Tag: சொத்துரிமை

<< முந்தைய பகுதி

தொடர்ச்சி..

பொதுவுடைமை மனித இயற்கைக்கு முரணானது:-

ஒரு சமூகம், தலைமுறை தலைமுறைகளாக உயிர்ப்புடன் வாழவும், வரலாற்றில் பெருமையாக பேசப்படவும் பணம் காரணமல்ல. ஆனால் அந்த கலாச்சாரத்தை உருவாக்கவும் உயிர்ப்புடன் வைத்துக்கொள்ளவும், மேம்படுத்தவும் பணம் மட்டுமே ஆதார ஸ்ருதி.

கலாச்சாரத்தின் பெருமைகளுக்கு காரணிகளாக தனிமனித வருமானம், தேசத்தின் பொருளாதார வல்லமை போன்றவை இருப்பதில்லை. பதிலாக மனித நேயம், கலை, இலக்கியம், ஆன்மீகம், அறிவியல் போன்ற பல்துறை சிறப்புகள்தான் காலத்திற்கு அப்பாற்பட்டு பேசப்படும். ஆனால் அதே நேரத்தில் பொருளாதார வல்லமை இருந்தால்தான் இந்த துறைகள் செழிக்க முடியும் என்பதை நாம் மறந்து விடக்கூடாது.

உதாரணமாக ஹெய்தி நாட்டின் கலாச்சாரத்தைப் பற்றி எவரேனும் பேசுகிறார்களா? காரணம் மிக மிக எளிமையானது. அந்நாடு ஏழைகளின் உறைவிடம்.

அடுத்து, மேலே கூறப்பட்ட பல்துறைகளில் சிறப்பிடம் பெறுவது என்பது அவற்றில் ஈடுபடும் மக்களுக்கு அமைந்துள்ள சூழ்நிலையை பொறுத்து இருக்கும். உதாரணமாக சிற்பி ஒருவர் தன் திறமையை வெளிபடுத்த சரியான சூழ்நிலை இருக்க வேண்டும். அதாவது அவருக்கு வேண்டிய பொருட்கள், தேவையான பணம், கலா ரசிகர்களின் அரவணைப்பு, கலையை வெளிப்படுத்தும் உரிமை போன்றவை கிடைத்தால்தான் அவரால் தன் வேலையை சரியான தரத்தில் செய்ய முடியும்.

அதே நேரத்தில், முக்கியமாக, பல சிற்பிகள் இருக்கும் ஒரு சமூகத்தில், எந்த சிற்பி சிறந்தவரோ அவருக்கானஅங்கீகாரமும் தெளிவாகவும், தீர்மானமாகவும் அரசாலும், சமூகத்தாலும் வழங்கப்பட்டே ஆக வேண்டும். சராசரிகளை அகற்றி திறமையை அங்கீகரிப்பதன் மூலமே நாம் அற்புத படைப்புகளை உருவாக்க முடியும். அதைவிடுத்து இன்றைய உலக சூழலைப் போல், இனம் போன்ற குப்பையான காரணங்களின் அடிப்படையில் திறமையை அங்கீகரிப்பதால் சில தலைமுறைகளிலேயே கலை போன்றவை தேக்க நிலையை அடைந்து விடும்.

திராவிட இயக்கங்களைச் சேர்ந்த கத்துக்குட்டி எழுத்தாளர்களை தமிழ்நாட்டில் ஆதரிக்கும் போக்கை இதற்கு நல்லஉதாரணமாக கொள்ளலாம். இவர்களில் பெரும்பான்மையானோர் எழுத்தாளர்களோ அல்லது வரலாற்று ஆசிரியர்களோஅல்ல. வெத்து வேட்டுகள்தான். ஆனால் நாங்களும் எழுத்தாளர்கள்தான், வரலாற்று ஆய்வாளர்கள்தான் என்று அவ்வப்பொழுது நகைச்சுவையாக பேசிக் கொண்டிருப்பர்.

முன்பு கூறிய ஹெய்தியில் 80 சதவிகிதம் மக்கள் இரண்டு வேளை உணவுக்கே “ததிங்கினத்தோம்” போடுகின்ற சூழலில் இது போன்ற கலைகளுக்கு ஆதரவு இருக்காது. என்னைப்பொறுத்தவரை பொருளாதார நிலையில் மேம்பட்டால் மட்டுமே ஒரு கலாச்சாரத்தின் பன்முகத்தன்மை வெளிப்பட வாய்ப்பு உருவாகும்.

இந்தியாவிற்கு 1700கள் வரை கூட உலக வர்த்தகத்தில் சுமார் 22 சதவிகிதம் பங்கு இருந்ததாக சில புத்தகங்களில் படித்திருக்கிறோம். அந்த பொருளாதார மேன்மையால்தான் நம் பாரத கலாச்சாரத்தின் கலை, இலக்கியம், ஆன்மீகம் போன்றவை செழித்தன. நாம் இன்றும் பழம் பெருமைகளை பேசி மகிழ்கிறோம்.

