னிலைப் படுத்தும் ஊழலற்ற ஒரு மத்திய அரசும். அத்தகைய அரசு அமைவதே இந்தியாவைக் காப்பாற்றும். இலங்கைத் தமிழர்களின் நல்வாழ்வுக்கும் வழிவகுக்கும். நமது ரத்த சொந்தங்களான இலங்கைத் தமிழரீன் இன்னல் களைய வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்தினால் உந்தப் பட்டு போராட வந்திருக்கும் மாணவச் செல்வங்கள் கவர்ச்சிகர கோஷங்களால் உந்தப் படாமல், அத்தகைய உறுதி கொண்ட அரசை மத்தியில் நிறுவுவதே அந்த நோக்கத்தை நீண்டகால அளவில் நிறைவேற்றும் என்பதை உணர வேண்டும்.

பின் இணைப்புகள்:

லயோலா கல்லூரி மாணவர்கள் முன்வைக்கும் கோரிக்கைகள்:

1)We strongly condemn the US-draft resolution. Do not pass it at UNHRC

2)What took place in Ilangkai [Sri Lanka] is not merely war crimes or violations of human rights, but planned genocide

3)International investigation and referendum are the only solutions for the Tamils. Government of India should propose a resolution to bring in international investigation and to conduct a referendum on independent Tamil Eelam.

4)A proposal should be made to remove the Deputy High Commission of the Sinhala chauvinistic State from the Tamil soil [Tamil Nadu]. India should severe all diplomatic relations with Ilangkai [Sri Lanka].

5)Government of India, accepting the request of the “Tamil Nadu State Government”, should implement economic sanctions on Ilangkai [Sri Lanka].

6) On behalf of the “Tamil Nadu State Government”, a foreign relations department should be created to assure the security of global Tamils.

7) No Asian country should be a member in the [international] investigation committee.

8)Killing Tamil Nadu fishermen should be stopped immediately.

9)If the Government of India is not finding solution to the question of Eezham Tamils, we will not pay any taxes from Tamil Nadu. We, students, will actively engage in this campaign.

எஸ்.பி.உதயகுமார் மாணவர்களுக்கு அனுப்பிய செய்தி:

என்ன வேண்டும் நமக்கு மாணவத் தோழர்களே?
(விவாதத்துக்கான ஒரு வரைவு)

தமிழகமெங்கும் போராட்டங்கள் நடத்திக் கொண்டிருக்கிற நமது தம்பியரிடம் நான் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன். தங்களை மாநில அளவில் ஒருங்கிணைக்கும் பணிகளில் அவர்கள் ஈடுபட்டிருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். அந்த முக்கியமான பணி ஒருபக்கம் நடந்துகொண்டிருக்கும்போது, நமக்கு என்னதான்வேண்டும் என்பது குறித்த ஒரு தெளிவானப் பார்வையும், தீர்க்கமான நிலையும், ஒத்தக் கருத்தும் மிக மிக அவசியம். நமது கோரிக்கைகள் என்னென்ன, நமக்கு என்ன வேண்டும் என்பது நமக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

எல்லா ஊர்களிலும், அனைத்துக் கல்லூரிகளிலும் ஒரேவிதமான கோரிக்கைகளை முன்வைப்பது நமது போராட்டத்துக்கு மேலும் வலுவூட்டும். அதே போல எளிதில் அடைய முடிகிற, சாத்தியமான கோரிக்கைகளிலிருந்துத் தொடங்கி படிப்படியாக மேனோக்கிப் போவது அறிவுடைமை. ‘எடுத்தேன், கவிழ்த்தேன்’ என்று பேசுவது, கோருவது, செயல்படுவது நமது போராட்டத்தை திசை திருப்பி, வீண் பிரச்சினைகளுக்கு வழிவகுத்துவிடும். எடுத்துக்காட்டாக, ஒருசிலர் “தமிழீழம் கொடு, அல்லது தமிழகத்தை விடு” என்று கோரிக்கை வைக்கிறார்கள்; வேறு சிலர் “தனித் தமிழீழம், அல்லது தனித் தமிழ் நாடு” என்று மிரட்டுகிறார்கள். கையிலிருக்கும் பிரச்சினைக்கு தீர்வுகாண்பதற்கு பதிலாக, அதை உருமாற்றி, உசுப்பேற்றி, மேலும் சிக்கலாக்கிவிட வேண்டாம்.

போராட்டக்களத்தில் நிற்கும்போது நம் பேச்சு, செயல், சிந்தை, குணநலன், இயல்பு அனைத்திலும் நாம் கவனம் செலுத்தியாக வேண்டும். எட்டு கோடித் தமிழர்கள் வாழும் நாடான இந்தியா நமது உணர்வுகளைப் புறந்தள்ளி, நமது எதிரிகளோடு, துரோகிகளோடு சேர்ந்து நம்மை அவமதிக்கக்கூடாது, புண்படுத்தக்கூடாது, அன்னியப்படுத்தக்கூடாது என்று எச்சரிப்போம். இன்றைய ஈழப் பிரச்சினை இப்படியான அன்னியப்படுத்தலில் ஆரம்பமானதுதான் என்று சுட்டிக்காட்டுவோம்.

