எழுதியவர்கள்: ப்ரவாஹன் & ஜி. சாமிநாதன்
The senior started a pair of games last season (0-2-3 totals) and has seen his numbers since he returned dip. The doctor will also check ciprofloxacin eye drops goodrx Kayanza if there are any side effects from the drug. I am still not the best ive ever been, but a lot better than what i was!
What is the cost of clomid tretinoin and how much is clomid. It is also used to treat bacterial endocarditis, endometritis, and intestinal infections including salmonella, shigella, shiga toxin producing escherichia coli (stec)[3] and campylobacter.[3][4] amoxicillin is sometimes prescribed at reduced dosages when patients are at risk of an allergic reaction to penicillin (see Środa Wielkopolska clomiphene cost prescription penicillin allergy). Gabatin plus fenretinoid combination therapy and chemotherapy.
You can consult our doctor and get your health condition checked. Nexium coupons for seniors the next step is to take note of all the buy clomid over the counter Erandol names of the men and women to be targeted, and for what reason they are to be targeted. Nolvadex is sold by various chemists across india.
அண்மையில் வெளிவந்த ராம ஜன்மபூமி (பிறந்த இடம்) வழக்குத் தொடர்பான உயர் நீதிமன்றத் தீர்ப்பில், அயோத்தியில் ராம ஜன்மபூமி என்று இந்துக்களால் கருதி வழிபடப்படும் இடமே அது என்பதை நீதிபதிகள் ஏற்றுக்கொண்டு தீர்ப்பு வழங்கியுள்ளனர். இதைக் குறிப்பிட்டு விமர்சித்துள்ள தமிழக முதல்வர் மு. கருணாநிதி, லட்சக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கிருத யுகத்தில் ராமர் பிறந்த இடத்தையே கண்டுபிடிக்க முடிகிறது; ஆனால், 1,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்த ராஜராஜ சோழன் எப்படி இறந்தான் என்பதையோ, அவன் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடத்தையோகூட கண்டுபிடிக்க முடியாத நிலை உள்ளது என்று புலம்பியிருக்கிறார்.
இந்தப் புலம்பல் ஒரு பாமரனிடமிருந்து வந்திருந்தால் அதைப் புரிந்துகொள்ளலாம். ஆனால், இந்திய அரசையே ஆட்டிப் படைக்ககூடிய அளவுக்கு அதிகாரத்துடன் கோலோச்சும் ஒருவர், “என் சோகக் கதையைக் கேளு உடன்பிறப்பே” என்று இப்படிப் புலம்புவதுதான் நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்துகிறது.
முதலாவதாக, கிருத யுகத்தில் ராமர் இந்த இடத்தில்தான் பிறந்தார் என்று நீதிமன்றம் தீர்ப்பில் குறிப்பிடவில்லை. ராமர் பிறந்த இடமென்று இந்திய நாட்டில் இந்த ஓர் இடத்தைத்தான் நீண்ட காலமாக நம்பி வருகின்றனர். இது யாரோ ஒருவரால் திணிக்கப்பட்ட நம்பிக்கையோ, அரசியல் காரணங்களுக்காகத் தூண்டிவிடப்பட்ட உணர்வோ அன்று என்ற வரலாற்று உண்மையை உயர் நீதிமன்றம் அங்கீகரித்திருக்கிறதே தவிர, கி.மு. 17,33,856ஆம் ஆண்டில் சித்திரை மாதம் நவமி திதியில் புனர்பூச நட்சத்திரத்தன்று கடக லக்னதில் ராமர் அயோத்தியில் இந்த இடத்தில்தான் பிறந்தார் என்று நீதிமன்றம் குறிப்பிட்டுவிடவில்லை.