சரி, ஒரு சமூக அல்லது கலாச்சார விழுமியங்கள் பணத்தை அடிப்படையாக வைத்தே செழிக்கும்போது அந்த பணம் எங்கிருந்து உருவாகும் என்பது அடுத்த கேள்வி! முதலில் ஒரு விஷயத்தை விளங்கிக் கொள்ள வேண்டும். மனிதர்களின் தரத்தை மூன்று விதமாக பிரிக்கலாம். புத்திசாலி, நடுத்தர அறிவுள்ளவன், கீழ்நிலை அறிவுள்ளவன் அல்லது முட்டாள்.

எந்த சமூகத்திலும் புத்திசாலிகள் மிக குறைந்த அளவில்தான் இருப்பார்கள். நடுத்தர அறிவுள்ளவர்கள் பெரும்பான்மையாகவும் கீழ்நிலை அறிவுள்ளவர்கள் அதற்கு குறைந்த அளவிலும் இருப்பார்கள். இது இயற்கை நியதி. இதை மாற்றும் வல்லமை நமக்கு இல்லை. நான் கூறிய கலாச்சார விழுமியங்களை உருவாக்குபவர்கள் அல்லது மேம்படுத்துபவர்கள் புத்திசாலிகள்தான் என்பதை கூறவேண்டியதில்லை!

சோவியத் யூனியனில் இருந்த புத்திஜீவிகளில், சுதந்திரமாக சிந்திக்க முனைந்த அனைவரும், சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்கள் அல்லது கொல்லப்பட்டார்கள். இந்தியாவில் நிலைமை அதை விட மோசமாகி இருக்கிறது. இங்கு நாம்சிந்தனையாளர்களை உதாசீனம் செய்கிறோம். கத்துகுட்டிகளுக்கும், சராசரிகளுக்கும் விருதுகள் வழங்கிகௌரவிக்கிறோம். சோவியத் யூனியனில் இருந்த நிலையே தேவலை. ஒரு சிந்தனையாளனுக்கு தேவை சமூகஅங்கீகாரமே! சிறைவாசமோ, மரணமோ கூட அவனுக்கு கால்தூசிதான்.

இந்தியாவில் நிலைமை முற்றிலும் மோசமாகி விடவுமில்லை. சமூக அங்கீகாரம் இல்லாவிடினும், சில சிந்தனையாளர்கள் போராடுகின்றனர். எதிர்காலத்தில் திறமைக்கு மட்டுமே அங்கீகாரம் அளிக்கப்படும் என்ற நம்பிக்கையில் அவர்கள் உள்ளார்கள் என்றே நான் நம்புகிறேன். காலம் கனியுமா என்பதை பொருத்திருந்துதான் பார்க்க வேண்டும். அதே நேரத்தில் பொருளாதார நிலையில் மேம்பட்டு இருப்பவர்களை நம்மால் எந்த ஒரு காரணத்தைக் கொண்டும் அடையாளப்படுத்த முடியாது. அதில் அனைத்து வகை மனிதர்களுமே, இன்று நேற்றல்ல, என்றுமே இருந்து வந்திருக்கிறார்கள்.

இக்கட்டுரையைப் பொறுத்தவரை மனிதர்களை இந்த 2 விதமாக பார்க்க முயலும். கலாச்சார விழுமியங்களை உருவாக்குபவர்கள் அல்லது மேம்படுத்துபவர்கள். அடுத்து பொருளாதார மேன்மையை முன்னெடுப்பவர்கள்.

கலாச்சார விழுமியங்களைப் பொறுத்தவரை, எந்த விதமான சமரசத்தையும் செய்து கொள்ளக் கூடாது. அதிபுத்திசாலிகளின்வெளி அது.

பொருளாதார வெளியில் என்றுமே பல சமரசங்களை செய்து கொண்டுதான் மனித சமூகம் வரலாற்றை கடந்துவந்துள்ளது. இன்றும் சமரசங்களை செய்து கொண்டிருக்கிறது. நாளையும் செய்யும்.

இக்கட்டுரையைப் பொறுத்தவரை, பொருளாதார விவகாரத்தைப் பற்றியே அதிகமாக எழுதப்படும். நாம் இன்றுசெய்து கொள்ளும் சமரசங்கள், இதுவரை எந்த கலாச்சாரங்களிலும் செய்து கொள்ளாதவை. எப்படி கணக்கு போட்டு பார்த்தாலும், பொதுவுடைமை நிலையை நாம் அடைய முடியாது. இது தெரிந்தும் ஏன் நாம் அந்த வழியில் செல்ல வேண்டும் என்பதையே இக்கட்டுரை முன்னிலைபடுத்தி வாதிடும்.