அடுத்தபடியாக, சில முக்கிய முடிவுகள் எடுத்தாக வேண்டும் நாம்:
[1] சிறிலங்கா எனும் சிங்களப் பெயரை முழுக்கப் புறக்கணிக்க வேண்டும். இலங்கை அல்லது ஈழத்தீவு என்ற பெயரை பயன்படுத்துவோம். தமிழர் வாழும் பகுதியை “தமிழீழம்” என்றேக் குறிப்பிடுவோம்.
[2] பாக் நீரிணைப்பு, மன்னார் வளைகுடா உள்ளடக்கிய கடல் பகுதிகளை “தமிழ்க் கடல்” என்றழைப்போம்.
[3] தமிழ் நாடு மற்றும் தமிழீழம் உள்ளிட்ட தமிழர் வாழும் மண்ணை “அகண்டத் தமிழகம்” எனக்கொண்டு, ஈழத் தமிழரையும் இங்குள்ளத் தமிழரையும் ஒன்றிணைக்க, தமிழ் இலக்கியம், கலாச்சாரத்தை வளர்த்தெடுக்க இயன்ற வழிகளிலெல்லாம் உழைப்போம்.
[4] தமிழர்நலன் காக்க தமிழ்க் கடலின் இரு கரைகளிலும் இயன்ற நடவடிக்கைகளில் இப்போதே, இங்கேயே இறங்கிடுவோம்.

[I] தமிழர் அனைவரும் ஒன்றாய் வேண்டுவது என்ன?
[1] இலங்கையில் நடத்தப்பட்டது வெறும் மனித உரிமை மீறலோ, போர்க்குற்றமோ அல்ல; அது சிங்களப் பேரினவாத அரசால், இராணுவத்தால், மதவெறியர்களால் திட்டமிட்டு, முறைப்படுத்தப்பட்டு நடத்தப்பட்ட இனப்படுகொலை. இந்த மனித குலத்துக்கு எதிரானக் குற்றம் உரிய முறையில் அங்கீகரிக்கப்பட்டு, சுதந்திரமான முறையில் சர்வதேச நீதிமன்றத்தில் விசாரிக்கப்பட வேண்டும்.
[2] இந்த இனப்படுகொலையில் நேரடியாகவோ, மறைமுகமாகவோப் பங்கெடுத்தோர் அனைவரும் விசாரிக்கப்பட்டு தண்டிக்கப்பட வேண்டும். ஈழத்தமிழ் மக்களுக்கு நியாயம் கிடைக்க வேண்டும்.