அடுத்ததாக, ராமர் பிறந்த இடத்தையேகூட தீர்மானித்துவிட முடிகிறது என்றும், இது ஆரியர்கள் விதைத்த மூட நம்பிக்கை என்றும் வேறு திருவாய் மலர்ந்தருளியிருக்கிறார் திருக்குவளையார். அவர், “உடன் பிறப்பே” என்று விளித்தெழுதுகின்ற மடல்களையெல்லாம் கோடிகளில் புரளும் அவரது சிஷ்ய கேடிகள் வேண்டுமென்றால் சிலாகித்துக் கொண்டிருக்கலாம். ஆனால், தமிழக வரலாற்றிலும், இந்திய வரலாற்றிலும் ஓரளவு அறிவுபடைத்த எவரும் இவருடைய உபதேசத்தில் உள்ள அபத்தத்தை எளிதில் புரிந்துகொள்வர். ஆரிய, திராவிட என்ற சொற்கள் மொழியியல் சார்ந்த சொற்களாகும். இன அடிப்படையில் இந்தியாவில் எந்த ஒரு சாதியையோ, சமூகக் குழுவையோ ஆரியர் என்றும் திராவிடர் என்றும் பிரித்து அடையாளம் காட்டிவிட முடியாது.
‘மனோகரா’ கால கட்டத்திலே “கணவாய் வழியாக வந்த கூட்டம்” என்று இவர் எழுதிய கனல் தெறிக்கும் வசனங்கள், அரைகுறைத் தமிழறிவு கொண்ட தம்பியர் கூட்டத்திடையே பலத்த கைத்தட்டலைப் பெற்றுத் தந்திருக்கலாம். ஆனால், இன்றோ அவரும், அவருடைய திராவிட சிஷ்ய கேடிகளும் முதுமை எய்தி விட்டவர்கள். ஆரிய, திராவிட மொழிக் குடும்பங்கள் மட்டுமின்றி முன்னிலை ஆஸ்திரலாய்டு எனப்படும் முண்டா மொழி குடும்பமும், மான்க்மேர் மொழிக் குடும்பமும் கூடத்தான் இந்தியாவிலும், தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளிலும் உள்ளன. இந்த மொழிக் குடும்பங்களைச் சார்ந்த பல்வேறு மொழிகளைப் பேசுவோர் அனைவரையும் அந்தந்த மொழி சார்ந்த இனப் பிரிவினராக நம்மால் அடையாளம் காண இயலாது.
‘கரிய செம்மல்’ என்று கம்பனால் வர்ணிக்கப்படுகின்ற ராமன் நிறத்தாலும், உடல் தோற்றத்தாலும் இந்தோ – ஐரோப்பிய உடலமைப்புக் கொண்டவனாக விவரிக்கப்படவில்லை. ‘ஆஜானுபாகு’ – அதாவது, முழங்காலை எட்டுகின்ற நீண்ட கைகள் உடையவன் ராமன். அண்மைக் கால வரலாற்றில் அத்தகைய நீண்ட கைகளைக் கொண்டிருந்தவர் பெருந்தலைவர் காமராஜ் அவர்கள் ஆவார். இத்தகைய காமராஜரைத்தான் கருமுண்டம், கள்ளத் தராசு என்றெல்லாம் திராவிட சிஷ்ய கோடிகள் திட்டித் தீர்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
காமராஜருடைய உடலமைப்பைப் போன்று நீண்ட கைகளும், நிறமும் கொண்ட ராமன் திராவிட சிஷ்ய கோடிகள் கண்ணோட்டத்தில் ஆரியன். சாமகானப் பிரியனும், புலஸ்திய ரிஷி கோத்திரத்துப் பிராமணனுமான ராவணன் இவர்கள் கண்ணோட்டத்தில் திராவிடன். ராஜஸ்தானிலுள்ள ஜெய்பூரில் வாழ்கிற ஸ்ரீமாலி பிராமணர்கள் ராவணனைத் தங்கள் குல முன்னோனாகக் கருதி இன்றும் வழிபட்டு வருகின்றனர். அவ்வூரில் ராவணனுக்குக் கோயிலே உள்ளது. திராவிட சிஷ்ய கோடிகள் மேலும் அறிந்துகொள்ள, “சத்திரிய இராமனும் பிராம்மண இராவணனும்” என்ற கட்டுரையைப் படிக்கவும்.
