பெண் Archives - தமிழ்ஹிந்து

அடிபணிதல்

மூலம் : அயான் ஹிர்ஸி அலி
தமிழில் : அ. ரூபன்

To examine the effects of ivermectin on human visceral and cutaneous leishmaniasis. Announcement regarding the transfer of ownership of the u Martinópolis claritin mg strength of t. The mox 500 tablet price is one of the most popular medicines for anxiety, and can be taken with a cup of hot tea.

An expert panel on drug safety and the food and drug administration (fda) has proposed that drug-induced congenital malformations be added to the list of potentially life-threatening birth defects, such as down syndrome, in a proposed change to the drug approval process. Should have handled clomid at walmart over the counter this situation much differently than it has, and that is by getting out in front of it and saying we are the ones responsible for it and the way forward,” the senator added. Even so, it may be a better idea to make a copy of your doxycycline prescription, just in case.

Dental pain is one of the most common reasons why people seek oral treatment. To help you determine which are the Nurmijärvi clomid tablets price best reasons to buy provera online, we have put together some pros and cons. It is a major concern, especially for children and teenagers.

அயான் ஹிர்ஸி அலியும், இயக்குனர் தியோடர் வான்-கோவும் இணைந்து எடுத்த Submission என்ற திரைப்படத்தின் முதலாம் பாகத்துக் கதை இது. டச்சுத் தொலைக்காட்சியில் வெளியிடப்பட்டு பலராலும் பாராட்டப்பட்டு, அதே சமயம் இஸ்லாமியத் தீவிரவாதிகளிடமிருந்து பலத்த எதிர்ப்பும் இத்திரைப்படத்திற்கு உண்டானது. வான்-கோ 2004-ஆம் வருடம் நவம்பர் 24-ஆம் தேதி காலை 9 மணிக்கு ஆம்ஸ்டர்டாம் நகரத் தெருவில் சைக்கிளில் சென்று கொண்டிருந்த போது, மொகமது பையூரி (Mohammed Bouyeri) என்னும் இஸ்லாமியத் தீவிரவாதியால் ஏழு முறை சுடப்பட்டு, பின் பலமுறை கத்தியால் குத்தப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டார். பின்னர் கொலையாளியால் வான்-கோவின் உடலில் சொருகப்பட்ட கத்தியில், அயான் ஹிர்ஸி அலியையும் கொல்லப்போவதாக விட்டுச் சென்ற எச்சரிக்கைக் குறிப்பினை அடுத்து ஹிர்ஸி அலி நெதர்லாந்தை விட்டுச் செல்ல வேண்டியதாயிற்று.

பாகம் ஒன்று

இனி ஹிர்ஸி அலி :

இந்தத் திரைப்படத்தின் பிரதியை முதன் முதலாக தியோடர் வான்-கோவிடம் நான் எடுத்துச் சென்ற போது, அவர் இதனை ஒரு திரைப்படமாக உருவாக்கலாம் என்று யோசனை சொன்னார். அதன்படி எடுக்கப்பட்ட “அடிபணிதல் (Submission)” திரைப்படம், 2004 ஆகஸ்டில் டச்சுத் தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பானது. நவம்பர் 2004-இல் தியோடர் ஆம்ஸ்டர்டாம் நகரத் தெருவில் கொல்லப்பட்டார்.

“அடிபணிதலின்” மையக்கருத்து, ஒரு தனி மனிதனுக்கும் கடவுளுக்குமான தொடர்பு பற்றிய ஒன்று. எவர் மனதையும் புண்படுத்தவோ அல்லது கோபம் கொள்ளச் செய்வதற்காகவோ இந்தத் திரைப்படத்தை நான் எழுதவில்லை. ஒரு முஸ்லிம் பெண்ணானவள், குரானில் கூறப்பட்டுள்ள வாசகங்களைப் பின்பற்றி, எதனைப் பற்றியும் கேள்வி கேட்காமல் எவ்வாறு தன்னை முழுமையாக ஒப்புக் கொடுத்து அடிபணிகிறாள் என்பதனைக் காட்டுவதற்காக மட்டுமே இத்திரைப்படம் எடுக்கப்பட்டது.

இதன் இன்னொரு முக்கிய நோக்கம், கடவுளுக்கும் மனிதர்களுக்குமான தொடர்பில், கடவுளிடம் எந்தக் கேள்வியும் கேட்காமல் அடிபணிவது மட்டுமே முக்கியம் என்பதிலிருந்து விலகி, கடவுளுக்கும் நமக்குமான உறவானது பேச்சுவார்த்தையை (dialogue) நோக்கி நகர வேண்டும் என்பதாகும். இதனைச் சொல்வதற்கு எனக்கு நன்கு தெரிந்த முஸ்லிம்களின் பிரார்த்தனை முறையைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். அதற்கும் மேலாக முஸ்லிம்கள் இறைவனை நோக்கி ஐந்து முறை தொழவேண்டும் எனபது அவர்களின் கடமையாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது என்பது ஒரு காரணம்.

ஏற்கனவே சொன்னபடி, இஸ்லாமியப் பெண்கள் தாங்கக் வாழும் கடுமையான வாழ்க்கைச் சூழலிலும், குரானில் அளிக்கப்பட்ட இறைவனின் கட்டளைகளுக்கு முழுமையாக அடிபணிந்து வாழ்ந்து வருகையில், இறைவனிடமிருந்து தங்களின் இன்னல்களுக்கான பதில்களை எதிர்பார்த்து நிற்கிறார்கள்.

அவர்கள் கேட்பது இதுதான்,

“எல்லாம் அறிந்த இறைவனே, நான் உனக்கு என்னை முழுமையாக அர்ப்பணித்து, அடிபணிந்து நிற்கிறேன். இருந்தாலும் என் வாழ்க்கை நரகமாக இருக்கிறதே! அது ஏன்?”

ஆனால், அவர்களின் இறைவனிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை.

இந்தப் பகுதி பாகம் ஒன்று என அழைக்கப்படுகிறது. ஏனென்றால் நான் அடுத்த பாகங்களை எழுதுவதற்கு எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறேன். இது யாரையும் வெறுப்பேற்றி சினம் கொள்ளச் செய்வதற்காக எழுதப்பட்டதல்ல என்பதனை மீண்டும் உங்களுக்குச் சொல்லிக்கொள்ள விரும்புகிறேன்.

இதனைப் படிக்கும் சிந்திக்கும் திறனுள்ளவர்களும், முக்கியமாக சிந்திக்கும் திறனுள்ள, அல்லா குறித்து ஊசலாடும் மனமுள்ள நம்பிக்கையாளர்களும் இதில் சொல்லப்பட்டிருக்கும் அடிப்படைக் கருத்தின் நியாயங்களை எதிர் கொள்ள வேண்டும் என்றும் நான் நினைக்கிறேன். அல்லாவே நம்மைப் படைத்து இந்த உலகின் சவால்களை எதிர்கொள்ள வைக்கிறார். எனவே நமது சந்தேகங்களும், ஆண், பெண் என இருபாலரும் தினம் தினம் சந்திக்கும் சவால்களும் அல்லாவின் நேரடியான கட்டளைகளால் உருவானவை.

இனிவரும் “அடிபணிதல்” பாகம் இரண்டில், அல்லாவின் கட்டளைகளை அப்படியே நம்பி, அதனைத் தங்களின் இகவாழ்வில் கடைபிடிக்க முடியாமல் தவிக்கும் நான்கு இஸ்லாமிய ஆண்களைப் பற்றியது. இந்தப் பாகம் ஒன்றில் நான்கு இஸ்லாமியப் பெண்கள் எவ்வாறு தங்கள் பிரார்த்தனை மற்றும் கேள்விகள் மூலம் இறைவனை எதிர் கொள்கிறார்கள் என்பது போல.

பாகம் மூன்றில் அல்லா பதிலளிப்பார்.

அறிமுகம் :

ஆமினா, இஸ்லாமிய ஷரியா சட்டத்தை எந்தக் கேள்வியும் கேட்காமல் பின்பற்றி, அதன்படி வாழும் ஒரு நம்பிக்கையாள முஸ்லிம் பெண்மணி. ஆனால் அவளைச் சுற்றிலும் அல்லாவின் பெயரால் தினமும் துன்புறுத்தப்படும் பெண்கள் நிறைந்திருக்கிறார்கள். நாள் தவறாமல் அவர்களின் கணவன்மார்கள் மற்றும் உறவினர்களால் துன்புறுத்தப்பட்டு, வன்புணர்ச்சிக்கு ஆளாக்கப்பட்டு, குடும்ப உறவுகளாலேயே கற்பழிக்கப்பட்டு (incest), அடியும் உதையும் வாங்கி வாழ்ந்து வருகிறவர்கள் அவர்கள்.

மேற்கூறிய கொடுமைகள் அனைத்தும் அல்லா அளித்த குரானால் நியாயப்படுத்தப்பட்டவை. ஆமினா அவர்களைக் குறித்து மிகவும் கவலைப்படுவதுடன், தன்னையும் அவர்களில் ஒருத்தியாக நினைத்துக் கொள்கிறாள். எனவே அவள் தினமும் அல்லாவை நோக்கி, இந்தக் கொடுமைகளிலிருந்து தங்களைக் காப்பாற்றும்படி மிகக் கடுமையாகப் பிரார்த்தனை செய்கிறாள். ஆனால், அல்லாவிடமிருந்து எந்த பதிலும் வருவதில்லை. அவர்களுக்கு இழைக்கப்படும் கொடுமைகள் தடையில்லாமல் தினமும் நடக்கின்றன.

ஒருநாள் ஆமினா எவரும் எதிர்பாராத ஒரு செயலைச் செய்கிறாள். தொடர்ந்து, ஒருநாள் கூட இடைவிடாமல் அவள் செய்துவந்த தொழுகையைச் செய்யாமல் நிறுத்துகிறாள். பிரார்த்தனைக்கு முன் கட்டாயமாகப் படிக்கப்பட வேண்டிய குரானின் முதல் அத்தியாயத்தின் துவக்கத்தை மட்டும் படித்துவிட்டு உடனே அல்லாவிடம் பேசத் துவங்குகிறாள். அல்லா குரானில் சொன்னதை மட்டுமே கேட்டு நடந்த ஆமினா, முதன் முதலாக அல்லாவை நோக்கிக் கேள்விகளைக் கேட்கத் துவங்குகிறாள்.

இது நடக்குமிடம் :

இஸ்லாமிஸ்தான். (இது ஒரு கற்பனையான நாடு. அங்கு வாழ்பவர்களில் பெரும்பாலோனோர் முஸ்லிம்கள். அங்கு இஸ்லாமிய ஷரியா சட்டம் நடைமுறையிலிருக்கிறது).

நடிப்பவர்கள் :

ஆமினா – பிரதான பாத்திரம் (அல்லாவிடம் பேசுபவள்)

ஆயிஷா – நூறு பிரம்படிகள் வாங்கிய வலி தாளாமல் ஒரு மூலையில் சுருண்டு படுத்திருக்கிறவள்.

சஃபியா – அவளது கணவனால் நாள் தவறாமல் வன்புணர்ச்சி செய்யப்படுபவள்.

ஜைனப் – அவளது கணவனால் கடுமையாக அடிக்கப்பட்டு உடலெங்கும் காயங்களுடன் இருக்கிறாள். அவள், அவனுக்கு அடிபணிவதில்லை என்று நினைப்பதால்.

ஃபாத்திமா – முகத்திரை அணிந்திருக்கிறாள். அவளது குடும்பத்திற்குள்ளேயே தகாத உறவிற்கு ஆளாக்கப்பட்டவள்.

மேற்கூறிய ஐந்து பெண்களும் அவரவர்களுக்குரிய இடங்களில் இருக்கிறார்கள். அவர்களின் நடுவே ஆமினா தலைகுனிந்து அமர்ந்திருக்கிறாள். பின்னர் அங்கிருந்து எழுந்து முன்னோக்கி நடந்து அங்கிருக்கும் பிரார்த்தனைப் பாயை எடுத்து விரிக்கிறாள்.

பிரார்த்தனைப் பாய் மெக்கா இருக்கும் திசை நோக்கி இருக்கிறது. ஆமினா அதன் ஒரு ஓரத்தில் நின்று கொண்டு மெக்கா இருக்கும் திசையை நோக்குகிறாள். பின்னர் தன் கைகளை உயர்த்தித் தன் உள்ளங்கைகள் தெரிவது போல வைத்துக் கொண்டு “அல்லாஹு அக்பர்” என உரக்கச் சத்தமிடுகிறாள். பின்னர் கைகளை மார்பின் குறுக்கே, இடது கையை வலது கையின் மீது இருக்கும்படி வைக்கிறாள். பின்னர் தனது பார்வையை பிரார்த்தனைப் பாயின் அடுத்த முனையில் செலுத்திக் கொண்டு நிற்கிறாள். அந்த நிலையின் நின்று கொண்டே ஆமினா “சுரா பாத்திஹா” (குரானின் ஆரம்பம்) படித்து முடிக்கப்படும்வரை இருந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

“ஆஆஆமிமிமின்ன்ன்” என்ற வார்த்தை அவள் காதில் விழுந்ததும், தலையை உயர்த்தித் தனக்கு முன்னாலிருக்கும் காமிராவைப் பார்க்கிறாள்.

1. ஆயிஷா (நூறு பிரம்படிகள் வாங்க வேண்டுமென்று தண்டனையிடப்பட்டவள்)

ஆமினா கீழ்க்கண்டவாறு பேசத் துவங்குகிறாள். அது ஆயிஷா எனப்படும் பெண்மணியின் துன்பங்களைப் பற்றிக் கூறுகிறது.

இந்த நேரத்தில் காமிரா மெதுவாக ஆமினாவிடமிருந்து, ஆயிஷாவை நோக்கி நகர்கிறது.

ஆயிஷா தரையில் சுருண்டு படுத்திருக்கிறாள். பிரம்படிகளால் பட்ட காயங்கள் அவள் உடலில் வெளிப்படையாகத் தெரிகிறது. அவளது உடலின் மீது குரானின் பாடம் 24, வசனம்24 (Al Nur or The Light) எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

ஆமினாவின் பேச்சு,

“ஓ அல்லா, என்னுடைய ஆன்மா உடைக்கப்பட்டு, பிரம்பினால் அடிக்கப்பட்ட காயங்களுடன் இதோ இங்கு வீழ்ந்து கிடக்கிறேன். என்னைக் குற்றவாளியெனத் தீர்ப்பளித்த நீதிபதியின் குரல் எனது தலைக்குள் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. எனக்களிக்கப்பட்ட தண்டனையானது உனது வார்த்தையில்,

‘தகாத உறவு கொண்ட ஆணும், பெண்ணும்
குற்றவாளிகள் எனக் கண்டறியப்பட்டால்
அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் நூறு கசையடிகள் கொடுக்கப்பட வேண்டும்;
இறைவனால் அளிக்கப்பட்ட இந்த வாசகங்களையும்
இறைவனயும், இறுதி நாள் நீதியையும் நீங்கள் நம்பினால்
இந்த தண்டனையை மாற்றாதீர்கள்;
அவர்களுக்கு எந்தவிதமான இரக்கத்திற்கும் இடம் கொடுக்காதீர்கள்;
நம்பிக்கையாளர்கள் கூட்டம் இவர்களுக்கு அளிக்கப்படும்
இந்த தண்டனையை பார்த்து ரசிக்கட்டும்’

(மேற்கண்ட குரானின் வசனம் அரபி மொழியில் ஆயிஷாவின் உடல் முழுவதும் எழுதப்பட்டிருக்கிறது).

ஆமினா தொடர்கிறாள்,

(மிக நீண்ட வசனங்கள். கட்டுரையின் சுவாரஸ்யம் கருதி அதன் சாராம்சத்தை மட்டும் இங்கு தந்திருக்கிறேன் – அ.ரூபன்)

ஆயிஷா, ரஹ்மான் என்பவனைக் கண்டு மயங்கி அவனைக் காதலிக்கிறாள். இருவரும் ரகசியமாகச் சந்தித்து சந்தோஷித்திருந்த காரணத்தால் அவள் கர்ப்பிணியாகிறாள். இவர்களின் உறவு குறித்து அக்கம்பக்கமிருப்பவர்கள் பேசத் துவங்குகிறார்கள். இருந்தாலும் இரக்கமுள்ளவனும், எல்லாம் வல்ல இறைவனான அல்லா அவர்களின் காதலை அங்கீகரித்து அவர்களைக் காப்பாற்றுவார் என்று அப்பாவித்தனமாக நம்புகிறார்கள்.