[II] (தமிழ்க் கடலுக்கு அந்தப் பக்கம்) தமிழீழத்தில் என்ன வேண்டும்?
[1] ஈழத்தமிழர்கள் தெளிவான ஒரு தேசிய இனமென்பதால், தொன்றுதொட்டே அவர்கள் இலங்கை அரசால் பாரபட்சமாக நடத்தப்பட்டு, தற்போது கொன்றொழிக்கப் படுவதால், அவர்கள் தங்கள் தாயகமாம் தமிழீழம் அமைத்துக்கொள்ள வழிவகுக்க வேண்டும்.
[2] தமிழீழ அரசின் நோக்கு, போக்கு, செயல்பாடுகளை அம்மக்களே சனநாயக முறையில் தீர்மானித்துக் கொள்வார்கள்.
[III] (தமிழ்க் கடலுக்கு இந்தப் பக்கம்) தமிழகத்தில் என்ன வேண்டும்?
[1] இம்மாத இறுதியில் ஜெனீவாவில் நடத்தப்படும் ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையக் கூட்டத்தில் அமெரிக்கா கொண்டுவரும் தீர்மானத்திற்குப் பதிலாக எட்டு கோடித் தமிழர்களின் தாயகமான இந்தியா இலங்கை அரசுக்கு எதிரான ஒரு மாற்றியமைக்கப்பட்ட, தீர்க்கமான தீர்மானத்தைக் கொண்டுவர வேண்டும்.
[2] இலங்கைத் தூதரகம் சென்னையிலிருந்து உடனடியாக அகற்றப்பட வேண்டும்.
[3] சுமார் ஒன்றரை லட்சம் தமிழர்களை இனப்படுகொலை செய்த கொடூரன், குற்றவாளி ராஜபக்சே, அவனது தம்பியர், குடும்பத்தார் தமிழகத்துக்குள், இந்தியாவுக்குள் எந்தப் பகுதிக்கும் இனிமேல் வரக்கூடாது.
[4] சிங்களப் படைக்கு இந்தியாவின் எந்தப் பகுதியிலும் எந்தவிதமானப் பயிற்சியும் எப்போதும் அளிக்கக்கூடாது.
[5] இலங்கை அரசின் மீது இந்தியா பொருளாதாரத் தடை விதிக்க வேண்டும்.
[6] இலங்கையோடான தூதரக உறவை இந்தியா தரமிறக்கிக்கொள்ள அல்லது தவிர்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.
[7] இலங்கையிடமிருந்து கச்சத் தீவைத் திரும்பப் பெற வேண்டும்.
[8] சிங்களப் பேரினவாத அரசு தமிழக மீனவர்களைச் சுட்டுக்கொல்வதும், சிறைப்பிடிப்பதும் தொடர்ந்து நடந்து வருவதால், தமிழக மீனவர்கள் தங்களுக்கென “தமிழக மீனவர் பாதுகாப்புப் படை” ஒன்றை அரசு ஆயுதங்களுடன் அமைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.
[9] தமிழ்க் கடலின் இரு மருங்கிலும் அணுமின் நிலையங்களோ, அனல்மின் நிலையங்களோ, பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் உண்டுறை விடுதிகளோ, உல்லாச விடுதிகளோ, இவை போன்ற மாசுபடுத்தும், வாழ்வாதாரங்களை அழிக்கும், உணவு-ஊட்டச்சத்துப் பாதுகாப்பை நசுக்கும் திட்டங்களையோ கொண்டுவரக் கூடாது. கூடங்குளம், கல்பாக்கம் அணுமின் நிலையங்களை உடனடியாக மூட வேண்டும்.
[10] இந்தியா மற்றும் தமிழகத்திலுள்ள தேசிய, மாநில அரசியல் கட்சிகளும், தலைவர்களும் தாங்கள் தமிழ் மக்களின் பக்கமா அல்லது இலங்கை அரசின் பக்கமா; தங்களுக்கு தமிழ் மக்களின் நலன் முக்கியமா அல்லது இலங்கை அரசின் நலன் முக்கியமா என்பதை தெள்ளத்தெளிவாக அறியத்தர வேண்டும். எதிர்வரும் பாராளுமன்றத் தேர்தல் அறிக்கைகளில் இது குறிப்பிடப்பட்டாக வேண்டும்.

சுப. உதயகுமாரன்
இடிந்தகரை
மார்ச் 17, 2003

சந்தேகமில்லாமல், இந்தத் தேர்தலில் பல தரப்பினரின் அனுதாபத்தை சம்பாதித்திருப்பவர்   மதிமுக தலைவர் வைகோ தான்.  அவரே ஒரு (விகடன்) நேர்காணலில் கூறி இருப்பது போல, பல ஆயிரம் பொதுக்கூட்டங்களில் பேசிக்  கிடைத்த பெருமையை இந்த இரண்டு வார மௌனம் அவருக்கு பெற்றுக் கொடுத்திருக்கிறது. இதற்காக அவர் ஒரு தேர்தலை இழந்திருக்கிறார். ‘இந்தத் தேர்தலை வேண்டுமானால் இழந்திருக்கலாம்; ஆனால் தேர்தலுக்குப் பின்னும் இருப்போம்’ என்று பூடகமாகக் கூறி இருக்கிறார், வைகோ.

ஆனால்,  பலரும் இப்போது அனுதாபப்படுவது போல, அவர் மிகவும் தெளிவான தலைவராக இருக்கவில்லை என்பது, அவரது அரசியல் வாழ்வைக் கூர்ந்து கவனித்து வந்திருப்பவர்களுக்குத் தெரியும். தேர்தல் காலத்தில் செல்லாக்காசுகள் கூட ஆர்ப்பரிக்கும் நிலையில், கிழிந்த ரூபாய் நோட்டானாலும் வங்கியில் செலுத்துவதற்குரிய  தகுதி கொண்டிருப்பது மதிமுக என்பதில் ஐயமில்லை. அதனால் தான் அன்புச் சகோதரி முதற்கொண்டு தானைத்தலைவர் வரை பலரும் வைகோவுக்கு மடல் எழுதி இருக்கிறார்கள். பிறருக்கு மடல் எழுத வேண்டிய நிலையில் இருந்த வைகோவுக்கு இந்நிலை ஏற்பட்டது ஏன் என்று பார்ப்பதும் அவசியம்.

‘வை.கோபால்சாமி’ என்ற பெயர் திமுக தொண்டர்களின் உள்ளங்களில் உற்சாகத்தை எழுப்பிய காலம் இருந்தது. அண்ணாதுரை, கருணாநிதி படங்களுடன் வை.கோபால்சாமி படத்தையும் அச்சிட்டு சுவரொட்டி ஒட்டுவார்கள் 1980 – 1990  களில். சங்கத்தமிழ் முதல், உலக அரசியல் வரை சிம்மக் குரலில் ஆற்றொழுக்காகப் பேசும் கோபால்சாமி, திமுகவின் ஆஸ்தான பேச்சாளராக இருந்தார். அதனால் தான் அவரை மாநிலங்களவைக்கு அனுப்பி அழகு பார்த்தார் கருணாநிதி. அங்கும் தனது சிறப்பான செயல்பாட்டால் (18 ஆண்டுகள்) திமுகவின் முன்னணி தாரகையாக மிளிர்ந்த கோபால்சாமி, கருணாநிதிக்கே போட்டியாளராக உருவெடுக்கத் துவங்கினார்.

