Tag: பன்னாட்டு உறவுகள்

<< முந்தைய பகுதி

The problem is that the person with the bladder infection, when she has a period, is not normally in a normal state. We hypothesized that this difference in pfts was associated clomid online no prescription lubber with the use of combination therapy. The game is played by two player who is playing pankki with each other.

Zithromax over the counter, cheap generic over the counter, zithromax. The medical costs were estimated by using forcedly a case report database of cc cases from january 2000 to july 2004. The most effective time to take cephalexin for an infection is within one to four hours of the first signs of.

It’s also a great way to get some more exercise while still getting some exercise. In addition to the group meetings, amerihealth also offers many resources for members benadryl cough syrup 150ml price Pereira of the group including: diabetes educational material, support materials and the amerihealth diabetes support program. Amantadine hydrochloride - amantadine hydrochloride - amantadine.

தொடர்ச்சி..

குழந்தைகள் புஷ்பக விமானத்தில் அடுத்ததாக தமிழகத்துக்கு வருகிறார்கள். தமிழ் வாழ்க என்ற எழுத்துகள் பொறிக்கப்பட்ட நுழைவாயிலின் வழியாக கோட்டைக்குள் நுழைகிறார்கள்.

முன் பக்கப் புல்வெளியில் சிலர் தேசியக் கொடியை ஏற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இன்னொரு பக்கத்தில் சிலர் அதை எரிக்கிறார்கள். வேறொரு பக்கத்தில் ஒருவர் கொடி ஏற்றுகிறார். அந்தக் கொடி கீழே இருக்கும்போது ஒரு நிறமாக இருக்கிறது. மேலே செல்லச் செல்ல நிறம் மாறுகிறது.

இன்னொரு பக்கத்தில் தொலைகாட்சி பணியாளர்கள் ஒருவரைத் தயார்படுத்துகிறார்கள். தலையை லேசாகக் கலைத்துவிடுகிறார்கள். கர்சீப்பால் பவுடரை லேசாக அழிக்கிறார்கள். காலர் மைக்கை வெளியில் தெரியாத வகையில் பொருத்துகிறார்கள். ஸ்டார்ட் கேமரா ஆக்ஷன்… என்று சொன்னதும் அவர் “ஓ’ வென்று அழ ஆரம்பிக்கிறார்.

ஒருவர் நிதானமாக நடந்து வந்து மண்ணெண்ணெயை ஊற்றி தீ வைத்துக் கொள்கிறார். இன்னொருவர் வந்து அந்தத் தீயில் சிகரெட் பற்ற வைத்துக் கொள்கிறார். ஒருவர் தஞ்சாவூர் பொம்மை மாதிரி தலைய ஆட்டிக் கொண்டே இருக்கிறார். இன்னொருவர் அடிக்கடி துண்டுகளை மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்.

ஒருவர் திடீரென்று வீராவேசத்துடன் ஏதோ பேசுகிறார். யாரோ ஒருவர் வந்து ஒரு சீட்டைக் கொடுக்கிறார். அடுத்த நிமிடமே கூழைக் கும்பிடு போட்டு வேறொன்று பேசுகிறார். அதற்கு அடுத்த நிமிடம் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிக்கிறார். இன்னொருவர் வந்து ஒரு சீட்டைக் கொடுக்கிறார். அதற்கு அடுத்த நிமிடம் “ஓ’ வென்று அழுகிறார்.

குழந்தைகள் மிகுந்த பயத்துடன் ஒன்றையொன்று பார்த்துக் கொள்கின்றன.

குழந்தை : நாம சரியான இடத்துக்குத்தான் வந்திருக்கோமா. இல்லைன்னா ஏதாவது பைத்தியக்கார ஆஸ்பத்திரிக்கு வந்துவிட்டோமா..?

இன்னொரு குழந்தை : இல்லை சரியான இடத்துக்குத்தான் வந்திருக்கோம்.

குழந்தை : இங்கு நடப்பதைப் பார்த்தால் எனக்கு சந்தேகமா இருக்கிறது.

இன்னொரு குழந்தை : நாம தேடி வந்த இடம் இதுதான் என்பதை உறுதிப்படுத்துவதே இங்கு நடப்பவைதான்.

எல்லாவற்றையும் குழப்பத்துடன் பார்த்தபடியே கோட்டைக்குள் நுழைகிறார்கள்.

உள்ளே மியூசிக்கல் சேர் போட்டி நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இசைத் தட்டின் இசைக்கு ஏற்ப ஒரே ஒரு நாற்காலியை 4 பேர் சுற்றி வருகிறார்கள். இசை நின்றதும் ஒருவரை ஒருவர் பிடித்துத் தள்ளுகிறார்கள். வேட்டி சட்டைகள் கிழிகின்றன. கண்ணாடிகள் கீழே விழுந்து நொறுங்குகின்றன. ஒரு வழியாக ஒருவர்  எல்லாரையும் தள்ளிவிட்டு நாற்காலியில் உட்காருகிறார். கிழிந்த சட்டை வேட்டியை முடிந்தவரை சரி செய்து கொள்கிறார். தலையை வாரிக் கொள்கிறார். உடைந்த கண்ணாடியை எடுத்து போட்டுக் கொள்கிறார்.

தமிழ் : சகோதரச் சண்டைதாம்மா எல்லாத்துக்கும் காரணம். தமிழகத்தின் தன்னிகரற்ற தலைவன் நான் தான் என்பதை எல்லாரும் ஒப்புக் கொண்டுவிட்டால் பிரச்னையே ஏற்படாது. என்ன செய்ய? என் குடும்பத்தினருக்கு இருக்கும் புத்தி கழகத்தினருக்கு இல்லை. கழகத்தினருக்கு இருக்கும் அளவுக்குக் கூட தமிழகத்தினருக்கு இல்லையே.

குழந்தை : நாங்கள் இலங்கையில் நடந்த அழிவு குறித்துக் கேட்க வந்திருக்கிறோம்.

தமிழ் :அப்படியா. அங்கும் அதுதானம்மா பிரச்னை. மலையகத் தமிழர்கள் ஒரு பிரிவாக இருந்தார்கள். இஸ்லாமியத் தமிழர்கள் ஒரு பிரிவாக இருந்தார்கள். ஈழத்திலும் வடக்கு கிழக்கு என்று தனித்தனியாக இருந்தார்கள். இந்த ஒவ்வொரு பிரிவுகளுக்குள்ளுமே மேலும் பல பிரிவுகள். போதாத குறைக்கு பிரபாகரன், தமிழர்களின் ஒரே தலைவராகத் தன்னைக் கருதிக் கொண்டுவிட்டார். எருதாக இருந்தாலும் ஒன்று சேர்ந்தால் சிங்கத்தையே விரட்டிவிட முடியும். இங்கோ புலிகள் தமக்குள்  மோதிக் கொண்டதால் நயவஞ்சக நரிகள் கூட ஏய்த்துவிட்டன.

குழந்தை : தமிழகத்தில் இருந்த நீங்கள் யாருமே இவர்களை ஒன்று சேர்க்க எதுவுமே செய்யவில்லையே..?

தமிழ் : அப்படி இல்லையம்மா. ஈழத்தில் ஆளாளுக்கு பிரிந்து நின்று முழங்கினார்கள். பொது களம் ஒன்றில் அவர்களை ஒன்றிணைக்க நாங்கள் எடுத்த முயற்சிகள் எல்லாம் முறிந்துபோயின. இலங்கையில் கூட்டாட்சிக்கு சிலர் ஒத்துக் கொண்டார்கள். சிலர் தனி நாடு என்றார்கள். சிலர் கூடுதல் அதிகாரம் என்றார்கள். ஒருவர் இன்னொருவரை துரோகி என்றார். கோழை என்றார். எதிரியைவிட்டு விட்டு தமக்குள் சண்டையிட்டனர். என்னதான் ஆனாலும் நாங்கள் மூன்றாவது மனிதர்கள்தானே. ஏதாவது ஒன்றை அழுத்திச் சொல்லவோ, ஒரு திசைக்கு மற்றவர்களை இழுக்கவோ எங்களுக்கு பலமோ அதிகாரமோ கிடையாதே… ஒன்று எங்களுக்கு ஆதரவாகப் பேசு. இல்லையேல் பேசாமல் இருந்துவிடு என்ற மிரட்டல் அல்லவா விடப்பட்டது.

இந்தியாவிலும் ஆயிரக்கணக்கான பிரிவுகள் பிளவுகள் உண்டு. ஆனால், ஆங்கிலேயரை எதிர்த்து நடந்த போரில் அனைவரும் ஒரே குரலில் விடுதலை என்று முழக்கமிட்டதால்தான் வெற்றி கிடைத்தது.இலங்கைப் பிரச்னை தீர நாங்கள் எவ்வளவோ முயற்சிகள் எடுத்தோம்.

மலையகத் தமிழர்கள் நாடற்றவர்களாக ஆக்கப்பட்டபோது ஐ.நா. சபையில் அதை எதிரொலித்தோம். தமிழகத்துக்கு வந்த அகதிகளுக்கு முகாம்கள் அமைத்துக் கொடுத்தோம். கோடிக்கணக்கில் நிவாரணங்கள் கொட்டிக் கொடுத்தோம். கடையடைப்புகள், கறுப்புக் கொடி ஊர்வலங்கள், உண்ணாவிரதங்கள், தீக்குளிப்புகள் என எங்கள் தார்மிக ஆதரவைத் தொடர்ந்து வெளிப்படுத்தி வந்தோம். ஆனால், வந்தாரை வாழ வைத்த தமிழ் மக்களால் சொந்த பந்தங்களின் சோகத்தில் பங்கெடுக்க முடியாமல், அதைத் துடைக்க முடியாமல் போய்விட்டது.  எங்கள் உணர்வுகள் மதிக்கப்படவில்லை. எங்கள் ஆலோசனைகள் காதில்லாதவனிடம் சொன்ன ரகசியங்களைப் போல்  வீணாகிவிட்டன. எங்கள் உதவிகள் தரிசு நிலத்துக்குப் பாய்ச்சிய தண்ணீராகப் போய்விட்டது.

குழந்தை : ஆனால், தமிழக அரசியல் தலைவர்கள் ஆட்சியில் இருந்தபோது ஒருவிதமாகவும் எதிர்க்கட்சியில் இருந்தபோது ஒருவிதமாகவுமே நடந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள். இலங்கைப் பிரச்னை என்பது உங்களைப் பொறுத்தவரையில் உங்கள் அரசியல் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யப் பயன்படுத்தப்பட்ட ஒன்று மட்டும்தானே.

தமிழ் : அது உண்மையல்ல. நாங்கள் அரசியல் சதுரங்கத்தில் பல காய்களை உருட்டிவிளையாடுவதுண்டு. ஆனால், இலங்கைத் தமிழருக்கு ஆதரவு தந்ததும் அடக்கி வாசித்ததும் அவர்களுடைய நடத்தைகளின் அடிப்படையில் மட்டுமே. உண்மையில் ஆதரவாளர்களாக இருந்த எங்களை எதிர்நிலைக்குக் கொண்டு சென்றதே அவர்கள்தான்.

நாங்களும் தனி நாடு கேட்டுப் போராடியவர்கள்தான். இந்தி மொழி கட்டாயமாகத் திணிக்கப்பட்டபோது நாங்களும் அதை எதிர்க்கத்தான் செய்தோம். இந்தி இருக்குமானால் இந்தியா இருக்காது என்று முழங்கத்தான் செய்தோம். வடக்கு வாழ்கிறது. தெற்கு தேய்கிறது என்று போர்ப்பறை கொட்டத்தான் செய்தோம். நாளைக்கே தேவைப்பட்டால் அந்த வீர முழக்கங்களை மீண்டும் எழுப்பத் தயங்க மாட்டோம். ஆனால், கூட்டாட்சிக்குள்ளேயே தனி நாட்டாட்சிக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தபோது நாங்கள் அதை தொலைநோக்குப் பார்வையோடு ஏற்றுக் கொண்டோம். தனி நாடு கோரிக்கையை தவறென்று தெரிந்ததும் விட்டுவிட அரசியல் முதிர்ச்சி வேண்டும். ஆறரை கோடித் தமிழினம் இன்று நூறரைக் கோடி இந்திய தேசியத்தை வழி நடத்தும் நிலைக்கு உயர்ந்திருக்கிறதென்றால் அது எங்கள் பொறுமையினாலும் சாதுரியத்தினாலும்தான். தனியாகப் போவதல்ல. தலைமைப் பதவியை ஏற்பது… அதுவே சாதுரியம். எந்த இந்திய அரசு இந்தியைத் திணிக்க விரும்பியதோ அதே அரசு இன்று தமிழை செம்மொழி என்று உலகறிய உயர்த்திப் பிடித்திருக்கிறது.  ஈழப் புலி, பாய்ந்து சாதிக்காததைத் தமிழ்ப் புலி பதுங்கியே சாதித்திருக்கிறது.

ஈழத் தமிழருக்கு  தந்த வெளிப்படையான ஆதரவு காரணமாக தமிழகத்தில் ஆட்சிகள் கலைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. எத்தனையோ பேர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளனர். சமூகத்தில் தனைமைப்படுத்தப்பட்டுள்ளனர். அதைக் கண்டெல்லாம் மனம் கலங்கவில்லையே. ஆதரவை ஒருபோதும் பின்வாங்கவில்லையே. தேசம் வேறென்றாலும் இனம் ஒன்றல்லவா..? தேச உணர்வுகள் எட்டி நிற்க வைத்தன. இன உணர்வுகள் கட்டி அழத் தூண்டின. அழையா விருந்தாளியாக நாங்கள் அவர்கள் வீட்டின் முன் எத்தனை முறை போய் நின்றிருக்கிறோம் தெரியுமா… இன்னொரு நாட்டின் பிரச்னையைத் தீர்க்க எங்களால் எவ்வளவு முடியுமோ அதற்கும் மேலாக செய்து வந்திருக்கிறோம்.

இன்னொரு விஷயத்தையும் நாம் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும். நாமெல்லாரும் நாகரிக மனிதர்கள். கடந்த காலங்களில் மன்னர்கள் தங்களுடைய விருப்பு வெறுப்புகளை ஒட்டுமொத்த மனித சமூகத்தின் மீதும் திணிப்பார்கள். ஒரு ராஜா இன்னொரு ராஜாவுடன் சண்டைக்குப் போவார். அதற்குப் பெரிய காரணமெல்லாம் இருக்காது. இந்த ராஜாவுக்கு அந்த ராஜாவைப் பிடிக்காது. அவ்வளவுதான். அதற்காக ஆயிரக்கணக்கில் அடித்துக்கொண்டும் வெட்டிக்கொண்டும் மடிவார்கள். மக்களுடைய தரப்பு என்று ஒன்று அதில் இருக்கவே இருக்காது. மன்னருக்கு எதிரான மாற்றுக் கருத்துக்கு அங்கு இடமே கிடயாது. ஆனால், நாம் அதையெல்லாம் கடந்து வந்துவிட்டோம். இது மக்களாட்சி காலம். எடுத்தோம் கவிழ்த்தோம் என்று எதையும் செய்யக்கூடாது. ஜனநாயகப் பாதையில் போகிற நாம் அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களுக்கு நமது எதிர்ப்பை முதலில் சாத்விகமான போராட்டங்கள் மூலம் தெரியப்படுத்துவோம். அதில் எந்த பதிலும் கிடைக்கவில்லையென்றால் அதே போராட்டத்தை விரிவுபடுத்தி தீவிரப்படுத்துவோம். பேச்சுவார்த்தைகள் நடத்துவோம். கேட்டது எல்லாமே கிடைக்கவில்லை யென்றாலும் கிடைத்ததை வைத்துக் கொண்டு நம்மை பலப்படுத்திக் கொண்டு இறுதிக் குறிக்கோளை மேலும் வலுவோடு வலியுறுத்துவோம். அப்படியாக கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத்தான் லட்சியத்தை அடைவோம். மக்களை மையமாகக் கொண்ட அரசியல் போராட்டம் என்பது அப்படித்தான் நடக்க வேண்டும்.

அப்பாவிகளின் உயிரை பணயம் வைக்கும் அதிகாரம் எவ்வளவு பெரிய கொம்பனுக்கும் எந்தப் புனிதக் கோட்பாடுக்கும் கிடையாது. கிடையாது. இதுதான் ஜனநாயக உலகின் அடையாளம். ஆரம்பத்தில் அமைதியாகப் போராடிப் பார்த்தோம். எதுவும் கிடைக்கவில்லை. எனவே ஆயுதத்தைக் கையில் தூக்கினோம் என்று சொல்வதில் எந்த நியாயமும் கிடையாது. சாத்விக ஜனநாயகப் போராட்டம் என்பது இலக்குக்கான வழிமுறைமட்டுமல்ல. ஒருவகையில் மக்களாட்சி காலத்தில் அதுவே இலக்கும் கூட.

மூத்தோரின் நல்வாக்குகளும் முதிர்ந்த நெல்லிக்காயும் முதலில் கசக்கும். பிறகு இனிக்கும். லேசாகக் கசந்தபோதே துப்பிவிட்ட குழந்தையைப் பார்த்து மவுனமாக அழத்தான் முடியும்.

பிரபாகரனின் சர்வாதிகார மாளிகையின் மூடப்பட்ட அராஜக ஜன்னல்களில் மோதி மோதி எங்கள் ஆதரவின் புறாக்கள் துடிதுடித்து விழுந்தன. அதன் கால்களில் கட்டப்பட்ட புரிந்துணர்வுக் கடிதங்கள் பிரிக்கப்படாமலேயே போயின. கள்ளத் தோணிகள் பல போய் வந்தன. ஆனால், நல்ல தோணி ஒன்று கூட அனுமதிக்கப்படவில்லை. உண்மையான அக்கறை கொண்டவர்களுக்கும் இலங்கையில் இருந்தவர்களுக்கும் இடையிலான இணைப்பு நதி உறைந்தே போய்விட்டிருந்தது. இக்கரையில் நட்பின் பதாகையைக் கையில் பிடித்தபடி கால் கடுக்கக் காத்து நின்றோம். அக்கரையில் அந்த அக்கறை இருந்திருக்கவில்லை. சகோதரத்துவத்தின் பரிசல்கள் பயணிக்க, இறுதி வரை உருகவேயில்லை இடையில் இருந்த தவறான புரிதலின் பனிப்பாளங்கள்.