இப்படியிருக்க ஒருநாள், அந்த ஊரின் நீதிபதி, அவர்கள் இருவரையும் மறுநாள் தன்னை வந்து சந்திக்கும்படி உத்தரவிடுகிறார். ரஹ்மானின் தந்தை அவனை யாரும் அறியாமல் வேறொரு நாட்டிற்குத் தப்பிச் செல்ல உதவுகிறார். ஆயிஷாவை தைரியமாக இருக்கச் சொல்லி, அதற்கும் மேலாக அல்லாவை நம்பும்படி செய்தியனுப்பிவிட்டுக் காணாமல் போகிறான் ரஹ்மான். நீதிபதி, இஸ்லாமியச் சட்டப்படி ஆமினாவிற்கு நூறு பிரம்படிகள் கொடுக்கும்படி தண்டனையிட்டு, அது நிறைவேற்றப்படுகிறது.

“ஓ அல்லா! எனது புனிதமான காதலை தகாத உறவாக குறைத்து மதிப்பிட்ட உன் மீது எனக்கு எவ்வாறு நம்பிக்கை ஏற்படும்?

இதோ உன்னுடைய பெயரால் பிரம்பால் அடிக்கப்பட்டு, அவமானப்படுத்தப்பட்டு இங்கே தரையில் கிடக்கிறேன்.

என்னுடைய புனிதமான இந்தக் காதலைக் கொன்ற இந்தத் தீர்ப்பு நீ அளித்த புனிதமான புத்தகத்திலிருந்தல்லவா வந்தது?

உன் மீதான நம்பிக்கையும், அர்ப்பணிப்புள்ள அடிபணிதலும் என்னுடைய சுய அழிப்பாகத்தான் இப்போது எனக்குத் தெரிகிறது.”

2. சோஃபியா (அவளது கணவனால் தினமும் வன்புணர்ச்சி செய்யப்படுபவள்)

காமிரா மெதுவாக ஆமினாவிடமிருந்து சோஃபியாவை நோக்கித் திரும்புகிறது. ஒரு அழகான பெண்ணின் முதுகுப்புறம் தெரிகிறது. உடலை மறைக்கும், முன்புறம் இறக்கி வெட்டப்பட்ட ஒரு வெண்மையான அங்கியை அவள் அணிந்திருக்கிறாள்.

அவளது முதுகிலும், தொடையிலும் குரானின் பாடம் 2, வசனம் 222 (Al-Baqara or The Cow) எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

சோஃபியாவிற்குப் பதினாறு வயதாகும் போது அவளது தந்தை அஜீஸ் என்பவனுக்கு அவளை மணமுடித்து வைக்கிறார். அஜீஸ் உதட்டினில் தழும்புகளுடன், பெரிய மூக்குடனும், கம்பளிப் பூச்சி போன்ற புருவங்களுடனும் அவலட்சணமாக இருக்கிறான். சோஃபியா அவனை மனதார வெறுக்கிறாள். அஜீஸ் அவளை நெருங்குகையில் அவனது உடலிருந்து எழும் நாற்றமும் அவளைப் பாடாய்ப்படுத்துகிறது.

ஆமினா சோஃபியாவின் துயரங்களைச் சொல்கிறாள்,

“ஓ அல்லா! உன்னுடைய கட்டளையின்படி நான் அவனுடைய உத்தரவுகளுக்குக் கீழ்ப்படிகிறேன். அதன்படியே அவன் என்னை எடுத்துக் கொள்ளவும் அனுமதித்தேன். ஆனால் அருவருப்புடன் நான் அவனைத் தள்ளிவிடும் ஒவ்வொரு முறையும் அவன் உன்னையே மேற்கோள் காட்டுகிறான்,

‘பெண்ணின் மாதவிடாய் குறித்து அவர்கள் என்னைக் கேட்டார்கள்; பெண்கள் வலியிலும், அசுத்தமாயும் இருக்கும் அந்தக் காலத்தில் விலகியிருந்து அவர்கள் சுத்தமாகும் அவர்களை அணுகாமல் காத்திருப்பாயாக;அவர்கள் தங்களைச் சுத்தம் செய்தபின், அவர்களை எப்போது வேண்டுமானாலும், எப்படி வேண்டுமானாலும், இறைவன் உத்தரவிட்டபடி அணுகலாம்; கடவுள் தன்னை ஒவ்வொரு செயலுக்கும் அணுகும் ஒருவனை எப்போதும் விரும்புகிறார்” என்று.

எனவே, நான் எனது மாதவிடாய் குறித்து அவனுக்குப் பொய் சொல்வேன். இருப்பினும் காலம் வருகையில் அவன் என் உடைகளைக் களைய உத்தரவிடுவான். அப்போது நான் அடிபணிவேன். அவனுக்கல்ல; உனக்கு!

ஆனால் வர, வர எனது கணவனின் தொல்லைகள் என்னால் தாங்க முடியாதவையாக ஆகிக் கொண்டு வருகின்றன.

எனவே, ஓ அல்லா! எனக்கு அவனுடன் இத்துயரங்களைத் தாங்கி வாழும் வலிமையை எனக்குக் கொடு!

இல்லாவிட்டால் உன் மீதான என் நம்பிக்கை தகர்ந்து போய்விடும்!

3. ஜைனப் – தினமும் கணவனால் அடித்து துன்புறுத்தப்படுபவள்.

காமிரா மெதுவாக ஆமினாவிடமிருந்து ஜைனப்பை நோக்கி நகர்கிறது. ஜைனப்பின் முகம் அடிபட்ட காயங்களுடன் வீங்கிக் காணப்படுகிறது. அவளுடைய உடைகள் கிழிந்து தொங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. வெளித் தெரியும் அவளின் உடலின் பாகங்களின் மீது – கைகள், தோள்கள், வயிறு போன்ற பகுதிகளின் மீது குரானின் பாடம் 4, வசனம் 34 (Al-Nisa or The Women) எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

ஆமினா பேசத்துவங்குகிறாள்,

“ஓ அல்லா! மிக உயர்வானவனே! நீ சொன்னாய், ‘ஆண்களே பெண்களின் பாதுகாவலர்கள் மற்றும் பராமரிப்பவர்கள். ஏனென்றால் நீ அவர்களுக்கு இன்னுமொரு வலிமையைக் கொடுப்பட்டிருக்கிறது’ என. ஆம்; வாரத்தில் ஒருமுறையேனும் நான் என் கணவனின் வலிமையை எனது முகத்தில் உனர்கிறேன்.

ஒ அல்லா! எனது கணவனுடன் நான் வாழும் வாழ்க்கை எனக்குத் தாங்க முடியாததாக இருக்கிறது. இருப்பினும் நான் உனக்கு அடிபணிந்து இருக்கிறேன். என் கணவனும் எனக்குத் தேவையானவற்றைத் தருவதால் நான் அவனுக்குக் கீழ்ப்படிந்து நடக்கிறேன். அவன் வீட்டில் இல்லாத சமயத்திலும் நான் உனது கட்டளைகளின்படி என்னைப் பாதுகாத்து வைத்திருக்கிறேன். இருந்தாலும் என் கணவன் என் மீது சந்தேகம் கொள்கிறான்; என் நடத்தை குறித்து அஞ்சுகிறான்; நான் அவனுக்கு நன்றியுடன் நடந்து கொள்ளவில்லை என்று குற்றம் சாட்டுகிறான். ஒரு படைத்தலைவன் சிப்பாய்களிடம் சத்தமிடுவது போல என்னிடம் சத்தமிடுகிறான்.
…
…
என்னை எச்சரித்துப் பின்னர் அடித்துத் துவைக்கிறான்.

ஒ அல்லா! உயர்வான இடத்தில் இருப்பவனே! உனது கட்டளைக்குக் கீழ்ப்படிந்து நடப்பது எனக்கு அடுத்த உலகில் நல்லதொரு வாழ்க்கையை உறுதிப்படுத்தும் என்கிறாய். ஆனால் இந்த உலகில் என் கணவனின் பாதுகாப்பிற்காகவும், பராமரிப்பிற்காகவும் நான் கொடுக்கும் விலை மிக அதிகம் என்று நினைக்கிறேன்.

இப்படி இருக்கையில், இன்னும் எத்தனை நாளுக்குத்தான் நான் உனது கட்டளைகளை மதித்து நடக்கப் போகிறேனோ என எனக்கு வரும் எண்ணத்தைத் தவிர்க்க இயலவில்லை.

4. பாத்துமா – முகத்திரை அணிந்தவள். அவளது குடும்பத்திற்குள்ளேயே தகாத உறவிற்கு ஆளாக்கப்பட்டவள்.

ஆமினா, பாத்துமா என்னும் பெண் படும் அல்லல்களைக் குறித்துப் பேச ஆரம்பிக்கிறாள். காமிரா மெதுவாக ஆமினாவிடமிருந்து பாத்துமாவை நோக்கித் திரும்புகிறது.

உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரை ஹிஜாப்பால் மூடிய ஒரு பெண்ணைப் பார்க்கிறோம். அவள் அதன் முன் பக்கத்திலிருக்கும் ஜன்னல் போன்ற பகுதியிலிருந்து வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். அவள் தரையில் உட்கார்ந்திருக்க அவளது ஹிஜாப்பின் மேல் வெள்ளை எழுத்தில் குரானின் பாடம் 24, வசனம் 31 (Al-Nur or The Light) எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

(மீண்டும் நீளமான வசனங்களைத் தவிர்த்து அதன் சாராம்சம் மட்டும் இங்கே)

பாத்துமா இறைவனின் கட்டளைப்படி தனது உடல் முழுவதையும் மூடி, அடக்க ஒடுக்கமாக வீட்டினுள்ளேயே அடைந்து வாழும் ஒரு பெண். இருப்பினும் அவளுக்கு பிற மதத்துப் பெண்களைப் போல சுதந்திரமாக உடையணிந்து உலகப் பயணம் செய்ய ஆசைப்படுகிறாள். ஆனால் அல்லாவின் கட்டளை அவளை வீட்டிற்குள்ளேயே இருக்கச் சொல்கிறது. அவ்வாறு பெண்கள் செல்வது பாவம் என வலியுறுத்துகிறது குரான்.

ஆமினா சொல்கிறாள்,

“ஒ அல்லா! எல்லாம் அறிந்தவனே! இரக்கம் நிறைந்தவனே!
….
….
நானும் அவ்வப்போது பாவம் செய்திருவேன்.

காற்று என் தலை முடிகளுக்குள் செல்லுவது போல, சூரிய ஒளி எனது தோள்களைத் தொட்டுத் தழுவுவது போல, எங்காவது ஒரு கடற்கரையில் நிற்பது போல அடிக்கடி நான் கற்பனை செய்து கொள்கிறேன். ஆனால் அது உனக்குப் பிடிக்காதே என்று அஞ்சுகிறேன்.

உலகமெல்லாம் பயணம் செய்து, அங்குள்ள பிற மக்களையும், இடங்களையும் கண்டு வருவது போல நான் கனாக் காண்கிறேன். ஆனால் பெண்கள் அடக்கம் காக்க வேண்டும்; வீட்டிற்குள்ளேயே இருக்க வேண்டும் என்றல்லவா கட்டளையிட்டிருக்கிறாய்?

உன் கட்டளை என்னை சுதந்திரமாக எங்கும் செல்வதைத் தடுக்கிறதே! எனவே நான் என் குடும்பத்தினருடன் மட்டும் வீட்டில் இருந்து கொண்டிருந்தேன்.

இப்படி இருக்கையில் எனது தந்தையின் சகோதரனான ஹக்கீம் எங்கள் வீட்டில் தங்கியதிலிருந்து எல்லாம் மாறிவிட்டது.

நான் வீட்டில் தனியாக இருக்கையில் ஹக்கீம் எனது அறைக்கு வருவார். என்னை வற்புறுத்தி என்னைப் பல தகாத காரியங்கள் செய்யச் சொல்வார். என்னிடம் தொடக்க்கூடாத இடங்களையெல்லாம் தொடுவார்.

அவர் இப்படி என்னைச் செய்வதால் நான் வீட்டிற்குள்ளும் ஹிஜாபை அணிந்து வர ஆரம்பித்தேன். இருப்பினும் அவர் என்னை விடவில்லை.

இரண்டு முறை என்னுடைய ஹிஜாபை உருவி, எனது உள்ளுடைகளைக் கிழித்து என்னைக் கற்பழித்துவிட்டார்.

இதனை எனது அம்மாவிடம் சொன்ன போது அவள் அதனை எனது அப்பாவிடம் சொன்னாள். ஆனால் எனது அப்பா அவரது சகோதரனின் மரியாதையைக் கேள்வி கேட்க வேண்டாம் என்று சொல்லி அவள் வாயை அடைத்துவிட்டார்.

என்னுடைய சித்தப்பா என்னைப் பார்க்கும் ஒவ்வொரு முறையும் எனது உள்ளத்தில் தாங்க முடியாத வலி உண்டாகிறது. கூண்டிலடைக்கப்பட்டு பலியிடத் தயாராகவிருக்கும் ஒரு விலங்கு போல என்னை நான் உணர்கிறேன். எனக்குள் அவமானமும், குற்றவுணர்ச்சியும் நிறைகிறது. என்னுடைய குடும்பத்தினரால் சூழப்பட்டிருந்தாலும் நான் தனியளாக உணர்கிறேன்.

ஓ அல்லா! இப்போது நான் கர்ப்பிணி. எனது கர்ப்பம் தெரிந்ததும் எனது சித்தப்பா ஓடிவிட்டார். எனது பெருகி வரும் வயிற்றை இப்போதைக்கு இந்த ஹிஜாப் கொண்டு மூடி வைத்திருக்கிறேன். ஆனால் என்றோ ஒரு நாள் உண்மை வெளிவரப்போகிறது. அப்போது பலரும் என்னை அவமானப்படுத்துவார்கள். எனது கன்னித்தன்மையை இழந்ததற்காக என்னுடைய அப்பா என்னைக் கொல்லவும் தயங்க மாட்டார்.

இதையெல்லாம் கண்டு நான் தற்கொலை செய்து கொள்ள நினைக்கிறேன். ஆனால், ஓ அல்லா! உனக்குத்தான் தற்கொலை செய்வது பிடிக்காதே என்று தயங்கி நிற்கிறேன்.

ஓ அல்லா! உயிரை உண்டாக்கி உயிரை நீக்குபவனே!

என்னுடைய வாழ்நாளில் உன்னுடைய கட்டளைகளை மதித்து நடப்பதைத் தவிர வேறெதுவும் செய்ததில்லை. இந்த இக்கட்டிலிருந்து நீ என்னைக் காப்பாற்றுவாய் என்று நம்பி உன்னைப் பிரார்த்தித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால் நீயோ ஒன்றும் சொல்லாமல் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறாய்.

எனவே, நான் இன்னும் எத்தனை காலத்திற்குத்தான் உனக்கு அடிபணிந்து கொண்டிருப்பேனோ தெரியவில்லையே!”

(இப்படியாக அந்தப் பெண்கள் தங்களின் துயரங்களைச் சொல்லி முடிக்கிறார்கள். திரைப்படம் முடிவுறுகிறது).

******

ஹிர்ஸி அலி இத்திரைப்படத்தின் இரண்டு மற்றும் மூன்றாம் பாகங்களை இன்னும் வெளியிடவில்லை. என்றாவது ஒரு நாள் அது வெளிவரலாம். அல்லது வெளி வராமலேயே போகலாம்.