தனது தொண்டனின் வளர்ச்சி தன்னை விடவும் அதிகரிப்பது கண்டு அதிர்ந்த கருணாநிதி, தனது மகன்களை விஞ்சி கோபால்சாமி வளர்வது நல்லதல்ல என்று உணர்ந்தார். அதன் விளைவாக ‘கட்டம் கட்டும்’ திட்டங்கள் அரங்கேறின. அதன் விளைவாக கோவையில் நடந்த திமுக மாநாட்டில் அரங்கம் தீக்கிரையானது. (அதற்கான பழி அப்பாவி பாஜக தொண்டர் மீது போடப்பட்டது!) அடுத்த ஆண்டே, தன்னைக் கொல்ல கோபால்சாமி முயற்சிப்பதாக அபாண்டக் குற்றச்சாட்டை சுமத்தினார் கலைஞர்.

இந்தப் புகாரைப் பொறுக்காத அடிமட்ட திமுக தொண்டர்கள் கோபால்சாமி பின்னால் அணி திரண்டார்கள். கோபால்சாமியை நீக்க முயற்சிக்கும் தலைமைக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து 5  திமுக தொண்டர்கள் தீக்குளித்து மடிந்தார்கள் (1993, அக்டோபர்). அதன் விளைவாக மயானத்தில் உதித்தது மறுமலர்ச்சி திராவிட முன்னேற்றக் கழகம்.

திமுக.விலிருந்து எம்ஜிஆர் வெளியேறியபோதுகூட உடையாத கழகம், கோபால்சாமி வெளியேற்றப்பட்டபோது இரண்டாக உடைந்தது. கோபால்சாமிக்கு அநீதி இழைக்கப்பட்டதாக உணர்ந்தவர்கள் அவருடன் வெளியேறினார்கள். 9  மாவட்டச் செயலாளர்களும், 400 க்கு   மேற்பட்ட பொதுக்குழு உறுப்பினர்களும் கோபால்சாமியுடன் சென்றார்கள். அப்போது அதிமுக ஆட்சி ஊழலின் உச்சகட்டத்தில் இருந்தது. அதனை எதிர்த்து, குமரியிலிருந்து சென்னை வரை 1,500  கிமீ தூர நடைப்பயணத்தை  துவங்கினார்; 51 நாட்கள் நடந்த அந்த பாத யாத்திரையில் ஜெயலலிதா ஆட்சியின் அத்துமீறல்களை விளக்கி மாநிலத்தில் புதிய விழிப்புணர்வை  உருவாக்கினார் கோபால்சாமி. அப்போது கோபால்சாமிக்கு  கூடிய கூட்டமும் மக்கள் ஆதரவும்  ஆச்சரியப்படத் தக்கதாக இருந்தது.

ஆனால், அந்த விழிப்புணர்வை அரசியல் அறுவடை செய்வதற்கான தேர்தல் (1996) வந்தபோது, திமுக- தமாகா கூட்டணி உதயமும் அதற்கு கிடைத்த ‘பாட்ஷா’ ரஜினிகாந்தின் வாய்சும் கோபால்சாமியின் கனவில் மண் அள்ளிப்போட்டன. அவரது பிரசாரம் அவருக்குப்  பயன்படவில்லை. மார்க்சிஸ்ட், ஜனதாதளம்  உள்ளிட்ட கட்சிகளுடன் கூட்டணி கண்ட  மதிமுக  எந்தத் தொகுதியிலும் வெல்லவில்லை; ஆனால், கருணாநிதி முதல்வர் ஆனார். மத்தியிலும் திமுக அங்கம் வகித்த ஐக்கிய முன்னணி ஆட்சியில் அமர்ந்தது.

ஆட்சிக்கு வந்தவுடன் மதிமுகவை உடைக்கும் முயற்சியில் தானைத்தலைவர் ஈடுபட்டார். வேறு வழியின்றி, எதிரிக்கு எதிரி நண்பன் என்ற முறையில், ஜெயலலிதாவுடன் கரம் கோர்த்தார் கோபால்சாமி. அப்போதே அவரது நம்பகத்தன்மை குலையத் துவங்கியது.