குழந்தை : பங்களாதேஷ், திபெத் அகதிகளுக்கு இருந்த உரிமைகளோ சலுகைகளோ கூட இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு இருந்திருக்கவில்லையே… தமிழகம் எங்களை மாற்றாந்தாய் மனப்பான்மையோடுதானே நடத்தியிருக்கிறது. அடைக்கலம் தேடிவந்த அகதிகளுக்கே இதுதான் கதி. ஆறு மணியாகிவிட்டதென்றால் முகாமுக்குத் திரும்பி விட வேண்டும். அவ்வப்போது காவல் நிலையத்தில் தகவல் தெரிவிக்க வேண்டும். சொத்து வாங்க முடியாது. வாடகைக்குக் கூட வீடுகள் கிடைக்காது. வேலைகள் சுலபத்தில் கிடைக்காது. இவையெல்லாம் கூலிக்கு மாரடிக்கும் கூட்டமாக, எந்தவித ஒட்டுறவும் இல்லாமல் ஒப்புக்குத்தான் செயல்பட்டு வந்திருக்கிறீர்கள் என்பதைத்தானே எடுத்துக் காட்டுகிறது.

தமிழ் : இல்லையம்மா. ஆரம்பத்தில் தங்கத் தாம்பாளத்தில் வைத்துத்தான் தாங்கினோம். ஆனால், உண்ட வீட்டுக்கே ரெண்டகம் நினைத்தால். மலர் செண்டுகள் மட்டுமே கண்டிருந்த விமான நிலையத்தில் வெடி குண்டுகள் வெடித்தன. மழை பெய்து மட்டுமே சேறான எங்கள் சந்தைகள் முதன் முறையாக ரத்தத்தால் நனைந்தன. இவ்வளவு ஏன்… மாலைகளும் பொன்னாடைகளும் மட்டுமே போர்த்தப்பட்ட தமிழகத்தில் முதல் முறையாக உயிருடன் இருந்தவருக்கு மலர் வளையம் சுமத்தப்பட்டது. அமைதிப் பூங்காவுக்குள் நச்சுப் பாம்புகள் ஊடுருவ ஆரம்பித்தன. வேலியைப் பலப்படுத்துவதைத் தவிர வேறு என்னம்மா செய்ய முடியும்?

குழந்தை : அமைதிப் பேச்சு வார்த்தைக்கான பொறுப்பை இந்திய அரசிடம் விட்டுக் கொடுத்த நீங்கள் அந்தக் குழுவில் இடம் பெற்றிருக்க வேண்டுமல்லவா..? பிற மாநிலத்தவர்களிடம் பொறுப்பைவிட்டது தவறுதானே… அதுவும்போக, இந்திய உளவுத்துறைதான் போராளி இயக்கங்களிடையே சண்டையை மூட்டிவிட்டதாக தகவல்கள் வந்த பிறகும் அவர்களை நம்பி சும்மா இருந்தது உங்கள் தவறுதானே..?

தமிழ் : இந்திய உளவுத்துறை சில சதிகளில் ஈடுபட்டது என்னவோ உண்மைதான். ஆனால், ஊசி இடம் கொடுக்காமல் இருந்திருந்தால் நூல் நுழைந்திருக்க முடியுமா என்ன… அதுவும்போக, இந்திய அரசின் உத்தரவுப்படிதானே நாங்கள் அதில் நடக்க முடியும். தமிழர்கள் அந்தக் குழுவில் இடம்பெற்றால் உணர்ச்சிவசப்பட்டு ஏதாவது செய்துவிடுவார்கள் என்ற  எண்ணத்தினால்தான்  பிற மாநிலத்தவரிடம் பொறுப்புகள் ஒப்படைக்கப்பட்டன. ஆனால், அவர்கள் செய்த ஒவ்வொன்றும் எங்களிடம் கேட்ட பிறகே செய்யப்பட்டன. தமிழகம் தன்னால் முடிந்ததைச் செய்தது. இந்தியா தன்னால் முடிந்ததைச் செய்தது.

குழந்தை : முடிந்ததைச் செய்வதா முக்கியம். வேண்டியதைச் செய்வதல்லவா அவசியம்.

தமிழ் :  அது சரிதான். ஆனால், அதற்கு வாய்ப்பு எங்கே தரப்பட்டது..? ஒரு தலைவன் என்பவன் தன் பின்னால் நடுநிலையாளர்களும் இன்ன பிறரும் ஏன் எதிரணியினரும் அணிவகுத்து நிற்க போதிய நியாயங்களை ஏற்படுத்திக் கொடுப்பவனாக இருக்க வேண்டும். விமர்சன மழைத்தூறல்கள் இடைவிடாமல் பொழியும்போது தாங்கிக் கொள்ளவொரு தார்மிகக் குடையைக் கொடுக்க வேண்டும். ஆனால், எங்களை முடிவற்றுப் பெய்யும் மழையில் நனையவிட்டார்கள். அடுத்தவருக்காக எவ்வளவு நேரம்தான் ஒருவர் மழையில் நனைவது..?

குழந்தை : நாங்கள் உங்களுக்கு அடுத்தவர்தான் இல்லையா..?

தமிழ் : என்ன செய்வது தாயும் பிள்ளையும் என்றாலும் வாயும் வயிறும் வேறுதானே அம்மா..? ஒருவர் தனக்கு நேரும் இழப்புகளை முன் வைத்து நியாயம் கேட்க வேண்டுமென்றால், அவர் எந்த தவறும் இழைக்காமல் இருக்கவேண்டும். நான் ஐம்பது தவறுகள்தான் செய்திருக்கிறேன். அவர் 100 தவறுகள் செய்திருக்கிறாரே. என் பக்கம் அணி வகுத்து நிற்க வேண்டியதுதானே என்ற வாதத்தில் எந்த நியாயமும் இல்லை. உனது காலை ஒருவர் வெட்டிவிட்டார் என்றால் நீ என்ன செய்ய வேண்டும். ஒடிந்த காலுடன் நீதி மன்றம் ஏறி புகார் கொடுக்க வேண்டும். அதைவிட்டுவிட்டு, பதிலுக்கு நீ போய் அவருடைய கையை வெட்டி, ஒரு கையில் அருவாளையும் இன்னொரு கையில் வெட்டப்பட்ட எதிரியின் கையையும் எடுத்துக் கொண்டுவந்து நீதி கேட்டால் எப்படிக் கிடைக்கும்? புலிகள் செய்த ஒவ்வொரு கொலையும் சிங்கள ராணுவத்தினரின் ஒன்பது கொலைகளை நியாயப்படுத்திவிட்டன. போர் என்று வந்துவிட்டால் நான் ஒருவரை கொன்றால் நீயும் ஒருவரைத்தான் கொல்ல வேண்டும் என்று கணக்குப் பேச முடியாது. யானைக்கு தரையில் பலம். முதலைக்கு நீரில் பலம். யானையை வெட்டவெளியில் எதிர்கொண்டார்கள். முதலையைப் பார்த்ததும் முண்டாவை தட்டிக் கொண்டு பாய்ந்து நீரில் குதித்து சண்டை போடப் போனார்கள். சிங்கத்தை அதன் குகைக்குள்ளே சென்று தாக்குவது வீரமும் அல்ல. விவேகமும் அல்ல. பலம் குறைந்தவர்கள், பலம் மிகுந்தவர்களை எதிர்க்க மிகவும் சரியான வழி அமைதியான வழியிலான போராட்டம்தான். கொரில்லா தாக்குதல் போராளிகளுக்கு வெற்றியைத் தரலாம். ஆனால், மக்களுக்கு அது அழிவையே தரும்.

தமிழகத்தில் இருந்த அகதிகள் முகாமில் வசதிகள் குறைவாக இருப்பது பற்றி எங்கள் மீது சிலர் புகார்கள் எழுப்புவதுண்டு. ஆனால், அதை கனத்த மனதுடன்தான் செய்தோம். புருஷனிடம் கோவித்துக்கொண்டு தாய்வீட்டுக்கு வந்துவிடும் மகளிடம் உண்மையான பாசத்தை வெளிக்காட்டினால் எங்கே மகள் பிறந்தவீட்டிலேயே இருந்துவிடுவாளோ என்ற பயத்தில் கொஞ்சம் பாராமுகமாக நடந்து கொள்ளும் தந்தையை உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். அந்த நிலையில்தான் இருந்தோம். இனி ஈழம் சாத்தியமில்லை என்பது தெரிந்த மறுகணமே இங்கு தங்கியிருக்கும் ஈழத் தமிழர்களுக்கு இந்தியக் குடியுரிமை வாங்கித்தருவதாக அறிவித்தோம். 100 கோடி நிவாரணம் ஒதுக்கினோம்.

உண்மையில் தேசத்தின் மீதான பாசத்தால் ஒரு கை கட்டப்பட்டது. நேசத்துக்குரியவன் தன் தலையில் தானே மண்ணள்ளிப் போட்டுக்கொண்டு செய்த மோசத்தால் இன்னொரு கை கட்டப்பட்டது.

ஒரு நிரபராதி, தவறான வக்கீலைத் தேர்ந்தெடுத்ததன் மூலம் தண்டனை பெற வேண்டிவந்துவிட்டது. பார்வையாளர் நாற்காலிகளில் முன் வரிசையில் அமர்ந்தபடி மவுன சாட்சியாகப் பார்த்த வழக்கு விசாரணை நாங்கள் பார்க்க விரும்பிய ஒன்றல்ல.

கறை படியாத கரங்களுக்குச் சொந்தக்காரர்களாகிய எங்கள் கைகளில் படிந்த ரத்தம் எம் கண்களில் இருந்து கசிந்ததுதான்.

<< முந்தைய பகுதி

தொடர்ச்சி..

குழந்தைகள் சோகமாகத் திரும்பிச் செல்கின்றன. உப்பரிகையில் நின்றபடி அதைப் பார்க்கும் பிரதமர், தன் உதவியாளரை அனுப்பி அவர்களை அழைத்து வரச் சொல்கிறார். குழந்தைகள் வேண்டா வெறுப்பாக அவரைப் பார்க்கச் செல்கின்றன.

பிரதமர் : என்ன… குழந்தைகளே… வரிசைல நின்னீங்க… அப்பறம் திரும்பிப் போயிட்டீங்க. பொதுவா நான் கேட்டதுக்கு அப்பறம்தான் குறை தீரும். இந்தத் தடவை கேட்கறதுக்கு முன்னாலயே தீர்ந்துடுச்சா உங்க குறை..?

குழந்தை : இலங்கையைச் சேர்ந்த நாங்க நீதி கேட்டு வந்தோம். அது கிடைக்குங்கற நம்பிக்கை போயிடிச்சு. அதுதான் திரும்பிட்டோம்.

பிரதமர் : அப்படி மனசத் தளரவிடக்கூடாது. மெல்ல முடியாத கசப்பு மாத்திரை என்று எதுவுமே கிடையாது. செல்ல முடியாத யாத்திரை என்று எதுவுமே கிடையாது. கொஞ்சம் பொறுமை… கொஞ்சம் விவேகம். கொஞ்சம் அனுசரித்துப் போகும் குணம். இது இருந்தா போதும்.

குழந்தை : இலங்கைல நடக்கற பிரச்னைகளுக்கு இந்தியாதான் காரணம்… இந்தியா நினைச்சிருந்தா இந்தப் பிரச்னையை எப்பவோ தீர்த்திருக்க முடியும். அதை ஏன் செய்யலைன்னு கேட்டுட்டுப் போக வந்தோம். ஊடகக்காரங்க கிட்ட இருந்து நிறையவே கேட்டுட்டோம். அதான் திரும்பிப் போறோம்.

பிரதமர் : அவங்க கிட்ட என்ன கேட்டீங்க. அவங்க சொல்றது எப்பவுமே சரியா இருக்காதும்மா… வாங்க நாம நிதானமா பேசலாம்.

குழந்தைகளை உள்ளே அழைத்துச் செல்கிறார். ஒரு மேஜை முன் அமர்ந்துகொண்டு குழந்தைகளையும் அமரச் சொல்கிறார். சிறிது நேரத்தில் சீருடை அணிந்த ஒருவர் தேநீர் கொண்டு வந்து அனைவருக்கும் தருகிறார். குழந்தைகள் அதை எடுத்துக் கொள்ளாமல் இருக்கிறார்கள்.

பிரதமர் (தேநீர் அருந்தியபடியே…) : இலங்கை இந்த சிறுபான்மை பெரும்பான்மை பிரச்னையை சரியா கையாளலை. இந்தியாவையே எடுத்துக்கோங்களேன். அதுல 29 மாநிலங்கள் இருக்கு. அதாவது 29 இலங்கைகள் இருக்கு. இன்னும் சரியாச் சொல்லணும்னா 29 ஈழங்கள் இருக்கு. எத்தனை மொழி… எத்தனை மதம்… எத்தனை இனம்… எத்தனை சாதிகள்… எல்லாமே எப்படா பிரிஞ்சு போகலாம்னு காத்துக்கிட்டிருக்காங்க. ஆனாலும் இதை நாங்க எவ்வளவு அழகா கட்டிக் காத்துக்கிட்டு வர்றோம் பாத்தியா…

குழந்தை : இலங்கை இந்தியாவோட இன்னொரு மாநிலம் மாதிரித்தான இருக்குது. போதாத குறையா நிறைய இந்தியர்கள் வேற அங்க இருக்காங்க. மலையகத் தமிழர்களுக்கு அதாவது இந்தியால இருந்து போன தமிழர்களுக்கு ஏற்பட்ட சோகத்தைத் தீர்க்க நீங்க அக்கறை காட்டியிருந்தாலே பிரச்னை அடுத்த கட்டத்துக்கு போயிருக்காதே… பத்து லட்சம் பேர்… நின்னுட்டிருக்கற காலடி நிலம் பிளந்து அப்படியே பாதாளத்துல விழற மாதிரி பத்து லட்சம் பேர்  ஒரே ஒரு நாள்ல நாடற்றவர்களாக ஆக்கப்பட்டபோது நீங்க கூப்பிட்டு இப்படியெல்லாம் செய்யக்கூடாதுன்னு தட்டி வெச்சிருந்தா பிரச்னை பெரிசாகியிருக்காதே.

பிரதமர் : அந்தப் பிரச்னைக்கு எங்களால எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு முயற்சிகள் செய்யத்தான செஞ்சோம். இலங்கை அதிபர் கூட ஒப்பந்தம் செய்துக்கிட்டோம். பாதி பேருக்கு இந்தியக் குடியுரிமை வழங்கினோம். ஐ.நா. சபைல கூட குரல் எழுப்பினோம். ஆனா, பிரச்னை தீரலியே… பெரும்பான்மை சிறுபான்மை சண்டை உலகத்துல எல்லா இடத்துலயும் இருக்கத்தான் செய்யுது. சிறுபான்மை அப்படிங்கறது ஒரு மனுஷனோட கால் மாதிரி. பெரும்பான்மை அப்படிங்கறது உடம்பும் தலையும் மாதிரி. கால் ஒரு பக்கமும் தலை ஒரு பக்கமுமா திருகிக்கிட்டு நின்னா ரெண்டுத்துக்குமேதான் கஷ்டம். ஒழுங்கா தண்ணி விட்டுக் கழுவறதே இல்லை அப்படின்னு கோவிச்சுகிட்டு கால் வெட்டிக்கிட்டுத் தனியா போக முடியுமா..?

பெரும்பான்மையின் சம்மதத்தோடு சிறுபான்மையின் நலன்…  பெரும்பான்மையின் மீது மதிப்பு மரியாதையுடன் சிறுபான்மை… அதுதான் நடக்கணும். சில விஷயங்கள்ல இவங்க விட்டுக் கொடுக்கணும். பல விஷயங்கள்ல அவங்க புரிஞ்சு நடந்துக்கணும். அது ஒரு பரஸ்பர நல்லெண்ணத்தின், நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் நடக்கணும். சிங்கள மொழி படிச்சுத்தான் ஆகணும்னு சொன்னாங்களாம். இவங்களுக்குக் கோவம் வந்திருச்சாம். ஏன் ஆங்கிலேயர் ஆட்சில இருந்தபோது அரசு வேலைல சேரணும்னா ஆங்கிலம் தேவைன்னு போய் விழுந்து விழுந்து படிக்கத்தான செஞ்சாங்க. சிங்களம் படிக்கச் சொன்னா படிச்சிட்டுப் போக வேண்டியதுதான. ஆங்கிலம் படிச்சி அழியாத தமிழ் அடையாளம் சிங்களம் படிச்சா அழிஞ்சிடுமா..? அப்படிப் பூஞ்சையா ஒரு அடையாளம் இருக்கும்னா அது அழியறதுல எந்தத் தப்பும் இல்லை.

அதே நேரம் சிங்கள அரசும் அப்பாவி ஒண்ணும் இல்லை. தீவிரவாதிகளை அழிக்கறதை விட்டுட்டு ஒட்டு மொத்த இனத்தையே கொல்றதுங்கறது ரொம்பத் தப்பு. பத்து கெட்டவங்க இருகாங்கங்கறதுக்காக 90 அப்பாவிங்களை அழிக்க முற்பட்டது ரொம்பத் தப்பு. இப்ப சீக்கியர்கள் கூட காலிஸ்தான் கேட்டு போராடினாங்க. வளமான வாழ்க்கைக்கு வழி ஏற்படுத்திக் கொடுத்ததும் அவங்க துப்பாக்கியைக் கீழ போட்டுட்டு கலப்பையைத் தூக்கிட்டு வயல்ல இறங்கி பாடுபட ஆரம்பிக்கலையா..? ஒட்டு மொத்த சீக்கியர்களை அழிக்கவா செஞ்சோம்.

இஸ்லாமியத் தீவிரவாதம் இந்தியால தலைவிரிச்சுத்தான் ஆடுது. அதுக்காக எல்லா இஸ்லாமியர்களையும் கொல்ல ஆரம்பிச்சிட்டோமா என்ன?

அதிருப்திக் குழுவை சமயோசிதமா வழிக்குக் கொண்டு வரணும்.  ஈழப் பகுதியில வளர்ச்சித் திட்டங்களை ஆரம்பிச்சு, போராளிகள் குழுக்களை பலவீனம் அடைய வெச்சு, சுமுகமா தீர்வை கண்டுபிடிச்சிருக்கணும். முள்ளுல விழுந்த சேலையை கிழியாம எடுக்கறதுதான் புத்திசாலித்தனம்.

குழந்தை : அப்போ காஷ்மீர்ல ஏன் பிரச்னை தீரலை? நாகாலாந்துல ஏன் பிரச்னை தீரலை..?