சரி, ஒரு சமூகத்தின் பணத்தேவைகள் இப்படி இருக்க, ஒரு தனி மனிதனின் பொருளாதார தேவைகளை அவனின் மனநிலைக்கு ஏற்ப புரிந்து கொள்ள முயற்சிப்போம்.

கற்பனையில் ஒரு குடும்பத்தை எடுத்து கொள்வோம்.

குடும்ப தலைவர் பொருள் ஈட்டுவது எதற்காக? தானும், தன் மனைவி மக்களும் வாழ்வாதாரங்களை பெற.

பொருளை சேர்த்து வைப்பது எதற்காக? தனக்கோ, தன் குடும்பத்தில் உள்ளவருக்கோ மருத்துவ தேவை அல்லது வரும் காலத்தில் உருவாகக்கூடிய பொருளாதார சிக்கல்களை தீர்த்துக் கொள்ள.

அடுத்து நாம் ஒரு முக்கிய சமூக தேவையை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

“எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் பொருளை சேர்த்து வைத்துக்கொள்ளவும், சேர்த்த பொருளை தன் விருப்பம்போல் செலவு செய்யவும், தன்னுடைய வாழ்நாளிற்கு பிறகு தன் குழந்தைகளுக்கு விட்டு செல்லவும் ஒருவருக்கு உரிமை வேண்டும். இந்த உத்திரவாதத்தை ஒரு சமூகம் தன் அங்கத்தினர்களுக்கு கொடுத்தால் மட்டுமே மேலும் மேலும் சம்பாதிக்க ஒருவருக்கு ஊக்கம் ஏற்படும்.”

இந்த தனி மனிதரைப் போன்ற பலர் சம்பாதிக்கும் போது அது அந்த சமூகத்தின், நாட்டின் பொருளாதார நிலையை உயர்த்தும். கலாச்சாரத்தின் பல கூறுகளும் அதில் செழிக்கும்.

மேலே கூறிய விஷயம் இந்த கட்டுரைக்கு வேர் போன்றது. என் தந்தை சம்பாதித்து வைத்துள்ள 5 இலட்சம் ரூபாயாக இருந்தாலும் சரி, திருபாய் அம்பானி சேர்த்து வைத்த 1 இலட்சம் கோடி ரூபாயாக இருந்தாலும் சரி, அவர்களின் காலத்திற்கு பிறகு தங்களின் குழந்தைகளுக்கே செல்ல வேண்டும் என்று விரும்புவார்கள் என்ற எளிமையான தேவையை நாம் எக்காலத்திலும் மறக்கலாகாது.

“ஏழைகளுக்காக ஏழைகளுக்காக” என்று கம்யூனிஸ்டுகள் நீலிக்கண்ணீர் வடிக்கும் போதெல்லாம் நாம் இந்த சமூகத்தேவையை மனதில் இருத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

மனிதர்கள் பலவிதம், ஒவ்வொருவரும் ஒரு விதம்:-

கம்யூனிஸ்டுகள் எல்லா மனிதர்களுக்கும் எல்லாம் என்று ஒரு பிட்டை போடுவார்கள். கேட்பதற்கு மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கும் இந்த கோஷத்தை நடைமுறைபடுத்தினால் ஒன்று அல்லது இரு தலைமுறைகளில் அந்த சமூகம் அழிந்து விடும்.

அறிவு பூர்வமாக யோசிப்போம். (1) எல்லா பணக்காரர்களிடமிருந்தும் சொத்தை எடுத்து கொண்டு (கொள்ளை அடித்து) ஏழைகளுக்கு கொடுத்தால் எவ்வளவு காலத்திற்கு இருக்கும்?. அது தீர்ந்தவுடன் என்ன செய்வார்கள்? (2) இந்த கேவலம் நடந்துவிட்டால் பிறகு எந்த மனிதனாவது சொத்து சேர்த்து வைப்பானா! எப்படியும் அரசாங்கம் எடுத்து கொள்ளும் என்னும் போது தன் அறிவையும் திறமையையும் வெளிக்காட்டாமல் சோம்பேறியாகத்தான் திரிவான். [இங்கு உடனே ஒரு விமர்சனம் வரும். சிலர் சட்டத்திற்கு புறம்பாக சொத்து சேர்க்கிறார்களே! சட்டபூர்வமாக சொத்து சேர்ப்பவர்களை பற்றித்தான் இந்த விளக்கங்கள்]