ஐக்கிய முன்னணி அரசு கவிழ்ந்து நாடாளுமன்றத் தேர்தல் வந்தபோது (1998), அதிமுகவுடன் இணைந்து வாஜ்பாய் தலைமையிலான தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணியில் இடம் பெற்றது மதிமுக. அந்தத் தேர்தலில் சிவகாசி, பழனி, திண்டிவனம் தொகுதிகளில் வென்று தனது வெற்றிக் கணக்கை மதிமுக துவங்கியது. அப்போதும், பெரும் அரசியல் தவறை கோபால்சாமி செய்தார். தனக்கு கிடைத்த மத்திய அமைச்சர் வாய்ப்பை உதறி, அதை ‘சுயநலமின்மை’ என்று கூறிக் கொண்டார்.

எனினும் ஜெயலலிதா 13  மாதங்களில் வாஜ்பாய் ஆட்சியைக் கவிழ்த்தபோது, எதிரிக்கு எதிரி நண்பன் என்ற முறையில் (இது கருணாநிதியின் முறை!) திமுக, பாஜகவின் புதிய கூட்டாளி ஆனது. திமுக அரசை நீக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கைக்கு வாஜ்பாய் அடிபணியாததே இந்தக் கூட்டணிக்கு வித்திட்டது. அப்போது மதிமுக எந்த நெருடலும் இல்லாமல் தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணியில் தொடர்ந்தது. தமிழகத்தில் தே.ஜ.கூ தலைவராக கருணாநிதி இருந்தபோதும், கோபால்சாமி பழைய கதைகளை மறந்துவிட்டு கைகோர்த்தார். அப்போது மீண்டும் அவரது நம்பகத்தன்மை குறைந்தது. எனினும் அத்தேர்தலில் சிவகாசி, திண்டிவனம், பொள்ளாச்சி, திருச்செங்கோடு தொகுதிகளில் வென்று இரு அமைச்சர் பதவிகளைப் பெற்றது மதிமுக (1999).

வாஜ்பாய் பிரதமராக இருந்தபோது மிகவும் மரியாதைக்குரிய கூட்டணித் தலைவராக நடத்தப்பட்டார் கோபால்சாமி. அப்போதுதான் அவரை ‘வைகோ’ என்று பெயர் மாற்றி அழைப்பது தொடங்கியது. இப்போதும், தான் அமைச்சர் ஆகாமல், மு.கண்ணப்பனை அமைச்சராக்கி, மீண்டும் தவறு செய்தார் வைகோ.

அடுத்து தமிழகத்தில் சட்டப்பேரவைத் தேர்தல் (2001) வந்தது. அப்போது பெரிய அண்ணன் மனப்பான்மையில் திமுக நடந்துகொள்வதாகக் கூறி திமுக கூட்டணியிலிருந்து கடைசி நேரத்தில் வெளியேறினார் வைகோ- அதுவும் வெறும் 3  தொகுதிகளுக்காக. அத்தேர்தலில் திமுக தோற்றது. தனித்து நின்ற (211 தொகுதிகள்)  மதிமுகவும் தோற்றது. இருவரது பொது எதிரியான ஜெயலலிதா வென்று முதல்வர் ஆனார்.

ஜெயலலிதா ஆட்சியின்போது (2002) பொடா சட்டத்தில்  கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டபோது தமிழகம் முழுவதும் வைகோ மீது பரிவுணர்ச்சி உருவானது. வெறும் மேடைப்பேச்சுக்காக பொடா சட்டத்தில் தேசவிரோதக் குற்றம் சாட்டி வைகோ கைது செய்யப்பட்டது ஜெயலலிதா மீது மக்களின் அதிருப்தி ஏற்படவும் காரணமானது. அதையடுத்து சிறைக்கே சென்று தனது முன்னாள் தொண்டனைக் கண்டு கண்ணீர் விட்டார் கருணாநிதி. வாழ்க்கையே ஒரு நாடக மேடை என்ற சேக்ஸ்பியரின் தத்துவம் நாட்டு மக்களுக்கு புரிந்தது.

அடுத்து வந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் (2004), முக்கியமான தருணத்தில் (பொடாவில் வைகோ கைது செய்யப்பட்டபோது வேடிக்கை மட்டுமே பார்க்க முடிந்தது பாஜகவால்!) தன்னைக் கைவிட்ட பாஜகவையும், தன்னை சிறையிலிட்ட அதிமுகவையும் கைவிட்டு, முதல்முதலில் தன்மீது கொலைப்பழி சுமத்திய அதே திமுக தலைவருடன் இணைந்து, அன்னை சோனியா தலைமையிலான காங்கிரஸ் கூட்டணிக்கு தாவினார் வைகோ. அந்தத் தேர்தலில் சிவகாசி, பொள்ளாச்சி, வந்தவாசி, திருச்சி தொகுதிகளில் வென்றது மதிமுக. இப்போதும் கூட்டணி ஆட்சியில் இடம் பெறாமல் மீண்டும் தவறு செய்தார் வைகோ.