பிரதமர் : ஏன்னா பாகிஸ்தான்ல இருந்து சீனால இருந்து அதை தூண்டி விட்டுட்டு இருக்காங்க. காஷ்மீர் பிரச்னை அப்படிங்கறது காஷ்மீர் மக்களுக்கும் இந்தியாவுக்குமான பிரச்னை இல்லை. இந்தியாவுக்கும் பாகிஸ்தானுக்குமான பிரச்னை. பக்கத்து வீட்டுக்காரன் படுபாவியா வாய்ச்சிட்டா  ரொம்பக் கஷ்டம் அம்மா..? அது அனுபவிச்சுப் பார்த்தாதான் தெரியுமம்மா.

குழந்தை : எங்களுக்கும் அந்த அனுபவம் இருக்கே…

பிரதமர் : என்னம்மா இது இப்படி அபாண்டமா பழி போடற. பாகிஸ்தான் இந்தியால தலையிடறதுல நூத்துல பத்து பங்குகூட நாங்க உங்க நாட்டு விஷயத்துல தலையிடலையே. நாங்க தலையிடலைங்கறதுதான பெரும்பாலானவங்களோட குற்றச்சாட்டா இருக்கு.

குழந்தை : ஆனா, போராளிகளுக்கு ஆரம்பத்தில் பண உதவியும் ஆயுதப் பயிற்சியும் தந்தது இந்தியர்கள்தானே… இப்போது கூட இலங்கை அரசுக்கு ஆயுதங்கள் கொடுத்து வந்திருக்கிறீர்களே…

பிரதமர் :  இந்தியாதான் இலங்கையில் போரை நடத்தினதுன்னு கூட அவதூறுப் பிரசாரங்கள் செய்யப்பட்டுவருகின்றன. அது மிகவும் பிழையானது மட்டுமல்ல பயங்கரமானதும் கூட. சிங்கள ராணுவத்துக்கு இந்தியா கொடுத்த ஆயுதங்கள் என்பது ஐந்து சதவிகிதம் கூட இருக்காது. பெரும்பாலும் ரேடார் கருவிகள், ஆளில்லா விமானங்கள் போன்ற துணை ராணுவக்கருவிகள்தான் தரப்பட்டன. சீனா, பாகிஸ்தான், ரஷ்யா, இஸ்ரேல் என எத்தனையோ நாடுகளில் இருந்து ஏராளமான ஆயுதங்களை இலங்கை அரசு வாங்கி இருக்கிறது.

தெற்காசிய நாடுகள் மட்டுமல்ல உலக நாடுகள் அனைத்துமே ஒவ்வொரு துறையிலும் இதுபோல் தமக்குள் பரிமாற்றம் செய்து கொள்வது மிகவும் இயல்பான விஷயம்தான். மருத்துவத்துறை, கல்வித்துறை, விவசாயத்துறை என ஒவ்வொரு துறையிலும் ஒவ்வொரு நாடுகளிலும் என்னென்ன முன்னேற்றங்கள் வந்துள்ளன… நம் நாட்டுக்கு என்னென்ன தேவை என்ற அளவில் இத்தகைய பரிமாற்றங்கள் நடப்பது இயல்புதான். ராணுவத் துறையிலும் அப்படியான பரஸ்பர உதவிகள் செய்து கொள்ளப்படுவதுண்டு.

விடுதலைப் புலிகளுக்கு இந்தியா கொடுத்த பயிற்சி என்பது மிகவும் வேடிக்கையானது. பெரும்பாலும் நீச்சல் பயிற்சி, ஓட்டப் பயிற்சி போன்ற உடல் ஆரோக்கியம் சம்பந்தமான பயிற்சிகள்தான் வழங்கப்பட்டன. கொடுத்த பணமும் கூட யானைப் பசிக்கு சோளப்பொரி அளவுக்குத்தான் இருந்தது. அதுவும் போக அப்போது பிரச்னை இந்த அளவுக்கு வளர்ந்திருக்கவில்லை.

இந்திய வம்சாவளியினருக்கு ஏற்பட்ட இன்னலைப் பார்த்து தான் இந்தியா இலங்கை விஷயத்தில் தலையிடவே ஆரம்பித்தது. 1958ல கொழும்புல தமிழர்களுக்கு எதிரா பெரும் கலவரம் வெடித்தபோது நிறைய கப்பல்களை அனுப்பி அங்க இருந்த தமிழர்களை பத்திரமா யாழ்பாணத்துக்கு கொண்டு வந்து சேர்த்தோம்.

குழந்தை : இப்ப நாலாம் ஈழப் போர்ல சிக்கின மக்களை அப்படி ஏன் காப்பாத்த முயற்சி செய்யலை..

பிரதமர் : என்ன செய்யறதும்மா… ஆற்றில் அதற்குப் பிறகு எவ்வளவோ வெள்ளம் வந்து போய்விட்டது. இப்போது இந்தியா அப்படி ஒரு முயற்சியை முன் வைத்தால், “சரி… நல்லது தீவிரவாதிகளை விட்டுவிட்டு அப்பாவிகளை மட்டும் அழைத்து வாருங்கள்’ என்று இலங்கை அரசு சொல்லியிருக்கும். அது எப்படி சாத்தியம் சொல். அது மட்டுமல்லாமல் அந்த முயற்சிக்கு புலிகளும் எதிர்ப்புத் தெரிவித்திருப்பார்கள். ஏனென்றால், மக்களைக் கவசமாக வைத்துக் கொண்டுதான் அவர்கள் பதுங்கி இருந்தார்கள். மக்கள் போய்விட்டால் ராணுவம் புலிகளை துவம்சம் செய்து போட்டுவிடுமே. அதனால் இந்தமுறை எதுவும் செய்ய முடியாமல் போய்விட்டது.

ஆயுதப் போராட்டம் வளர்வதற்கு முன்பாகவும் இந்தியா பல சமாதான முயற்சிகளை மேற்கொண்டுதான் வந்தது. கச்சத் தீவை விட்டுக் கொடுத்து இலங்கை அரசுடன் நல்லுறவை வளர்த்துக் கொண்டது. போராளிகள் இயக்கத்துக்கு பயிற்சி கொடுத்து அவர்களிடமும் நன் மதிப்பைப் பெற விரும்பியது. இலங்கையில் பிரச்னை பெரிதானால் இரு தரப்புமே நாம் சொல்வதைக் கேட்டு நடக்க வேண்டும் என்று இந்தியா விரும்பியது. ஆனால், என்றைக்கு அண்டை நாட்டு ஆதரவையோ, சொந்த நாட்டு மக்களின் உயிரையோ மதிக்காமல் ஆயுதங்களை நம்பிக் களத்தில் இறங்கினார்களோ அன்றே அழிவின் விதைகள் ஆழமாக ஊன்றப்பட்டுவிட்டன. இந்தியா சூடுபட்ட பூனையாகத் தன் வாலைச் சுருட்டிக் கொண்டுவிட்டது.

இரு தரப்பினருமே ஆயுதங்களைக் கீழே போட வேண்டும். போர் நிறுத்தம் வரவேண்டும் என்றுதான் ஆரம்பம் முதலே இந்தியா சொல்லிவந்தது. யாரும் அதைக் கேட்கவில்லை. இந்தியா என்னதான் செய்ய முடியும். சிங்கள அரசால் மட்டுமல்லாமல், விடுதலைப் புலிகளாலும் பெரும் இழப்பைச் சந்தித்துவந்த ஈழத் தமிழர்களைப் பார்த்தபோது மிகவும் வேதனையாகத்தான் இருந்தது.

கடைசி நேரப் போர் எதனால் இவ்வளவு முக்கியத்துவம் பெற்றது. ஊடகங்கள் எப்படி இதை ஊதிப் பெரிதாக்கின என்பதையெல்லாம் எத்தனைநாள்தான் மறைத்துவைக்க முடியும். பிரபாகரன் என்ற ஒரு தீவிரவாதியை சிங்கள ராணுவம் சுற்றி வளைத்ததும் அவர்களுடைய சர்வதேச ஊடகச் செல்வாக்கை வைத்து, உலகமே இடிந்து விழுவதுபோல் மாயத் தோற்றம் உருவாக்கப்பட்டது. சிங்கள ராணுவம் அப்பாவிகளைக் கொன்று குவிப்பதாக தமிழக பத்திரிகைகளில், இணைய தளங்களில் பெரும் பீதி கிளப்பப்பட்டது. இப்படிச் செய்தால் சர்வதேச சமூகம் தலையிட்டு சிங்கள ராணுவத்தைப் பின்வாங்க வைக்கும்; பிரபாகரன் தப்பிவிடலாம் என்று ஒரு தப்புக் கணக்குப் போடப்பட்டது. ஆனால், அது பொய் என்பது தெரிந்ததால் சர்வதேச சமூகம் மவுனம் சாதித்தது. இந்தியாவும் மவுனம் சாதித்தது. ஏன், தமிழகத்தின் முக்கிய தலைவர்களும் உண்மை என்ன என்பது தெரிந்ததால் நாடாளுமன்றத் தேர்தல் தீவிரம் பெற்ற நிலையிலும் அமைதியாக இருந்தனர். சிங்கள ராணுவம் போர் விலக்குப் பெற்ற பகுதிகளில் குண்டு மழை பொழிந்ததாக பொய்யான பரப்புரைகள் ஈழ ஆதரவு ஊடகங்களால் இடைவிடாது மேற்கொள்ளப்பட்டது. ஆனால், உண்மையில் என்ன நடந்தது… பஞ்ச பாண்டவர்கள் போன்ற ஐந்து மருத்துவர்கள் உண்மையை உலகுக்கு எடுத்துரைத்துவிட்டார்கள் அல்லவா..? அப்பாவி மக்களைக் கேடயமாக வைத்துக்கொண்டு தப்பிக்கப் பார்க்கும் கயமைதான் நடந்தது. சர்வதேச சமூகம் கருணையுடன் அனுப்பிய நிவாரணப் பொருட்களைக்கூடப் புலிகள் தட்டிப் பறித்து பதுக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். இலங்கை அரசு உரிய நிவாரணப் பொருளை தரவில்லை என்று பழி வேறு.

இத்தனை நாள் பயந்து கிடந்த மக்கள், விடுதலைப் புலிகள் தோற்கப் போகிறார்கள் என்பது தெரிந்ததும், கிணற்றுக்குள் விழுந்து கிடப்பவர் வீசப்படும் கயிறைப் பிடித்துக் கொண்டு சரசரவென மேலேறுவதுபோல் சிங்கள ராணுவத்திடம் அடைக்கலம் தேடி ஓடினார்கள். பாதுகாப்புக் கோட்டைச் சுவரின் செங்கல்கள் ஒவ்வொன்றாக உதிர ஆரம்பித்ததும் எந்தவொரு போராளி இயக்கமும் கனவில்கூட நினைத்துப் பார்க்க முடியாத வகையில் தன் மக்களைத் தானே கொல்லும் அநியாயம் அரங்கேறியது.

நினைத்துப் பாருங்கள் மணல் மூட்டைகளுக்குப் பின்னால் பதுங்கியிருந்து தாக்கிய போராளிகள் அதற்கு பதிலாக மக்களைக் கேடயமாகப் பிடித்து அதுவும் எந்த மக்களுக்காக இயக்கத்தை ஆரம்பித்தார்களோ அதே மக்களையே கேடயமாக்கும் கொடூரம். அதிகார சதுரங்கத்தில் ராஜாவுக்காக சிப்பாய்கள் பலியிடப்படுவது ஒன்றும் வியப்பில்லைதான். ஆனால், விடுதலைப் போராட்டம் ஒன்றில் இப்படியான நிகழ்வு இதுவரை சரித்திரத்தில் இடம்பெற்றதேயில்லை. ஆனால், மக்களைக் கேடயமாகப் பிடிப்பது என்பது விடுதலைப் புலிகளுக்கு ஒன்றும் புதிதல்ல. அவர்கள் போரை ஆரம்பித்த அன்றிலிருந்தே அதைத்தான் செய்து வருகிறார்கள். கடைசியில் அது கொஞ்சம் துலக்கமாகத் தெரிந்திருக்கிறது. அவ்வளவுதான்.

உண்மையில் இந்தப் போர் தமிழ் மக்களின் சம்மதத்துடன் நடந்த ஒன்றே அல்ல. ஆயுதம் ஏந்திய ஒரு சிலரால் முன்னெடுக்கப்பட்ட ஒன்று அவ்வளவுதான். இன்னும் சரியாகச் சொல்வதானால், ஒரு சர்வதேசக் கடத்தல்காரன், விடுதலைப் போராளி என்ற போர்வையில் ஊரை ஏமாற்றி உலையில் போட்டிருக்கிறார். இதுதான் உண்மை. அதனால்தான் தனி நாடு கேட்ட வடக்கு கிழக்கு பகுதியில் எவ்வளவு தமிழர்கள் இருந்தார்களோ அதே அளவுக்கு தமிழர்கள், சிங்களர்கள் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் தெற்குப் பகுதியில் இதே போர்க் காலகட்டம் முழுவதிலும் சந்தோஷமாக வாழ்ந்து வந்திருக்கிறார்கள். பாதிக்கு மேற்பட்டவர்கள் ஆளைவிட்டால் போதும் என்று அயல் நாடுகளுக்குத் தப்பி ஓடிவிட்டார்கள். வடக்கு கிழக்கு பகுதியில் இருப்பவர்கள் கூட தாமாக விரும்பி அங்கி இருக்கவில்லை. வேறு வழியில்லாத காரணத்தாலும் பயத்தினாலும்தான் அங்கு இருந்து வந்திருக்கிறார்கள். ஆனால், அதையெல்லாம் மறைக்கத்தான் இந்தியா மீது அவதூறு அம்புகள் அடுக்கடுக்காக எய்யப்படுகின்றன. இன்னொரு நாட்டின் இறையாண்மையை மதித்து நடந்துகொண்டதற்குத்தான் இத்தனை வசைகள்… அவதூறுகள்

குழந்தை : இன்னொரு நாட்டின் இறையாண்மையை மதிப்பதால் தலையிட முடியவில்லை என்று சொல்லும் நீங்கள் பங்களாதேஷ் விஷயத்தில் என்ன செய்தீர்கள்…? உங்களால்தானே அது தனி நாடானது. அப்படி நீங்கள் ஈழத்தைப் பெற்றுத் தருவீர்கள் என்ற நம்பிக்கையில்தானே இந்தப் போரே ஆரம்பிக்கப்பட்டது.

பிரதமர் : ரொம்பத் தப்பான கேள்விம்மா இது. கிழக்கு பாகிஸ்தானுக்கும் மேற்கு பாகிஸ்தானுக்கும் இடையில் நில ரீதியிலான தொடர்ச்சி என்று எதுவுமே கிடையாது. ஒரு தேசம் என்று சொல்ல வேண்டுமானால் அதன் முக்கியமான அம்சம் நில ரீதியிலான தொடர்ச்சிதான். அது மட்டுமல்லாமல் இரண்டுக்கும் இடையில் இன்னொரு நாடு வரவே கூடாது. அப்படி வந்தால் அது காலனி ஆட்சி போன்ற ஒன்றுதான். கிழக்கு பாகிஸ்தான் மக்கள் தனியாகப் பிரியவேண்டும் என்று போராடினர். இந்தியா அவர்கள் கோரிக்கையில் இருந்த நியாயத்தைக் கவனத்தில் கொண்டு செயலாற்றியது. ஈழத்தின் கதை அப்படிபட்டதல்லவே. எதை எதனோடு ஒப்பிடுவது என்றொரு விவஸ்தை வேண்டாமா..? ஒரு தேசம் என்பது கடலை மிட்டாய் அல்ல… கேட்பவர்களுக்கெல்லாம் காக்காய் கடி கடித்துக் கொடுப்பதற்கு.

குழந்தை : கூட்டாட்சி முறையில் சுய நிர்ணய உரிமை கேட்டு அமைதியான முறையில் போராடியும் அது கிடைக்காததால்தானே தனி நாடு கேட்க வேண்டி வந்தது.

பிரதமர் : என்னவொரு விநோதமான பதிலம்மா இது. 50 ரூபாய் கேட்டு அமைதியாகப் போராடினேன். அது கிடைக்கவில்லை. எனவே 500 ரூபாய் கேட்டு அதிரடியாகப் போராடினேன் என்று சொல்வதுபோல் இருக்கிறது. 50 ரூபாய் கொடுக்கவே யோசித்துக் கொண்டிருந்தவரிடம் 500 ரூபாயை அதட்டிக் கேட்டால் எப்படியம்மா கொடுப்பார்..? இன்றைய இலங்கை அதிபர் ஒரு விஷயத்தை அழகாக அழுத்தமாகக் கூறியிருக்கிறார். இது சிறுபான்மையினர் பெரும்பான்மையினர் என்ற பிரச்னையே இல்லை. தேசத்தை நேசிப்பவர்கள் சீர் குலைக்க நினைப்பவர்கள் என்று இரண்டு பிரிவு மக்கள்தான் இருக்கிறார்கள்.

அதுமட்டுமில்லாமல் இலங்கையில் மக்கள் படும் துன்பங்களைப் பார்த்து பொறுக்க முடியாமல், ஏதாவது செய்தாக வேண்டும் என்று அதிக ஆர்வம் காட்டிய ராஜீவ்ஜிக்குக் கிடைச்ச பரிசு என்ன என்பது உங்க எல்லாருக்கும் நல்லாவே தெரியும். 1987ல் இலங்கை அரசு யாழ்ப்பாணத்தை முற்றுகையிட்டிருந்தது. அந்த மக்களுக்கு உணவும் மருந்துப் பொருட்களும் மண்ணெணெயும், ஆடைகளும் ஏற்றிக்கொண்டு 19 இந்தியக் கப்பல்கள் இலங்கைக்குப் போனது. அதை இலங்கை அரசு அனுமதிக்க மறுத்ததும் திரும்பி வந்துவிட்டது. ஆனால், அதோடு நின்றுவிடவில்லை. அங்கு தவித்த மக்களுக்கு எப்படியும் உதவ வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் போர் விமானங்களின் துணையோடு உணவுப் பொருட்களைச் சுமந்து சென்று பூமாலை ஆப்பரேஷன் நடத்தப்பட்டது. உலகில்  பிற நாடுகளின் ராணுவ விமானங்கள் என்ன செய்யும் தெரியுமா… குண்டு மழை பொழியும். ஆனால், இந்திய ராணுவ விமானங்கள் உணவுப் பொட்டலங்களைப் போட்டது. வெறும் மனிதாபிமான அடிப்படையில் நடத்தப்பட்ட செயல் அது.