சற்று முன் நாம் அவதானித்த சப்பாத்தி கணக்கை நினைவு படுத்திக் கொள்ளுங்கள். பொதுவுடைமையை அனுசரித்தநாடுகள், சப்பாத்தியின் அளவை பெரிது படுத்த முடியாது. தனி மனித பொருளாதார சுதந்திரம் இல்லாத நிலையில் வளங்கள் சேராது. ஆகவே, சப்பாத்தியின் அளவு கிட்டத்தட்ட ஒரே நிலையில் தங்கி விடும். எதேச்சதிகாரத்தினால்,தற்காலிகமாக சப்பாத்தியின் அளவு பெரிதானாலும், அந்த வளர்ச்சியை தக்க வைத்துக் கொள்ள முடியாது. அளவிலோ அல்லது தரத்திலோ அதிகமாக பங்களிப்பவர்கள் சோம்பி விடுவார்கள். “நாம் மட்டும் இவ்வளவு பங்களிக்கிறோம். சிலர்ஒன்றும் செய்யாமலேயே சப்பாத்தியை பெற்று விடுகிறார்களே என்று மனிதன் எண்ணவே செய்வான். இது இயற்கை”.சமூக உறுப்பினர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாக ஆக, சப்பாத்தியின் பங்குக்கான போட்டி எல்லை மீறிப் போகும் போது, அச்சமூகம் அழிந்தே போகும்.

2000 வருடங்களுக்கு முன் வாழ்ந்த நீரோ மன்னன், தன் ரோமாபுரியை பூகம்பத்திற்கு பின், மீள் கட்டமைக்க அதிக வரியைவசூலித்தான். அதுவும் போதாத நிலை வந்தபோது, தன் படைவீரர்களைக் கொண்டு, தன் நாட்டில் இருந்த பணக்காரர்களிடமிருந்து தானே கொள்ளை அடித்து பணத்தை கஜானாவில் சேர்த்தான். ஒரு நிலையில், எதிர்ப்பு அதிகமாகிஅவன் கொல்லப்பட்டான் என்பது சரித்திரம்.

20ம் நூற்றாண்டில் கூட இப்படிப்பட்ட ஒரு கோரம் நிகழ்ந்தது. சாதாரணமாக குரங்கே கொஞ்சம் ஏடாகூடமாகவேBehave செய்யும். அத்துடன் அது தேனையும் குடித்து விட்டால், பித்தமும் தலைக்கேறி விட்டால், உடல் காயமும்ஏற்பட்டு விட்டால் அந்த குரங்கின் சேட்டைகளுக்கு பஞ்சமே இருக்காது. வெறித்தனத்தில் அதற்கு என்ன செய்கிறோம்என்றே தெரியாது.

அதைப் போல, நம் அண்டை நாடான சீனாவில், மாவோ என்னும் கம்யூனிஸ்ட் கிறுக்கனுக்கு வெறித்தனமும் பிடித்தது. “The Great Leap Forward” என்பதைப் பற்றி நாம் அனைவரும் அறிவோம். அதில் கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை கோடி மக்கள் இறந்து போனதாக, கம்யூனிஸ்டுகளால் நியமித்த குழுவே அரசுக்கு அறிவித்தது. இந்த அறிக்கை சில வருடங்களுக்கு முன் பொதுவில் கசிந்ததில், அந்த நிகழ்வில் பலரால் கவனிக்கப்படாத ஒரு கொடூரமும் நடந்தது தெரியவந்தது.

நிலங்களை கட்டாயமாக அரசாங்கம் கையகப்படுத்தும் முனைப்பில் மாவோவின் அல்லக்கைகள் இருக்கையில், அதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்த நில சொந்தக்காரர்கள் 7 இலட்சம் பேர் வரை கொடூரமாக கொல்லப்பட்டு அவர்களின் நிலங்கள் கையகப்படுத்தப்பட்டன. பல காலமாக தங்கள் குடும்ப சொத்தாக நிலங்களை வைத்திருந்தவர்களும், நிலங்களை தங்களின் உழைப்பின் மூலம் வாங்கியவர்களும் கொல்லப்பட்டதும் வரலாற்றில் நினைவு கூறத்தக்கது.

7 இலட்சம் நில சொந்தக்காரர்கள் கொல்லப்பட்டது, ஒன்றரை கோடி மக்கள் கொல்லப்பட்டதை விட எந்த வகையிலும் மறக்கத் தக்கது அல்ல.(Source-Triumph and Turmoil-Channel 4 Documentary)