2006  ல் மீண்டும் தமிழகத்தில் சட்டசபை தேர்தல் வந்தது. இப்போதும், திமுக தான் கோரிய 21  தொகுதிகளைத் தர மறுக்கிறது என்று குற்றம் சாட்டி கடைசி நேரத்தில் கூட்டணியிலிருந்து வெளியேறினார் வைகோ. பிறகு தன்னை சிறையில் அடைத்த அதே ஜெயலலிதாவுடன் (மறப்போம்; மன்னிப்போம்- இது அண்ணாவின் வழிமுறையாம்!) கூட்டு சேர்ந்து 35  தொகுதிகளைப் பெற்று மதிமுக போட்டியிட்டது. அவரது நேரம், அதிமுக தோற்று, திமுகவே வென்றது. மதிமுக 6 இடங்களில் மட்டும் வென்றது.  கருணாநிதி ஐந்தாவது முறையாக முதல்வர் ஆனார். ஆயினும் வைகோவின் புண்ணியத்தால் அவரது அரசு ‘மைனாரிட்டி’ அரசானது. தவிர மத்திய காங்கிரஸ் கூட்டணியிலிருந்தும் மதிமுக விலக நேர்ந்தது (2007).

இவ்வாறாக வைகோ மாவு விற்கப் போனால் காற்று அடிப்பதும், உப்பு விற்கப்போனால் மழை பொழிவதும் தொடர்நிகழ்வாகவே இருந்தது. சரியான நேரத்தில் தவறான முடிவு எடுப்பவர் என்ற பெயர் வைகோவுக்கு வந்து சேர்ந்தது.

கதை இத்துடன் முடியவில்லை. ஜெயலலிதா பொடா சட்டத்தை பயன்படுத்தியபோது எதிர்ப்பு தெரிவித்த-  முதலைக்கண்ணீர்  வடித்த – அதே கருணாநிதி, விடுதலைப்புலிகளை ஆதரித்துப் பேசிய குற்றத்திற்காக,  சட்ட  விரோத  நடவடிக்கைகள் தடுப்பு சட்டத்தின் கீழ் வைகோவையும் அவரது கட்சி அவைத்தலைவர் மு.கண்ணப்பனையும் கைது செய்ய ஏற்பாடு செய்தார் (23.10.2008). முன்பு வைகோவை பொடாவில் கைது செய்த ஜெயலலிதா, இதை எதிர்த்து தான் புதுமை. உலகம் ஓர் உருண்டை என்று சும்மாவா சொன்னார்கள்?

ஆயினும் ஜெயலலிதா போல் அல்லாமல், 15  நாளிலேயே பிணையில்  வைகோவையும்  மு.கண்ணப்பனையும் விடுவித்துவிட உத்தரவிட்டார் கருணாநிதி.  அதன் பலன் விரைவில் தெரிந்தது. இனிமேல் வைகோவுடன் இருப்பதில் பலனில்லை என்று உணர்ந்த கருணாநிதியின் முன்னாள் காரோட்டியும் வைகோவின் கழகத் தேரோட்டியுமான கண்ணப்பன், தாயன்புடன் அரவணைத்த அறிவாலயத்திற்கே சென்றுவிட்டார். அடுத்து செஞ்சி ராமச்சந்திரன், எல்.கணேசன், கே.எஸ்.ராதாகிருஷ்ணன்  போன்றவர்களும் விலக, மதிமுக கூடாரம் காலியாகத் துவங்கியது. இதற்கு கருணாநிதி வீசிய வலை தான் காரணம் என்றாலும், கட்சிக் கட்டுப்பாட்டை காக்க முடியாத வைகோ மீது தான் பழி விழுந்தது.

அடுத்து, இலங்கையில் தமிழினம் வேட்டையாடப்பட்ட சூழலில் (2009) நாடாளுமன்றத் தேர்தல் வந்தது.  இதில், பல்வேறு அவமானங்களைத்  தாங்கிக்கொண்டு   (அதை இப்போதுதான் வெளியே கூறுகிறார் வைகோ)  அதிமுக கூட்டணியில் இடம்பெற்று, கிடைத்த 4  இடங்களில் போட்டியிட்ட மதிமுக ஒரு இடத்தில் மட்டும் (ஈரோடு) வென்றது. அவர் சார்ந்த அணி மீண்டும் தோற்றது. மத்தியில் காங்கிரஸ் ஆட்சி தொடர்ந்தது. மாநிலத்திலோ கருணாநிதியின் ஆட்சி. உடன் இருப்பவரோ, தன்னை சிறிதும் மதிக்காத அதிமுக தலைவி. இதை விட ஒரு அரசியல் தலைவருக்கு வேறென்ன நெருக்கடி  ஏற்பட முடியும்?

இப்போது தமிழகத்  தேர்தல் களத்தில் தேமுதிக இருக்கும் நிலையில் இருந்திருக்க வேண்டியவர் வைகோ. அவரது தவறான முடிவுகளே அவரது வீழ்ச்சிக்கு வழிகோலின.   1993  ல் கட்சி துவங்கி பல தோல்விகளையும் சில வெற்றிகளையும் ஈட்டிய வைகோவை, 2004  ல் கட்சி துவங்கிய விஜயகாந்த்துடன் இணைவைத்துப் பேசுவதே தவறு. ஆனால் காலம் இரக்கம் இல்லாதது.