இலங்கையில் அமைதி திரும்ப வேண்டும் என்று இரு தரப்புக்கும் இசைவான ஒரு நியாயமான ஒப்பந்தத்தை இந்தியா செய்து கொடுத்தது. இந்தியாவில் மாநில அரசுக்கு சில அதிகாரங்கள். மத்திய அரசுக்கு சில அதிகாரங்கள் இருப்பதுபோல் இலங்கையில் ஒரு ஏற்பாடு செய்ய ஆத்மார்த்தமாக ராஜீவ்ஜி முயற்சிகள் எடுத்தார்.  தமிழர்கள் பெரும்பான்மையாக வாழும் பகுதி தனி மாநிலமாக அறிவிக்கப்படும். இரண்டு தரப்பினரும் ஆயுதத்தைக் கீழே போட்டுவிட வேண்டும் என்று நடைமுறை சாத்தியமான ஒரு திட்டத்தை முன்வைத்தார். நோய்வாய்ப்பட்ட குழந்தைக்கு ஊசி கூட இல்லை… தேனில் குழைத்து லேசான கசப்பு மருந்தைக் கொடுத்தார். ஆனால், கோபம் கொண்ட ஒரு குழந்தை, மருத்துவரையே கொன்ற கொடூரம்தான் நடந்தது.

உலகில் எங்காவது இதைக் கேள்விப்பட்டதுண்டா நீங்கள். எதிரியைவிட்டுவிட்டு மத்யஸ்தம் செய்யவந்தவரைக் கொன்ற சோகம் எங்காவது நடந்ததுண்டா..? இந்தியா மீது தொடுக்கப்பட்ட போர் என்றே அதைச் சொல்லலாம். உலகின் மிகப் பெரிய ஜனநாயக நாட்டின் முன்னாள் பிரதமர் மட்டுமல்ல… அடுத்த பிரதமராக ஆகவிருந்த ராஜீவ்ஜியை மிகவும் மோசமான முறையில் படுகொலை செய்தார்கள்.

இருந்தும் தியாகத்தின் திருவுருவான அன்னை சோனியாஜி தன் கணவனைக் கொன்ற பாவிகளை மன்னித்துதான் வந்திருக்கிறார். ஒரு குடும்பத்தலைவியாக, ஒரு தேசத்தின் அரசியல் தலைவியாக கருணையே உருவாகத் திகழ்கிறார். இலங்கையில் அமைதி திரும்ப வேண்டும் என்பதில்  உலகில் இருக்கும் எந்த பிரிவைச் சேர்ந்த ஒருவரைவிடவும் அதிக அக்கறை கொண்டவர்தான் அன்னை சோனியாஜி… இலங்கை பிரச்னை என்பது அவரைப் பொறுத்தவரையில் ஏதோ அண்டை நாட்டுக் கலவரம் அல்ல… அவரை நேரடியாக மிக மோசமாக பாதித்த நிகழ்வும் கூட. ஆனால், அவராலும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவுக்குத்தான் இந்த விஷயத்தில் தலையிட முடியும். அதை ஒருவர் நன்கு புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

அடிப்படையில் இந்த பிரச்னை இந்த அளவுக்கு மோசமாக யார் காரணம்..? விடுதலைப் புலிகள்தான். ராஜீவ்ஜி ஜெயவர்தனேயுடன் 1987ல் ஒரு ஒப்பந்தம் செய்தார். அதில் இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு சம உரிமை கிடைக்க எல்லா வழிகளும் செய்யப்பட்டிருந்தன. சுய ஆட்சிக்கான அருமையான வாய்ப்பு தரப்பட்டது. இவ்வளவுதான் செய்ய முடியும். அது தான் நியாயமும் கூட. பிரிவினைவாதம் என்பதை ஒருபோதும் ஊக்குவிக்க முடியாது. காஷ்மீரில் தனிநாடு வேண்டும் என்று கேட்டுத்தான் போராடிவருகிறார்கள். இந்திய ராணுவம் அதை எதிர்த்துத்தான் போராடுகிறது. அப்படி இருக்க இலங்கையிடம் போய் ஈழத்தமிழர்களுக்கு தனி நாடு கொடு என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்..? காஷ்மீர் மக்களுக்கு தனி நாடு கொடுக்க வேண்டியதுதானே என்று முகத்தில் அடித்தாற்போல் கேட்பார்களே..? ஊருக்கு ஒரு நீதி உனக்கு ஒரு நீதியா என்று காறி உமிழ்வர்களே… இந்தியா இந்த விஷயத்தில் நடுநிலை வகிப்பதைத் தவிர வேறு என்னதான் செய்ய முடியும்..?

குழந்தை : அது சரி, நீங்கள் காஷ்மீருக்கு சுதந்தரம் கொடுக்காமல் இருப்பது ஏன்?

பிரதமர் : என்ன விஷமத்தனமான கேள்வியம்மா? யாராவது வந்து உன் கையை வெட்டிக் கொடு என்று கேட்டால் கொடுத்துவிடுவாயா?

குழந்தை : காஷ்மீர் என்பது கை போன்ற ஒன்று அல்ல. தனியான ஒரு நபர். கையில் விலங்கு மாட்டி உங்களுடன் இணைத்துக் கொண்டு வலுக்கட்டாயமாக இழுத்துச் செல்கிறீர்கள். தனக்கு ஒரு பிரச்னை என்று அபயம் கேட்டு ஓடிவந்தவரிடம் ஒழுங்காக மரியாதையாக எனக்கு அடிமையாகிவிடு. அப்போதுதான் காப்பாற்றுவேன்  என்× மிரட்டி அல்லவா சேர்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்.

பிரதமர் : இல்லையம்மா. ஒரு பெண் அடைக்கலம் தேடி வந்தபோது, கவலைப்படாதே… உனக்கு உதவி செய்கிறேன். உன் சார்பாக நான் துணிந்து உரிமையோடு செயல்பட வேண்டுமானால், நீ முதலில் என்னை உன் காப்பாளனாக ஏற்றுக் கொள். அப்போதுதான் தார்மிக ரீதியில் தைரியமாக என்னால் உனக்கு உதவ முடியும் என்று சொல்லியது போன்ற நிகழ்வுதான் அது. காஷ்மீர் இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாக இருந்தால்தான் தன் ராணுவத்தை அனுப்ப முடியும். வேறு நாடாக இருந்தால் இந்திய ராணுவம் அங்கு கால் பதிப்பதை ஆக்கிரமிப்பாகவே உலகம் பார்க்கும். எதையும் முறைப்படிச் செய்ய வேண்டும் என்பதால்தான் அந்த இணைப்பு அவரசர கோலத்தில் நடந்தது. எந்தவித கட்டாயப்படுத்தலும் இல்லை. அடிமைத்தனமும் இல்லை.

குழந்தை : ஆனால், மக்கள் மத்தியில் வாக்கெடுப்பு நடத்துவதாகச் சொல்லிவிட்டு ஏமாற்றிவிட்டீர்களே… அது தவறுதானே.

பிரதமர் : ஏமாற்றவெல்லாம் செய்யவில்லை. மக்கள் மத்தியில் வாக்கெடுப்பு நடத்தாததற்கு இரண்டு காரணங்கள். முதலாவதாக ஜம்மு காஷ்மீரின் சட்ட சபை இந்தியாவுடனான இணைப்பை ஏக மனதாக ஒப்புக்கொண்டு ஒரு தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியது. அதற்குப் பிறகு மக்கள் வாக்கெடுப்பு என்ற கேள்விக்கே இடமில்லை. மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரதிநிதிகள்தானே அந்த தீர்மானத்தை இயற்றியது. இரண்டாவதாக, பாகிஸ்தானில் இருந்து பலர் அந்தப் பகுதிக்குள் ஊடுருவிக் குடியேறிவிட்டனர். காஷ்மீரி இந்துக்கள் பலர் வெளியேற்றப்பட்டுவிட்டனர். ஊடுருவியவர்கள் வெளியேற்றப்படவேண்டும். வெளியேற்றப்பட்டவர்கள் குடியேற்றப்படவேண்டும். அப்போதுதான் நியாயமான மக்கள் கணிப்பு நடத்த முடியும்.  ஒன்று தெரிந்துகொள்… இந்தியா தன் நிலத்தில் ஒரு பிடி மண்ணை இன்னொருவர் எடுத்துச் செல்ல அனுமதிக்காது. அதே நேரத்தில் இன்னொருவரின் ஒரு துளி மண் மீது ஆசைப்படவும் செய்யாது அம்மா.

இலங்கை பிரச்னையை இன்னொரு கோணத்தில் பார்த்தால்  வேறோரு அபாயம் புரியவரும். விடுதலைப் புலிகள் தலைமையில் ஈழத்தில் தனி நாடு அமைந்தால் அடுத்ததாக அவர்கள் தமிழ் நாட்டுத் தலைவர்களுடன் ஒன்று கூடி இந்தியாவில் இருந்து தமிழ் நாட்டைப் பிரித்துக்கொண்டு போகமாட்டார்கள் என்று என்ன நிச்சயம்..? ஏற்கெனவே திராவிட நாடு என்று முழங்கியவர்கள்தான் அவர்கள்… இப்போது பாருங்கள்… இலங்கைக்கு இந்தியா ஆதரவாக நடந்திகொண்டால் தமிழ் நாட்டைத் தனியாகப் பிரித்துக் கொண்டுபோய்விடுவார்களாம். இலங்கை நட்பு நாடென்றால்  இந்தியா பகை நாடு ஆகிவிடுமாம். என்னவொரு மிரட்டல் பாருங்கள். இப்படிப்பட்ட நிலையில் இந்தியா தனது இறையாண்மைக்கு ஊறு விளைவிக்கும் ஒரு செயலைச் செய்யவே முடியாது.

விடுதலைப் புலிகள் தனி நாடு கோரிக்கையைக் கைவிட்டுவிட்டு ஆயுதங்களைக் கீழே போட்டுவிட்டு பேச்சுவார்த்தைக்கு வந்திருந்தால் நிச்சயம் பிரச்னை எப்போதோ தீர்ந்துவிட்டிருக்கும். கூட்டாட்சி அமைப்பு ஒன்றுதான் இந்தப் பிரச்னைக்கான ஒரே தீர்வு. இந்த உண்மையைப் புரிந்து கொண்டதால்தான் ராஜீவ்ஜி அப்படி ஒரு உடன்படிக்கையை ஜெயவர்த்தனேவுடன் செய்துகொண்டார். அதன் அடிப்படையில்தான் இந்திய அமைதிப்படையை அனுப்பிவைத்தார். ஆனால், இந்த உடன்படிக்கையில் கையெழுத்துப் போட்டுவிட்டு அதன் பிறகு தவறான பாதையில் போக ஆரம்பித்தனர் விடுதலைப்புலிகள். ஒப்பந்தம் கையெழுத்தான ஒன்றரை மாதத்துக்குள் திலீபன் உண்ணாவிரதம் இருந்து இறந்தார். அமைதி திரும்பிவிடக்கூடாது என்பதில் அத்தனை அக்கறை.

சக போராட்டக் குழுக்களின் தலைவர்களைக் கொன்று குவித்தனர். தமிழ் முஸ்லீம்களை சிங்களர்களுக்கு உதவுவதாகச் சொல்லி கொன்று குவித்தனர். எண்பதாயிரம் இஸ்லாமியர்களை 2 மணி நேரக் கெடு விதித்து வீடு வாசல், நில புலன் அனைத்தையும் விட்டுவிட்டு ஓடும்படித் துரத்தினர். தமிழர்களிலேயும் கூட்டாட்சி அமைப்புக்கு ஆதரவு தெரிவித்தவர்கள் அனைவரையும் அநியாயமாகக் கொன்று குவித்தனர். புலிகளை ராணுவம் சுற்றி வளைத்த போதெல்லாம் மக்கள் கூட்டத்தையும் துப்பாக்கி முனையில் மிரட்டி தங்களோடு இடம் பெயர வைத்தனர். தனது பிழையான அரசியலின் மூலம் இலங்கைத் தமிழ் சமூகத்துக்கும் சிங்களர்களுக்கும் இப்படியான ஒரு பேரிழப்பை ஏற்படுத்தியது விடுதலைப் புலிகள்தான்.

ஆனால், அதையெல்லாம் மறைத்துவிட்டு இந்திய அரசின் மீது இவ்வளவு குற்றச்சாட்டுகளை சுமத்தும் தமிழ் அரசியல் தலைவர்களைப் பார்த்து நான் சில கேள்விகள் கேட்க விரும்புகிறேன். கடைசிகட்டப் போரில் பிரபாகரன் சுற்றி வளைக்கப்பட்டபோது இவ்வளவு கூக்குரல் இட்ட நீங்கள் அதற்கு முன்னால் என்ன செய்தீர்கள்… ஈழத் தமிழர்கள் என்பவர்கள் உங்களுடைய தொப்புள் கொடி உறவு என்று சொல்கிறீர்களே… அவர்களுடைய பிரச்னை தீர நீங்கள் என்ன செய்து கிழித்திருக்கிறீர்கள்… உண்ணாவிரதம் நடத்துவது, தந்தி கொடுப்பது, மனிதச் சங்கிலிப் போராட்டம் நடத்துவது, பத்திரிகைகளில் அடுத்தவர் மீது பழியைப் போடுவது என்பதைத் தவிர உருப்படியாக என்ன செய்திருக்கிறீர்கள்..?

அகதிகளாக தமிழகத்துக்கு எத்தனைபேர் வந்திருக்கிறார்கள்? கூப்பிடு தூரத்தில் இருக்கும் உங்களிடம் வராமல் அனைவரும் ஆஸ்திரேலியா, கனடா, ஃபிரான்ஸ் என்று மேலை நாடுகளுக்குத்தானே போயிருக்கிறார்கள். சிங்களர் அரசு இரண்டாந்தரக் குடிமகனாக நடத்துகிறது என்று சொல்லி வருந்திய அவர்களை அதைவிட மோசமாக நடத்தும் நாடுகளுக்கு அல்லவா புலம் பெயரவிட்டிருக்கிறீர்கள். நீங்கள் என்ன செய்திருக்க வேண்டும்..? ஈழத் தமிழர்களே நீங்கள் அகதிகள் அல்ல… எங்கள் விருந்தாளிகள் என்று வரவேற்று தமிழகத்தில் தங்க இடமும் உழைத்துப் பிழைக்க கவுரவமான வேலையும் உரிமையும் தந்திருக்க வேண்டும். எல்லாம் முடிந்த பிறகு காலங்கடந்த ஞானோதயமாக நூறு கோடி ரூபாய் தர முன்வந்திருக்கிறார்கள்.

அதற்கு முன்னால் வரை தமிழகத்தில் இருந்த அகதிகள் முகாம்களின் நிலை என்ன என்பது ஊருக்கே தெரியுமே..? தமிழ் தலைவர்களில் யாராவது ஒருவர் அங்கு போய் அவர்களுடைய குறை என்ன என்பதைக் கேட்டிருப்பீர்களா..? இந்தியா கைவிட்டுவிட்டது… என்று இப்போது கூக்குரல் இடுகிறார்களே… அவர்கள் என்ன செய்தார்கள்..?

திராவிடக் கட்சிகள் இலங்கைத் தமிழர் பிரச்னையை தங்கள் வோட்டுப் பொறுக்கி அரசியலுக்கு உதவும்வகையில் பயன்படுத்திக் கொண்டதைத் தவிர வேறு என்ன செய்தார்கள்?

போர் நடந்து கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் இந்திய உள்துறை அமைச்சர் இலங்கைக்குப் போகவேண்டும்… இந்திய பிரதமர் இலங்கைக்குப் போகவேண்டும் என்று வாய் கிழியக் கத்தினார்கள்…  தமிழகத்தில் இருந்து தலைவர்கள் வந்து பேச வேண்டும் என்று இலங்கை அதிபர் கேட்டுக் கொண்டதும் அடுத்த நிமிடமே வாயை மூடிக் கொண்டு ஓடிவிட்டார்கள்… ஏன்..? உங்கள் வீரமெல்லாம் வீட்டுக்குள் இருந்து வசனம் பேசுவதில்தான் அடங்கி இருக்கிறது இல்லையா..? இலங்கை அரசுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தப் போனால் விடுதலைப் புலிகள் உங்களையும் போட்டுத் தள்ளிவிடுவார்கள் என்ற பயம் இல்லையா..?

அதுமட்டுமல்லாமல் இந்திய அரசாங்கம் விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தை தீவிரவாத இயக்கமாகத்தான் கருதுகிறது. பிரபாகரன் ஒரு குற்றவாளிதான். ராஜீவ் கொலையை மட்டுமே வைத்து இலங்கைப் பிரச்னையை அணுகக்கூடாது என்று சொல்கிறார்கள். அது எப்படி சரியாக இருக்க முடியும். ராஜீவ்ஜி இலங்கையில் அமைதி திரும்ப ஆத்மார்த்தமாக முயற்சிகள் எடுத்தவர். அவரைக் கொன்றதன் மூலம் இலங்கையில் அமைதி திரும்பக்கூடாது என்று ரத்தால் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டினார்கள் விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தினர். இலங்கை சரித்திரத்தில் அந்த அத்தியாயத்தை மூடிவிட்டு படி என்று சொன்னால் என்ன அர்த்தம். நாளை சிங்கள அரசின் வன்முறைகளை மறந்துவிட்டு இலங்கை பிரச்னையைப் பாருங்கள் என்று ஒருவர் சொன்னால் எவ்வளவு முட்டாள்தனமாக இருக்குமோ அது போன்றதுதான் இதுவும்.

குழந்தை : விடுதலைப் புலிகள் செய்த தவறுக்காக  அப்பாவிகள் கொல்லப்பட வேண்டுமா..? ஒரு பக்கம் போராளிகள்… இன்னொரு பக்கம் ராணுவம். இரண்டுக்கும் நடுவில் அப்பாவிகள் சிக்கிக் கொண்டிருந்தோமே… எங்களைக் காப்பாற்ற நீங்கள் ஏதாவது செய்திருக்கலாமே…

பிரதமர் :  என்ன செய்ய… புலிகள்தான் மக்கள்… மக்கள்தான் புலிகள் என்று அல்லவா அங்கு நிலைமையை ஆக்கியிருந்தார்கள். ஒரு தவறான தலைவனுடைய முட்டாள்தனமான செயல்பாடுகளினால் ஒரு இனம் அழிய நேர்வதைப் பார்த்துக் கொண்டு எதுவும் செய்ய முடியாமல் இருக்கும் நிலையில்தான் இந்தியா இருந்தது, மகாபாரதத்தில் பீஷ்ம பிதாமகர் இருந்தது போல். குரு÷க்ஷத்திர யுத்தத்தில் கவுரவர்கள் அதிகமாக இருந்தார்கள். பாண்டவர்கள் எண்ணிக்கையில் குறைவாக இருந்தார்கள். இருந்தும் பாண்டவர்களால் வெல்ல முடிந்தது. ஏனென்றால் அவர்கள் பக்கம் நியாயம் இருந்தது. நீதி இருந்தது. தர்மம் இருந்தது.