அதே வெட்கம் கெட்ட சீன கம்யூனிஸ்ட் அரசு, 1979க்கு பின், சீனர்கள் நிலங்களை வாங்கி சொந்தமாக்கிக் கொள்ளவும்,தொழில்களை தொடங்கவும் அனுமதி அளித்தது. இன்று சீனா அடைந்துள்ள பிரம்மாண்டமான வளர்ச்சிக்கு பின்னால் இந்த ஒரே ஒரு விஷயமே முக்கியம் என்பது என் தீர்மானமான கருத்து. நாட்டிற்காக மட்டுமே உழைக்க வேண்டும் என்பதெல்லாம் மனித இயற்கைக்கு முரணானது. தனக்காகவும், தன் சந்ததிக்காகவும் உழைத்து, சேர்ப்பதில்தான் ஒரு மனிதனுக்கு ஊக்கம் ஏற்படும். அதனாலேயே, நாட்டின் பொருளாதாரம் முன்னேறும் என்பதே சரியான வழியே தவிர,பணக்காரர்களை கொன்று போடுவதால், நாடு முன்னேற வாய்ப்பே இல்லை. இன்றைய சீன முன்னேற்றத்தில்,பெரும் பணக்காரர்கள் உருவாகி உள்ளார்கள். அவர்களின் சாமர்த்தியமான வர்த்தகங்களினால்தான் சீன அரசிற்குவரி வருமானம் பெருகியுள்ளது. அதைக் கொண்டே, மக்கள் நல திட்டங்களை செயல்படுத்த முடிகிறது.

சரி, நாம் விஷயத்திற்கு வருவோம். ஒரு மனிதன் பொருளாதார நிலையில் மேம்பட ஐந்து காரணிகள் உண்டு.

(1)அறிவுக்கூர்மை (2)திறமை (Skill) (3)உழைப்பு (Hard Work) (4)ஆபத்தை எதிர்கொள்ளும் திறன் (Risk Taking Capability) (5)அதிர்ஷ்டம் (Luck)

மேற்கூறியவற்றில் முதல் 4 காரணிகளைப் பற்றி நான் எழுத வேண்டியது இல்லை. ஆனால் 5வது காரணியைப் பற்றி பேச பலர் முன் வருவதில்லை. ஏனென்றால் அது மனித முயற்சிக்கு முரணாக உள்ளது. மேலும் இந்த அதிர்ஷ்டம் இல்லாதவர்கள் முதல் 4 காரணிகளில் ஒன்றோ அல்லது நான்குமோ இருந்தாலும் கூட கீழ் நிலையில் உள்ளதை நாம் நேரடியாக காணலாம். இந்த அதிர்ஷ்டம் மற்ற காரணிகளை Supercede செய்கிறது என்று கூட நான் கூறுவேன்.

படித்தவர்கள் மட்டுமே இந்த 4 காரணிகளை, குணாதிசயங்களை கொண்டிருப்பார்கள் என்று கூறவே முடியாது.

உதாரணமாக, மேற்கு வங்கத்தில், சிங்கூரில், டாடா குழுமம், கார் தொழிற்சாலையை உருவாக்கி வந்தது. அதைச்சுற்றி, பல சிறிய தொழிற்சாலைகளும் கட்டப்பட்டு வந்தன. இந்த முன்னேற்றத்தை பயன்படுத்திக் கொள்ள முனைந்த22 பேர், வங்கிக் கடனின் மூலம் 3 சக்கர வாகங்களை (Auto) வாங்கினார்கள். சிங்கூரில் டாடா தொழிற்சாலைமூடப்பட்டவுடன் இவர்களின் நிலை என்ன ஆனது என்று தெரியவில்லை. எப்படி இருப்பினும், என்னைப் பொறுத்தவரை இவர்கள் ஆபத்தை எதிர்கொள்ளும் திறன் படைத்தவர்கள். வியாபாரத்தில் இலாபம் கிட்டுவதைப் போலவே நஷ்டத்தையும் அடைய வேண்டி வரும் என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இலாபம் அடைந்தால், தன் உழைப்பு மட்டுமே காரணம் என்றும், நஷ்டம் ஏற்படுகையில், அரசு மானியம் அளிக்க வேண்டும் என்றும் கூறுவது ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கது அல்ல.

அடுத்து, அதிர்ஷ்டம் என்னும் காரணி. அறிவியலை நம்புகையில் அதிர்ஷ்டத்தை எவ்வாறு நியாயபடுத்த முடியும்? நான் என் அனுபவத்திலேயே அதிர்ஷ்டத்தின் விளைவுகளை நேருக்கு நேராக கண்டிருக்கிறேன்.

நான் கம்ப்யூட்டர் துறையில் 12 வருடங்கள் வேலை செய்தவன். 1990களிலேயே கிட்டத்தட்ட 25 ஆயிரம் ரூபாய் மாத சம்பளமாக பெற்றவன். என்னை விட நன்றாக வேலை செய்யும் திறமை பெற்றவர்கள் வெறும் 6000 ரூபாய் சம்பளம் பெற்றதையும், என்னை விட பல மடங்கு திறமை அற்றவர்கள் ஆஸ்திரேலியாவுக்கும், கனடாவுக்கும் சென்று 80000, 1 இலட்சம் என்று சம்பாதித்ததையும் நான் கண்டிருக்கிறேன். அதிர்ஷ்டம் என்ற ஒரு காரணியை புகுத்தாமல் இந்த விநோதத்தை நம்மால் விளக்க முடியாது.