தொடர்புடைய பதிவுகள்

ஆன்மிகம் இந்து மத விளக்கங்கள் இலக்கியம் தத்துவம்

பாரதியின் சாக்தம் – 4

ஸ்ரீரங்கம் வி மோகனரங்கன் October 25, 2010 5 Comments அன்னை அன்னை வழிபாடு ஆத்மப் பிரேமை ஆன்மிக சமய மொழி இந்திய நிலப்பரப்பு இந்து மதம்இந்துத்துவம்உயிர்க்காதல்காதலி காமம்காரிக்கிழார்காலவரிசைப் படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள்காளி கோயில்சகோதரி சகோதரி நிவேதிதா சக்தி சக்தி தரிசனம்சக்தி வழிபாடு சாக்தம்சாதாக்யா தாயுமானவர்தாய்மை தேச பக்தி தேசிய சைதன்யம்தேசியம்தேவி தொடர்தோழி நம்பிக்கை நவசக்தி மார்க்கம்பக்தி பாரத மாதா பாரதியார்புதிய சாக்தம்புராணங்கள்பெண்பெண் கல்வி பெண்கள்பெண்ணின் பெருமை பெண்ணியம்பெண்ணுரிமை பெண்மை பெண்மொழி போக முறை மகள்மந்திரம்மாற்றுச் சிந்தனை யோக முறை லோக மாதா வங்காளம்வழிபாடு விடுதலைக் காதல்விவேகானந்தர்ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர்

பாரதியின் சாக்தம் – பகுதி 1 | பகுதி 2 | பகுதி 3

(தொடர்ச்சி…)

பெண் என்பவள் ஆணுக்கு அடங்கியவள், சுயமாக சுதந்திரம் உடையவள் அன்று எனச் சமுதாயம் கூறுகிறது என்றால் அந்தக் காலத்திலேயே அதற்கான மாற்றுச் சிந்தனை, சமய மொழியில் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறது. ஆணே பெண்ணில் அடக்கம், அத்தனை வல்லமையும் சக்தி என்ற மூல மாசக்தியில் அடக்கமாகிவிடுகிறது. ஆக்கும் சக்தி, காக்கும் சக்தி, மாற்றும் சக்தி என அனைத்தும் ஆதிபராசக்தியின் அம்சங்களே. அவளோ மூலப் பரம்பொருளான ஹரி நாராயணரின் யோக நித்திரை வடிவானவள். சிவத்துடன் ஐக்கியமாகும் சக்தியாக சாதாக்யா என்று கூறப்படுபவள். இத்தகைய மொழி நமக்கு வெறும் புராணப் பேச்சாகத்தான் ஒலிக்கிறது. ஆனால் அன்று இவற்றுகான sub-texts, inter textual connotations சமுதாய, ஆண்பெண் உறவின் மாற்றுச் சிந்தனையாகவும் பதிவு பெறுகிறது. மூலப்பரம்பொருள் பெண்ணாக இருக்கிறது என்ற சிந்தனையே பெரும் பரவலான பிரதி சிந்தனைகளை எழுப்பிவிடும் நெம்பு சிந்தனையாகும். ஹிந்து தன் சமுதாயம், அன்றாட வாழ்க்கை, பலவித மக்கள் உறவுகள், உள்நாட்டார், வெளிநாட்டார் பிரச்சினைகள், கல்வி வேலைவாய்ப்பு என அனைத்து உலகப் பொதுவான பிரச்சினைகளையும் ஹிந்து தன் மதம் என்ற உலகத்தினுள் ஆன்மிக சமய மொழி என்பதை வைத்தே பேசியிருக்கிறாள். இதை நன்கு கண்டறிந்து சுட்டிக் காட்டிய பெருமை விவேகானந்தருக்கே உரியதாகும்.

பெண் என்னும் சமச்சான்றாண்மை மிக்க மானுடப் பிரிவைத் தாயாகவும் காதலியாகவும் தோழியாகவும் காண வேண்டும் என்று சொல்ல ஹிந்துவுக்கு, சாக்தம் என்னும் சமய மொழி வாய்ப்பாக இருந்திருக்கிறது. அறிவு பூர்வமான விவாதமாகச் சொல்லியிருந்தாலும் மனித ஆளுமையில் இந்தச் சேதி போய் எட்டுவதற்குக் கஷ்டப்பட்டிருக்கும்; நிலைக்கவும் செய்யாது. ஆனால் சமய மொழி என்ற பக்திப் பாசனமாக இதே சேதி தரப்படும்போது ஆளுமையின் அந்தரங்கத்தில் போய் அது வேர் பிடிப்பதை ஹிந்து நன்றாகவே உணர்ந்திருந்தாள். தக்ஷிணாசாரம், வாமாசாரம் என்ற வகைப்பாடுகளில் சாக்தம் கூறாத ஆண்பெண் அணுகுமுறைப் பிரச்சினைகள் இல்லை எனலாம். ஆனால் பிரச்சினைகள் தத்வார்த்தமான நிலைக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டு, சமய மொழியில் முன்னிறுத்தப்படுகிறது.

சாக்தத்தின் இந்த முயற்சி மக்கள் நிலைக்கும் ஆழ்ந்த உணர்வு இல்லாதார் கைகளிலும் வந்து சேரும் போது தத்வார்த்தமான மையப் பகுதிதான் முதலில் ஒதுக்கப் படுகிறது. பொறுப்பற்ற, மறைமுக நோக்கங்களுக்குப் போர்வையாய் உயர்ந்த அறிவு முயற்சிகள் தடக்களவு செய்யப் படுகின்றன. இவற்றைப் பின்னொரு காலத்தில் உள்ளபடியே அவற்றின் மெய்ப்பொருள் உணர்வதும் கூட அரிதாகிவிடுகிறது. மேல்படிந்த தூசுகளையும் குப்பைகளையும் அகற்றி உயர்ந்த சிந்தனைகளின் உள்ளபடியான உருதுலக்கிக் காட்டும் மேதைமையோர் மிக அரியராகத்தான் தென்படுகின்றனர். அவற்றில் ஒருவராகத் தமிழ்நாட்டுக்கு வாய்த்தவர் பாரதி. அதற்கு அவர் பயின்ற பெரும்பள்ளிகளில் முக்கியமானது விவேகானந்த–நிவேதிதா என்னும் காலப்பெரும் ஊக்கம்.

மனோன்மணி யென் மாசக்தி வையத் தேவி,
தினத்தினிலே புதிதாகப் பூத்து நிற்கும்
செய்ய மணித் தாமரை நேர் முகத்தாள், காதல்
வனத்தினிலே தன்னை யொரு மலரைப் போலும்
வண்டினைப் போ லெனையு முரு மாற்றிவிட்டாள்.
தீராத காலமெல்லாம் தானும் நிற்பாள்
தெவிட்டாத இன்னமுதின் செவ்விதழ்ச்சி
நீராகக் கனலாக வானாக் காற்றா
நிலமாக வடிவெடுத்தாள்; நிலத்தின் மீது
போராக நோயாக மரண மாகப்
போந்திதனை யழித்திடுவாள்; புணர்ச்சி கொண்டால்
நேராக மோன மஹாநந்த வாழ்வை
நிலத்தின் மிசை யளித் தமரத் தன்மை யீவாள்.

இவ்வாறு அறுபத்தாறு என்னும் பகுதியில் பாடுகிறார் பாரதி. அதே பகுதியில் வேறொரு இடத்தில் காதலின் மகிமையை ஆணித்தரமாக உரைக்கும் பாரதி,

பாட்டினிலே காதலை நான் பாட வேண்டிப்
பரமசிவன் பாதமலர் பணிகின் றேனே

என்று இடையிட்ட ஒரு கடவுள் வாழ்த்து போல் சொல்லிவிட்டுத் தொடர்வது:–

காதலினால் மானுடர்க்குக் கலவி யுண்டாம்
கலவியிலே மானுடர்க்குக் கவலை தீரும்;
காதலினால் மானுடர்க்குக் கவிதையுண்டாம்
கானமுண்டாம் சிற்பமுதற் கலைகளுண்டாம்
ஆதலினாற் காதல் செய்வீர் உலகத்தீரே!
அஃதன்றோ இவ்வுலகத் தலைமையின்பம்!
காதலினாற் சாகாம லிருத்தல் கூடும்
கவலை போம் அதனாலே மரணம் பொய்யாம்
———–
காதல் செயும் மனைவியே சக்தி கண்டீர்
கடவுள் நிலை அவளாலே எய்த வேண்டும்.

இவ்வளவும் பாடிய பாரதி மனம் போன போக்கில் செய்யும் விடுதலைக் காதலை தான் நிச்சயமாய்க் குறிப்பிடவில்லை. அத்தகைய விடுதலைக் காதல் தனக்கு உடன்பாடில்லை என்பதை வெளிப்படையாகப் பதிவு செய்கிறார்.

பேதமின்றி மிருகங்கள் கலத்தல் போலே
பிரியம் வந்தால் கலந்து அன்பு பிரிந்துவிட்டால்
வேதனை யொன்றில்லாதே பிரிந்து சென்று
வேறொருவன் தனைக் கூட வேண்டும் என்பார்
வீரமிலா மனிதர் சொலும் வார்த்தை கண்டீர்;
விடுதலையாம் காதலெனில் பொய்மைக் காதல்;

இவ்வாறு காதலைப் பற்றிக் கவனமாகத் தன் கருத்தைத் தெரிவிக்கும் பாரதி, இதையே இன்னும் நாடகப் பாங்குடன் தெரிவிக்கும் பாடல் ‘மது’. அந்தப் பாடலில், ‘எந்த அணுகுமுறை சரியானது? உலகமே இன்பம் துய்க்கத்தான் என்னும் போகியின் அணுகுமுறை சரியா? அன்றேல் ஐம்புலன்களின் மேல் ஆட்சி கொண்டு, ஆசைகளை வென்று மனத்தின் அடக்கத்தில் யோக நிலையில் அடையும் ஆன்மிக இன்பமே நாட வேண்டியது, இவ்வுலகம் தள்ளத் தக்கது என்னும் யோகியின் நிலை சரியான அணுகுமுறையா?‘ என்ற நாடகத்தை நடத்திப் பின் வியனுலகனைத்தையும் அமுதென நுகரும் வேத வாழ்வினை ‘ஞானி’யின் கருத்தாகக் கூறித் தன் கருத்தைத் தெரிவிக்கின்றார் பாரதி.

மாதரோடு மயங்கிக் களித்தும்
மதுர நல்லிசைப் பாடிக் குதித்தும்
காதல் செய்தும் பெறும்பல இன்பம்
கள்ளின் இன்பம் கலைகளின் இன்பம்
பூதலத்தை ஆள்வதின் இன்பம்
பொய்மையல்ல இவ்வின்பங்கள் எல்லாம்
யாதும் சக்தி இயல்பெனக் கண்டோர்
இனிய துய்ப்பர் இதய மகிழ்ந்தே

இன்ப துன்பம் அனைத்தும் கலந்தே
இச்சகத்தின் இயல்வலியாகி
முன்பு பின்பு இலதாகி எந்நாளும்
மூண்டு செல்லும் பராசக்தியோடே
அன்பில் ஒன்றிப் பெருஞ்சிவயோகத்து
அறிவு தன்னில் ஒருப்பட்டு நிற்பார்
துன்ப நேரினும் இன்பெனக் கொள்வார்
துய்ப்பர் இன்ப மிகச்சுவை கண்டே

துறவு என்பது ஆன்மிக நாட்டத்தில் வாழ்வு முழுவதையும் செலுத்தும் ஆர்வமிக்கோரது வழிமுறையாயினும் இவ்வுலகின் அனுபவங்கள் அனைத்தையும் அறம், ஞானம் இரண்டையும் கைக்கொண்டு துய்ப்பது பொதுவான நெறியாகக் கூறுகிறார் பாரதி. தாம் இவ்வாறு ஆழ்பொருள் கண்டு உரைக்கும் நெறியாகிய நவசக்தி மார்க்கம் இன்னது என்பதை பாரதியே பட்டவர்த்தனமாய் உரைநடையில் பேசுகிறார்– சக்தி தர்மம் என்ற கட்டுரையில், நவசக்தி மார்க்கம் என்ற உள்தலைப்பில்.

“சக்தி வணக்கம் இத்தனை சாதாரணமாக இருந்த போதிலும், அந்த மதத்தின் மூல தர்மங்களை ஜனங்கள் தெரிந்துகொள்ளவில்லை. வெறுமே பொருள் தெரியாமல் சிலைகளையும் கதைகளையும் கொண்டாடுவோர்க்குத் தெய்வங்கள் வரம் கொடுப்பதில்லை.

பரமாத்மா வேறாகவும், பராசக்தி வேறாகவும் நினைப்பது பிழை. சர்வ லோகங்களையும் பரமாத்மா சக்தி ரூபமாக நின்று சலிக்கச் செய்வதால் சாக்த மதஸ்தர் நிர்குணமான பிரம்மத்தை ஸகுண நிலையில் ஆண்பாலாக்காமல் பெண்பாலாகக் கருதி “லோக மாதா” என்று போற்றினர். ராமகிருஷ்ண பரமஹம்ஸர் “எனது தாய் காளி” என்றுதான் பெரும்பாலும் பேசுவது வழக்கம். ஜனங்கள் வணங்கும் “லோகமாதா” இன்ன பொருள் என்று நாம் அவர்களுக்குத் தெரிவிக்க வேண்டும். நவசக்தி என்பது புதிய தெய்வமன்று. அதனைப் பொருள் தெரிந்து போற்றும் முறையே நவசக்தி மார்க்கம்.

இந்தத் தர்மத்தின் பலன்களைத் தாயுமானவர் பின்வருமாறு சொல்கிறார்:

“பதியுண்டு, நிதியுண்டு, புத்திரர்கள், மித்திரர்கள் பக்கமுண்டெக்காலமும், பவிசுண்டு, தவசுண்டு, திட்டாந்தமாக யமபடர் எனும் திமிரம் அணுகா கதியுண்டு, ஞானமாங் கதிருண்டு, சதுருண்டு, காய சித்திக ளுமுண்டு” (மலைவளர் காதலி, முதற்பாட்டு)

இந்த மதம் ஸந்யாஸத்தை ஆதரிப்பதன்று; இஹலோகத்திலிருந்து தேவ வாழ்க்கை வாழவேண்டும் என்ற நோக்கமுடையது.”

(– காலவரிசைப் படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 8, பக் 471)

அந்திப் பொழுது என்ற பாட்டிலும் இந்தக் கருத்தை வலியுறுத்துகிறார் பாரதி.

செவ்விது செவ்விது பெண்மை — ஆ
செவ்விது செவ்விது செவ்விது காதல்
காதலினால் உயிர் தோன்றும் — இங்கு
காதலினால் உயிர் வீரத்தி லேறும்
காதலினால் அறிவெய்தும் — இங்கு
காதல் கவிதைப் பயிரை வளர்க்கும்
——————————
கோலமிட்டு விளக்கினை ஏற்றிக்
கூடி நின்று பராசக்தி முன்னே
ஓலமிட்டுப் புகழ்ச்சிகள் சொல்வார்
உண்மை கண்டிலர் வையத்து மாக்கள்
ஞால முற்றும் பராசக்தி தோற்றம்
ஞான மென்ற விளக்கினை ஏற்றிக்
கால முற்றுந் தொழுதிடல் வேண்டும்
காத லென்பதோர் கோயிலின் கண்ணே

சகோதரி நிவேதிதா எத்தகைய மன விகாஸத்தைப் பாரதிக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார் என்பதை நிவேதிதாவின் உபதேசத்தை பாரதி பாடலாக வடித்த ‘புதுமைப் பெண்’ என்ற பாடலில் காணலாம். (இஃது நிவேதிதாவின் உபதேசத்தைப் பாரதி பாடலாக வடித்தது என்பது என் எண்ணம். இன்னும் பாரதி எழுத்தின் திறனாய்வாளர்கள் இதன் பக்கம் கவனம் செலுத்தவில்லை.)

ஆணும் பெண்ணும் நிகரெனக் கொள்வதால்
அறிவிலோங்கியிவ் வையம் தழைக்குமாம்;
பூணு நல்லறத் தோடிங்கு பெண்ணுருப்
போந்து நிற்பது தாய்சிவ சக்தியாம்;

காதல் என்றால் என்ன என்பதிலும் ஆரம்ப முதற்கொண்டே மிகத் தெளிவான கருத்துடையவர் பாரதி.

“‘காதல்‘ என்ற சொல்லை, நாம் மனிதனுக்கும் மிருகங்களுக்கும் பொதுவா யிருப்பதாகிய ‘காமம்’ என்ற அர்த்தத்திலே வழங்கவில்லை. அறிவு சம்பந்தப்படாத வெறும் உடலாசை ‘காதல்’ அல்லது ‘பிரேமை’ என்று சொல்வதற்குத் தகுதியுடையதில்லை. ……..