கருணாநிதியின் மேற்கண்ட புலம்பலின் அடுத்த அம்சத்தைப் பார்ப்போம். ராமன் பிறந்த இடம் நீதிமன்றத்தால் உறுதிப்படுத்தப்பட்டுவிட்டது என்று புலம்பிய கருணாநிதி, அதே குரலில் ராஜராஜன் இறந்த இடம், அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடம் ஆகியவற்றை இன்றுவரை கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை என்று புலம்புகிறார். ராஜராஜ சோழன் அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடம் கும்பகோணத்திற்கு அருகிலுள்ள உடையாளூர் என்ற ஊரில் உள்ளது என்று அந்த இடத்தையும் அடையாளம் கண்டு, மறைந்த வரலாற்று அறிஞர் குடந்தை சேதுராமன் அவர்கள் 15 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளார். தஞ்சையிலுள்ள தமிழகத் தொல்லியல் கழகத்தால் வெளியிடப்படும் ஆவணம் (இதழ் 4, சனவரி 1994) இதழில் அவருடைய கட்டுரை வெளிவந்துள்ளது.
இக்கட்டுரை வெளிவந்த பிறகு, 1996இலிருந்து 2001 வரை கருணாநிதிதான் முதலமைச்சராக இருந்துள்ளார். மீண்டும் 2006 முதல் இன்றுவரை முதலமைச்சராக இருக்கிறார். சென்ற முறை ஆட்சியில் இருந்தபோது மத்தியில் ஆட்சி செய்த பாரதிய ஜனதாவையும், இப்போது மத்தியில் ஆட்சி செய்யும் காங்கிரஸையும் ஆதரித்துத் தான் நினைத்ததை எல்லாம் சாதித்துக் கொண்டுதான் வருகிறார். அப்படி இருக்கையில், ஏதோ ஆரியச் சூழ்ச்சிதான் இவருடைய எண்ணங்களையெல்லாம் நிறைவேற விடாமல் தடுத்துக்கொண்டிருப்பதாவும், “யார் ராஜராஜன், அவன் எங்கே செத்தால் எங்களுக்கு என்ன?” என்று டெல்லி அரசு அலட்சியப்படுத்திவிட்டது போலவும் பேசுவது அற்பத்தனமான அரசியலே தவிர, இதில் அணுவளவும் உண்மை இல்லை.
400 கோடி ரூபாய்கள் செலவழித்துச் செம்மொழி மாநாடு நடத்த முடிகிறது. உலகத் தமிழாய்வுக் கழகத்தின் தலைவர், ஜப்பானியத் தமிழ் அறிஞர் கராஷிமாவின் நியாயமான வேண்டுகோளையும் புறந்தள்ளி, உலகத் தமிழ் மாநாடு என்ற பெயரை மாற்றி, உலகத் தமிழ்ச் செம்மொழி மாநாடு என்று பெயர் சூட்டி, இந்தியக் குடியரசுத் தலைவியார் அவர்களை அழைத்துவந்து, கூத்துகளையும் கேளிக்கைகளையும் அரங்கேற்றி அரிய சாதனையைச் சாதித்துவிட்டது போன்ற மகிழ்ச்சியில் திளைக்கின்ற தமிழக முதல்வர், ராஜராஜன் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடத்தை (பள்ளிப்படையை) மட்டும் கண்டறிவதற்கு என்ன நடவடிக்கை இதுவரை எடுத்துள்ளார்? எதுவுமே இல்லை என்பதுதான் உண்மை.
குஜராத் மாநிலம் அகமதாபாத் சாராபாய் அருங்காட்சியகத்தில் உள்ள சோழ மன்னன் சிலையாகட்டும், அண்மையில் மயிலாடுதுறை அருகிலுள்ள கழுக்காணிமுட்டத்தில் கண்டறியப்பட்ட 85 ஏடுகள் கொண்ட சோழர் செப்பேட்டுத் தொகுதியாகட்டும், இதைப்பற்றி கருணாநிதிக்கு ஒன்றும் தெரியாது என்பது வரலாற்று ஆய்வாளர்களுக்குத் தெரிந்த உண்மையாகும். இது ஒன்றும் தேவ ரகசியமல்ல். சிதம்பர ரகசியம்தான். (மத்திய அமைச்சர் ப. சிதம்பரத்துடன் தொடர்புபடுத்தி எவரும் புரிந்துகொள்ள வேண்டாம்.)