இதைக் கூட வேறு சமாதானங்களின் மூலம் நியாயபடுத்த முடியலாம். ஆனால் திருபாய் அம்பானிக்கு பிறந்தவர்கள் என்ற தகுதியினால் மட்டுமே முகேஷ் மற்றும் அனில் அம்பானிகளுக்கு தலா 50000 கோடி ரூபாய் கிடைத்துள்ளது. சிலருக்கு கோடி ரூபாய் லாட்டரியில் பணம் விழுகிறது. இதை அதிர்ஷ்டம் என்ற காரணி இல்லாமல் விளக்க முடியாது.

பல நேரங்களில் நம்மால் இந்த இயக்கங்களை விளக்க முடியா விட்டாலும் இவற்றை “இயற்கை நியதி” என்று ஏற்று கொள்வது மட்டுமே நாம் செய்ய கூடியது.

இந்த ஓட்டத்தை மாற்றி காட்டுகிறோம் என்று வீராப்புடன் பேசும் பொதுவுடைமைவாதிகள் அறிவுக்கும் திறமைக்கும் வேட்டு வைப்பதால் ஒரு சில தலைமுறைகளிலேயே சமூகம் சோம்பி விடுகிறது.

மேலும் எந்த பொருளாதார முறை இயற்கை நியதியை பெரிய அளவில் ஒட்டியதோ, எதன் மூலமாக கலாச்சார விழுமியங்களை உருவாக்கவும் மேம்படுத்தவும் முடிகிறதோ, அதை அனுசரிப்பதுதான் புத்திசாலித்தனமாகும்.

நான் ஏற்கெனவே எழுதியதைப் போல், பொருளாதார விவகாரங்களில் நாம் சமரசங்களை செய்து கொண்டுதான் ஆகவேண்டும். பணக்காரர்களுக்கு பிறந்த வாரிசுகள், எப்படிப்பட்டவர்களாக இருந்தாலும், அந்த சொத்து அவர்களுக்கே கிடைக்க வேண்டும் என்பது ஒரு முக்கிய சமரசம்.

மாறாக எல்லா ஏழைகளையும் நடுத்தர வர்க்கத்தினர்களாக மாற்றுகிறோம் என்னும் பெயரில் எல்லா பணக்காரர்களையும் ஏழைகளாக்குவது, அறிவு மற்றும் திறமைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்காமல் இருப்பது, பெரிய அளவில் சோம்பேறிகளை உருவாக்குவது போன்றவற்றைத்தான் பொதுவுடைமை செய்து வந்திருக்கிறது.

அந்த காலத்திலே, அந்த காலத்திலே என்று நாம் பேசி மகிழும் பழங்காலத்தில் பணக்காரர்களும், ஏழைகளும் வாழத்தான் செய்தார்கள். இந்தியாவிலும் இதே நிலைதான். மற்ற சமூகங்களிலும் இதே நிலைதான். நிலப்பிரபுக்களான மிராசுதாரர்கள் இறந்தவுடன் அந்நிலங்களை அரசன் பறித்துக் கொள்ளவில்லை. அவரின் மகனுக்குத்தான் சென்றது. தலைமுறை தலைமுறையாக அந்த குடும்பத்தினர் பண்ணயம் செய்துதான் வந்தார்கள். இந்த முடியாட்சி முறையில் இருந்த ஒரு பிரச்சினையும் இதுதான். சொத்துக்கள் இருந்த இந்த குடும்பங்கள் மட்டுமே நிலச்சுவான்தாரர்களாகவும், அதிகாரம் கொண்ட பதவியிலும் இருந்தார்கள். வெளியிலிருந்து அந்த இடத்தைப் பிடிப்பது மிகவும் கடினமாக இருந்தது.

இந்த முடியாட்சி முறைகளை மாற்றிய ஜனநாயகம் முதல் கட்டத்தில் பல பொதுவுடைமை கூறுகளை கொண்டுதான் இருந்தது. பொதுவுடைமை கூறுகளை அதீதமாக கொண்டவை ஒரு பக்கத்திலும் தனி மனித பொருளாதார உரிமைகளை மதித்தது வேறு புறத்திலும் இயங்கின. 1989க்கு பிறகு பொதுவுடைமை கிட்டத்தட்ட முற்றிலும் செயல் இழந்துவிட்டது.