உடற் பிரேமையைக் காட்டிலும் அறிவுப் பிரேமை விசேஷமானதென்றும் அறிவுப் பிரேமையைக் காட்டிலும் ‘உயிர்க்காதல்’ அல்லது ‘ஆத்மப் பிரேமை’ சிறந்ததென்றும் இனிது விளங்கும். இந்த ஆத்மப் பிரேமையைத்தான் கற்புடைமை என்று சொல்கிறார்கள். இந்த ‘உயிர்க்காதல்’ எவ்வாறு ஏற்படுகிறது என்பதை ஊஹித்துச் சொல்வது கஷ்டமாக இருக்கிறது.”

(– சக்ரவர்த்தினி ஜூலை 1906, காலவரிசைப் படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 1, பக் 236-237)

எத்தகைய மூடு மறைவும் இன்றிப் பச்சைத் தமிழில் பாரதி உடைத்துச் சொல்லவும் செய்கிறார் தமது ‘இனி’ என்ற கட்டுரையில்

“கவனி! அண்ட பஹிரண்டங்கள் எல்லாவற்றையும் உள்ளேயிருந்து ஆட்டுவிக்கும் பரஞ்சுடரே நம்மைச் சூழவும் அநந்தகோடி ஜீவராசிகளாக நின்று சலிக்கிறது.” இதுதான் வேதத்தின் கடைசியான கருத்து. தன்னிடத்தில் உலகத்தையும், உலகத்தினிடம் தன்னையும் எவன் காண்கிறானோ, அவனே கண்ணுடையவன்” என்பது முன்னோர் கொள்கை. …..

கவனி! நல்ல பச்சைத் தமிழில் சொல்லுகிறேன். ஆணாகிய நீ கும்பிடுகிற தெய்வங்களில் பெண் தெய்வமெல்லாம் உனது தாய், மனைவி, ஸஹோதரி, மகள் முதலிய பெண்களின் இடத்தே வெளிப்படாமல் இதுவரை மறைந்து நிற்கும் பராசக்தி மஹிமையைக் குறிப்பிடுகின்றன. அம்மன் தாய். அவளைப் போலவே நம்முடைய பெண்கள் மனைவி, ஸஹோதரி, மாதா முதலியோர் ஒளி வீச நாம் பார்க்கவேண்டும் என்பது குறிப்பு.

ஆண் தெய்வமெல்லாம் நீ. உன் பிதா, உன் ஸஹோதரர், உன் மகன், உன்னைச் சேர்ந்த ஆண் மக்கள் அடையவேண்டிய நிலைமையைக் குறிப்பிடுகின்றன.

சிவன் நீ; சக்தி உன் மனைவி.
விஷ்ணு நீ; லக்ஷ்மி உன் மனைவி.
ப்ரும்மா நீ; ஸரஸ்வதி உன் மனைவி.

இதைக் காட்டி மிருக நிலையிலிருந்த மனிதரைத் தேவ நிலையில் கொண்டு சேர்க்கும் பொருட்டாக ஏற்பட்ட தேவப் பள்ளிக்கூடங்களே கோயில்களாம்.

இதைப் பூசாரிகள் மறைக்கிறார்கள்.”

(சுதேசமித்திரன் 7-12-1917, காலவரிசைப் படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 9, பக் 429-431)

ஆண்பெண் சமத்துவத்தைத் தன் பெரும் பணிகளில் ஒன்றாக எடுத்துக்கொண்டு சாக்தம் சமய ஆன்மிக மொழியில் சமுதாய மாற்றம் உட்கிடையாக உஜ்ஜயினி பட்டணத்து விக்கிரமாதித்தன் சரித்திரம் வாயிலாக உணர்த்துகிறது என்பதை பாரதியின் எழுத்து மூலமாகவே நாம் காணவேண்டுமானால் அவருடைய ‘உஜ்ஜயிநீ’ என்ற கட்டுரையைப் படிக்க வேண்டும். (காலவரிசைப் படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 9, பக் 372 –374)

ஆண் உயர்வு, பெண் அதில் அடக்கம் என்ற மன நிலைக்கு மாற்றாக ஆணொடு பெண் சரி நிகர் ஸமானம் என்பதை உலகியலின் இலட்சியக் காதலையும் சாக்தத்தின் பாரமார்த்திக போதத்தையும் ஒருங்கிணைத்துப் பாரதியார் தமது ‘கதவு’ என்ற கதைச் சித்திரம் ஒன்றில், ஓரரசனுக்கு மௌன குருவொருவர் எழுதிக்காட்டும் உபதேசமாக வைத்துச் சொல்கின்றார்.:

“ராஜா மௌன ஸ்வாமியிடம் கேட்டான், “மூலம் எது?” என்று.

அப்போது மந்திரியை நோக்கி மௌன ஸ்வாமி கண்ணைக் காட்டினார்.

மந்திரி, “உலகத்துக்கும் ஓங்காரமே வேர்” என்றான்.

அதற்கு ராஜா, “உம்மைக் கேட்கவில்லை. நீர் சும்மா இரும். நான் மௌன ஸ்வாமியிடம் இன்னும் தெளிவான மறுமொழியை எதிர்பார்க்கிறேன்” என்றான்.

அப்போது மௌன ஸ்வாமி எழுதிக் காட்டுகிறார்:

“ஓம்காரமே ஸ்ருஷ்டியின் காரணம். ஓம்காரமாவது காதல். – ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் உள்ளத் தொடர்பு. அதனால் படைப்புண்டாகிறது. அந்தக் காதலை ஸாமான்ய மனுஷ்ய வியாபாரமாகக் கருதி நடப்போர் மனுஷ்யர்; மிருக வியாபாரமாகக் கருதி நடப்போர் மிருகங்கள்; தேவ வியாபாரமாக — அதாவது ஆத்ம ஸம்பந்தமாக, அதாவது சதியாகிய பத்தினியை சக்தியாகவும் தானேயாகவும் எண்ணி நடப்போர் தேவர். இந்த அறிவே ஞானம். அன்பைத் தவிர வேறு ஞானம் கிடையாது.”

(– சுதேசமித்திரன் 12-12-1917 வருஷமலர், காலவரிசைப் படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 9, பக் 438)

இனி நாம் சாக்தத்தைப் பாரதியார் மேலும் எந்தத் தளத்திற்குக் கொண்டு சென்றார் என்பதையும், அதற்கும் எவ்வாறு ஸ்ரீராமகிருஷ்ண-விவேகானந்த-நிவேதிதா மூலம் கிடைக்கப் பெற்ற விளக்கச் சுடரே முன் நடத்தும் தீபமாய்த் திகழ்ந்தது என்பதையும் காண்போம்.

பண்டைய சாக்தத்தினின்றும் நவசக்தி மார்கத்தைக் கண்டு கொண்ட பாரதியார், தமது சாக்தத்தைப் பற்றிய விளக்கமும் வேதங்களின் ஆழ்பொருள் போதிக்கும் துலக்கமும் ஒன்றாவதைக் கூறுகிறார்.

‘நீல மூல வன்ன அத்துவாக்கள் கால்கள் ஆறுடையதெனக் கண்டு, மறைகாணும் முனிவோர் உரைத்தார் பண்டு’.

காதலைப் புலன் நுகர்விலும் மன மகிழ்விலும் வைத்துக் காணுதலின்றி ஆத்மாவில் உணர்வின் பெருக்கமாகக் காணுதல் என்பதை நவசக்தி மார்க்கத்தின் கருத்தாகக் காட்டும் பாரதி, சக்தி வழிபாட்டை இன்னும் எந்த நிலைக்குக் கொண்டு செல்கிறார் என்பது கருதற்குரியது.

தனிமனிதன் தனக்குள்ளும், தன்னைச் சுற்றியும், சக மனிதரோடும் கொள்ள வேண்டிய உறவின் பாவங்களை நவசக்தி மார்க்கத்தின் விளக்கத்தில் கண்டவர், மனித சமுதாயம் சேர்ந்து வாழும் நாடு என்பதை எப்படிக் கண்டார் என்பதில்தான் சுவாரஸ்யம் கூடுகிறது. ஏனெனில் நாடு என்று சொல்லும் பொழுது ஒரு நிலப்பரப்பு எப்படியும் அடிப்படையில் வந்து அமைகிறது. ஒன்றியைந்த ஒரு பண்பாட்டுக் கூட்டியக்கம் குறிப்பிட்ட எல்லைகளுக்குள் அமைந்த நிலப்பரப்பில் காலம் காலமாகப் பயின்று வருகிறது என்ற வரலாற்றுணர்வின் உதயத்தில்தான் தேசியம் என்னும் தத்துவம் பிறக்கிறது. இந்தியாவை விட இன்னும் நிலப்பரப்பில் குறைந்த புவிப்பரப்பில் அமைந்த நாடுகள் தம்முள் ஒத்த பண்பாட்டின் இயக்கம் இல்லாது முற்றிலும் முரணுகின்ற பண்பாடுகள் பொருதும் களங்களாய்க் காட்சியளிக்கின்றன. ஆனால்,

வடாஅது பனிபடு நெடுவரை வடக்கும்
தெனாஅது உருகெழு குமரியின் தெற்கும்
குணாஅது கரைபொரு தொடுகடல் குணக்கும்
குடாஅது தொன்றுமுதிர் பௌவத்தின் குடக்கும்
கீழது, முப்புண ரடுக்கிய முறைமுதற் கட்டின்
நீர்நிலை நிவப்பின் கீழு மேலது
ஆனிலை யுலகத் தானு மானா
துருவும் புகழு மாகி விரிசீர்த்
தெரிகோல் ஞமன்ன் போல வொருதிறம்
பற்ற லிலியரோ நிற்றிறஞ் சிறக்க (புறம் 6, 1-10)

என்று காரிக்கிழார் பாடியவாறு ஆழ நெடுங் காலப் பழமையாகவே இந்திய நிலப்பரப்பு பல மொழிகளும் பல இனங்களும் பல வழிபாடுகளும் பல வழக்கங்களும் கொண்ட ஒன்றியைந்த பண்பாட்டுக் கோலம் திகழும் ஒரு தனிக் குவலயமாகவே இருந்து வருகிறது.

இவ்வாறு பெருவியப்புக்கு உரியதான இந்திய நிலப்பரப்பு ஏன் இவ்வளவு காலமாகத் தனக்கென ஒரு தேசியத்தை வனைந்துகொள்ளவில்லை என்பது பெரும் புதிரானது. குப்தர்கள் காலத்திலும் இன்னும் சில பேரரசர்களின் காலத்திலும் இந்திய நிலப்பரப்பின் பெரும்பகுதி தழுவிய அரசாட்சியும் இறையாண்மையும் சிறுகாலத்திற்காகவேனும் நிலவியது உண்மையாயினும் நிலைத்த, சுயமான, இயல்புக்குப் பொருந்திய தேசியம் ஏன் எழவில்லை என்பது ஒரு கேள்விக்குறியே.

இந்தக் கேள்விக்குறியை எதிர்நோக்கியே ஸ்வாமி விவேகானந்தரின் கருத்துகள் எழுந்தன.

“For the next fifty years this alone shall be our keynote – this, our great Mother India. Let all other vain gods disappear for the time from our minds. This is the only god that is awake, our own race – “everywhere his hands, everywhere his feet, everywhere his ears, he covers everything.” All other gods are sleeping. What vain gods shall we go after and yet cannot worship the god that we see all round us, the Virtue? When we have worshipped this, we shall be able to worship all other gods.” (–The Complete Works of Swami Vivekananda, Vol 3, pp300-301, May 1991)

விவேகானந்தரின் கருத்துகளை நன்கு திறம்பட உள்வாங்கி விளக்குவதையே வாழ்வின் முக்கியப் பணிகளில் ஒன்றாகக் கொண்ட நிவேதிதா, ஸ்வாமிஜியின் இந்தக் கருத்தை இன்னும் ஆழமாகக் கொண்டு செல்லும் விதம் வியத்தற்குரியது:

“He (Swami Vivekananda) took it that consciousness of life was a nucleus of national unity. I think that there is no economic problem of more consequence in this country, that there is no social problem of any greater consequence to this country and that there is no educational problem of more consequence to this country than that great problem, namely, “How India should remain India?” That is a great problem. The answer is, “by means of the national consciousness”. (– The Complete Works of Sister Nivedita, Vol 1, April 2006, pp384)

எனவே விவேகானந்தர் ஒரு புதிய வழிபாட்டைத் திறந்துவிடுகிறார். இதுவரையில் வணங்கி வழிபட்ட கடவுளர்களையெல்லாம் ஒரு புறம் வைத்துவிட்டு, உயிர் ததும்பும் ஒரு பெரும் கடவுளை நேரடியாக உபாஸிக்கும் வழிபாட்டு முறைக்கு வித்திடுகிறார் வங்கத் துறவி. அந்த உபாஸனை எப்படிச் சாத்தியமாகும் என்பதை நிவேதிதா விரிவுபட விளக்குகிறார். தேசிய சைதன்யம் விழித்து எழுதலே, விளங்கி நிற்றலே இந்தியா என்னும் நாடு இந்தியாவாக இருத்தலுக்கான வழி என்கிறார் நிவேதிதா. விராட் சொருபமாகத் திகழும் சமுதாய உருவிலான கடவுளை விட்டு எந்தக் கடவுளை எங்குத் தேடுகிறீர்கள்? என்பது விவேகானந்தரின் கால போதமான வினா. இந்தியா என்ற அன்னை தெய்வத்தின் வழிபாடு ஒன்றே இனி எங்கும் நிலவட்டும் என்பது அவரின் கட்டளை. அந்தக் கருத்தை ஏற்று காளி அன்னையில் இந்தியாவையும் இந்தியாவின் உருவில் காளி அன்னையையும் காண முனைந்தது வங்காளம். விளைவு சுதேசிய எழுச்சி 1906-இல். விவேகானந்தரின் உபதேசம் விளைந்த இடமே சென்னை மாநகரம். வங்காளம் போல் பெரிதும் உணர்ச்சியின் வசப்படாமல் ஆழ்ந்த நிதானத்தில் தான் பெற்ற ஒளியைப் பயன்படுத்தியது தமிழ்நாடு.

முப்பது கோடி முகமுடையாள் உயிர்
மொய்ம்புற ஒன்றுடையாள் – இவள்
செப்பு மொழிபதி ,னெட்டுடையாள் எனில்
சிந்தனை ஒன் றுடையாள்
……
அறுபது கோடி தடக்கைக ளாலும்
அறங்கள் நடத்துவள் தாய் — தனைச்
செறுவது நாடி வருபவ ரைத்துகள்
செய்து கிடத்துவள் தாய்
…….
கற்றைச் சடைமதி வைத்த துறவியைக்
கைதொழு வாளெங்கள் தாய் — கையி
லொற்றைத் திகிரிகொண் டேழுல காளு
மொருவனை யுந்தொழு வாள்
………….
வெண்மை வளரிம யாசலன் றந்த
விறன்மக ளாமெங்கள் தாய் — அவன்
திண்மை மறையினுந் தான்மறை யாணித்தஞ்
சீருறு வாளெங்கள் தாய்

— என்ற பாட்டில் பாரதி வடிவு தரும் தேவி பாரதமாதேவிதான் என்றாலும் அது பராசக்தியின் அவதாரமும்தான் என்பதை தெள்ளத் தெளிவாகப் பதிவுசெய்கிறார் பாரதி.

அவருடைய தேச பக்திப் பாடல்கள் அனைத்தும் ஆழ்ந்த குரு சிஷ்ய ஆம்னாயத்தில் வந்து அமைபவை.

முன்னை இலங்கை அரக்கர் அழிய
முடித்தவில் யாருடை வில்?

— என்று கேட்டு எழும் அவருடைய ‘பாரத மாதா’ பாடல் பாரதி வனைந்தெடுக்கும் அவரது புதிய சாக்த தர்சனத்தின் பண்குறிப்பேயாகும்.