தமிழ்நாடு அரசு தொல்லியல் துறையின் முன்னாள் இயக்குனர் இரா. நாகசாமி, கழுக்காணிமுட்டம் செப்பேட்டின் சமஸ்கிருதப் பகுதியையும், தமிழ்ப் பகுதியையும் படித்து எழுதிக் கொடுத்த வாசகங்களை அப்படியே பிரதி எடுத்து, அதைத் தமது பெயரில் வெளியிட்டுக் கொள்வது என்பது விசித்திரம்தான். கல்வெட்டுகளை வெள்ளைத் தாளில் ‘டேபர்’ என்ற மையொற்றி கொண்டு பிரதியெடுப்பது கல்வெட்டு ஆய்வாளர்களின் வழக்கம். ஒரு கல்வெட்டு ஆய்வாளர் எழுதியதை அப்படியே பிரதியெடுத்து இருக்கிறாரென்றால், அது மையொற்றிப் (டேபர்) பிரதிதானோ என்ற ஐயம் ஏற்படுகிறது.
உடையாளூரில் தனியாருக்குச் சொந்தமாக உள்ள குறிப்பிட்ட இடத்தை உரிய நஷ்ட ஈடு கொடுத்து கையகப்படுத்துவது அல்லது அது ராஜராஜ சோழனின் பள்ளிப்படை இருந்த இடம்தான் என்று தொல்லியல் அகழ்வாய்வுகளின் மூலம் உறுதிப்படுத்தப்படும் பட்சத்தில் மட்டுமே அதைக் கையகப்படுத்துவது, எதிர்பார்த்த அளவுக்குக் சான்றுகள் ஏதும் கிட்டாவிட்டால் அகழ்வாராய்ச்சி மேற்கொள்ளப்படும் கால கட்டத்திற்கான நஷ்ட ஈட்டுத் தொகையைத் தனியாருக்கு வழங்குவது – இப்படி ஏதோ ஒரு வகையில் குறிப்பிட்ட இடத்தில், உரிய நிபுணர்களைக் கொண்டு தொல்லியல் ஆய்வு மேற்கொள்வதை யார் தடுத்தார்கள்?
வரலாற்று உண்மைகளைக் கண்டறிவதில் இவருக்கோ, இவருடைய அரசுக்கோ எந்த வித முனைப்பும் இல்லை என்பதே உண்மை. ஏனென்றால், உண்மைகள் என்றைக்குமே பிரச்சாரம் செய்வதற்கு உதவியாக இரா. வரலாற்றை மர்மமாகவே வைத்திருந்தால்தான் லெமூரியா என்றும், குமரிக் கண்டம் என்றும், ஆதித் தமிழரின் தாயகம் என்றும் இன்னும் பல ஆண்டுகளுக்குக் கதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கலாம். கடல் வற்றும்படி வேல்விட்ட திருவிளையாடல் போல, கடல் கொண்ட குமரிக் கண்டம் போன்ற கதைகளை வைத்தே பல திருவிளையாடல்களையும், கூத்துகளையும், காட்சிகளையும் அரங்கேற்றிக் கொண்டிருக்கலாம். கடலில் கரைத்த பெருங்காயம் போல மக்களுக்குரிய நிதியையும் கரைத்துக்கொண்டிருக்கலாம்.
இதில் இன்னொரு முரண்பாடான விஷயமும் இருக்கிறது. சோழர்கள் தங்களைச் சூரிய குலச் சத்திரியர்கள் என்று சொல்லிகொண்டார்கள். ராஜராஜ சோழனுக்கு 37 பட்டப் பெயர்கள் இருந்தன. அவற்றில் ரவிகுல மாணிக்கம், சத்திரிய சிகாமணி என்பவையும் அடங்கும். இப்படிப்பட்ட சூரிய குல சத்திரியர்களை மொழி அடிப்படையில் தமிழர்கள் என்று நாம் ஏற்றுக் கொண்டாலும்கூட, அவர்கள் ராமனோடு தங்களுக்கிருந்த பூர்விகத் தொடர்பைப் பறைசாற்றிக் கொண்டார்கள் என்பதையும் நாம் மறந்துவிட முடியாது.