ஆனால், இன்றைய இலங்கை யுத்தத்தில் தமிழர்கள் எண்ணிக்கையில் குறைவாக இருக்கிறார்கள். சிங்களர்கள் அதிகமாக இருக்கிறார்கள். ஆனால், என்ன செய்ய இன்று தர்மம் பெரும்பான்மையின் பக்கம் இருக்கிறது. பிரபாகரன் தவறான பாதையில் வெகு துரம் வரை போனார். இனி மீள்தல் சாத்தியமில்லை என்னும் அளவுக்குப் போனார். அவரைத் தலைவராக ஏற்றவர்களுக்கும் அதுதான் கதி… என்ன செய்வது மூளை போடும் தவறான திட்டங்களுக்கு அடியும் உதையும் வாங்குவது காலும் கையும் தானே..?

தமிழகத்தில் இருந்த தலைவர்கள் இந்தப் பிரச்னையில் உண்மையான அக்கறையை ஒருபோதும் காட்டியதில்லை. தம்பிக்கு ஒரு துன்பமென்றால் அண்ணனல்லவா விழுந்தடித்து ஓடிச் சென்று காப்பாற்றியிருக்க வேண்டும். அதைச் செய்யாமல் இருந்துவிட்டு அடுத்தவர் மேல் பழி போட்டால் என்ன நியாயம்..? கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள். வெறும் இருபத்து நாலு கிலோமீட்டர் இடைவெளிதான் தமிழகத்துக்கும் இலங்கைக்கும். கடல் அமைதியாக இருந்தால் வெறும் ஐந்தே மணி நேரப் பயணம்தான். பிரிவினைவாதத்துக்கு ஆதரவு கொடுத்தவர்கள் விடுதலைப் புலிகளுக்கு அடிப்படைத் தேவையான டீசல், உணவுப் பொருட்கள், மருந்துகள், ஆடைகள் என ஆரம்பித்து ஆயுதங்கள்வரை கடத்திக் கொண்டு சென்று கொடுத்திருக்கிறார்கள். கள்ளப் பணம் கை மாறி இருக்கிறது. மருத்துவர்கள், மீனவர்கள், அரசியல்தலைவர்கள், பத்திரிகையாளர்கள், வியாபாரிகள், கடத்தல்காரர்கள் என மிகவும் வலுவான வலைப்பின்னல் இருந்திருக்கிறது. அழிவின் மர்மச் சுரங்கத்தில் ஆயிரம் காலடித் தடங்கள். இங்கிருந்து அங்கும் அங்கிருந்து இங்குமாக. ஆனால், அன்பின் நெடுஞ்சாலையிலோ ஒற்றைக் கால் தடம் கூடப் பதிக்கப்படவில்லை. அது ஏன்..? ஆறு கோடித் தமிழர்கள் அருகில் இருந்தும் கடலின் அக்கரையில் இருந்த ஈழத் தமிழர்கள் அநாதைகளாக மடிய நேர்ந்ததேன்?  தமிழகத்தில் இருந்த தலைவர்களில் சிலர் ஈழப் போராளிகளைத் தவறாக வழி நடத்தினார்கள். மற்ற தலைவர்கள் தங்களுடைய அரசியல் ஆதாயத்தைக் கருத்தில் கொண்டு இன்றைக்கு ஒன்று நாளைக்கு ஒன்று என்று வேடிக்கை காட்டினார்கள்.

தவறான வழியில் போன தம்பியைத் தண்டித்து திருத்தியிருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருந்திருக்கும். கோரிக்கையும் சரியில்லை. வழிமுறையும் சரியில்லை. நீ யாராக இருந்தாய் என்பதை வைத்து அல்ல… யாராக இருக்கிறாய் என்பதை வைத்துத்தான் மற்றவர்கள் உன்னை மதிப்பார்கள் என்று போராளிகளுக்குப் புரிய வைத்திருக்க வேண்டும்.

அதைச் செய்யாததால் தமிழகத் தலைவர்கள்தான் இந்தப் பிரச்னைக்கு முக்கிய காரணம். எங்கள் மீது எந்தத் தவறும் கிடையாது. நியாயத்தை அவர்களிடம் போய்க் கேளுங்கள்.

குழந்தைகள் சோகத்துடன் அங்கிருந்து கிளம்பிச் செல்கின்றன.

(தொடரும்)

அடுத்த பகுதி >>

<< முந்தைய பகுதி

தொடர்ச்சி.. 

காப்பகத்தில் குழந்தைகள் அனைவரும் சோகமாக உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். நடுவில் இருக்கும் தொட்டில் குளிர் காற்றில் லேசாக நடுங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

ஒரு குழந்தை : அப்படிச் சொல்லிட்டாங்களா..?

ஆயா : அவங்க அப்படிச் சொல்லலைன்னாத்தான் ஆச்சரியம்.

குழந்தை (ஏக்கமாக) : அவங்க நினைச்சிருந்தா நிச்சயம் தடுத்திருக்க முடியும் இல்லையா..?

ஆயா : முடியும்தான். ஆனா,  அவங்களுக்கு ஆதாயம் இல்லாத இடத்துல என்னதான் நடந்தாலும் கண்டுக்கவே மாட்டாங்க. இதே நேரம் இலங்கைல பெட்ரோலோ, வைரமோ, தங்கமோ கொட்டிக் கிடந்தா அதைக் கொள்ளையடிக்கறதுக்காக ஓடி வருவாங்க. நம்ம நாட்டுல அப்படி எதுவும் இல்லாம போச்சே. அதுவும் இல்லாம நம் ஊர்ல நடந்த சண்டையினால நமக்கு மட்டும்தான் பாதிப்பு இருந்துச்சு. அதனால, மத்த நாடுங்க இதைக் கண்டுக்கவே இல்லை.

குழந்தை : ஆனா, இந்தியா நிச்சயம் தன் தப்பை உணர்ந்து மன்னிப்பு கேட்கும் இல்லையா…

இன்னொரு குழந்தை (ஆர்வத்துடன்) : அப்படி செஞ்ச தப்பை அவங்க ஒத்துக்கிட்டாங்கன்னா நமக்கு எல்லாமே கிடைச்சிடும் இல்லையா..?

குழந்தை : ஆமா… நாம நம்ம அப்பா அம்மா கிட்ட போயிடுவோம். நம்ம பொம்மைகளுக்கெல்லாம் கை கால்கள் முளைச்சிடும்.

குழந்தை : இந்த தடவை பூமிக்குப் போனதும் முதல் வேலையா உமி டப்பாக்குள்ள அடைச்சி வெச்சிட்டு வந்த பொன் வண்டையெல்லாம் எடுத்து பறக்க விட்டுடுவேன்.

இன்னொரு குழந்தை : நான் இனிமே தட்டானையெல்லாம் பிடிச்சு கல்லைத் தூக்கச் சொல்லி கஷ்டப்படுத்தமாட்டேன்.

ஆயா : சரி… நீங்க எப்ப பாக்கப் போறீங்க.

குழந்தை : நாளைக்கு அதிகாலைல எழுந்திரிச்சதும் பல் தேய்ச்சிக் குளிச்சிட்டு நேரா அங்கதான் போகப் போறோம்.

இன்னொரு குழந்தை : சீக்கிரம் நல்ல சேதியோட வாங்க.

 

எதிர்க்காற்று காற்று பலமாக வீசுகிறது. மிகவும் சிரமப்பட்டு குழந்தைகள் தொட்டிலைத் தள்ளிக்கொண்டு செல்கிறார்கள். தூரத்தில் பரந்து விரிந்த பந்தல் ஒன்று தென்படுகிறது. அதில்  நிறைய பேர், கையில் கேமரா, மைக், காகிதங்கள்சகிதம்  உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். குழந்தைகள் அவர்களுக்கு அருகில் செல்கின்றன. ஒரு குழந்தை முன்னால் நிற்பவரிடம் கேட்கிறது.

குழந்தை : இந்தியப் பிரதமரை நாங்க பாக்கணும்.

முன்னால் நிற்பவர் : அதுக்குத்தான் நாங்களும் காத்துக்கிட்டிருக்கோம். நீங்க எங்க இருந்து வந்திருக்கீங்க?

குழந்தை : இலங்கைல இருந்து.

மு.நி. (லேசாகத் திடுக்கிட்டு) : இலங்கையா..? இங்க எதுக்கு வந்திருக்கீங்க..?

குழந்தை : இந்திய பிரதமர் கிட்ட சில கேள்விகள் கேட்கணும்.

மு.நி. : இந்தியால இருக்கறவங்களோட பிரச்னையைத் தீர்க்கவே இங்க வழியைக் காணும். இதுல நீங்க வேற பொறப்பட்டு வந்துட்டீங்களாக்கும்.

குழந்தை : எங்க பிரச்னைக்கெல்லாம் இந்தியாதான காரணம். அதனால நீதி கேட்டு இங்க வந்திருக்கோம்.

மு.நி. : ஆரம்பிச்சிட்டாங்கய்யா… ஆ ஊன்னா இந்தியாதான் காரணம்… இந்திக்காரன்தான் காரணம்னு சொல்றதே இந்தத் தமிழனுங்களுக்குப் பொழைப்பா போச்சுது. ஒரு இடத்துல ஒழுங்கா அமைதியா வாழத் தெரியாது. போற ஊர்ல எல்லாம் வம்பிழுக்க வேண்டியது. அப்பறம் அய்யோ அடிச்சிட்டான் அய்யோ குத்திட்டான்னு பொலம்ப வேண்டியது.

குழந்தைகள் : நாங்க தமிழர்கள்னு எப்படி நினைக்கறீங்க..?

மு.நி. (புருவத்தைச் சுருக்கிக் கூர்ந்து பார்த்தபடியே) : தமிழர் இல்லையா..? அப்ப நீங்க யாரு..?

குழந்தை : எங்கள்ல தமிழர்களுண்டு. ஆனா, நாங்க  எல்லாருமே தமிழர்கள் இல்லை.

மு.நி. : எதுவானாலும் இலங்கைல நடந்த சண்டைல அதிகம் பாதிக்கப்பட்டது அவங்கதான. அதனால அவங்கள்ள இருந்துதான் நீதிகேட்டு வந்திருக்கீங்களோன்னு நினைச்சுட்டுட்டோம். அதுவும்போக அவங்கதான் தப்பை எல்லாத்தையும் பண்ணிட்டு பழியை அடுத்தவங்க மேல போடுவாங்க.

இன்னொருவர் : இந்தத் தமிழங்களோட குணமே அதுதான். எங்க போனாலும் அடாவடி பண்றது. வம்புச் சண்டைக்குப் போறது. எவ்வளவு நாள்தான் ஒருத்தன் பொறுத்துக்கிட்டு இருப்பான். ஒரு நாள் ரவுண்டு கட்டி அடிச்சதும் அதைக் காரணமா காட்டி இன்னும் அதிகமா அடாவடி பண்ணறது. இதுதான் அவங்க பொழப்பே. இப்ப பாரு கர்நாடகால ஒரு ஆறு ஓடுது. அதுல இருந்து தண்ணியை அவங்க ஊருக்கு எடுத்துக்கிட்டா குத்தமாம். இவங்க கிட்ட கேட்டுத்தான் அணைக்கட்டோட உசரத்தை அதிகரிக்கணுமாம்.

கேரளால ஒரு ஆறு ஓடுது. அதோட அணை ஒண்ணு தமிழ் நாட்டுல இருக்கு. அதோட உசரத்தை இவனுங்க யாரையும் கேக்காம உசத்துவானுங்களாம். அணை பலம் குறைவா இருக்கு. இன்னும் உசத்திக் கட்டினா உடைஞ்சுபோயிடும். நெறைய பேரு சாக வேண்டிவருமேன்னு சொன்னா அதெல்லாம் தெரியாது. எங்களுக்கு தண்ணி வேணும் அப்படின்னு வம்பிழுக்கறான். உன் மாநிலத்துல ஜீவ நதி இல்லைன்னா என்ன செஞ்சிருக்கணும் ஆத்துப் பாசனம், குளத்துப் பாசனம், கிணத்துப் பாசனம்னு உருப்படியா செஞ்சு வெச்சிருக்கணும். முந்திக் காலத்துல அப்படித்தான் இருந்தாங்க. இப்ப அதுக்கு வக்கில்லை. அடுத்தவனை அட்டை மாதிரி உறிஞ்ச வேண்டியது. இலங்கைல சண்டை… மலேசியால சண்டை… இவ்வளவு ஏன் மும்பையில தாராவியில என்ன நடந்தது. மும்பை எவ்வளவு பெரிய வசதி வாய்ப்புகளைத் தரக்கூடிய சொர்க்கம். அங்க வந்தும் பன்னிக் கூட்டம் மாதிரி சேரில, சேத்துல விழுந்து பொறண்டு நாறடிக்க வேண்டியது. அடிச்சுத் தொரத்தாம வேற என்ன பண்ணுவாங்க.

முதலாமவர் : இதாவது பரவாயில்லை. இன்னொன்னு சொல்வானுங்களே… சட்டுனு ஞாபகம் வர மாட்டேங்குது.

இரண்டாமவர் : வடக்கு வாழ்கிறது… தெற்கு தேய்கிறது.

முதலாமவர் : அது இல்லை… ஆனா அது மாதிரி இன்னொண்ணு… ஆ… ஞாபகம் வந்திருச்சு… திராவிடன்… இவனுங்கல்லாம் திராவிடனுங்களாம். ஆந்திரா, கர்நாடகா, கேரளாக்காரனெல்லாம் இவங்களோட ஒரே ரத்தமாம். நாம மட்டும் அந்நியராம்.

இரண்டாமவர் : இவங்களோட அந்தக் கதையைத்தான் மத்தவங்க யாரும் ஏத்துக்கலையே…

முதலாமவர் : அது என்னமோ சரிதான். ஆனா, ஆரியர் திராவிடர்ன்னு சொல்லி இவங்க பண்ணற அழும்பு இருக்கே… என்னமோ கைபர் கணவாய் வழியா ஆரியர்கள் ஆடு மாடு பத்திக்கிட்டு வந்தது மாதிரியும் இவங்க மரத்து மேல ஒளிஞ்சிருந்து பாத்த மாதிரியும் சொல்றானுங்க. கிறிஸ்தவர்களோட புனிதஸ்தலம் வாடிகன். அதனால வெளில இருந்து வந்தாங்கங்கறது நல்லாவே தெரியுது. இஸ்லாமியர்களோட புண்ணிய பூமி மெக்கா. அதனால அவங்களும் வெளில இருந்து வந்தவங்கங்கறது உறுதியாகுது. ஆனா, இந்தியால ஆரியர்கள்னு இவங்க சொல்றவங்களோட புண்ணிய பூமி எதுன்னு கேட்டா இந்தியாதான்னு அவங்க புராணங்கள் எல்லாம் சொல்லுது.

ஆரியர்கள்னு இவங்க சொல்றவங்க கும்படற எல்லா சாமியும் இந்தியாவுக்குள்ள தான இருக்குது. அப்பறம் எப்படி அவங்களை வெளில இருந்து வந்தவங்கன்னு சொல்ல முடியும். சரஸ்வதி நதி வத்திப் போனதுனால அங்க இருந்த மக்கள் எல்லாரும் தெக்க போயிட்டாங்கன்னு சொன்னா நம்ப மாட்டேங்கறாங்க. சரி இவங்களை தெக்க விரட்டினோம்னு சொல்றாங்களே அப்போ தெற்கில யாருமே இல்லாமலா இருந்தாங்க. அப்படி இருந்தங்கன்னா அவங்க எங்க போனாங்க..? அவங்களை இவங்க கொன்னு ஒரு துண்டு எலும்புகூடக் கிடைக்காம எரிச்சி சாம்பலாக்கிட்டானுங்களா..? என்னங்கடா கதை விடறீங்க..? ஒரு மண்ணோட மைந்தர்களை வந்தேறின்னு சொல்றது இருக்கே எவ்வளவு பெரிய புரட்டு தெரியுமா..? இத்தனைக்கும் எல்லாரும் சந்தோஷமா வாழலாம்னுதான் சொல்றோம். அது பொறுக்க மாட்டேங்குது. இலங்கைல போயும் அதைதான் சொல்லிப் பாத்தாங்க. எல்லாரும் நம்மளை மாதிரி வாயை மூடிக்கிட்டு இருப்பாங்களா..? பின்னிப் பெடலெடுத்துட்டானுங்க.

இரண்டாமவர் : சரியாத்தான் சொன்னீங்க. இப்ப மட்டும் தமிழ் நாட்டுல ஜெயலலிதா மேடமும் மத்தியில பி.ஜே.பி.யும் ஆட்சில இருந்திருந்து, இலங்கை சண்டைல சோனியா காங்கிரஸும் கருணாநிதி முன்னேற்றக்கழகமும் நடந்துக்கிட்டது மாதிரி பார்ட் டைம் உண்ணாவிரதம், ராஜினாமா நாடகம், அமைச்சர்களை அனுப்பறது அப்படின்னு அவங்க நடந்துக்கிட்டிருந்தா ஐய்யோ… ஆரிய சதி… பார்ப்பன சதின்னு சொல்லி தமிழ்நாட்டுல இருந்த அத்தனை பேரும் கடப்பாரை மண் வெட்டியைத் தூக்கிட்டு வந்து தமிழ் நாட்டை இந்தியால இருந்து துண்டா வெட்டி எடுத்துட்டுப் போயிருப்பானுங்க.

முதலாமவர் : அது என்னவோ சரிதான். ஆனா, இத்தனை பிரச்னை இலங்கைல நடந்த பிறகும் கருணாநிதி ஏன் சும்மாவே இருந்துட்டாரு. பதவிக்காக அப்படி இருந்தாருன்னு சொல்றதை நம்ப முடியலையே. ஏன்னா… இப்ப அமைதியா இருந்ததுனால இந்த முறை ஆட்சியை மட்டும்தான் காப்பாத்திக்க முடியும். அய்யோ கொல்றாங்க அய்யோ கொல்றாங்கன்னு வீதிக்கு வந்து போராடியிருந்தா தன்னோட அடுத்த ரெண்டு தலைமுறைக்கும் சேர்த்து தமிழ் நாட்டை ஆளற அதிகாரத்தை ஈஸியா தட்டிப் பறிச்சிருக்க முடியுமே… சின்ன மீனுக்கு ஆசைப்பட்டு பெரிய மீனை விட்டுட்டாரே… பொதுவா அப்படிச் செய்யக்கூடியவர் இல்லையே அவரு.