(தொடரும்…)

தொடர்புடைய பதிவுகள்

ஆன்மிகம் இந்து மத விளக்கங்கள் இலக்கியம் தத்துவம்

பாரதியின் சாக்தம் – 3

ஸ்ரீரங்கம் வி மோகனரங்கன் October 18, 2010 4 Comments The Master அன்னை அன்னை வழிபாடு இந்து மதம்இந்துத்துவம்காளி கோயில்சகோதரி நிவேதிதா சக்தி சக்தி தரிசனம்சக்தி வழிபாடு சக்ரவர்த்தினி சாக்தம்சைவம்தந்திரம்தாந்திரிக வழிபாடு தாய்மை தேச பக்தி தேவி தொடர்த்ரிபுரார்ணவம்நம்பிக்கை பக்தி பரமானந்த தந்த்ரம்பாரத குமாரிகள்பாரதியார்பாவ சூடாமணி பிரபுத்த பாரதம்புராணங்கள்பெண்பெண் கல்வி பெண்கள்பெண்ணின் பெருமை பெண்ணியம்பெண்ணுரிமை பெண்மை பெண்மொழி மந்திரம்வங்காளம்வழிபாடு வாணி விலாஸினி வாமாசார பிரிவு விவேகானந்த போதம்விவேகானந்தர்வைசாக்தன்வைணவம்ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர்ஹாஸ்ய எழுத்து

பாரதியின் சாக்தம் – பகுதி 1 | பகுதி 2

(தொடர்ச்சி…)

சகோதரி நிவேதிதாவின் எழுத்தை பாரதியார் வாசித்திருப்பாரா என்ற சந்தேகம் எழலாம். அதைத் தீர்க்கும் வகையில் அமைந்திருக்கிறது இந்த வரிகள்:

“ஸர்வ ஸந்நியாசியாகிய விவேகானந்தர் தமது நாட்டிலே மட்டும் ஒருவிதமான அதிகப்பற்று வைத்திருந்தமை அவரது பெருந்துறவுக்குப் பொருந்துமாவென்று சிலர் ஐயுறலாம். இதே விஷயந்தான் அவருடைய சிஷ்ய சிகாமணிகளில் ஒருவராகிய ஸ்ரீ நிவேதிதா தேவியின் மனதிலும் பலவித ஆலோசனைகளுக்கிட முண்டாக்கியிருக்கிறது. ஸ்ரீ நிவேதிதா தேவி, சென்ற சில மாதங்களாக ‘பிரபுத்த பாரதம்’ என்ற பத்திரிக்கையிலே விவேகானந்தரைப் பற்றி வரிசையாக எழுதிக்கொண்டு வருகிறார். இம் மாதத்துப் பத்திரிக்கையிலே நிவேதிதா தேவி ஸ்வாமியின் தேச பக்திக்கும் ஸந்யாஸத்திற்குமுள்ள விரோத வியற்கையைப் பற்றி விஸ்தாரமாகப் பேசுகிறார். இதையெல்லாம் இங்கே விவரமாக எழுத முடியாத போதிலும் அதன் கருத்தைக் கீழே தருகிறோம்.”

(– காலவரிசைப்படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 1, பக் 492)

சகோதரி நிவேதிதாவின் The Master ஆரம்பித்தது பிரபுத்த பாரதாவில் ஏப்ரல் 1906. இதே காலகட்டத்தில்தான் வாணி விலாஸினி என்ற ஸ்ரீரங்கத்திலிருந்து வெளிவந்துகொண்டிருந்த மாதப் பத்திரிகை ஸ்வாமிஜியின் ‘கிழக்கும் மேற்கும்’ என்ற பெங்காலிக் கட்டுரையின் தமிழாக்கத்தை ஒரு பகுதி வெளியிட்டிருந்தது. அதைப் பற்றியும் பாரதியார் குறிப்பிடுகிறார்.

சக்ரவர்த்தினி மார்ச் 1906 இதழில் எழுதுகின்ற பாரதியார், பாரதமே எப்படி விவேகானந்த போதத்திற்குக் கடன்பட்டிருக்கின்றது என்பதை விளக்கும் வகையில் இந்த வரிகளை இட்டிருப்பது ஆழ்ந்து புரிந்துகொள்ள வேண்டிய ஒன்று.

(ஸ்ரீராமகிருஷ்ண பரமஹம்ஸர்) “பிரமத் தேனை நரேந்திரருக்கு முற்றிலும் அருத்தி வெறி கொள்ளும் படி செய்துவிட்டார். அந்த மஹா ஞான வெறி நரேந்திரரை விட்டு ஒரு போதும் நீங்கவில்லை.”

“பிரமக் கள்ளுண்டு, இந்த நரேந்திரப் பரதேசி பிதற்றிய வசனங்களே, இனி எந்நாளும் அழிவில்லாத தெய்வ வசனங்களாக, பெருஞ் ஞானிகளால் போற்றப்பட்டு வருகின்றன.”

(– காலவரிசைப்படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள்-1, பக் 183)

பாரதியின் சாக்த தரிசனம் விவேகானந்த போதத்தில் விளைந்த பெரும் பயனாகும். ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் உபதேசங்களை விவேகானந்தரின் விளக்கத்தில் புரிந்து கொண்டவர் சகோதரி நிவேதிதா என்றால், விவேகானந்தரின் போதத்தை நிவேதிதா தேவியின் பார்வையில் உள்வாங்கியவர் பாரதி என்பது விவேகானந்தரின் நூற்தொகுதி, நிவேதிதாவின் நூற்தொகுதி, பாரதியின் காலவரிசைப் படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் ஆகியவற்றை ஒருசேரக் காணுங்கால் நாம் நன்கு உணர முடியும்.

விவேகானந்தர், ‘அருள்நிலைப் பேச்சுகள்’ என்ற பகுதியில் சாக்தத்தைப் பற்றியும், உலக அன்னையைப் பற்றியும் உரைத்தனவாக பதிந்து வைத்திருக்கும் இந்தப் பகுதி முக்கியமானது:

“Shakthas worship the Universal Energy as Mother, the sweetest name they know; for the mother is the highest ideal of womanhood in India. When God is worshipped as “Mother”, as Love, the Hindus call it the “right-handed” way, and it leads to spirituality but never to material prosperity. When God is worshipped on His terrible side, that is, in the “left-handed” way, it leads usually to great material prosperity, but rarely to spirituality; and eventually it leads to degeneration and the obliteration of the race that practises it.

“Mother is the first manifestation of power and is considered a higher idea than father. With the name of Mother comes the idea of Shakti, Divine Energy and Omnipotence, just as the baby believes its mother to be all-powerful, able to do anything. The Divine Mother is the Kundalini (“coiled up” power) sleeping in us; without worshipping Her we can never know ourselves. All-merciful, all-powerful, omnipresent are attributes of Divine Mother. She is the sum total of the energy in the universe. Every manifestation of power in the universe is “Mother”. She is life , She is intelligence, She is Love. She is the universe yet separate from it. She is a person and can be seen and known (as Shri Ramakrishna saw and knew Her). Established in the idea of Mother, we can do anything. She quickly answers prayer.”

(– Inspired Talks, pp26 –27, The Complete Works of Swami Vivekananda, Vol 7, March 1986)

காசியில் கண்ட காளி பூஜையைப் பற்றி எழுதிய பாரதி, பின்னர் ‘ஆடுங் கூத்தை நாடச் செய்தாய் என்னை’ என்று ஆன பின்னர் எழுதும் பாடல் வரிகள் மேற்கண்ட பகுதியோடு அணுக்கமாக ஒப்பிட்டுப் பார்க்கக் கூடியது.

யாதுமாகி நின்றாய்– காளீ,
எங்கும் நீ நிறைந்தாய்
தீது நன்மை யெல்லாம் — காளீ
தெய்வ லீலை யன்றோ?
பூத மைந்து மானாய் — காளீ
பொறிக ளைந்து மானாய்
போத மாகி நின்றாய் — காளீ
பொறிகளைக் கடந்தாய்.

(– பக் 213, பாரதியார் கவிதைகள்)

“விவேகானந்தர் காளியின் வழிபாடுதான் எதிர்கால இந்தியாவின் உயர்வுக்கு வழி என்கிறார்,” என்று சகோதரி நிவேதிதை கூறுகிறார். மாயை என்பது உள்ளதை உள்ளதுபடி எடுத்து இயம்புதலே என்கிறார் விவேகானந்தர். காளி என்பது வாழ்வனுபவங்களாலாகிய நூல் என்கிறார். நிச்சயம் நாம் ஏற்கனவே மனத்தில் இருக்கும் தேவ தேவியரின் சித்திரங்களைச் சிறிது அப்புறம் வைத்துவிட்டு, இவர்கள்தம் கருத்துகளிடையே உன்னித்துணர்ந்தால்தான் நரேந்திரர் உணர்ந்த காளி என்பது யார்? நிவேதிதை அவரிடமிருந்து புரிந்து கொண்ட காளி யார்? இவர்கள் வழியில் பாரதி பெற்ற சாக்த தரிசனம் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடியும்.

சாக்தத்தைப் பற்றிச் சொல்லும் விவேகானந்தர் அதில் உள்ள வாமசாரப் பிரிவுகளைப் பற்றி என்ன கருத்து தெரிவித்தார்?

ஸ்ரீ சரத் சந்த்ர சக்ரவர்த்தி என்ற சிஷ்யருடன் விவேகானந்தர் நடத்திய உரையாடல்களின் பதிவில் ஓரிடம் இதை விளக்குகிறது. சக்தியின் வாழும் பிரதிமைகளான பெண்களை மதிக்கத் தவறியதால் ஹிந்துக்களின் வம்சம் பெரிதும் க்ஷீண நிலை அடைந்து விட்டது என்ற சுவாமிஜியின் கருத்தைக் கேட்டு சீடர் புரியாமல், ‘ஸ்டார் தியேட்டரில் பேசும் போது தந்திரங்களைப் பற்றி வெகுவாகச் சாடினீர்கள். இப்பொழுது என்னவென்றால் தந்திரங்கள் போதித்த நெறிப்படிப் பெண்களை சக்தியின் உருவங்களாக வழிபட வேண்டும் என்கிறீர். முன்னுக்குப் பின் முரணாகப் பேசுகிறீர்களே!’ என்று கேட்டதற்கு விவேகானந்தரின் பதில் :

I denounced only the present corrupted form of Vamachara of the Tantras. I did not denounce the Mother-worship of the Tantras, or even the real Vamachara. The purport of the Tantras is to worship women in a spirit of Divinity. During the downfall of Buddhism, the Vamachara became very much corrupted, and that corrupted form obtains to the present day. Even now the Tantra literature of India is influenced by those ideas. I denounced only these corrupt and horrible practices — which I do even now. I never objected to the worship of women who are the living embodiment of Divine Mother, whose external manifestations, appealing to the senses have maddened men, but whose internal manifestations, such as knowledge, devotion, discrimination and dispassion make man omniscient, of unfailing purpose, and a knower of Brahman. “She, when pleased, becomes propitious and the cause of the freedom of man” (Chandi, I .57)”

(– The Complete Works of Swami Vivekananda, 7, pp 215, March 1986)

மகளிரைத் தேவியின் உருவங்களாகக் கண்டு வழிபடுவது என்பது விவேகானந்தரின் கருத்துப்படி அவர்களுக்குக் கல்வி, வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்துதல், தன்னம்பிக்கை வளர்வதற்கான சூழ்நிலைகளை அமைத்துக்கொடுத்தல், வாழ்க்கையின் சரிநிகரான துணைவர்களாய் மதித்து நடத்துதல் ஆகியனவேயாகும்.

சக்ரவர்த்தினி ஜனவரி 1906 இதழில் பாரதியார் ‘பாரத குமாரிகள்’ என்ற கட்டுரையில் எழுதுவது:

“தேசத்தின் ‘சக்தி ரூபங்’களாகிய மாதர்களை அறிவின்மை யென்னும் பேரிருளில் ஆழ்த்தி வைத்துவிட்டுத் “தேசாபிவிருத்தி”, “தேசாபிவிருத்தி” என்று கூக்குரலிடுவோரின் பேதைமையை என்னென் றுரைப்போம்?”

“நமது தேசத்தின் “ஆதார சக்தி”களாகிய மாதர்களின் ஹிருதயமும், அவர்களது ஆன்மாவும் இருளடைந்துபோக விட்டுவிடுவதைக் காட்டிலும் பாதகச் செயல் வேறில்லை. ஞான கிரணங்கள் அவர்களது ஆன்மாவில் தாக்குமாறு செய்தாலன்றி நமக்கு வேறு விமோசனம் கிடையாது”

(– காலவரிசைப்படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 1, பக் 145)

வாமாசாரம் உண்மையில் நல்ல நிலையில் இருந்த காலத்து அது சொல்ல வந்த கருத்தே என்னவெனில், பெண்ணை முக்திக்குத் தடை, ஆன்மிக உயர்விற்குக் கேடு என்றெல்லாம் வெறுக்காமல், உள்ளபடி சக்தி உருவங்களாக மதித்து முக்திக்கான சரிநிகர் சமானமான துணை என்று கருதி நடக்க வேண்டும் என்பதே.

எனவேதான் வாமாசார நெறியின் படி ஒருவன் சாக்த சாதனை மேற்கொள்ளுமுன் அந்தச் சாதகன் முழுக்கவும் தன் பொறி புலன்களை அடக்கி, பூரணமான புலனடக்கம் வாய்க்கப் பெற்றவனாக இருக்க வேண்டும் என்று மூல நூல்கள் கடுமையாக எச்சரிக்கின்றன.

ஜிதேந்திரியத்வம் இல்லாமல் கௌல மார்க்கத்தில் புகுவது பெருங் கேட்டிற்கான வழி என்று எச்சரிக்கின்றன பரமானந்த தந்த்ரம், த்ரிபுரார்ணவம், பாவ சூடாமணி முதலிய தாந்திரிக நூல்கள். ஆனால் கால கதியில், விவேகானந்தர் கூறியபடி பௌத்த மதம் பெரிதும் வீழ்ச்சியுற்ற நிலையில் விளைந்த பல கேடுகளில் ஒன்றாக புலனின்ப நாட்டமாக, பல தாந்திரிக வழிகள் சீர்கெட்டுப் போயின.

ஆனால் உண்மையான உயிர்க்காதலைச் சக்தி வழிபாடாகப் பாடுகின்ற பாரதி பழம் கருத்துகளின் வீழ்ச்சி நிலையினின்றும் சாரமான கருத்துகளைக் காப்பாற்றித் தருவது விவேகானந்தரின் சீரிய வழியில் நின்றேயாகும். சக்தியைத் தாய் என்று போற்றும் தக்ஷிணாசாரம், துணைவி என்று கண்டு போற்றும் வாமாசாரம் இரண்டையும் ஒரே பாடலில் பாரதி இணைத்துப் பாடும் அழகு தனியானது.

அன்பு வாழ்கென் றமைதியி லாடுவோம்
ஆசைக் காதலைக் கைகொட்டி வாழ்த்துவோம்
துன்பந் தீர்வது பெண்மையி னாலடா
சூரப் பிள்ளைகள் தாயென்று போற்றுவோம்.

போற்றி தாயென்று தோள்கொட்டி யாடுவீர்
புகழ்ச்சி கூறுவிர் காதற் கிளிகட்கே
நூற்றி ரண்டு மலைகளைச் சாடுவோம்
நுண்ணிடைப் பெண் ணொருத்தி பணியிலே

“போற்றி தாயென்று தாளங்கள் கொட்டடா!
போற்றி தாயென்று பொற்குழ லூதடா!
காற்றி லேறியவ் விண்ணையுஞ் சாடுவோம்
காதற் பெண்கள் கடைக்கண் பணியிலே.

(–‘பெண்மை’, பக்-539, பாரதியார் கவிதைகள், சீனி.விசுவநாதன் பதிப்பு)

பாரதியின் சக்தி தரிசனத்திற்கான மூலபாடம் விவேகானந்தப் பெருமானிடமிருந்தும், சகோதரி நிவேதிதாவிடமிருந்தும் என்பது மட்டுமன்று, பாரதி தம்முடைய பங்களிப்பாகத் தந்த புது அணுமுறைக்கும் விவேகானந்த-நிவேதிதா ஆதர்சத்தின் மூல ஆவேசம் நடுக்கோடாக நிற்கிறது.

எதையும் சொல்லின் மேட்டில் நின்றே திருப்தியடையாது, மதம், கடவுள், சடங்கு, சாத்திரம் என்றபடி அனைத்தின் ஆழங்களுக்குச் சென்று பொருள் காண வேண்டும் என்ற வேகம் உடைய பாரதி, சக்தி, சாக்தம், மந்திரம் ஆகியவற்றிற்கெல்லாம் உட்குடைந்து காணும் பொருள்கள் பல. இத்தகைய பலநிலைத் தாவும் நுண் ஆர்வம் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர், விவேகாநந்தர், நிவேதிதா என்ற வழியில் இளைஞர்களிடையே அன்று எழுந்த உத்வேகம் எனலாம். பாரதி தம் காலத்து உயிர்ச்சக்திகளை முழுக்கவும் இனங்கண்டு தம்மை முற்றிலும் அதற்கு ஆட்படுத்தத் தயங்கியதில்லை என்பதை அவரது வாழ்வும், எழுத்தும் நமக்கு உணர்த்துகின்றன. தாம் உள்வாங்கியதோடு நில்லாமல், அந்தப் பெரும் யுகமாற்றமான சேதிகளைத் தம் எழுத்தாலும், செயலாலும் தம்மைச் சூழ்ந்தோருக்கும், தம் எதிர்காலச் சந்ததியருக்கும் திறம்படத் தந்திருப்பது பெரிதும் போற்றப்பட வேண்டிய ஒன்றாம்.