சில சோழ அரசர்கள் இலங்கையின்மீது படையெடுத்து வெற்றி கண்டபோது தங்களை “த்விதிய (இரண்டாவது) ராமன்” என்றே அழைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இவர்கள் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்திலுள்ள மணமேல்குடியிலிருந்துதான் இலங்கைக்குப் படையெடுத்துச் சென்றார்கள். “இதிகாச காலத்து ராமன் கடலை அடைத்து அணை (சேது) கட்டி அதன்மீது நடந்துசென்று இலங்கையை வென்றான். நாங்களோ கடலை அடைத்து அணை கட்டாமலேயே இலங்கையை வென்றோம்” என்றும் பெருமிதத்துடன் குறிப்பிட்டுக் கொண்டார்கள். புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தின் அக்குறிப்பிட்ட பகுதிக்கு “கடல் அடையாது இலங்கை கொண்ட சோழ வளநாடு” என்றே பெயர் சூட்டப்பட்டது.
முதல் ராஜேந்திர சோழனின் கங்கைப் படையெடுப்பு சரித்திரப் பிரசித்தி பெற்றதாகும். அவனுடைய கங்கை வெற்றிக்குப்பிறகு, தன்னுடைய பிள்ளைகளுக்கு சோழ பாண்டியன், சோழ கேரளன், சோழ லங்கேஸ்வரன் என்றெல்லாம் பட்டம் கொடுத்து முறையே அந்தந்த நாடுகளை ஆள்வதற்கு நியமிக்கிறான். இத்தகைய பட்டம் பெற்றவர்களில் சோழ அயோத்தி ராஜன், சோழ கன்னக்குச்சி அரசன் (கன்யாகுஜ்யம் அல்லது கன்னோசி அரசன்) என்று பட்டம் பெற்றவர்களும் உண்டு. முதல் ராஜாதிராஜனின் “திங்களேர் தரு” என்று தொடங்கும் மெய்க்கீர்த்தியில் இவ்விவரங்கள் உள்ளன.
ராஜேந்திர சோழன் ஆட்சிக் காலத்தில்தான் கஜினி முகம்மது குஜராத்தில் உள்ள சோமநாதபுரத்தின்மீது தாக்குதல் தொடுத்தான். அதன் எதிர்விளைவாக இந்திய நாட்டளவில் சத்திரியர்களிடையே சில மண உறவுகளும் ஏற்பட்டன. கி.பி. 1,111ஆம் ஆண்டில் காஹடவால அரசன் கோவிந்த சந்திரன் என்பவன் உத்திரப் பிரதேசத்தின் அயோத்திப் பகுதியிலிருந்து கங்கை கொண்ட சோழபுரத்திற்கு வந்துள்ளான். “அகுந்தோத் குந்த வைகுந்த” எனத் தொடங்கும் அம்மன்னனின் மெய்க்கீர்த்திப் பகுதி கங்கை கொண்ட சோழபுரம் பகுதியில் கல்வெட்டாகப் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது.
இதே கால கட்டத்தில்தான் ஆடுதுறைக்கு அருகில் சூரியனார் கோயில் பல நிவந்தங்களைப் பெற்று, விரிவுபடுத்தப்பட்டது. முதல் குலோத்தங்கனின் மகனான மூன்றாம் பராந்தக சோழனால் மதுராந்தகத்தில் திரு அயோத்திப் பெருமாள் கோயில் கட்டப்பட்டது. இக்கோயிலே இன்று ஏரிகாத்த ராமர் கோயில் என்று அழைக்கப்படுகிறது.