இரண்டாமவர் : விஷயம் என்னன்னா… விடுதலைப் புலிகளுக்கும் இவருக்கும் ஆகாது.  வெளியில தமிழ் தமிழர்ன்னு இவர் சொன்னாலும் இவர் ஒண்ணுமே உருப்படியா பண்ணலைன்னு அவங்களுக்கு நல்லாத் தெரியும். அவங்க ஆரம்பத்துல இருந்தே எம்.ஜி.ஆர்.கூட நெருங்கின உறவு வெச்சிருந்தாங்க. அதுமட்டுமில்லாம வைகோ, நெடுமாறன்னு வேற ஆளுங்களுக்கு கொம்பு சீவிவிட்டாங்க. இவரும் அவங்களோட உள்ளடி வேலைகளைத் தெரிஞ்சிக்கிட்டு ஆரம்பத்துல இருந்தே புலிகளுக்கு எதிரான போராளிக் குழுக்களுக்கு ஆதரவு கொடுத்தாரு. விடுதலைப் புலிகளை ஒழிக்க திட்டம் போட்டாரு. அதே நேரம் தனக்கு தமிழின விரோதின்னு பேரு வந்துரக்கூடாதுங்கறதுக்காக அப்பப்ப கவிதை எழுதறது, மனிதச் சங்கிலிப் போராட்டம் நடத்தறது, உண்ணாவிரதம் நடத்தறதுன்னு நல்லா ஃபிலிம் காட்டினாரு.

இன்னும் சரியா சொல்லப்போனா விடுதலை புலிகள் ஒழிஞ்சாத்தான் இலங்கைல இருக்கற தமிழர்களுக்கு நல்லது நடக்கும்னு அவருக்கு தெரிஞ்சு இருந்தது. கடைசி கட்ட போர் அப்படிங்கறது பிரபாகரனைச் சுத்தி வளைக்க நடந்த யுத்தம்தான். அவங்க சொன்ன மாதிரி அங்க ஒண்ணும் இனப்படுகொலையெல்லாம் நடக்கலை. வெறும் தீவிரவாத வேட்டைதான் நடந்ததுன்னு இவருக்கும் நல்லாத் தெரிஞ்சி இருந்தது. அதனால சைலண்ட்டா எதையும் கண்டுக்காம இருந்துட்டாரு.

முதலாமவர் : ஆனால், கடைசி யுத்தத்துல சிங்கள ராணுவம் ரொம்பவும் கொடூரமாத்தான் நடந்துக்கிட்டாங்க. மருத்துவனையெல்லாம் தாக்கறதுங்கறது எந்த  சூழ்நிலையிலயும் சரியே கிடையாது.

இரண்டாமவர் : அங்கதான் நீ தப்பு பண்ணற. மருத்துவமனைல குண்டு போட்டது என்னவோ வாஸ்தவம்தான். ஆனால், அதுக்குக் காரணமே விடுதலைப் புலிகள்தான். சதாம் ஹுசேன் கூட இதையேதான் பண்ணினாரு. அப்பாவி மக்கள் அடைக்கலம் புகுந்திருந்த மசூதில  அமெரிக்காக்காரன் தாக்குதல் நடத்திட்டாண்டோய்னு கூப்பாடு போட்டாங்க. விஷயம் என்னன்ன இவனுங்களே மசூதிக்கு உள்ள ஆயுதங்களையும் டாங்கிகளையும் ஒளிச்சு வெக்க வேண்டியது. மேல விமானத்துல ரேடார்ல பார்க்கும்போது அது ஏதோ ராணுவ மையம் மாதிரியே தெரியும். சுவிட்சைத் தட்டிடுவானுங்க. அதுதான் இங்கயும் நடந்துச்சு. மருத்துவமனைக்குள்ள கொண்டுபோய் ஆயுதங்களைப் பதுக்கி வெச்சுக்கிட வேண்டியது. அப்பறம் அய்யோ… ஆஸ்பத்திரிக்கு அடிபட்டு வந்த அப்பாவிங்களைக் கூட விட்டு வைக்கலியேன்னு பொலம்ப வேண்டியது. செஞ்சிலுவை சங்க ஆட்களே இவங்களோட அடாவடி தாங்க முடியாம எத்தனை தற்காலிக மருத்துவமனைகளை இடம் மாத்திக்கிட்டுப் போயிருக்காங்க தெரியுமா..?

பொணத்தைக் காட்டி பணத்தைக் கறக்கறதுல புலிகள் ரொம்பக் கில்லாடிங்க. இதனாலதான் சர்வதேச சமூகத்துக்கு இவங்க சொல்ற விஷயத்துல நம்பிக்கையே வரல்ல. சிங்கள ராணுவம் ரொம்ப நல்லவங்கன்னு நான் சொல்ல வரலை. ஆனா, இவங்க ஒட்ட வைக்கற அளவுக்கு கோரைப் பல்லும் கூர்மையான நகங்களும் கிடையாது.

முதலாமவர் : சேனல் 4ல் சிங்கள ராணுவ வீரர்கள் கண்ணையும் கையையும் கட்டி நிர்வாணமா உட்காரவெச்சு சுடறதை அப்படியே காட்டினாங்களே…

இரண்டாமவர் : அதைச் சொல்லத்தான் வந்தேன். நீயே யோசிச்சுப் பாரு. கொலை செய்யறவன் யாராவது போட்டோவுக்கு போஸ்கொடுத்துட்டு அதைச் செய்வானா? மொபைல் கேமரால எடுத்த படம்னு சொன்னாங்க. ஆனா, அவ்வளவு தெளிவா மொபைல் கேமராவால எடுக்கவே முடியாது. அது நல்ல வீடியோ கேமரா வெச்சு பிளான் பண்ணி எடுத்த சீன்தான்னு இன்ஜினியர்கள்லாம் தெளிவா சொல்லிட்டாங்க. அப்பறம் சிங்கள ராணுவ சீருடை போட்டுக்கிட்டு புலிகள் எத்தனையோ அட்டூழியங்களைப் பண்ணியிருக்காங்க. இன்னும் சொல்லப் போனா கொல்லப்பட்டது விடுதலைப் புலிகளா அல்லது அப்பாவி மக்களான்னு தெரியாது. விடுதலைப் புலிகளே தமிழ் மக்களைக் கொன்னுட்டு சிங்களர்கள்தான் கொன்னுட்டாங்கன்னு கதை கட்டியிருக்கலாம். அதனால அதையெல்லாம் ஒரு ஆதாரமா எடுத்துக்கவே முடியாது.

இப்ப புதுசா இன்னொன்னைச் சொல்ல ஆரம்பிச்சிருக்காங்க பாத்தியா… அந்த பிரபாகரனோட பையன் சண்டைல சாகலையாம். சிங்கள ராணுவம் பிடிச்சி பக்கத்துல நின்னு சுட்டுக் கொன்னுடுச்சாம். போட்டோல்லாம் போட்டுக் காட்டியிருக்கானுங்க. ராணுவம் பிடிச்சிக் கொன்னிருந்தா இப்படி போட்டோவுக்கு போஸ் கொடுக்கல்லாம் விடிருப்பானா… கொஞ்சம் யோசிச்சுப் பாருங்க. அந்த போட்டோ எப்படி யாரால எடுக்கப்பட்டது.

அது உண்மையிலயே போய்யானது. புலிகளோட பங்கர்ல பாதுகாப்பா இருந்தப்போ அவங்களே எடுத்த போட்டோ அது. அப்பறம் சண்டையில செத்தப்ப எடுத்தபோட்டோவோட அதை அப்படியே சேத்துக்காட்டி ஊரையே எப்படி ஏமாத்திட்டான் பாருங்க. இவங்க டெக்னிக்கே அதுதான்.

கை கால் போனவங்களையும் பிணங்களையும் காட்டி நம்ம மனசாட்சியை உலுக்கோ உலுக்குன்னு உலுக்குவானுங்க. சில பிச்சைக்காரங்க, நம்ம கிட்ட கருணைய வரவழைக்கறதுக்காக சாட்டையால ஓங்கி ஓங்கி அடிச்சிக்கறமாதிரி பாவ்லா காட்டுவாங்களே அது மாதிரியான ஒரு டெக்னிக்தான் இது. உடம்பெல்லாம் குங்குமத்தை திட்டு திட்டா தீட்டிக்கிட்டு ரத்தம் மாதிரி ஷோ காட்டுவானுங்க. ஒரு சாட்டை அடி கூட மேல படாது. பாக்கற நமக்குத்தான் உடம்பு வலிக்கும். புலிகள்  இதைக் கொஞ்சம் வித்தியாசமா செய்வாங்க. தன்னோட ஆட்களைத் தானே கொன்னுட்டு அதைப் படம் எடுத்து ஊர் ஊராக் காட்டுவாங்க. இந்த டெக்னிக் எல்லாம் இன்னர் சர்க்கிள்ல இருக்கறவங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும். குறிப்பா கருணாநிதி அன்கோவுக்கு நல்லாத் தெரியும். அதனால அமைதியா இருந்துட்டாங்க.

எல்லாம் முடிஞ்ச பிறகு இவரோட மந்திரிங்க கூட போய் அங்க இருக்கற நல வாழ்வு முகாம்களைப் பார்த்துட்டு எல்லாம் நல்லாத்தான் இருக்குன்னு சொல்லிட்டாங்க. ஒரு அறிக்கை விட்டாரு பாத்தீங்கள்ல… பிரபாகரன் தேர்தல்ல தமிழ் மக்களை வாக்களிக்கவிட்டிருந்தா  பிரச்னை அழகா தீந்திருக்கும். எல்லாத்தையும் கெடுத்துட்டாரு. என்னோட மவுன வலி யாருக்கும் புரியலை அப்படின்னு சொல்லிட்டாருல்ல. அதுதான் உண்மை. விடுதலைப் புலிகள் இவரை மதிக்கலைங்கறதுனால இந்த உண்மையை வெளிப்படையா சொல்லியிருக்காரு. இல்லைன்னா கூட்டுச் சேர்ந்து இவரும் கும்மி அடிச்சிருப்பாருங்கறது வேற விஷயம்.

முதலாமவர் : இப்ப பாருங்க…9 வருஷம் ஆட்சில ஒட்டிக்கிட்டு நல்லா கொள்ளையடிச்சாங்க. அடுத்த தேர்தல்ல ஆளுங்கட்சி மேல எதிர்ப்பு அலை வீசும். காங்கிரஸ் ஜெயிக்கவே முடியாதுன்னு தெரிஞ்சிடிச்சு. அதனால, சாமர்த்தியமா கூட்டணியில இருந்து விலகிட்டாங்க. தமிழருக்காக பதவியைத் தூக்கி எறிஞ்சதா சீன்வேற.

இந்திய அரசு சொன்னவற்றை நம்பி நாங்க அமைதியா இருந்துட்டோம். இந்தியா எங்களை ஏமாத்திருச்சு. துரோகம் பண்ணிடுச்சுன்னு பழைய பல்லவியைப் பாடினாலும் ஆச்சரியமில்லை. ஜெயின் கமிஷன் முன்னால இலங்கை தமிழர் இயக்கங்களுக்கு நடுவில நடந்த சண்டைக்கெல்லாம் இந்திய ரா உளவுப் பிரிவுதான் காரணம்னு ஒரு பிட்டைப் போட்டவருதான் இவரு.

உளவுத்துறை பிரிவினையை உண்டாக்கிருச்சாம். உங்களுக்கு அறிவு எங்க போச்சு. உங்ககிட்ட ஒத்துமை இல்லை. அதனால ஒருத்தருக்கொருத்தர் அடிச்சிகிட்டு செத்தீங்க. அதைவிட்டுட்டு அவன் சொன்னதைக் கேட்டு அடிச்சிட்டேன். இவன் சொன்னதைக் கேட்டு அடங்கியிருந்துட்டேன்னு பழியைத் தூக்கி அடுத்தவன் மேல போடறது இருக்கே ரொம்பவும் கேவலமானது. அபாயகரமானது.

இப்ப பாருங்க, இலங்கைல நடந்தது போர்க்குற்றம் மட்டும் இல்லையாம். இனப்படுகொலையாம். எப்படியிருக்கு கதை?  புலிகளோட கட்டுப்பாட்டுக்குள்ள இருந்த இடத்துல எவ்வளவு தமிழர்கள் இருந்தாங்களோ அதைவிட அதிக தமிழர்கள் சிங்களர்கள் மத்தியில இருக்காங்க. அவங்களையெல்லாம் யாரும் கொல்லலை. அப்பறம் எப்படி இனப்படுகொலைன்னு சொல்ல முடியும்?

இரண்டாமவர்: அது மட்டுமா… தமிழக மீனவர்களை இலங்கை ராணுவம் கொல்லுதாம். இதை இந்தியா தட்டிக் கேக்கலைன்னா தனியா பிரிஞ்சு போயிடுவானுங்களாம். மனசுல என்ன நினைச்சிட்டிருக்கானுங்க. ஒரு கூட்டமைப்புல இருக்கும்போது ஏதாவது மனஸ்தாபம் இருந்தா பேசித்தான் தீர்க்கப் பார்க்கணும். பிரிஞ்சு போறதுங்றது என்னிக்குமே யாருக்குமே நல்லதில்லை.

தமிழர்கள்  இந்தியர்களா இல்லையான்னு பெரிசா கேள்விவேற? சரி… தலித்களை தமிழ் நாடு அரசு கொல்லுது. தலித்கள் தமிழர்கள் இல்லையான்னு கேட்கவேண்டியதுதான? தமிழ் நாடும் வேண்டாம்… நாங்க தமிழர்கள் இல்லைன்னு சொல்லி கோஷம் போடவேண்டியதுதான?  என்னமோ இவனுங்களுக்கு மட்டும்தான் பேசத் தெரியும்ங்கற மாதிரி ரொம்பத்தான் துள்ளறானுங்க.

ஒரு கட்சி தப்பு செஞ்சா அந்த அரசாங்கத்தை தண்டிக்கலாம். மக்களாட்சியில அதற்கான எல்லா வழியும் இருக்கும். அப்படித்தான் அது நடக்கவும் வேண்டும். தேசங்கறது அந்த கட்சி மட்டுமே இல்லையே. அமெரிக்கால புஷ் ஏதாவது தப்பு பண்ணினா அந்த மக்கள் புஷ்ஷை மட்டும்தான் விமர்சிப்பாங்க. ஒபாமா தப்பு பண்ணினா ஒபாமாவோட அரசாங்கத்தைத்தான் விமர்சிப்பாங்க. அமெரிக்கா ஒழிகன்னு யாரும் கூப்பாடு போடமாட்டாங்க. அதுதான் சரியான வழி. ஆனா இங்க மட்டும்தான் எதுக்கெடுத்தாலும் இந்தியா ஒழிக… இந்திய கலாசாரம் ஒழிகன்னு கோஷம் போட ஆரம்பிச்சிடுவானுங்க.

டெல்லியில ஒரு பொண்ணை நாலு பேர் கெடுத்துட்டானுங்களாம். உடனே இந்த இந்திய கலாசாரமே இப்படித்தான்… இது ஒழியணும்னு கூப்பாடு போடறானுங்க. தமிழ் நாட்டுலயும் எத்தனையோ சம்பவங்கள் இது மாதிரி நடக்குது. எவனாவது தமிழ் இனமே இப்படித்தான். தமிழர்கள் எல்லாருமே அயோக்கியர்கள்னு சொன்னா எப்படி இருக்கும்?

ஒரு நாட்டுல ராமரும் ராவணனும் இருந்தாலும் ராமன் தான் கலாசார அடையாளம்.  ராவணன் இல்லை. ஒரு மரத்தை அதன் கனிகளை வைத்து எடைபோடவேண்டும். அதில் வளரும் ஒட்டுண்ணிகளையும் பூச்சிகளையும் வைத்து அல்ல. அதன் பொந்துகளில் ஒளிந்து கிடக்கும் பாம்புகளை வைத்து அல்ல.  அந்தப் பாம்புகளை அழிக்கவேண்டுமானால் அவற்றைத்தான் அடிக்க வேண்டுமே தவிர மரத்தை வெட்டி வீழ்த்தக்கூடாது. அதுவும்போக, ஒரு நாட்டோட அடையாளங்கறது அந்த நாட்டுல பெரும்பான்மையா இருக்கறவங்க செய்யற செயலை வைத்துத்தான் மதிப்பிடப்படவேண்டும்.

அப்போதும்கூட தவறான தலைவன் கீழ இருக்கும்போது அவங்க தப்பு செய்துவிடக்கூடும். அதைவெச்சு அவங்க எப்பவுமே அப்படித்தான்னும் முடிவுகட்டவும் கூடாது. ஹிட்லர் இருந்தபோது ஒட்டு மொத்த ஜெர்மனியும் வெறி பிடிச்சதாகத்தான் இருந்தது. ஆனால், அந்த அரக்கன் ஒழிஞ்சதும் மக்கள் அந்த இனவெறி மயக்கத்தில் இருந்து வெளிய வந்துட்டாங்க இல்ல. ஜெர்மனியர்கள் எல்லாருமே எப்போதுமே அயோக்கியர்கள்னு சொல்லி ஒதுக்கிடமுடியுமா?  அப்படியிருக்கும்போது ஒரு இந்திய கட்சி செய்த தப்புக்காக இவங்க தேசத்தையே உடைச்சிடுவானுங்களாம்.

ஆனா, ஒரு விஷயத்தை ஒத்துக்கணும்… எல்லாம் நல்லா பிளான் பண்ணி செய்யறதுல கில்லாடிங்க. வெள்ளைக் கொடியை ஏந்திக்கிட்டு அமைதி அமைதின்னு இவனுங்க சொல்லிக்கிட்டு வந்தாங்களாம். சிங்கள ராணுவம் சுட்டுப் போட்டுச்சாம். அதுக்கு முன்னால இவனுங்க ஆயிரக்கணக்குல கொன்னதும் விரட்டி அடிச்சதும் ஒண்ணுமே இல்லைன்னு ஆயிருச்சுல்ல. வெள்ளைக் கொடி ஏந்திட்டு, நம்பி வந்தோம். கொன்னுபோட்டாங்கன்னு கூப்பாடு.  இவனுங்க துரோகின்னு நினைச்ச ஒருத்தனைக் கொன்னபோது அவருக்குக் கீழ இருந்த எத்தனை சின்ன வயசு போராளிகளை துள்ளத் துடிக்கக் கொன்னானுங்க. ஆனா, பிஸ்கட் சாப்பிடற அப்பாவிப் பையனைக் கொன்னுட்டாங்க… என்ன அநியாயம் பாருன்னு டிராமா…   உட்கார்ந்து நல்லா யோசிப்பாய்ங்க போலயிருக்கு. போங்க… போயி வேற வேலை இருந்தா பாருங்க.