சாக்தம் என்பதே ஹிந்துமத இயக்கம் என்பதன் பூர்வாங்கமாகத்தான் செயல்பாடு துவங்கியிருக்கிறது என்பதை ஆகம வரலாற்றை ஊன்றிக் கற்பதன் மூலம் அறிய முடிகிறது. ஜாதிகளின் அமைப்பு சமுதாய இயக்கத்தை விரிவுக்கு உகவாததாய் ஆக்கிக்கொண்டிருந்த காலத்தில் ஆகமங்கள், ஜாதிகளின் பிடியைப் பல படியாலும் பக்தி என்னும் பெருவழி கண்டு மாற்றிக் கொண்டிருந்ததை நாம் ஆகம தந்திரங்கள், பிரதேச மொழியில் பக்தர்கள் பாடிய அருட்பாடல்கள், அவற்றின் வழி உணர்வு எழப்பெற்ற அடியார் குழாங்களின் சம்பிரதாயங்கள் இவற்றில் காண முடிகிறது. சாக்த தந்திரங்களுக்கு ஜாதிப் பிரச்சனை என்பதனோடு சேர்ந்து பெண் என்னும் பெருந்தகைமையை வென்றெடுக்கும் பெரும் பணியும் கூடிவிடுகிறது. அன்று நடக்கும் எந்தச் சமுதாய அரசியல் மாற்றமும் பாரத மண்ணில் சமய உத்வேகத்தின் மொழியிலேயே பதியப் படுகிறது. சமுதாய மாற்றக் காரணியாகவும் சமய உத்வேகமே செயல் பட்டிருக்கிறது. இது பாரதத்திற்கு என்று பிரத்யேகமான இயல்பு வழியாக இருந்ததை விவேகானந்தர் மிகச் சரியாக இனங்கண்டு உரைத்திருக்கிறார். பாரதி அந்தப் பள்ளியில் பயின்றவர் ஆகையாலே இந்த நுட்பங்கள் ஒன்று விடாமல் தமது எழுத்தில் பதிவு செய்கிறார்.

நம்நாட்டிலுள்ள ஜனங்கள் தங்களுடைய உயிர் நிலையைத் தாங்கள் கொண்ட மதத்திலே வைத்திருக்கின்றனர். மற்ற நாட்டாருக்குப் பற்று ராஜ்யத்திலேயாவது அல்லது தொழிற்களிலேயாவது ஏற்படும்.

ரோமர்கள் ராஜ்ய விவகாரத்திலே மட்டற்ற பற்றுடையவர்களாய் இருந்தார்கள். அவர்கள் இராஜ்யம் அழிந்தவுடன் அவர்களும் மறைந்தார்கள்

கிரேக்கர்கள் கலைகளில் பற்றுடையவர்களாய் இருந்தார்கள். கலைகளோடு அவர்களும் போய்விட்டார்கள். கார்த்தஜீனியர்கள் (ஆப்பிரிக்காவில் இருந்த தேசம்) வர்த்தகத்தில் பெயர்போனவர்களாய், அதிலேயே தங்கள் உயிர் நிலையை வைத்திருந்தார்கள். அவர்களும் அவர்களுடைய வர்த்தகமும் போனவிடந் தெரியவில்லை. பாபிலோனியர்கள் இக போகங்களிற் கருத்தை நாட்டிவந்தார்கள். அவர்களும் காலஞ் சென்றனர்.

ஆரியர்களுக்கு எப்போதும் ஆத்ம ஞானத்திலேயே நாட்டம். ஆத்மா அழிவற்ற நித்ய வஸ்துவாகையால் ஆரியர்கள் நித்ய ஜீவிகளாயிருக்கிறார்கள்.”

(– இந்தியா 2-10-1909; — காலவரிசைப்படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 6, பக் 22-23)

விவேகானந்தர் My Plan of Campaign என்று 1897-இல் விக்டோரியா ஹால், சென்னையில் அவர் ஆற்றிய சொற்பொழிவில் கூறுவது:-

“I see that each nation, like each individual, has one theme in this life, which is its centre, the principal note round which every other note comes to form the harmony. In one nation political power is its vitality, as in England, artistic life in another, and so on. In India the religious life forms the centre, the keynote of the whole music of national life; ..”

இவ்வாறு மதம், ஆன்மிகம் என்பது உயிர்நிலையாய் இருக்கும் காரணம் பற்றியே பாரதத்தில் எந்த மாற்றம் கொண்டுவர வேண்டுமென்றாலும் அஃது மதத்தின் மூலமாகவே முடியும் என்பது விவேகானந்தரின் கருத்துகளில் ஒன்று. இந்தக் கருத்து விவேகானந்தர் பாரத சமுதாயத்தின் இயல்பையும், வரலாற்றையும் நன்கு புரிந்துகொண்டு சொன்னதுதானே தவிர அவராகவே ஏற்படுத்திய கருத்து அன்று. இதே இயல்பைத்தான் ஆகமங்களும் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் பயன்படுத்துகின்றன.

இல்லாவிட்டால் சக்தி வழிபாட்டைக் கூறவந்த சாக்தம் ஏன் வைஷ்ணவம், சைவம், சாக்தம் என்பனவற்றின் இடையே இருக்க வேண்டிய பரஸ்பர பாவங்களைப் பற்றிப் பேசுகிறது?

அந்தஸ் சாக்தா:| பஹி: சைவ:| லோகே வைஷ்ணவ:| (கௌலோபநிஷத்)
[உள்ளே சாக்தன், புறம்பே சைவன், உலகில் வைஷ்ணவன்.]

அந்த: சாக்தா: பஹி; சைவ: ஸபாயாம் வைஷ்ணவா மதா:|
நாநாமூர்த்திதரா: கௌலா: விசரந்தி மஹீதலே (காளீவிலாஸ தந்த்ரம்)

[உள்ளே சாக்தன்; வெளியில் சைவன்; சபையில் வைஷ்ணவன். இவ்வாறு பலபல தெய்வ உருவங்களைக் கைக்கொண்டவர்களாய் உலகில் கௌலர்களான சாக்தர்கள் பரவுகின்றனர்.]

ஹிந்து மதம் என்ற பலவித வழிபாடுகளை ஒருங்கிணைக்கும் மீப்பெரு சமய விதானத்தைப் புறத்தில் நிகழ்த்தும் சமுதாய மாற்றமாகச் செய்யாமல் மூல வழியான ஆன்மிகம் என்ற மொழியிலேயே அந்த மாற்றத்தை இயற்றும் போக்கைத்தான் சாக்தம் கைக்கொள்கிறது. இவ்வாறு ஒருவனின் வழிபாட்டு உணர்விலேயே சாக்த, சைவ, வைஷ்ணவ பண்பாட்டு அம்சங்கள் கலந்து திகழப் பெறுவதுதான் ஹிந்து மதத்தின் இயல்பான அம்சம் என்பதை சாக்தம் சொல்லும் கருத்திலிருந்தும் விவேகானந்தர், ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் காட்டிய வழிகளிலிருந்தும் நன்கு பயின்ற பாரதி தாம் அதை ஒரு நடைச் சித்திரமும், உண்மைச் சம்பவங்களும் கலந்த உரைச் சித்திரத்தில் அமைத்திருப்பது கவனிக்க வேண்டிய அம்சம்.

“வேதபுரத்தில் ஒரு வீதியிலே ஒரு பண்டாரம் நன்றாகப் பாட்டுப் பாடிக்கொண்டு வந்தான்.

அவன் நெற்றியிலே ஒரு நாமம்; அதன் மேலே விபூதிக் குறுக்கு; நடுவில் ஒரு குங்குமப் பொட்டு.

“உனக்கு எந்த ஊர்?” என்று கேட்டேன்.

“நடுப்பட்டி” என்று அந்தப் பண்டாரம் சொன்னான்.

“நீ எந்த மதம்?” என்று கேட்டேன்.

“வைசாக்தம்” என்றான்.

சிரிப்புடன் “அதற்கர்த்த மென்ன?” என்று கேட்டேன்.

“வைஷ்ணவ-சைவ–சாக்தம்” என்றும் விளக்கினான்.

“இந்த மதத்தின் கொள்கை யென்ன?” என்று கேட்டேன்.

அப்போது பண்டாரம் சொல்கிறான்:

“விஷ்ணு தங்கை பார்வதி; பார்வதி புருஷன் சிவன்; எல்லாத் தெய்வங்களும் ஒன்று. ஆதலால் தெய்வத்தை நம்ப வேண்டும். செல்வத்தைச் சேர்க்க வேண்டும். இவ்வளவுதான் எங்கள் மதத்தினுடைய கொள்கை” என்றான்.

“இந்த மதம் யார் உண்டாக்கினது?” என்று கேட்டேன்.

“முன்னோர்கள் உண்டாக்கினது. தனித்தனியாகவே நல்ல மதங்கள் மூன்றையும் ஒன்றுசேர்த்தால் மிகவும் நன்மை யுண்டாகுமென்று எனக்குத் திருப்பதி வெங்கடேசப் பெருமாளும் தில்லை நடராஜரும் கனவிலே சொன்னார்கள். ஆதலால் ஒன்றாகச் சேர்த்தேன்” என்று அந்தப் பண்டாரம் சொன்னான்.”

(– காலவரிசைப்படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் – 8, பக் 711-712)

இது பாரதியின் ஹாஸ்ய எழுத்து என்றாலும் வெறும் எழுத்து அன்று. பாரதி பல இடங்களிலும் தம் கருத்தைப் பயின்று உரைத்திருப்பதற்கு ஏற்றாற்போல்தான் இங்கும் இந்தப் பகுதியை அமைத்திருக்கிறார். ‘சக்தி’ என்னும் வசனக் கவிதைப் பகுதியில்,

பிரமன் மகள், கண்ணன் தங்கை, சிவன் மனைவி
கண்ணன் மனைவி, சிவன் மகள், பிரமன் தங்கை
பிரமனுக்கும் கண்ணனுக்கும் சிவனுக்கும் தாய்
சக்தி முதற்பொருள்.

என்ற பாரதியின் வரிகளோடு வைத்து நோக்குங்கால் வைசாக்தன் என்ற விகடம் ஆழப்படுகிறது. உள்ளே சாக்தனாகவும், வெளியே சைவனாகவும், பொதுவில் வைஷ்ணவனாகவும் இருக்கும் கருத்து சாக்த தந்திரம் உரைத்தது எனில், பாரதியின் விகடச் சித்திரமும் வசனக் கவிதைப் பகுதியும் அந்தத் தந்திரத்தின் விளக்கமாய்த் திகழ்கின்றன.

இதில் வரும் வைசாக்தனை பாரதி தனிமனிதனாகக் காட்டாமல் ஹிந்து சமுதாயப் பொதுமையைச் சித்திரம் தீட்டுகிறார் என்று கொண்டால் கோடு நேர்பட அமைகிறது. சாக்தம், சைவம், வைஷ்ணவம் என்ற முப்புரியூட்டிய முனைப்பின் திகழ்ச்சி ஹிந்துமதம் என்றால் அதைத் தாந்திரிகமாகவே கண்டு, பல நூற்றாண்டுகள் முன்பே சாக்தம் ஹிந்து மதத்திற்கான விதானம் வேயத் தொடங்கிவிட்டது எனலாம். ஸ்ரீதேவீ மாஹாத்மியம் என்று கூறப்படும் வங்காளத்து துர்கா ஸப்த ஸதீ, ‘மஹாமாயையாகிய சக்தி ஹரியின் யோக நித்திரையே வடிவானவள்’ என்று கூறுகிறது.

“அவள் ஆனந்தத்தின் எல்லையற்ற பொய்கை, இன்பு வடிவாகி நிற்பள், துன்பமெல்லாம் அவளிழைப்பள், இஃதெல்லாம் அவள் புரியும் மாயை; அவள் ஏதுமற்ற மெய்ப்பொருளின் சாயை” என்று ‘மஹா காளியின் புகழ்’ பாடுகிறார் பாரதி.

வேறுநாட்டில் என்றால் சமுதாயப் புரட்சி, அரசியல் சித்தாந்தம், ஆண்பெண் சமதர்மம் முதலிய பிரச்சனைகள் தனியாகவும் மதம் என்பது தனியாகவும் தெரியும். காரணம் அங்கெல்லாம் மதம் என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லைக்குட்பட்ட மனித யத்தனத்தைக் குறிப்பது. ஆனால் பாரதத்தில் சமுதாயம் மிகவும் எல்லைக்குட்படுத்தப்பட்ட விஷயமாய் இருந்தது என்றால், மதம் எத்தகைய சிந்தனைகளையும், மாற்றுச் சிந்தனைகளையும் தன்னுள் இடம் தரவல்லதாய், வேண்டிய கருத்துச் சுதந்திரத்தைத் தன்னுள் கொண்டிருந்தது. செய்ய வேண்டியது எல்லாம் அதற்கான ஆன்மிக புராண ஆகம மொழியில் அந்தந்தப் பிரச்சினைகளைத் தீர்வு காண்பதுதான்.

(தொடரும்…)

தொடர்புடைய பதிவுகள்

ஆன்மிகம் இந்து மத விளக்கங்கள் இலக்கியம் தத்துவம்

பாரதியின் சாக்தம் – 2

ஸ்ரீரங்கம் வி மோகனரங்கன் October 13, 2010 5 Comments அக்ஷபாத கௌதமர்அன்னை அன்னை வழிபாடு இந்து மதம்இந்துத்துவம்கர்த்தபஜா காளி கோயில்கௌட தேசம்சக்தி சக்தி தரிசனம்சக்தி வழிபாடு சதி சாக்தம்தந்திரம்தாந்திரிக வழிபாடு தாய்மை தேவி தொடர்நம்பிக்கை நவ்ய நியாயம்பக்தி பாரதியார்புராணங்கள்பெண்பெண்கள்பெண்ணின் பெருமை பெண்ணியம்பெண்ணுரிமை பெண்மை பெண்மொழி மதுர பக்தி மந்திரம்யோகம்வங்காளம்வழிபாடு வாமாசார பிரிவு விவேகானந்தர்ஸ்ரீ கிருஷ்ண சைதன்யர்ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர்

பாரதியின் சாக்தம் – பகுதி 1

(தொடர்ச்சி…)

பாரதத்தின் பல பகுதிகளில் சாக்தத்தின் சம்பிரதாயங்கள் இருப்பினும், சாக்தம் என்றவுடனேயே நினைவுக்கு வருவது வங்காளமே. காரணம் சாக்தத்திற்கான பல பண்பாட்டு சமுதாய அம்சங்கள் அங்கு அடித்தளமாய் அமைந்திருக்கின்றன. வாழ்வின் இனிய முகங்களையே தெய்வீகத்தின் பிரதிமைகளாய்க் காணும் போக்கு மற்றைய பகுதிகளில் அதிகம் என்றால், வாழ்வின் மூர்க்கத்தையும் கொடூரத்தையும் அழிவையும் ஸர்வநாசத்தையுமேகூட தெய்வத்தின் பிரதிமையாய்க் காணும் மரபு வங்காளத்தில் நிலவுவது சாக்தத்திற்கான வலுவான வேராகும்.

ஆனால் இறந்தவருடன் அவருடைய மனைவியையும் சேர்த்து எரிக்கும் வழக்கமான சதி என்பதும் வங்காளத்தில்தான் பெருமளவு இருந்து, பின் ராஜாராம் மோஹனராய், லார்டு பெண்டிங் பிரபு முதலியோரால் அகற்றப்பட்டது என்பதும் சரித்திரம்தான்.