மேற்கூறியபடி, புதியதாக பணக்காரர்களாக மாற முடிவதும், தற்பொழுதைய சமூகத்தில் ஏற்பட்டுள்ளது. பணக்காரர்களுக்குபிறப்பதால் மட்டுமே பணக்காரர்களாக இருக்க முடியும் என்ற பழைய கால முறைகள் தற்பொழுது இல்லை.அதற்காக, பணக்காரர்கள் சேர்த்து வைத்த பணம் அவர்களின் குழந்தைகளுக்கு செல்வது தடுக்கப்படுவதும் இல்லை.அப்படித் தடுக்கப்பட்டால், அந்த மனிதன் தன் திறமையை வெளிப்படுத்தி வளங்களை சேர்க்க மாட்டான் என்பதைமீண்டும் நினைவு படுத்துகிறேன்.

சப்பாத்தி கணக்கின் படி, புதிய பணக்காரர்களின் மூலம், சப்பாத்தியின் அளவு பெரிதாகிக் கொண்டே போகிறது. தங்களின்சாமர்த்தியத்தின் மூலம் எத்தனையோ சாதாரண மனிதர்கள் பெரும் பணக்காரர்களாக இன்று உலகம் முழுவதும்உருவாகி இருக்கிறார்கள். இதற்கான அடித்தளத்தை உருவாக்கியதே, சந்தை பொருளாதாரம்தான்.

பொது உடைமை கூறுகளை எந்த அளவிற்கு சமூகத்தில் கொள்வது என்பதில் மட்டுமே இன்று வாத பிரதிவாதங்கள் உள்ளன.

மீண்டும் அதே பிரச்சினைக்கு வருவோம். எந்த முறை சமூகத்திற்கு ஏற்றது என்ற வாத பிரதிவாதங்கள் இருக்கிறது என்றாலும், ஒரு கலப்படமான முறையே பல தலைமுறைகளுக்கு தாக்குப் பிடிக்கக் கூடியது என்பதே நிதர்சனமான உண்மை.

சரி, ஏழைகளுக்கு விடிவே கிடையாதா? இது மிகவும் சிக்கலான விஷயம். இருந்தாலும் சில விளக்கங்களை பெற முயற்சிக்கலாம். முதலில் ஏழை என்றால் யார்? ஏழை என்பது ஒரு “Relative Term”. பணக்காரர்களுடன் ஒப்பிட்டு அழைக்கப்படுபவர்கள்.

ஆனால், பச்சையாக கூறுவதென்றால், ஏழைகள் ஒவ்வொரு சமூகத்திலும், எந்த காலத்திலும் இருக்கவே செய்வார்கள்.அவர்களில் பெரும்பான்மையானோர்க்கு “சமவாய்ப்பு” அளிப்பதில் நாம் வெற்றி அடைந்தாலே போதும். நாம் நாகரீகம்அடைந்து விட்டோம் என்று மார்தட்டிக்கொள்ளலாம். நன்றாக கவனியுங்கள். நான் “சமவாய்ப்பு” என்றுதான் கூறினேனேதவிர “சமவசதிகள்” என்று கூறவே இல்லை. சமவாய்ப்பு அளித்தாலும், அதை உபயோகப்படுத்திக் கொள்ளாதவர்கள்இருக்கவே செய்வார்கள். அவர்களுக்கு சப்பாத்தின் சிறிய பங்குதான் கிடைக்கும். இதுவும் இயற்கை நியதிதான்.

ஆனால், 100 சதவிகித மக்களுக்கும் “சமவாய்ப்பு” ஏற்படவும் வாய்ப்பே இல்லை. இதையும் ஏற்றுக் கொண்டுதான் ஆகவேண்டும். இது பொருளாதார விவகாரத்தில் நாம் செய்து கொள்ள வேண்டிய முக்கியமான அடுத்த சமரசம். ஆனாலும்பழங்காலத்தைப் போலல்லாமல், “சமவாய்ப்பு” என்பது சமூகத்தின் பெரும்பாலானோரை சென்று அடைந்துள்ளது.மேலும் இதை விரிவு படுத்தும் சக்தியும் நமக்கு உள்ளது.

இதை “யோக வசிஷ்டத்தில்” இராமனே கேள்வியாக வசிஷ்ட மகரிஷியிடம் கூறுகிறான்.

முதல் பிரகரணத்தில், 3வது அத்தியாயத்தில் வரும் ஸ்லோகம் இது. இராமன் வசிஷ்டரிடம் கேட்பது.

“உலகில் மக்களால் கண்டிக்கப்படாத செல்வந்தரும், தற்பெருமை கூறாத வீரனும், எல்லோருக்கும் சரிசமமான நியாயம் வழங்கும் தலைவனும் கிடையாது”

பணக்காரர்களை திட்டுவது எந்த காலத்திலும் இருந்திருக்கிறது. என்னைப் பொருத்தவரை பணக்காரர்களாலேயே,ஒரு சமூகம் அல்லது நாடு பொருளாதார நிலையில் முன்னேற்றம் அடைய முடியும். அதனாலேயே பணத்தால் அளக்கமுடியாத கலை, இலக்கியம் போன்றவையும் செழிக்க முடியும்.