வைகோவின் உணர்ச்சிவசப்படும் தன்மையும், இலங்கைத் தமிழர்கள் மீதான அதீத பாசமும், விடுதலைப்புலிகளுடனான நேசமும், எளிதில் பாசத்தாலோ வேஷத்தாலோ   விலைபோய் விடும்  தன்மையுமே அவரை இந்நிலைக்கு ஆளாக்கி இருக்கின்றன.

இப்போதும் கருணாநிதி, ஜெயலலிதாவுக்கு அடுத்தபடியாக எண்ணப்படும் தலைவர் வைகோ தான், சந்தேகமில்லை. அதுவே அவருக்கு அவ்வப்போது சுருக்குக் கயிறாகி விடுகிறது. கருணாநிதியாலும் ஜெயலலிதாவாலும் போட்டியாளராகக் கருதப்படுவதே வைகோவின் பலமும்  பலவீனமுமாக உள்ளது.

இப்போதும்கூட, தொகுதிச்  சண்டையால்தான் சுயமரியாதை உந்த, அதிமுக கூட்டணியிலிருந்து வெளியேறி இருக்கிறார் மதிமுக பொதுச்செயலாளர். நல்லவேளையாக திமுக பக்கம் சாராமல், களத்திலிருந்து நாகரிகமாக விலகி இருக்கிறார் வைகோ. அந்தமட்டிலும் அவரது தவறான முடிவு பாதியில் நின்றிருக்கிறது.

ஒரு தேர்ந்த பேச்சாளர், முதிர்ந்த அரசியல்வாதி, ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் இல்லாதவர் இந்தத் தேர்தலில் களம் காணாதது, தமிழகத்திற்கு, குறிப்பாக அதிமுக கூட்டணிக்கு இழப்பே. இதனால் மதிமுக தொண்டர்கள் சிலர் அணி மாறக்கூடும். 18  ஆண்டுகள் டில்லியில் கோலோச்சிய வைகோவுக்கு அடுத்த 18  ஆண்டுகள் ஏற்றமும்  இறக்கமுமான பரமபத அரசியல் விளையாட்டாக  மாறியது விதியின் வலிமை. இப்போது அவர் காக்கும் அமைதி, எதிர்காலத்தில் இரு கழகங்களும் தொண்டர்களை ஏமாற்றும்போது பயன்படக் கூடும். ஆனால் அவரால் அதுவரை அமைதி காக்க முடியுமா?

***
‘அந்தரடிசான் சாகிப்’களின் கதையில் முதலில் வருபவர் வைகோ. அவர் கதையே கட்டுரையின் பெரும்பங்கை விழுங்கிவிட்டது. நியாயமாகப் பார்க்கப் போனால் இதில் முதலாமவராக இருந்திருக்க வேண்டியவர் பாமக தலைவர் மருத்துவர் அய்யா ராமதாஸ் தான். ஆனால், வெற்றி பெற்றவர்களே சரித்திரத்தை எழுதுவதால், தோல்வியின் நாயகனான வைகோ, ‘அந்தரடிசான் சாஹிப்’களில் முதன்மையானவராக மாறி இருக்கிறார்.

ஒவ்வொரு தேர்தலிலும் புதிய கோட்பாட்டைக் கூறி அன்பு சகோதரியுடனும் திராவிடச் சூரியனுடனும் எந்த வெட்கமும் இன்றி குலாவ ராமதாசால் முடிகிறது. அதற்கு அவரது ஜாதிப் பின்புலமும் உதவுகிறது. இவரால் வாஜ்பாயையும் சோனியாவையும் மாறி மாறி ஆதரிக்க முடிகிறது; அதற்கான அரசியல் விளக்கத்தை சிரிக்காமல் சொல்லவும் முடிகிறது. அவரைத் தான் நாம் அரசியல் ராசதந்திரி என்கிறோம்.

தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை பகடையாக்கி கட்சி நடத்தும் திருமாவளவன், கிருஷ்ணசாமி ஆகியோரும் பல்டிகளில் தேர்ந்தவர்களே. தமிழகத்திலுள்ள  ஒவ்வொரு கட்சியும் இரு கழகங்களுடன் கூடியும் ஊடியும் தமிழகம் காத்தவை தான்- காங்கிரஸ், பாஜக உள்பட. இவர்களை நேரத்திற்குத் தகுந்தாற்போல சீட்டு கலைத்து ஆட்டம் ஆடிய திமுக, அதிமுக கட்சிகளின் ‘அந்தர் பல்டி’ சாகசங்களை தனியே தான் எழுத வேண்டும். ஆனால், அவை பெரிய கட்சிகளின் தேர்தல் தந்திரமாக விளக்கப்படுகின்றன.