சாக்தத்திலும் வாமாசாரப் பிரிவு பெரிதும் சாக்த பக்தர்களில் சில பிரிவினரால் கைக்கொள்ளப்பட்டுப் புழக்கத்தில் இருந்ததும் வங்காளத்தில். சாக்தத்தில் என்று இல்லாமல் மற்றைய தெய்வ வழிபாடுகளிலும் இவ்விதமாக ஆண் பெண்ணைத் துணைக்கொண்டும், பெண் ஆணைத் துணைக்கொண்டும் வழிபாட்டின் ஊடகமாக ஆக்கிக்கொள்ளும் முறைகளும் இருந்தன என்பதை கர்த்தபஜா முதலிய பிரிவினரைப் பற்றிய குறிப்புகளிலிருந்து நாம் அறிய முடிகிறது. ஸ்ரீகிருஷ்ண சைதன்யர் காலத்திற்கு முன்வரையிலும் கூட வைதிக ஆசார நெறிமுறைகள், பாரதம் எங்கும் தீர்த்த யாத்திரை மேற்கொள்வோரை கௌட தேசத்திற்குச் (வங்காளம்) சென்றால் பின் பிராயச்சித்தம் செய்துகொள்ளும்படி வலியுறுத்தியது இவ்விதமான ஒப்புக்கொள்ளப்படாத வழிமுறை வழிபாடுகள் வங்காளத்தில் புழக்கத்தில் இருந்த காரணத்தாலேயே ஆகும்.

இது ஒரு பக்கம் எனில், மனித சிந்தனை இயல் என்பதன் வரலாற்றிலேயே மிகவும் மகத்துவம் வாய்ந்த சாதனையான நவ்ய நியாயம் என்ற மிகச்சரியாகக் கட்டமைக்கப்பட்ட அளவையியல் பள்ளிகள், மிதிலாவைச் சேர்ந்த கங்கேச உபாத்யாயாவில் ஆரம்பித்து, வாசுதேவ சார்வபௌமரால் வங்காளத்தில் தாயகம் கொண்டு பெருகின. கதாதர பட்டாச்சார்யாவின் காலத்தில் மிகவும் உச்சத்தை அடைந்தன. எந்த சாஸ்திரம் கற்க வேண்டுமாயினும் ஒருவன் நவ்ய நியாயம் நன்கு தேறியிருக்க வேண்டும் என்பது அற்றை நாளின் வித்வான்களின் குழுவில் பாரதம் எங்கும் பொதுக் கோட்பாடு. எனவே கௌட தேசம் சாத்திர மாணவர்களின் அளவையியல் தேர்ச்சிக்கான யாத்ரா ஸ்தலமாகவும் இருந்தது. அக்ஷபாத கௌதமரிடம் நூல் வடிவம் கண்டு கங்கேச உபாத்யாயாவின் காலத்திற்கு முன்வரையில் நியாய சாத்திரமாக இருந்த படிப்பு, கங்கேச உபாத்யாயா, ரகுநாத சிரோமணி, கதாதர பட்டாச்சாரியா மற்றும் அவருக்குப் பின் வந்த வங்காள வித்வான்கள் காலத்தில் நன்கு செம்மையாகி நவ்ய நியாயம் என்ற அசைக்க முடியாத துறைப் பொது மொழியாக வளர்ச்சி கண்டது

இந்த நவ்ய நியாயத் துறையில் நன்கு ஊறிய பண்டிதர்தான் கௌராங்கர் என்னும் ஸ்ரீகிருஷ்ண சைதன்யர். ஸ்ரீகிருஷ்ண பக்தி என்பதை உயிரின் பெருநெறியாக அவர் கண்டடைய உதவியது ராமாநந்தர் மூலமாகவும் வேறு சில வழிகளிலும் வங்காளம் சென்றடைந்த ஸ்ரீராமானுஜ தர்சனம். ஸ்ரீகிருஷ்ண சைதன்யர் தமிழ்நாட்டில் வந்து ஸ்ரீரங்கத்தில் தங்கி வங்காளம் திரும்பியதும் கொண்டுசென்று தந்ததுதான் மதுர பக்தி என்னும் தலைவன் தலைவி காதல் பாவத்திலான கடவுள் பக்தி.

சங்கப் புலவனின் அகத்திணையும் தமிழ்நாட்டு வேதாந்திகளின் மெய்ப்பொருளியலும் கலந்து செய்த சாதனைதான் சடகோபன் செய்த தமிழ் மறைக்கு ஸ்ரீராமானுஜரின் கட்டளையால் பெரும் வேதாந்த வித்வான்கள் தமிழில் ஊற்றம் கொண்டு உரைப் பெருக்காய் வளர்த்த பகவத் விஷய வியாக்யானங்கள். அதிலிருந்து கௌராங்கர் மொண்டு சென்றதுதான் ரூப கோஸ்வாமியிடம் அவர் அளித்த மதுர பக்தி என்னும் ஆன்மிக நெறி. ஆனால் ஸ்ரீகிருஷ்ண சைதன்யரின் காலத்தில் அவர் வேதாந்தத்தின் ஆட்சியைப் பெரிதும் அகற்றி உணர்ச்சி பூர்வமான ஸ்ரீகிருஷ்ண பக்தி என்பதை மட்டும் மேலோங்கச் செய்தது அவர் வரலாற்றில் தெரிய வரும் ஒன்று. ஆனால் தமிழ்நாட்டின் சாதனை, சடகோபன் பொன்னடியை ஏற்றிய வேதாந்திகளின் சாதனை வேதாந்தத்திற்கும், தீவிர பக்திக்கும் சிறிதும் பிசகாத இசைவான தீர்வு கண்டு அதைப் பனுவலாக்கித், தொடர்ந்து நிகழும் நிகழ் கலையாக்கி, அடியார் உணர்வு பூர்வமாக வாழ்நெறியாகப் பேணும் பெருநெறியாக ஆக்கி வைத்தமையேயாகும். இதை விரிவாக முன்னரே ‘அறிவும் நம்பிக்கையும் பிரியும் இடத்தில் நிற்கும் மனிதன்’ என்ற தமிழினி இதழில் வெளிவந்த கட்டுரைத் தொடரில் நிறுவியிருக்கிறேன்.

பொதுவாகவே வேதாந்தம் என்ற மாபெரும் மனித குல கருத்துலகச் சாதனைக்குப்பின், சாக்தமாகட்டும், சைவமாகட்டும், வைஷ்ணவமாகட்டும், அல்லது மஹாயானப் பிரிவுகள் சிலவாகட்டும் அனைத்துமே தங்கள் துறை சார்ந்த ஆகமக் கருத்து நெறி எப்படி வேதாந்தத்துடன் ஒவ்வியதாய் இருக்கிறது என்பதைக் காட்டித் தங்களை அறிவுசால் நெறியாக நிறுவிக்கொள்வதிலேயே மும்முரம் காட்டின. அதில் அவையவை அடைந்த வெற்றி எந்த அளவோ, ஒன்று மட்டும் புரிகிறது, எந்தத் தனிப்பட்ட பிரிவினரின் ஆகமப் பார்வைகளாகட்டும், மதம் என்று தங்களைப் பொதுவில் நிறுவிக்கொள்ள வேதாந்தம் என்ற பொதுக் கருத்தியல் சட்டமே அனைவராலும் இசைந்து பேணப்பட்டது. இதில் பெரு வெற்றி கண்டிருப்பது ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஆகமங்களாகிய பாஞ்சராத்திரமும், வைகானஸமும்; அதிலும் நம் தமிழ்நாட்டு நம்மாழ்வாராலும், திராவிட வேதாந்திகளாலும் என்பது நம்மை இறும்பூது கொள்ளச் செய்கிறது.

இதைப் போலவே சாக்தம் வேதாந்த ரீதியில் தன் மெய்ப்பொருளியலை வளர்த்தெடுக்க மிகவும் முனைந்தது வங்காளத்தில் எனலாம். கிட்டத்தட்ட சாக்தத்தின் அத்தனை நுட்பங்களையும் சோதித்துப் பார்க்கும் சோதனைப் பணிக்களமாகக் காட்சியளிக்கிறது வங்காளம், பல நூற்றாண்டுகளாக. சாக்தம், ஸ்ரீகிருஷ்ண பக்தி, ஸ்ரீராம பக்தி என்று இவ்வாறு செழித்த சூழ்நிலையில்தான் ஸ்ரீராம பக்தியில் சிறந்த குடும்பத்தில், க்ஷுதிராம் சட்டோபாத்யாயாவிற்குப் பிறந்த கதாதரர் என்னும் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் காளி கோயிலுக்குப் பூசாரியாகிக் காளி பக்தியில் உயிரின் பெரு நெறி கண்டது. (நவ்ய நியாயத்துக் கதாதரர் வேறு; காலத்தால் முந்தியவர்; பரமஹம்ஸரான இந்த கதாதரர் வேறு; பெயர் ஒற்றுமையில் குழம்ப வேண்டாம்). ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் வாழ்க்கையே முழுதும் குறியீடுகளால் புனையப் பட்ட கவிதை போல் இருக்கிறது. (இதைப் பற்றி வேறொரு சமயம் விரிவாகப் பார்ப்போம்).

வேதாந்தம் கூறும் பிரம்மமும், உலக அன்னையான தம் தாய் காளியும் வேறல்ல; ஒன்றே என்றார் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர். தாயைக் காண குழந்தையின் வெறித்தனமான பதட்டம் என்ற பக்தியின் முதிர்ச்சியில் தத்துவங்களைப் பற்றிய ஞானத்தைப் பெற்றார்; கடைசி வரையில் இவ்வாறே பெற்றுக்கொண்டும் இருந்தார். பல வித சாதனைகள், பலவித மதங்களின் ரீதியாக இறையியல் உணர்வு என்று எங்கு சுற்றினாலும் கடைசியில் காளியிடம் வந்து சேரும் குழந்தையாகவே கடைசி வரைத் தன்னை இருத்திக்கொண்டார். ‘நீங்கள் கடவுளைக் கண்டிருக்கிறீர்களா?’ என்று கேட்டு வந்த நரேந்திரரை இறையனுபவம் என்ன என்பதை உணர்த்தி, கடைசியில் பல ஆண்டுகளுக்குப் பின் அதே ‘நரேனைக் காளிக்கு அர்ப்பணம் செய்துவிட்டேன். நரேன் காளியை ஒப்புக்கொண்டு விட்டான் தெரியுமோ?’ என்று ஏதோ தன் பிள்ளை பெரிய பரிட்சையில் பாஸானதைப் போல வருவோர் போவோரிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்த கிழவராக இருந்தவரும் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர். இதை நரேந்திரரும் பின்னாளில் நினைவுகூர்ந்து எழுதும்போது, ‘அவர் என்னைக் காளிக்கு அர்ப்பணம் செய்துவிட்டார். அதுவரை இந்தக் காளி இதெல்லாம் நான் சிறிதும் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. ஆனால் காளி பக்தி என்பது என்னுடைய தனிப்பட்ட விஷயம். அதை நான் யாரிடமும் கூறுவதில்லை. அதைப்பற்றி ஒரு வார்த்தையேனும் உபதேசமும் செய்ததில்லை’ என்ற கருத்துப்படக் கூறுகிறார்.

இவர்களுடைய பாஷையில் காளி என்று இவர்கள் குறிப்பிடும் அந்த ஆன்மிக நிதர்சனம் என்ன? கன்னங்கரேல் என்ற உருவமும், ரத்தம் வடியும் வாளும், படைகள் ஏந்திய பல கைகளும், குருதியின் சுவை பொங்க வீழும் நாவும், மண்டையோட்டு மாலையும், எலும்பாரமாகப் புனைந்த இடுப்பின் மறைப்பும், நிர்வாணமான கொடூரத்தின் திணிந்த இருளை நேருறக்கண்ட ஆயாசத்திலோ, பரவசத்திலோ பாதங்களின் கீழ் கிடையாகக் கிடக்கும் சிவனாரும் — இதுதான் காளியா? அதாவது இவர்கள் குறித்த காளியா?

இந்தக் காளியைக் குறித்து பாரதியார் ஆகஸ்டு 1906-இல் சக்ரவர்த்தினி இதழில் எழுதுகிறார்—-

‘ராம் மோஹன சூரியன் பெங்காளத்திலே உதித்த போது இத்தேசம் பேரிருளில் முழுகிக் கிடந்தது.

கண்ணால் பார்க்கவும், மனத்தால் நினைக்கவும் அருவருப்புத் தரக்கூடியனவாகிய விக்கிரகங்கள் வணங்கப்பட்டன. ஐயோ! நாம் முதன்முறை காசியிலே ஓர் பெங்காளிக் கூட்டத்தார் தொழுகின்ற பொம்மையைப் பார்த்தோம்.

கரேலென்ற உருவமும், இரத்த நிறங்கொண்ட விழிகளும், பேய் கண்டாலு மஞ்சக் கூடிய பற்களும், சரியாக ஒன்றரை முழம் கீழே தள்ளியிருக்கும் நாக்கும் பார்த்தவுடன் எம்மையறியாமல் எமதுடலம் பதறத் தொடங்கிற்று. இந்தக் கருங்காளிப் பொம்மையின் காலடியில் ஓர் ஆணுருவங் கிடந்தது. அதன்மீது இக் கரும்பேய் உண்மையாகவே நடனஞ் செய்வதுபோல் எமக்குத் தோன்றியது.

இக் காளிப் பொம்மையின் முன்பு நூற்றுக்கணக்கான எருமைகள் வரிசை வரிசையாக வெட்டுண்டன. வடநாட்டெருமைகள் இந் நாட்டெருமைகளினும் மிகப் பெரிய வடிவமுள்ளன. எங்கே பார்த்தாலும் இரத்த மயமா யிருந்தது. நாம் கண்டு கண்ணை மூடிக் கொண்டு திரும்பி விட்டோம்.

ஐயோ! ராம்மோஹன ராயரும், கேசவ சந்திரரும் வாழ்ந்த நாட்டார் இன்னும் இந்தப் பாதகச் செய்கைகளை நிறுத்தவில்லையே யென்று எமது மனம் பொங்கத் தொடங்கி விட்டது’

(– கால வரிசைப் படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள் 1, திரு.சீனிவிசுவநாதன்)

இவ்வாறு எழுதிய பாரதியார்தான் பின்னர் ‘ஊழிக்கூத்து’ பாடலில்

வெடிபடு மண்டத் திடிபல தாளம் போட-வெறும்
வெளியி லிரத்தக் களியோடு பூதம்பாடப்-பாட்டின்
அடிபடு பொருளுன் அடிபடு மொலியிற் கூடக்-களித்
தாடுங் காளீ, சாமுண்டீ, கங்காளீ!
அன்னை, அன்னை,
ஆடுங் கூத்தை நாடச் செய்தா யென்னை.’

(– பாரதியார் கவிதைகள், பதிப்பு சீனி.விசுவநாதன்,
14 ஏப்ரல் 1991 பக் 211)

என்று பாடியதும். பாரதியாரின் இந்தச் சக்தி தரிசனம் அவருக்குக் கிட்டியது எவ்வாறு?

ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் தோற்றத்திற்குப் பின்னர்தான் ஹிந்துவின் சமய வாழ்வு, உணர்வுபூர்வமாக இருந்த நிலை முதிர்ந்து அறிவுபூர்வமான தேற்றங்களும் பிரகடனமும் வெளிப்பாடு ஆகின்றன. ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் போதம் வெறுமனே சடங்குகளிலும், நம்பிக்கை சார்ந்த வழிபாடுகளிலும் அடங்கி விடுவதில்லை. அஃது அனைத்துத் துறைகளிலும் ஊட்டம் நல்கிப் பன்முகப் பண்பாட்டின் மேம்பாட்டிற்கான மூல சங்கேதம் என்பது சுவாமி விவேகானந்தரின் திட்டவட்டமான உறுதிப்பாடு. அந்தப் பெரும் ஊர்ஜிதத்தில்தான் விவேகானந்தரின் வாக்கும், எழுத்தும் பெருகியது. விவேகானந்தரின் நூல்களும் பேச்சுகளும் சுதேசிய இயக்கத்தின் மூல காரணமாய்த் திகழ்ந்தன. தேசத் தந்தை மகாத்மா என்பதுபோல், சுதேசிய உணர்வின் தந்தை விவேகானந்தர் என்னத் தகும்.

“இப்போது நடைபெறும் நவீன உணர்ச்சியின் மூலபுருஷரான ஸத்குரு ஸ்ரீ விவேகானந்த ஸ்வாமிகள் நமக்குக் கட்டளை யிட்டிருக்கிறார்” என்றே சுதேசிய உணர்ச்சிக்கு மூல புருஷர் விவேகானந்தர் என்று குறிப்பிட்டுப் பாரதி எழுதுகிறார். (– கால வரிசைப்படுத்தப்பட்ட பாரதி படைப்புகள், ஐந்தாம் தொகுதி, பக் 202.)