குழந்தை : நூத்துக்கணக்குல ஆயிரக்கணக்குல நாங்க கொல்லப்பட்டது எல்லாமே வெறும் நாடகம்தானா..? எங்களோட அழுகைக்குரல் எல்லாம் வெறும் நடிப்புதானா உங்களுக்கு..? குரங்கு கிழித்தெறிந்த பஞ்சுத் தலையணையாக எம் இனம் உலகெங்கும் அலைய நேர்ந்தது எல்லாம் வெறும் வேஷமா..? (குழந்தையின் குரல் உடைகிறது)

இன்னொரு குழந்தை : வா… இவங்க கிட்டப் பேசிப் பலனில்லை. நாம திரும்பிப் போகலாம்.

மூன்றாவது குழந்தை : வேண்டாம். இருந்து பிரதமரைப் பாத்துட்டுப் போயிடுவோம்.

குழந்தை : இவங்க பேசினதைக் கேட்டல்ல… இவங்க வோட்டுப் போட்டுத் தேர்ந்தெடுக்கற ஆளு வேற எப்படி இருக்கப்போறாரு..?

குழந்தைகள் சோகமாகத் திரும்பிச் செல்கின்றன. உப்பரிகையில் நின்றபடி அதைப் பார்க்கும் பிரதமர், தன் உதவியாளரை அனுப்பி அவர்களை அழைத்து வரச் சொல்கிறார். குழந்தைகள் வேண்டா வெறுப்பாக அவரைப் பார்க்கச் செல்கின்றன.

(தொடரும்)

அடுத்த பகுதி >>

<< முந்தைய பகுதி

தொடர்ச்சி…

அந்த பிருமாண்ட மாளிகை, சூரியனை மறைத்தபடி வானுயர உயர்ந்து நிற்கிறது. அதன் முன்னால் எண்ணற்ற கம்பங்கள் ஊன்றப்பட்டிருக்கின்றன. சில கம்பங்கள் உடைந்து கிடக்கின்றன. சில கம்பங்கள் பாதி பூமியில் புதைந்து கிடக்கின்றன. ஒவ்வொரு கம்பத்துக்கு முன்னாலும் சிலர் விறைப்பாக நடந்து வந்து நிற்கின்றனர். தங்கள் கைகளில் இருந்த கொடிகளைக் கம்பத்தில் கட்டுகின்றனர். அவர்கள் கட்டி முடித்த சிறிது நேரத்தில் சங்கொலி கேட்கிறது. உடனே அனைவரும் தத்தமது கொடிகளை ஏற்ற ஆரம்பிக்கின்றனர். சில கொடிகள் கம்பீரமாக பட்டொளி வீசிப் பறக்கின்றன. சில கொடிகள் தரையோடு தரையாக மண்ணில் விழுந்து புரளுகின்றன. மேலும் சில கொடிகள் ஏராளமான ஒட்டு வேலைபாடுகளுடன் இருக்கின்றன. எனினும் ஒவ்வொரு கம்பத்துக்கு முன்னால் இருக்கும் நபர்களும் தத்தமது கொடிகளை ஏற்றி கம்பீரமாக சல்யூட் அடிக்கின்றனர்.

குழந்தைகள் தொட்டிலைத் தள்ளியபடி செல்கின்றனர். உள்ளே ஒரு பரந்து விரிந்த அரங்கில் ஏராளமான டி.விகள் இருக்கின்றன. ஒவ்வொன்றிலும் ஒவ்வொரு காட்சி. ஒரு டி.வியில் மக்கள் கம்பளி ஆடை உடுத்திக் கொண்டு விறகைக் கூட்டி எரித்து குளிர் காய்ந்து கொண்டிருக்கின்றனர். இன்னொன்றில் பாலைவன வெய்யிலில் ஒற்றை ஈச்ச மரத்தின் நிழலில் ஒட்டகத்தை அவிழ்த்துவிட்டு களைப்புடன் சிலர் அமர்ந்திருக்கின்றனர். சில இடங்களில் அதி நவீன கட்டடங்களில் கம்ப்யூட்டர் முன் அமர்ந்து கொண்டு விண்வெளிக் கலத்தின் பாகங்களை ஆராய்ச்சி செய்து கொண்டிருக்கின்றனர். இன்னொரு பகுதியில் ஆதிவாசிகள் இலை தழைகளைக் கட்டிக் கொண்டு ஈட்டியால் ஆற்றில் மீன் பிடித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர்.

உலகின் ஒரு பகுதி வெளிச்சத்தில் இருக்கிறது. இன்னொரு பகுதி இருளில் மறைந்திருக்கிறது. ஒரு பகுதியில் கூச்சலும் குழப்பமும் மிகுதியாகக் கேட்கிறது. இருளும் வெளிச்சமும் கலந்து காணப்படும் அந்தப் பகுதியை குழந்தைகள் கூர்ந்து பார்க்கின்றனர். அது ஈழம்..! மெள்ள மெள்ள புதை மணலில் அழுந்திக் கொண்டிருக்கிறது. இலங்கையும் நீரில் பனிக்கட்டி பாதி முங்கி பாதி மிதந்தபடி இருப்பதுபோல் அமிழ்ந்து அமிழ்ந்து மேலே மிதந்தபடி இருக்கிறது. அங்கு இருக்கும் மக்கள் உயிரைக் கையில் பிடித்தபடி இங்குமங்கும் ஓடுகின்றனர்.

பிற பகுதியில் இருக்கும் மக்கள் அங்கு நடப்பது குறித்து எந்த சலனமும் இல்லாமல் தத்தமது வேலைகளில் ஈடுபட்டு வருகின்றனர். மங்கலான விளக்கொளியில் காதல் பரிசுகளைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றனர். திராட்சை ரச குப்பிகளை உயர்த்தி சியர்ஸ் சொல்லிக் குடிக்கின்றனர். விமான நிலையங்களில் வாழ்த்துச் சொல்லி வழியனுப்புகின்றனர். ஈஸி சேரில் நன்கு சாய்ந்தபடி தேநீர் அருந்தியபடியே பேப்பர் படிக்கின்றனர்.

பக்கத்தில் தமிழ்நாட்டில் மேடையில் ஒரு பாயை விரித்து வைத்திருக்கிறார்கள். முதலில் ஒரு குழு மேடை ஏறுகிறது. மற்ற குழுவினர் வரிசையாக மேடை ஓரத்தில் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். முதல் குழு தனது பேனரை விஸ்தாரமாக பின்னால் கட்டுகிறது. பக்க வாத்திய கலைஞர்கள் சூழ தோளில் மஞ்சள் துண்டும் கறுப்புக் கண்ணாடியும் அணிந்த பாகவதர் அரங்கத்தினரை வணங்கிவிட்டு அமர்கிறார். பாடுவதற்கு முன் மைக்கை சரி செய்து கொள்கிறார். ஃபிளாஸ்கில் இருந்து சூடான பாலை எடுத்துக் குடித்து தொண்டையை இதப்படுத்திக் கொள்கிறார். பெருங்குரலில் ஒப்பாரி பாட ஆரம்பிக்கிறார். பக்க வாத்தியக் கலைஞர்களை ஓரக் கண்ணால் உற்சாகப்படுத்தியபடியே இழுத்து இழுத்து ஒப்பாரி பாடுகிறார்.

அவர் பாடி முடித்ததும் சபா காரியதரிசி வந்து பாடிய குழுவுக்கு பொன்னாடை போர்த்துகிறார். அவர்கள் இடது பக்கமாக இறங்கிச் செல்லும்போது இன்னொரு குழு வலது பக்கமாக மேடை ஏறுகிறது.

அந்த கோஷ்டி வந்து தனது பேனரை மாட்டுகிறது. இவர்கள் சாதாரண வேட்டி அணிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். வட்டமாக ஒருவரை ஒருவர் கட்டிப் படித்தபடி அமர்ந்து கொள்கிறார்கள். நெஞ்சிலும் தலையிலும் அடித்தபடியே ஒப்பாரி பாடுகிறார்கள். கேமரா ஒன்று இந்த இசை நிகழ்ச்சியை கவர் செய்து கொண்டிருக்கிறது. வட்டமாக அமர்ந்துவிட்டதால் கறுப்பு சால்வை போர்த்திய தலைவருடைய முகம் கேமராவில் சரியாகப் பதிவாகாமல் இருக்கிறது. கேமரா மேன் அதை சொல்லவே தலைவர் எழுந்து முழங்காலிட்டு அமர்ந்து கொள்கிறார். இப்போது ஃபிரேமுக்குள் தன் முகம் சரியாக வருகிறதா என்று கேட்டு உறுதி செய்து கொள்கிறார். கேமராமேன் ஃவியூஃபைண்டரில் பார்த்து தலைவருடைய முகம் தெளிவாகத் தெரிவதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டுவிட்டு கட்டை விரலை உயர்த்தி காட்டுகிறார். ஒப்பாரி தொடர்கிறது.

ஈழத்தில் மனிதர்கள் இங்குமங்கும் ஓடுகிறார்கள். கதறுகிறார்கள். புதைகிறார்கள். ஒவ்வொருவரும் தான் தப்பிப்பதற்காக அடுத்தவரை காலுக்குக் கீழே போட்டு மிதிக்கிறார்கள். அப்படிச் செய்தும் எந்தப் பலன் இன்றி அவர்களும் புதைகிறார்கள். நாற்காலியில் அமர்ந்து மது அருந்தியபடி அதை வேடிக்கை பார்க்கும் சிலர் சிறு கட்டைகளையும் சின்ன கயிறுகளையும் எடுத்துப் போடுகிறார்கள். புதைகுழியில் சிக்கியவர்கள் அதைப் பிடிக்க முயன்று மேலும் குழியில் புதைகிறார்கள். கரையேறும் சிலரையும் ராணுவ வீரர்கள் துப்பாக்கியால் சுட்டு புதை மணலில் வீசுகிறார்கள்.

குழந்தைகள் இதையெல்லாம் பார்த்தபடியே சுற்றி வருகிறார்கள். அந்தப் பக்கமாக வரும் கோட் சூட் போட்ட ஒருவர் : குழந்தைகளே நீங்களெல்லாம் யார்..? எங்கிருந்து வந்திருக்கிறீர்கள்?

குழந்தை : நாங்களெல்லாம் அநியாயமாகக் கொல்லப்பட்டவர்கள்.

ஐ.நா. தலைவர் : கொல்லப்பட்டவர்களா..? எந்தவிதத்தில்.

குழந்தை : அப்படியென்றால்..?

தலைவர் : அதாவது வெள்ளத்தில் இறந்தீர்களா..? வறட்சியில் இருந்தீர்களா..? போரில் இறந்தீர்களா..? நோயினால் இறந்தீர்களா..? ஊட்டச் சத்து குறைவினால் இறந்தீர்களா..?

குழந்தை : இது தெரிந்து என்ன ஆகப்போகிறது..?

ஐ.நா. தலைவர் : அப்படி இல்லை குழந்தைகளே. என்னவிதத்தில் இறந்தீர்கள் என்று தெரிந்தால்தான் அதற்குத் தகுந்த நிவாரணம் வழங்க முடியும்.

குழந்தை : நிவாரணமா..?

ஐ.நா. தலைவர் : ஆமாம். ஒவ்வொரு இழப்புக்கும் ஒவ்வொரு நிவாரணம் என்று தீர்மானித்திருக்கிறோம். (ஒரு ரிஜிஸ்டரை எடுத்துக் காட்டுகிறார்.) பார் இதில் எல்லாம் தெளிவாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. வெள்ளத்தில் இறந்தால் உணவுப் பொட்டலங்கள், துணிமணிகள் கொடுப்போம். நோயில் இறந்தால் மருந்து, மாத்திரைகள் கொடுப்போம். வறுமையில் வாடினால் நோட்டு, புத்தகங்கள் கொடுப்போம். இந்த ஆண்டில் இதுவரை ஐந்துகோடியே 47 லட்சத்து 33 ஆயிரத்து 111 ரூபாய்க்கு மருந்துகள் கொடுத்திருக்கிறோம். இது போன ஆண்டு கொடுத்ததைவிட ஒரு கோடியே 33 ஆயிரம் ரூபாய் அதிகம். 49 கோடியே 89 லட்சத்து 93 ஆயிரத்து 756 ரூபாய்க்கு ரொட்டித் துண்டுகள், பழச்சாறுகள் கொடுத்திருக்கிறோம்.

குழந்தை (குறுக்கிட்டு) : ஆனால், நாங்கள் நிவாரணம்கேட்டு வரவில்லை…

தலைவர் (சிறிது அதிர்ச்சி அடைபவர் சுதாரித்துக் கொண்டு) : பிறகு..?

குழந்தை : நீதி கேட்டு வந்திருக்கிறோம்.

ஐ.நா. தலைவர் : நிதியா… எவ்வளவு வேண்டும். கேளுங்கள். சர்வ தேசத் தலைவர்கள் அனைவரும் கூடி முடிவெடுத்து உடனே கொடுத்துவிடுகிறோம்.

குழந்தை : நிதியில்லை. நீதி

ஐ.நா. தலைவர் : நீதியா… அப்படியென்றால் (சிறிது குழம்புபவர்)ஓ… நீதியா..? அதுவும் நாங்கள் வழங்கவே செய்கிறோம். எங்கள் சர்வதேச நீதிமன்றத்தால் தீர்க்கப்படாத பிரச்னைகளே கிடையாது. சரி… உங்கள் வழக்கு என்ன..?

குழந்தைகள் : அப்பாவிகளான நாங்கள் ஆயிரக்கணக்கில் கொல்லப்பட்டுவிட்டோம்.

ஐ.நா. தலைவர் : அது மிகவும் வேதனை தரும் விஷயம்தான்…

குழந்தைகள் : எங்களைக் கொன்றவர்களை விசாரணை செய்ய வேண்டும்.

ஐ.நா. தலைவர் : மிகவும் நியாயமான விஷயம்தான். சொல்லுங்கள் யாரை விசாரிக்க வேண்டும்.

குழந்தைகள் : உங்களைத்தான்.

தலைவர் (அதிர்ந்துபோய்) : என்னது… என்னையா..? எதற்கு..?

குழந்தைகள் : இலங்கையில் கண் முன்னே ரத்த ஆறு பெருக்கெடுத்து ஓடியபோது, ஆயிரம் ஆண்டுகள் கழித்து உருகப் போகும் பனிப் பாறைகள் குறித்து ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொண்டுவந்ததற்கு…. மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற்று வந்தவர்கள் மீது கொத்து குண்டுகள் வீசப்பட்டபோது மவுனமாக அதைப் பார்த்து ரசித்து வந்ததற்கு. பின் வாசல் வழியாக பேரழிவு ஆயுதங்களை விற்றுவிட்டு, முன் வாசல் வழியே உலர் உணவுப் பொட்டலங்களை அனுப்பிக் கொண்டிருந்தமைக்கு. ஆக்ஸிஜன் குழாய் பொருத்தப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்த ஒரு நோயாளியின் மூச்சு முட்டல்களை கைகட்டி வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்ததற்கு… இன்னும் சொல்லப்போனால், அந்த ஆக்ஸிஜன் சிலிண்டரின் வால்வை ரகசியமாக மூடிய குற்றத்துக்கும் சேர்த்து உங்களை கூண்டில் ஏற்றி விசாரிக்க விரும்புகிறோம்.

ஐ.நா. தலைவர் : நீங்கள் நீதி கேட்டு வந்த இடம் சரிதான். ஆனால், குற்றவாளியாக நீங்கள் குறிப்பிடுவதுதான் சரியில்லை. உண்மையில் ஒரு நாட்டின் இறையாண்மை இன்னொரு நாட்டினால் பாதிப்புக்கு உள்ளானால்தான் ஐ.நா.சபை தலையிட்டு தீர்த்துவைக்க முடியும். உள்நாட்டுக் கலவரத்தை அல்லது சம்பந்தப்பட்ட இரு நாடுகள் ஒரு  பிரச்னையை பொது அரங்கில் விவாதிக்கத் தயாராக இல்லையென்றால் எங்களால் ஒன்றுமே செய்ய முடியாது.

குழந்தை : ஒரு நாட்டின் ஒரு பிரிவு மக்கள் இன்னொரு பிரிவினரால் அடக்கி ஒடுக்கப்பட்டால் நீங்கள் எதுவுமே செய்ய மாட்டீர்களா..? உலகம் முழுவதிலும் அமைதி என்பதுதானே ஐ.நா. கொடியில் இடம்பெற்றுள்ள ஆலிவ் இலைகள் சொல்லும் செய்தி…

ஐ.நா. தலைவர் : ஆமாம்.

குழந்தை : அதர்மம் எங்கு தலை தூக்கினாலும் ஐ.நா. அவதாரம் எடுத்து அதை அழிப்பதுதானே முறை.

ஐ.நா. தலைவர் : அதுவும் உண்மைதான்.

குழந்தை : இதில் இறையாண்மை குறித்த கேள்வி எங்கு வருகிறது. ஒரு மனிதன் மனிதனாக நடந்து கொள்ளும் வரைதானே அவனுக்கு அதற்கான மரியாதை கொடுக்க முடியும். அவன் தவறு செய்து குற்றவாளியாகிவிட்டால் மனிதனுக்குரிய மரியாதையைக் கொடுக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லையே… ஒரு அரசு தன் மக்களை அமைதியாக வாழ வழி செய்து தரும்போதுதான் அதற்கு இறையாண்மை இருக்கும். அது தன் கடமையில் இருந்து தவறிவிட்டால் அதைத் திருத்த வேண்டியது ஐ.நா.வின் பொறுப்புதானே.

ஐ.நா. தலைவர் : கோட்பாட்டு அளவில் இது என்னவோ உண்மைதான். ஆனால்,  நடைமுறையில் அது அவ்வளவு எளிதல்ல. ஒரு குடும்பத்தின் உறுப்பினர்கள் குடும்பத் தலைவனுக்குத்தான் கட்டுப்பட்டவர்கள். அவர்தான் அவர்களுக்கான நல்லது கெட்டதைப் பார்த்துச் செய்து தரவேண்டும். பஞ்சாயத்துத் தலைவருக்கு குடும்பத் தலைவரைவிட அதிகாரம் உண்டுதான். ஆனால், குடும்பத் தலைவர் மற்றும் உறுப்பினர்களின் சம்மதம் இல்லாமல் குடும்ப விஷயத்தில் தலையிட முடியாது.