அதைப் போலவே “சரிசமமான நியாயம்” எந்த காலத்திலும் அளிக்கப்பட வில்லை என்பதையும் நாம் கவனிக்க வேண்டும்.”நியாயம்” என்பதை நாம் வெறும் நீதி என்ற அர்த்தத்தில் மட்டுமல்லாமல் சமவாய்ப்பு என்றும் புரிந்து கொள்ளமுடியும்.

கொஞ்சம் கணக்கு-கொஞ்சம் அரசியல்:-

வருடம்-1971. இந்திரா காந்தி தன் கட்சியிலேயே தனக்கிருந்த எதிர்ப்பை கட்டுப்படுத்தவும், வீராவேச பல்புகளை வாங்க என்றுமே தயாராக இருக்கும் ஏழைகளை வசப்படுத்தவும் ஒரு கோஷத்தை கண்டெடுத்தார். இந்திய அரசியலையே புரட்டிப்போட்ட கோஷம் என்று அதை கூறலாம்.

गरीबी हठाओ “Abolish Poverty” “ஏழ்மையை ஒழி” என்பதுதான் அது.

[நகைச்சுவையாக இந்த கோஷத்தை ஆராய்ந்தால், இது விளிச்சொல்லால் ஆனது. யாரையோ விளித்து ஏழ்மையை ஒழி என்று கூறப்பட்டதே தவிர தான் ஏழ்மையை ஒழிக்கப்போகிறேன் என்று வாக்குறுதி எதையும் இந்திரா கொடுக்க வில்லை.]

இந்திரா காந்தி ஏழ்மையை ஒழிக்கிறேன் பேர்வழி என்று பல நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார். அவற்றில்முக்கியமானவை. நாட்டின் பொருளாதாரத்தை நேரடியாக கட்டுபடுத்தும் அனைத்து வங்கிகளையும் அரசுடைமையாகசெய்து விட்டார். இதனால் விளைந்த தீமைகளை இன்றும் நாம் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். இந்தநடவடிக்கையால், ஏற்கெனவே நடுத்தர நிலையில் இருந்தவர்கள், அரசு உத்திரவாதத்துடன் நடுத்தர நிலையிலேயேதொடர முடிகிறது.

அடுத்து, மொத்த வணிகத்தை கட்டுபடுத்த (WholeSale Trade) அவற்றை முற்றிலுமாக அரசுடைமையாக மாற்றிவிட்டார். இந்தியாவையே நடுநடுங்க வைத்த முடிவு அது. பத்தே நாட்கள்தான் தாக்குபிடிக்க முடிந்தது. 10 நாட்கள்கழித்து தன் முடிவை மாற்றிக் கொண்டு விட்டார். இந்தியா தப்பித்தது. இந்த முறை மட்டும் நீண்ட காலம்நீடித்திருந்தால், கத்திரிக்காய் விலையிலிருந்து, தொலைக்காட்சி பெட்டியின் விலை வரை அனைத்தும் மத்தியஅரசே கட்டுபடுத்தும் கொடூரமான நிலையில் இந்தியா இருந்திருக்கும்.

வருடம்-2006. வறுமை ஒழிந்த பாடில்லை. ஆனால் கோஷத்திற்கு மவுசு இருந்தது. மீண்டும் அதே கோஷத்தை UPA அரசாங்கம் கைக்கொண்டது. “மாமியார் உடைத்தால் மண்சட்டி, மருமகள் உடைத்தால் பொன்சட்டி” என்பது முதுமொழி. பழைய மொழி. மாமியார் ஏழைகளுக்கு கொடுத்த மண்சட்டி பல்புகள் அவ்வேழைகளின் அடுத்த தலைமுறையினருக்குவெள்ளைக்கார மருமகளால் கொடுக்கப்பட்டன.

சொல்ல முடியாது; வெள்ளைக்கார மருமகளுக்குப் பிறகு, அவரின் மகன், அதற்குப் பிறகும் அவர்களின் வாரிசுகள்இதே பல்புகளை கொடுக்கலாம். உயிரோடிருப்பவர்கள் அந்த விளையாட்டையும் பார்த்து ரசிக்கலாம்.

(எவ்வளவோ பார்த்துட்டோம்;இதே பார்க்க மாட்டோமா!)

வெளிப்படையாக, பட்டவர்த்தனமாக கூறுவதென்றால், எந்த சமூகத்திலும் ஏழைகள் இருக்கவே செய்வார்கள். “எல்லார்க்கும் எல்லாம்” என்பதை ஏற்காத போது, ஏழைகள் இருப்பதில் அதிசயமே இல்லை.

(தொடரும்)