‘யாருக்கும் வெட்கமில்லை’ என்ற தலைப்பில் ‘துக்ளக்’ சோ எழுதிய நாடகம் தான் நினைவில் வருகிறது. அரசியலில் நிலைக்கவும் வெற்றிகளைக் குவிக்கவும் கொள்கையற்ற கூட்டணிகளில் கும்மாளமிடும் தமிழக அரசியல் கட்சிகளின் இழிநிலையை, மதிமுகவின்  வெளியேற்றம் தற்போது அம்பலப்படுத்தி இருக்கிறது.

அந்த வகையில் நமது நன்றிக்குரியவராக மாறி இருக்கிறார் வைகோ. தாவும் பாவங்களில் அவர் முற்காலத்தில் ஈடுபட்டிருந்தாலும், இப்போது அவர் காக்கும் அமைதி அவரது கௌரவத்தை நிலை நிறுத்தி இருக்கிறது. தேர்தலுக்குப் பின் கூட்டணிகளில் நடக்கவுள்ள இசை நாற்காலி விளையாட்டில் மதிமுக கண்டிப்பாக இடம்பெறாது என்பதை இப்போதே உறுதியாக நம்பி மகிழலாம்.

‘தனித்திரு; பசித்திரு; விழித்திரு’ என்ற வள்ளலாரின் அறிவுரை வைகோவுக்கு பயன்படலாம். தன்னைப் போலவே தனித்து விடப்பட்டிருக்கும் பாஜகவுக்கு வைகோ ஆதரவு தருவதும் அவரது எதிர்காலத்திற்கு உதவக் கூடும்.

குமரி மாவட்டத்தில் மலர்கிறது தாமரை

தமிழகத்தின் அனைத்து தொகுதிகளிலும் தனித்து போட்டியிடுவது என்ற பாரதிய ஜனதா கட்சியின் முடிவு நிர்பந்தம் காரணமாக எடுக்கப்பட்டது என்றாலும், அக்கட்சிக்கு நல்ல பாதையைக் காட்டி இருக்கிறது என்பதை தேர்தல் களத்தில் உணர முடிகிறது. இதே பாதையில் 1993  முதல் வைகோ பயணித்திருந்தால் இன்று அவர் தமிழகத்தின் தவிர்க்க முடியாத அரசியல் சக்தியாக  மாறியிருப்பார்.

இத்தேர்தல் பாஜக தொண்டர்களிடையே புத்தெழுச்சியை ஏற்படுத்தி உள்ளதை நேரில் காண முடிகிறது. தோல்வி உறுதி என்று தெரிந்தாலும் தங்களுக்கு கிடைக்கும் வாக்குகள் எவ்வளவு என்று பார்த்துவிடும் முடிவுடன் பல தொகுதிகளில் வீறுடன் பாஜக தொண்டர்கள் பணி புரிகின்றனர். வாஜ்பாய், அத்வானி, மோடி ஆகியோரின் பெயர்கள் பாஜக பிரசாரத்தில் உரக்கவே ஒலிக்கின்றன.

வைகோ அதிமுக அணியிலிருந்து வெளியேறியதன் விளைவாக, ஜெயலலிதாவின் நம்பகத்தன்மை குலைந்திருப்பது புலப்படுகிறது. இதன் காரணமாக கருணாநிதிக்கு எதிராக அதிமுகவை ஆதரிக்கத் திட்டமிட்டிருந்த பலர் பாஜக பக்கம் பார்க்கத் துவங்கி இருப்பதும் புலப்படுகிறது. அத்வானி, மோடி, சுஷ்மா ஆகியோர் தமிழகத்தில் பிரசாரம் செய்தால் இந்த வாக்குகளின் எண்ணிக்கை கூடும்.

குறிப்பாக, குமரி மாவட்டத்தில் பிற கட்சிகளை விட களப்பணியிலும் பிரசாரத்திலும் பாஜக முன்னணி வகிக்கிறது. அங்கு கட்சியின் மாநிலத் தலைவர் பொன்.ராதாகிருஷ்ணனே களம் இறங்கியிருப்பது தொண்டர்களுக்கு உத்வேகம் அளித்திருக்கிறது. இத்தேர்தலில், குமரியில் நாகர்கோவில், பத்மநாபபுரம், குளச்சல், கிள்ளியூர்  ஆகிய 4  தொகுதிகளில் பாஜக வெல்லும் வாய்ப்பு பிரகாசமாக உள்ளது.

கிருஷ்ணகிரி மாவட்டத்தின் தளி, ஓசூர் தொகுதிகளிலும் தாமரை  மலர வாய்ப்புள்ளது. கோவையிலும் கூட மேட்டுப்பாளையம், கோவை வடக்கு, கோவை தெற்கு தொகுதிகளில் தீவிரமாக முயன்றால் நல்ல போட்டியை ஏற்படுத்த முடியும்.