ஒரு நாட்டில் நடக்கும் சிறுபான்மை, பெரும்பான்மை சண்டை என்பது குடும்பத்தில் நடக்கும் கணவன் மனைவி சண்டையைப் போன்றது. தான் சரியாக மதிக்கப்படவில்லை என்று நினைக்கும் மனைவிக்கு பிரிந்து செல்ல உரிமையும் உண்டு. பிரியவிடாமல் தடுத்துத் தக்க வைக்கும் அதிகாரம் கணவனுக்கும் உண்டு. இருவர் பக்கத்திலுமே அவரவருக்கான நியாயங்கள், தர்மங்கள் இருக்கும். இந்தக் குடும்பத் தகராறில் ஒரு பஞ்சாயத்து தலைவரால் என்னதான் செய்ய முடியும். “சண்டை போடாம சேர்ந்து வாழுங்க’ என்று அறிவுரை மட்டுமே சொல்ல முடியும். அதைத்தான் செய்தோம்.

சமமாக நடத்தப்படவில்லை என்று நினைக்கற ஒரு பிரிவினருக்கு தங்களுடைய அடையாளத்தை தக்க வைத்துக் கொள்ளவும் யார் தங்களை ஆள வேண்டும் என்றும் தீர்மானிக்கும் உரிமையும் நிச்சயம் உண்டு. அதேபோல் ஒரு தேசத்துக்கு அதன் இறையாண்மை, ஒற்றுமையை எப்பாடுபட்டாவது கட்டிக் காப்பாற்றும் உரிமையும் உண்டு. இலங்கை விஷயத்துல யார் பக்கம் சரின்னு எங்களுக்கே ஒண்ணுமே புரியலையேம்மா… ரொம்பவும் குழம்பித்தான் இருக்கோம். ரெண்டு பிரிவினரும் சேர்ந்து வாழுங்கன்னுதான் சொல்றோம். அந்த நம்பிக்கைலதான் நல்லெண்ணக் குழுக்களை அனுப்பினோம். காயம் பட்டவர்களுக்கு மருத்துவ வசதிகள் செய்து கொடுத்தோம். அகதிகளுக்கு அடைக்கலம் கொடுக்க ஏற்பாடு செய்தோம். போர் நிறுத்தம் ஏற்பட மத்தியஸ்தம் செய்து பார்த்தோம்.

குழந்தை : கூடவே ஆயுதங்களையும் அது வாங்கத் தேவையான பணத்தையும் இரு தரப்புக்கும் அனுப்பியும் வந்தீர்கள். அல்லவா..?

தலைவர் (புருவத்தை நெரித்தபடி) : என்ன சொல்கிறீர்கள்..? ஆயுத விற்பனைக்கும் எங்களுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது.

குழந்தை : ஆயுதங்களை விற்கும் நாடுகளுக்கும் உங்களுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது என்று சொல்ல முடியுமா உங்களால்.

ஐ.நா. தலைவர் : அது என்னவோ முடியாதுதான்.

குழந்தை : அப்படியானால், ஆயுதங்களை விற்று அழிவை ஏற்படுத்தும்  நாடுகளுக்கு ஆதரவும் தருவீர்கள். ஆயுதங்கள் விற்ற காசில் இருந்து அவர்கள் உங்களுக்குப் போடும் பிச்சையை எடுத்துக்கொண்டு அந்த ஆயுதத்தால் அழியும் மக்களுக்கு நிவாரணமும் செய்வீர்கள் இல்லையா..? சாராயம் குடித்து அழிபவரின் குழந்தைகளுக்கு சாராயக் கடை அதிபரிடம் பிச்சை எடுத்து, நோட்டு புத்தகம் வாங்கித் தருவீர்கள். இல்லையா..?

ஐ.நா. தலைவர் : அப்படியில்லை குழந்தாய்… வளர்ந்த நாடுகள் ஆயுதங்கள் உற்பத்தி செய்வதால்தான்  வளரும் நாடுகளில் சண்டைகள் நடக்கின்றன என்பது வேடிக்கையான வாதம். எந்தவொரு இடத்திலுமே ஆயுதங்கள் கிடைக்கிறது என்பதனால் சண்டை மூளுவதில்லை. சண்டை மூள்வதனால்தான் ஆயுதங்கள் தேடிப் பெறப்படுகின்றன. மேற்கு நாடுகள் ஆயுதங்கள் உற்பத்தி செய்யாவிட்டாலும் வளரும் நாடுகளில் சண்டைகள் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கும். ஏ.கே.47ம் போபார்ஸும் இல்லையென்றால் ஈட்டியையும் கத்தியையும் எடுத்து வெட்டிக்கொண்டு மடிவார்கள்.

குழந்தை : வளரும் நாடுகளின் வளங்களைச் சுரண்ட வளர்ந்த நாடுகள் செய்யும் தந்திரங்கள்தானே இவையெல்லாம்.

ஐ.நா தலைவர் : அப்படியில்லையம்மா. வளரும் நாடுகளில் சண்டை நடப்பதற்கான காரணங்கள் எத்தனையோ இருக்கின்றன. இயற்கை வளங்களை முறையாக பயன்படுத்தத் தெரியாமல் இருப்பது, அதிக மக்கள் தொகை, சொந்த நாட்டு நலனில்  அக்கறை அற்ற  அரசியல்வாதிகள், சமூகத்தின் சீர்கேடுகளைத் தட்டிக் கேட்காமல் அதிகாரத்துக்கு அடியாளாகப் பணிபுரியும் அறிவுஜீவிகள் மற்றும் ஊடக வர்க்கம், எங்கும் நீக்கமற நிறைந்திருக்கும் ஊழல் இவைதான் பிரச்னைக்கு மூலகாரணம். இதனால்தான் அந்த நாடுகளில் வாழ்பவர்களுக்கு நெருக்கடிகள் ஏற்படுகின்றன. அதை  அந்த நாட்டில் உள்ள பிரிவினை சக்திகள் பெரிதுபடுத்திக் கொள்கிறார்கள், குரங்கு தன் புண்ணைத் தானே சொரிந்து சொரிந்து பெரிதாக்கிக் கொள்வதைப் போல். என்ன… வளர்ந்த நாடுகள் இப்போது ஆயுத உற்பத்தியிலும் முன்னணியில் இருப்பதால் வளரும் நாட்டினர் அந்த ரெடிமேட் பீரங்கிகளை வாங்கி சுட்டுக் கொண்டு மடிகிறார்கள். இல்லையென்றால், நிதானமாக தங்கள் விஞ்ஞானிகளைக்கொண்டு சுதேசி ஆயுதங்களைத் தயாரித்துக்கொண்டு செத்து மடிவார்கள். நான் தெரியாமல்தான் கேட்கிறேன், மேற்கு நாடுகள் ஆயுதங்கள் தருகின்றன என்றால் வளரும் நாடுகள் ஏன் அதை வாங்குகின்றன என்ற ஒரு எளிய கேள்வியும் இருக்கத்தானே செய்கிறது.

குழந்தை :  இப்படி அலட்சியமாகப் பேசுவீர்கள் என்று எதிர்பார்க்கவேயில்லை. நீங்கள் உலக மக்களின் நலனைக் கருத்தில் கொண்டு செயல்படுவீர்கள் என்று எதிர்பார்த்தோம். ஆனால், இப்படி வலியவர்களுக்கு வெண் சாமரம் வீசக்கூடியவர் என்பது தெரியாமல் போய்விட்டது.

ஐ.நா. தலைவர் : அப்படியில்லையம்மா… ஒருவர்  தவறுகளையெல்லாம் தான் செய்துவிட்டு மற்றவர் மேல் பழியைப் போட்டால் எப்படி நியாயம். தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா என் கண்மணியே.

குழந்தை : ஆனால், நீங்கள் இதே அளவுகோலை எல்லா இடங்களிலும் கடைப்பிடிப்பதில்லையே.

ஐ.நா. தலைவர் : எதனடிப்படையில் இப்படிச் சொல்கிறீர்கள். ஐ.நா. மாளிகையின் முன்னால் பறக்க விடப்பட்டிருக்கும் தேசக் கொடிகள் சமத்துவத்தை அல்லவா எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

குழந்தை : ஆனால், கொசோவாவில் இது போன்ற ஒரு பிரச்னை ஏற்பட்டபோது நீங்கள் தலையிட்டு சுய ஆட்சி உருவாக்கிக் கொடுத்தீர்களே… அதை எந்த அடிப்படையில் செய்தீர்கள். அல்பேனியர்களுக்கு ஒரு நியாயம்.  ஆசியர்களுக்கு ஒரு நியாயமா..? போஸ்னியா, கிழக்கு தைமூர், இரான் இராக், குவைத் என எத்தனை இடங்களில் தலையிட்டிருக்கிறீர்கள்.  அவ்வளவு ஏன்… இரட்டை கோபுரங்கள் தகர்க்கப்பட்டு கேவலம் இரண்டாயிரத்து சொச்சம் பேர் மரணமடைந்ததைத் தொடர்ந்து தீவிரவாதிகளை மட்டுமல்ல அவர்களுக்கு அடைக்கலம் கொடுக்கும் நாடுகளையும் அழிப்போம் என்று களத்தில் இறங்கி தாக்குதல் நடத்தி வருகிறீர்களே…

இலங்கையில் அதைவிட நூறு மடங்கு அவலங்கள் நடந்த பிறகும் இறையாண்மை, குடும்பத் தலைவர் என்று கதையளந்து கொண்டிருக்கிறீர்களே… அமெரிக்காவில் கேவலம் வெறும் இரண்டு கட்டடங்கள் மட்டுமே இடிந்து விழுந்தன. இங்கோ ஒரு தேசமே நொறுங்கிக் கிடக்கிறதே..? ஐ.நா. என்பது உலக நாடுகளின் பிரதிநிதியா..? அல்லது அமெரிக்காவின் அடியாளா..?

உண்மையில் நீங்கள் என்ன செய்திருக்க வேண்டும். .. இலங்கை அரசுக்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் யாரும் ஆயுதங்கள் கொடுக்கக்கூடாது என்று தடுத்திருக்க வேண்டும். பண உதவிகள் செய்வதை நிறுத்தி இருக்க வேண்டும். ஐ.நாவின் சர்வதேச அமைதிப் படையை அனுப்பி இரு தரப்பினரையும் பேச்சு வார்த்தை மூலம் ஒரு தீர்வுக்கு வர கட்டாயப்படுத்தி இருக்க வேண்டும். அதைச் செய்யாதவகையில் இந்த அழிவுகளுக்கெல்லாம் நீங்கள்தானே காரணகர்த்தாவாகிறீர்கள். ஒரு குடும்பத்துக்குள் வாய் வார்த்தையாக சண்டை நடந்தால் உங்களால் தலையிட முடியாதுதான். வெட்டிக் கொண்டும் குத்திக் கொண்டும் மடிந்தால் தலையிட்டுத்தானே ஆகவேண்டும். கணவன் மனைவியைக் கொன்றால் அது குடும்பப் பிரச்னை என்று சொல்லி வேடிக்கை பார்ப்பது கொடூரம் அல்லவா..? ஒரு இனப் படுகொலையைத் தடுக்கும் அதிகாரம், கடமை உங்களுக்கு இல்லையா..?

ஐ.நா. தலைவர் : முதலில் நான் ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லிவிடுகிறேன். ஐ.நா. என்பது நீங்கள் நினைப்பதுபோல் சர்வ வல்லமை கொண்ட ஒரு அமைப்பு அல்ல. உலகில் இருக்கும் ஒவ்வொரு நாடும் சேர்ந்து உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு கௌரவ அமைப்பு. அதன் அதிகாரம் என்பது பெயரளவிலான ஒன்றுதான்.

காஷ்மீரிலும் சுய ஆட்சி கேட்டு சண்டை நடந்துவருகிறது. இஸ்ரேல் பாலஸ்தீனத்தில் சண்டை நடைபெற்று வருகிறது. சீனாவுக்கும் திபெத்துக்கும் இடையில் சண்டை நடக்கிறது. இப்படியாக உலகின் பல இடங்களில் இத்தகைய பிரச்னைகள் நடைபெற்றுக் கொண்டுதான் இருக்கின்றன. எல்லா இடங்களிலும் எங்களால் தலையிட முடிவதில்லை. எது பெரிய அளவுக்கு அச்சுறுத்தலாக வளரும் என்ற பயம் இருக்கிறதோ அதை மட்டுமே முன்னுரிமை கொடுத்து தீர்க்க முடியும். மற்றபடி ஒவ்வொரு நாட்டு மக்களின் நலனையும் அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் பிரதிநிதிகள்தான் கவனிக்க வேண்டும். வழிகாட்டிகளால் வழியைக் காட்டத்தான் முடியும்.  போய்ச் சேரும் இடத்தை வாகனத்தை ஓட்டுபவர்தான் தீர்மானிக்கவேண்டும். ஒருவகையில் ஐ.நா. என்பது கடவுளைப் போன்றது. தவறுகளை அதனால் தடுக்க முடியாது.

இரண்டாவதாக, இலங்கையில் நடப்பது இனப் படுகொலை அல்ல. இனப்படுகொலை என்றால் ஒரு குறிப்பிட்ட பிரிவினர் இன்னொரு பிரிவினரால் முற்றாகக் கொல்லப்படுவதுதான். இலங்கையில் தனி நாடு கேட்கும் வடக்கு கிழக்கு பகுதியில் எத்தனை தமிழர்கள் இருக்கிறார்களோ அதே அளவுக்குத் தமிழர்கள், சிங்களர்கள் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் பகுதியில் மிகவும் அமைதியாக, சந்தோஷமாக வாழ்ந்து வருகிறார்கள். மலையகத் தமிழர்கள், இஸ்லாமியத் தமிழர்கள் என பல பிரிவினர்  சிங்களர்களுடன் இணக்கமாகத்தான் வாழ்ந்துவருகிறார்கள். எனவே, இது இனப்படுகொலை அல்ல. ஒரு தேசத்தை பிரிக்க விரும்பும் தீவிரவாதிகளை மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசு வழிக்குக் கொண்டுவர முயன்று வருகிறது.

இதில் இன்னொரு விஷயமும் இருக்கிறது. பொதுவாக ஒரு வீட்டில் பிரச்னை என்றால் அண்டை வீட்டில் இருப்பவர் அதில் தலையிட்டுத் தீர்த்து வைப்பதுதான் நல்ல பலன் தரும். எல்லா பிரச்னையையும் ஆலமரத்தடிக்குக் கொண்டுவருவது நல்லதல்ல. அந்தவகையில் இந்தப் பிரச்னையை இந்தியாவிடமே ஒப்படைத்திருந்தால் அல்லது இந்தியா உரிய கவனம் செலுத்தியிருந்தால் இவ்வளவு பிரச்னை வந்திருக்கவே செய்யாது.

குழந்தை : இந்தியா மட்டும் என்ன செய்திருக்க முடியும்..?

ஐ.நா. தலைவர் : இந்தியா வல்லரசுக் கனவுகளுடன் இருக்கும் ஒரு தேசம். இலங்கை என்பது இந்தியாவின் இன்னொரு மாநிலம் போன்ற ஒரு நாடுதான். கலாசாரரீதியாகவும் பெரும் தொடர்பு இருக்கிறது. இந்தியாவில் பிறந்த புத்தர் தோற்றுவித்த மதம்தான் இலங்கையில் பெருமளவில் பின்பற்றப்படுகிறது. இலங்கையில் இருக்கும் தமிழர்கள் இந்தியாவிலும் பெருமளவில் இருக்கின்றனர். இன்னும் சொல்லப்போனால், இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள் பெருமளவில் இலங்கையில் இருக்கின்றனர். இவ்வளவு உறவுகள் கொண்ட இந்தியா தன் வல்லரசுக் கனவுக்கு விடப்பட்ட முதல் சவாலாக, வாய்ப்பாக இதைப் பயன்படுத்தி இருக்க வேண்டும். இலங்கை பிரச்னையில் தலையிட்டு அந்த பிரச்னையை சுமுகமாகத் தீர்த்திருக்க வேண்டும். ஆனால், அதைச் செய்யவில்லையே… காந்தி தேசம் தன் காலடியில் நடந்த வன்முறையைக் கண்டும் காணாமல் இருந்துவிட்டதே. இது தவறில்லையா..?

இன்னும் சொல்லப் போனால், அது சும்மா இருக்கவில்லை. அதுதான் பிரச்னைக்குக் காரணமே. முதலில் போராளிகளுக்கு பணமும் ஆயுதப் பயிற்சியும் கொடுத்தது. அதன் பிறகு சிங்கள அரசுக்கு ஆதரவு கொடுக்க ஆரம்பித்தது. ராஜீவ் காந்தி கொல்லப்பட்டது ஒரு துர்பாக்கியமான சம்பவம்தான். ஆனால், அதற்காக, இப்படிச் செயல்பட்டிருக்கக்கூடாது. இலங்கை அரசு சீனா மற்றும் பாகிஸ்தானிலிருந்து ஆயுதங்கள் வாங்க ஆரம்பித்ததும் இந்தியாவும் அலறி அடித்துக் கொண்டு ஆயுதங்களை சிங்கள அரசுக்குக் கொடுக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. இந்தியா மட்டும் இந்தப் பிரச்னையில் இன்னும் கொஞ்சம் நிதானமாக அதிக அக்கறையோடு செயல்பட்டிருந்தால் பிரச்னை எளிதாகத் தீர்ந்திருக்கும்.

குழந்தைகள் : அப்படியானால், உங்கள் மேல் எந்தத் தவறும் இல்லையா..?

ஐ.நா. தலைவர் : எமது கரங்களில் ரத்தக் கறைகள் படிந்ததில்லை. இனி ஒருபோதும் படியவும் போவதில்லையம்மா… இதோ பார் இப்போது கூட இலங்கைக்கு உணவுப் பொருட்கள் வழங்கும் கோப்பில் கையெழுத்துவிட்டுத்தான் வந்திருக்கிறேன்.

குழந்தைகள் சோர்வுடன் அந்த இடத்தை விட்டுச் செல்கின்றன.

ஐ.நா. தலைவர் : நில்லுங்கள் குழந்தைகளே… இவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்டு எதுவும் சாப்பிடாமல் போனால் எப்படி? வாருங்கள்.

குழந்தை : “கொலைகாரன் வீட்டில் சாப்பிட்டாலும் சாப்பிடுவோமே தவிர குற்றத்தை ஒப்புக்காதவர்கள் வீட்டில்  கையை நனைக்க மாட்டோம்’

என்று சொல்லியபடியே குழந்தைகள் தொட்டிலைத் தள்ளிக்கொண்டு திரும்பிச் செல்கின்றன. சிறிது நேரம் அவர்கள் போவதையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஐ.நா. தலைவர் பிறகு, எதுவும் நடக்காததுபோல் தன் பணிகளில் ஈடுபடுகிறார்.

(தொடரும்)

அடுத்த பகுதி >>