தமிழ்க் கல்வெட்டியலின் தந்தை என்று கே.வி. சுப்பிரமணிய ஐயர் அவர்களைக் குறிப்பிடுவதுண்டு. சங்க காலத்தைச் சேர்ந்த பிராமிக் கல்வெட்டுகள் மலைப் பாறைகளிலும் குகைகளிலும் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. அவற்றுள் சில 120 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே தொல்லியல் ஆய்வாளர்களால் கண்டறியப்பட்டுவிட்டன. ஆனால், ஏதோ பிராகிருதம் அல்லது பாலி மொழியில் அல்லது பாலியும் பிராகிருதமும் தமிழும் கலந்த ஒரு மணிப்பிரவாள நடையில் இவை எழுதப்பட்டிருக்கலாம் என அறிஞர்கள் ஊகத்தில் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தபோது இவை தமிழ் மொழியில் எழுதப்பட்ட கல்வெட்டுகள்தாம் என்று தெளிவாக அறிவித்ததோடு, அவற்றுள் சில கல்வெட்டுகளை வாசித்துப் பொருள் விளக்கமும் கூறியவர் கே.வி. சுப்பிரமணிய ஐயர்.
கருணாநிதியின் கண்ணோட்டத்தில் அவரெல்லாம் தமிழ் வரலாற்றை மறைக்கச் சதி செய்த ஆரியர்தான் போலும். ஆனால், அத்தகையோர் எழுதியதை அப்படியே பிரதி எடுத்துத் தாமும் சரியாகப் பொருள் விளங்கிக் கொள்ளாமல், அடுத்தவர்களும் மயங்குகின்ற வகையில் தன் குடும்ப சரித்திரத்தைச் சாடையாகக் குறிப்பிடுவதுபோல எழுதுவதென்பது தமிழ் ஆய்வின் வளர்ச்சிக்கு வித்திடுகின்ற நடவடிக்கையாக அமையவே அமையாது.
இருள் கவிந்த பின்னர் பட்டு வேட்டியும், பட்டுச் சொக்காயும், அத்தரும் ஜவ்வாதும் மணக்க, அரகஜா பொட்டும், மல்லிகைச் செண்டும் பூண்டு, படலைத் தள்ளிக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்து கூத்துக் காண்பதெல்லாம் அந்தப்புரத்துக்குப் போகிறவர்கள் செய்கின்ற நடவடிக்கைகள் ஆகுமே தவிர, அற்புதக் கலைப் படைப்பு ஒன்றின் ஆயிரமாவது ஆண்டு நிறைவு விழாவைக் கொண்டாடுகின்ற ஆய்வு மனப்பான்மையும், ரசனை உணர்வும் மிக்க ஒருவரின் செயல்பாடு ஆகாது.
வரலாற்றைப் பற்றி எழுதும் போதாகட்டும், வரலாற்றுச் சாதனைகளைப் போற்றி நடத்தப்படும் கூட்டங்களில் பங்கேற்றுப் பேசும் போதாகட்டும், இதுபோல விடலைத்தனமான பேச்சுகளுக்கும், விஷமத்தனமான பொய்யுரைகளுக்கும் இடமளிப்பது என்பது மையொற்றி மகானுபாவர்களின் மயக்கப் புலம்பல்களாகத்தான் அமையும்.
சோழர்கள் வரலாற்றில் மனுநீதிச் சோழனின் வரலாறு எண்ணி எண்ணிப் பெருமைப்படத்தக்க ஒன்றாகும். தேர்க்காலில் தன் மகனையே இட்டுக் கொன்று பசுவிற்கு நீதி வழங்கிய மன்னன் அவன். அவனும் திருவாரூரைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டவன்தான். ஆரூர்ச் சோழனின் வழித் தோன்றல்கள் என்று தம்மைப் பற்றிப் பறைசாற்றிக்கொண்டு, மனுநீதி நாள் என்ற பெயரில் நீதி வழங்குவதாகக் காண்பித்துக்கொண்டு, மலர்க் கிரீடம் சூட்டிக்கொண்டு, ஜனநாயகமும் பேசிக்கொண்டு, பரம்பரை ஆட்சியையும் நிலை நிறுத்திக் கொண்டிருக்கின்ற இத்தகையவர்களின் நடவடிக்கையை எண்ணும்போது, அரசியல் கவிஞர் ஒருவர் குறிப்பிட்டதுதான் நினைவுக்கு வருகிறது:
திருவாரூருக்கு
நீதியால் வந்தது சரித்திரம்
நிதியால் வந்தது தரித்திரம்.
(கட்டுரை ஆசிரியர்கள், தென்னிந்தியச் சமூக வரலாற்று ஆய்வு நிறுவன ஆய்வாளர்கள்)