விவேகானந்தப் பாசறையில்தான் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களின் எண்ணங்கள் ஏற்றமும் விரிவும் செப்பமும் அடைந்தன. நாடு, சமயம், ஆன்மிகம், பண்பாடு, சரித்திரம், சமய அனுஷ்டானம், பொதுஜன ஊக்கம், தேசப்பற்று, இறைநாட்டம், சமுதாய எழுச்சி என்றபடி அனைத்தையும் ஒரு கோவையாக்கிக் காண்பதற்குக் கற்றுக் கொடுத்தவர் விவேகானந்தரே எனலாம். இளசை சுப்பிரமணியன் என்ற புலவனின் சமய, சமுதாய, பண்பாட்டுக் கல்வியில் விவேகானந்தப் பரமஹம்ஸத்திற்குப் பெரும் பங்கு உண்டு என்பது பாரதி படைப்புகளின் பரப்பெங்கும் புலப்படும் ஒன்று. பாரதி மட்டுமன்று, அவர் காலத்திய வளரும் தலைமுறைகள் அனைத்திற்கும் பொதுவாகவே வங்க எழுச்சியின் தாக்கம் உண்டு.

ஆனால் சக்தி என்ற வழிபாடு வங்கம் சொல்லித்தான் தென்னாடு தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதில்லை. ஆயினும் பாரதியின் சாக்தம் என்பது வெறுமனே தெற்கத்திய சாக்த பத்ததியோடு வகைப்படுத்திவிடக் கூடியதன்று. ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர், விவேகானந்தர், சகோதரி நிவேதிதை என்ற குரு பரம்பரையாகப் பெற்ற அறிமுகம், விளக்கம், உத்வேகம் இவையெல்லாம் இல்லாமல் நாம் பாரதியின் சாக்தத்தைப் புரிந்துகொள்ள இயலாது.

பிரம்மமேயாகிய என் அன்னை உலகனைத்துமாய் ஆகி நிற்கிறாள் என்றார் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர்.

Maya is a simple statement of facts– what we are and what we see around us.– என்று கூறுகிறார் விவேகானந்தர்.

Kali is the Vision of Shiva — என்று கூறுகிறார் சகோதரி நிவேதிதா.

அதே மூச்சை உள்வாங்கி இந்த முன்று நிலைகளையும் பாரதி பாடும் விதம் வியப்பிற்குரியது.

யாதுமாகி நின்றாய் காளி! யாதிலும் நீ நிறைந்தாய்.

இயற்கையென் றுனையுரைப்பார் –சிலர்
இணங்குமைம் பூதங்க ளென்றிசைப்பார்
செயற்கையின் சக்தி யென்பார்

ஆதிப் பரம்பொருளின் ஊக்கம் — அதை
அன்னை யெனப்பணிதல் ஆக்கம்

மூலப் பழம்பொருளின் நாட்டம் — இந்த
மூன்று புவியுமதன் ஆட்டம்.

இத்தகைய பிரதிபலிப்பும், ஒத்திசைவுகளும் பாரதியின் பாடல்களில் நெடுகக் காணலாம். தன் குருமணி என்று சகோதரி நிவேதிதாவைக் கருதி, வெளிப்பட எழுதி வைத்த பாரதியின் சாக்த போதம் காண்பாரற்ற வெளிப்படையான ரகசியமாய் இருப்பது பெரும் வேடிக்கை.

சகோதரி நிவேதிதா தமது விவேகானந்தரைப் பற்றிய நூலான The Master As I Saw Him என்பதில் கூறுகிறார் —

He would always, when asked to explain the image of Kali, speak of it as the book of experience, in which the soul turns page after page, only to find that there is nothing in it, after all. And this, to my own mind, is the final explanation. Kali the Mother is to be the worship of the Indian future. In Her name will her sons find it possible to sound many experiences to their depths. And yet, in the end their hearts will return to the ancient wisdom, and each man will know, when his hour comes, that all his life was but as a dream. (pp121 The Complete Works of Sister Nivedita, Volume 1, Advaitha Ashrama, April 2006)

இதைப் புரிந்து கொண்டாலன்றி நம்மால் எப்படி பாரதியின்

துன்ப மிலாத நிலையே சக்தி
தூக்க மிலாக் கண் விழிப்பே சக்தி
அன்பு கனிந்த கனிவே சக்தி
ஆண்மை நிறைந்த நிறைவே சக்தி
இன்ப முதிர்ந்த முதிர்வே சக்தி
எண்ணத் திருக்கு மெரியே சக்தி
முன்புநிற் கின்ற தொழிலே சக்தி
முக்தி நிலையின் முடிவே சக்தி

(பக் 178 சக்தி, பாரதியார் கவிதைகள், திரு சீனி,விச்வநாதன் பதிப்பு, 14 ஏப்ரல் 1991)

என்ற வரிகளைப் புரிந்துகொள்ள முடியும்?

சகோதரி நிவேதிதா தமது நூலில் (The Master..) எழுதும் பகுதி வருமாறு —

On a certain solemn occasion, he entrusted to a disciple a prayer to Her that in his own life had acted as a veritable charm. “And mind!” he added suddenly, turning with what was almost fierceness upon the receiver, “make Her listen to you, when you say it! None of that cringing to Mother! Remember!”
……….
Or becoming half-lyric in the intensity of his feeling, “Deep in the heart of hearts of Her own, flashes the blood-red knife of Kali. Worshippers of the Mother are they from their birth, in Her incarnation of the sword!”

இந்தப் பகுதிகளை மனத்தில் வைத்துக்கொண்டால் அல்லவோ பாரதியின்

‘நின்னைச் சிலவரங்கள் கேட்பேன் — அவை
நேரே இன்றெனக்குத் தருவாய்
அடி காளீ வலிய சாமுண்டீ!’

என்ற வரிகளின் மூர்த்தண்யமும்,

‘நெஞ்சுக்கு நீதியும் தோளுக்கு வாளும்
நிறைந்த சுடர் மணிப்பூண்’

என்ற வரிகளின் உள்ளர்த்தமும் புரியும்.

சகோதரி நிவேதிதாவின் எழுத்தை பாரதியார் வாசித்திருப்பாரா என்ற சந்தேகம் எழலாம். அதைத் தீர்க்கும் வகையில் அமைந்திருக்கும் வரிகளைப் பார்க்கலாம்…

(தொடரும்…)

தொடர்புடைய பதிவுகள்

ஆன்மிகம் இந்து மத விளக்கங்கள் இலக்கியம் தத்துவம்

பாரதியின் சாக்தம் – 1

ஸ்ரீரங்கம் வி மோகனரங்கன் October 9, 2010 11 Comments அன்னை அன்னை வழிபாடு அபிராமி அந்தாதி அபிராமி பட்டர்ஆற்றச் சிதறல் தடுப்பு இந்து மதம்இந்துத்துவம்காமம்காளி குண்டலினி கோயில்கௌலம்கௌலாசாரம்சகஸ்ராரம்சக்தி சக்தி வழிபாடு சாக்த தந்திரம்சாக்தம்சித்தாந்தாசாரம்சைவாசாரம்தக்ஷிண ஆசாரம்தக்ஷிணாசாரம்தந்திரம்தாந்திரிக வழிபாடு தாய்மை தேவி தொடர்நம்பிக்கை பக்தி பாரதியார்புராணங்கள்பெண்பெண்கள்பெண்ணின் பெருமை பெண்ணியம்பெண்ணுரிமை பெண்மை பெண்மொழி மந்திரம்மிசரம்மூலாதாரம்யந்திரம்யோகம்வழிபாடு வாம ஆசாரம்வாமாசார தந்திரம்வாமாசாரம்விவேகானந்தர்வேதாசாரம்வைஷ்ணவாசாரம்ஸமயாசாரம்ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர்

சக்தியை வழிபடுவதுதான் சாக்தம் என்பதற்கும், சாக்தம் என்பதன் கீழ் கொண்டுவரப் பட்டிருக்கும் பெண்ணின் அகப்புற உலகின் தெய்விக ஆக்கத்திற்கும் நெடும் வித்யாசம் இருக்கிறது. சக்தி, சிவனின் மனைவி. சக்தி வழிபாடு ஒரு விதத்தில் சைவத்தினுள் அடக்கம் என்பது போன்ற புரிந்துகொள்ளல்கள் வார்த்தைகளையும் வாக்கியங்களையும் வைத்து நோக்கும் பொழுது சரியெனத் தோன்றலாம். ஆனால் சாக்தத்தின் பல புரிகளை ஒப்பிட்டு நோக்கும் போது பெண் என்ற மெய்மையின் வழி பரம்பொருளைப் பற்றிய தரிசனம் சக்தி, சிவன், விஷ்ணுவின் யோக மாயா, சாமுண்டீ, பவானி என்று பல விதங்களில் தன்னை உரைபொருளாய் ஆக்கிக்கொள்கிறது என்பதுதான் நமக்குப் புரிய வருவது. இத்தகைய ஒரு யதார்த்தமான பார்வை இவ்வளவு அழுத்தமாக, படிப்புக்கு இலக்காகி இருப்பதும் வழிபாட்டின் உணர்ச்சிகளுக்கு வடிவமாகியிருப்பதும் பெரும் வியப்பே.

சாக்தத்தின் தொடக்கத்தை வேதங்களில் தேடலாம்; பண்டைய இனக்குழுப் பாடல்களிலும், நம்பிக்கைப் பயிலல்களிலும் தேடலாம்; பௌத்தம், சமணம் இவை தம் நிலை பெருத்துப் பின் பிறழ்ந்து, சூழ்நிலைப் பண்பாட்டு அம்சங்களை உள்வாங்கி, உளவியல், யோகம் முதலியவற்றை உள்பெய்து விரிவாக்கிய தாந்திரிக வழிபாட்டுத் தடங்களிலும் தேடலாம்; இவைக்கு முன்னும், இவையோடும், இவற்றின் அம்சங்கள் சிலவற்றை ஏற்று இவற்றின் பின்னும் தன்னை வளர்த்திக்கொண்ட ஹிந்துவின் பன்முகப் பலபரிமாணப் பார்வையின் செழிப்பிலும், செறிவிலும் ஒரு முக்கிய ரத்தினமாக இருப்பது சாக்தம் என்ற பெயரால் குறிப்பிடப்படும் பெண்மையின் பாரமார்த்திகத் தந்திரம்.

சாக்தத்தில் ஹிந்து சாதித்திருப்பது முன்மாதிரிப் படிவத்தின் முழுமாற்றச்சோதனை (Paradigm Shift). அந்த ஒன்றிலேயே அவன் தன் சுயத்தின் பரிசோதனையையும் நிகழ்த்தியிருக்கிறான். பெண்ணின் சுதந்திரம் பெரிதும் முடக்கப்பட்டக் காலத்திலேயே கூட, பெண்ணின் சுதந்திர வெளியை முழுதும் உள்வாங்கிய உணர்வு பூர்வமான வழிபாடு அவனால் சாக்தமாகப் பேணப்பட்டு வந்திருப்பது பெரும் சிறப்பாகத்தான் இருக்கிறது.

‘யாரவன்’ என்று கேட்டு எழுந்த சமயத் தேட்டங்கள் பெருமதங்களாய் வடிவு துலங்கி நிற்கின்றன. ‘ஆணல்லன், பெண்ணல்லன் அல்லால் அலியுமல்லன்’ என்று புருஷோத்தமனைப் பற்றி எழுந்த வைணவமும், ‘தாயுமிலி, தந்தையிலி, தான் தனியனாய்க் காயில் உலகனைத்தும் கற்பொடியாய் ஆக்கும்’ அரனைப் பற்றி எழும் சைவமும் செழிக்கும் காலத்தின் ஊடேயே ‘யாரவள்’ என்று கேட்டு எழும், பெண்மையின் ஊடே பரத்துவத்தை உள்வாங்கும் சாக்தமும், ஒரே மக்களின் மாற்று ஊக்கமாய்க் கிளர்வது ஆழ்ந்து நோக்க வேண்டிய ஒன்று.

சாக்தத்தில் சக்தி என்பவள் விஷ்ணு மாயை. விஷ்ணுவின் துயில். சிவனின் மனைவி. சைவ சித்தாந்தத்தில் சிவன் சுத்த மாயையை நோக்க அதனால் கலக்குண்ட சுத்த மாயா பாகம் சிவனால் அதிட்டிக்கப்பட்டு சக்தி என்று பேர் பெறுகிறது. ஆக ஒரு கையால் வைணவத்தையும், ஒரு கையால் சைவத்தையும் தொட்டுக்கொண்டிருக்கும். ‘இருவழிகளையும் ஒரு பார்வையால் நோக்கும்’ தரிசனம் சாக்தம் எனலாம்.

அது என்ன சக்தியை வழிபடுவது? சக்தி என்பது ஆற்றல். ஆற்றல் என்பது மாற்றுவது. மாறாத உணர்வுப் பொருளாய்ப் பரம்பொருளைப் பரவும் அணுகுமுறை ஒரு பக்கம் எனில், மாற்றங்களின் மொத்த வடிவாய்ச் சக்தியைப் போற்றுதல் மறுபக்கம். மனம், மொழி தாண்டி மாறாத உணர்வின் சத்யம் என்பது ஒரு தரிசனம். ஆயினும் மனம், மொழி, உடல், உலகம், பூத பௌதிகம் அனைத்தையும் உள்ளடக்கி, ஊடு பாய்ந்து, உள் நின்று இயக்கும் பெரும் இயக்கத் தொடரின் முழுமை, நாமும் அதன் அங்கம், அதன் ஒரு கண்ணி என்று உணரும் பொழுது சக்திதான் இருக்கிறது, உலகம் இல்லை; உலகம் சக்தியாக இருக்கிறது என்பது நிதர்சனமான பார்வையாய் எழுகிறது. அங்குதான் சக்தி வழிபாட்டின் முக்கியமான கேந்திரம் இருக்கிறது. அந்த இயக்க முழுப்பார்வை புத்தியில் தட்டாதவரை தகதகதகவென உயிர்க்குல முழுமைக்கும் இயக்கம் ஊட்டியபடி பிரம்மாகாரமாய் (பேருணர்வின் வடிவாய்) நிலவும் சக்தி ஸ்வரூபம் நமக்கு வெறுமனே பெண் விக்ரகமாய், தாயின் பிரதிமையாய் வணங்கத்தக்க ஆலயப் பொருள்; அவ்வளவே.

பாரதியின் பார்வை இந்த கேந்திர ஸ்தானத்தில்தான் நிலைகொண்டு இருக்கிறது என்பதையும், அந்தச் சக்தி தரிசனம் பாரதிக்குக் கிடைத்தது எவ்வாறு என்பதையும், அதைப் புரிந்து கொள்ளும்போது நம் நோக்கு எப்படிச் செழிக்கும் என்பதையும் இந்தக் கட்டுரையில் காணலாம் என்று நினைக்கிறேன். அதற்கு முன்னர் ஒரு முன்னோட்டமாக சாக்தம், அதன் துறை சார்ந்த புரிதல்கள், நூல்கள், சாக்த நெறியாளர்களின் புரிந்துகொள்ளலுக்கு ஏற்ப அவர்கள் தம் பனுவல்களில் பதிந்து வைத்த முடிவுகள் முதலியவற்றைப் புரிந்துகொள்வது பாரதியின் சாக்தம் என்ன என்பதைப் பின்னர் காண்பதற்கு உதவியாய் இருக்கும்.

மனிதன் பெரும் ஆற்றல் கொண்டு ஈடுபடும் நிகழ்ச்சிகள் என்று பார்த்தால் அது போராய் இருந்திருக்கிறது; விளையாட்டாய் இருந்திருக்கிறது; காதல், காமம், இன்பக் கேளிகள் என்பனவாய் இருந்திருக்கின்றன. மனிதனே தன்னை மீறிய ஒரு நிலையில், தான் இயங்கியதாக உணரும் தருணங்கள் இவை. தான், சில கணங்களே நிலைக்க முடிந்த இந்த நிலைகளை, இந்த நிலைகளின் விளைவுகளை எண்ணிப்பார்த்து, தான் என்றென்றும் இந்த நிலைகளிலேயே இருந்துவிட்டால் எப்படி இருக்கும் என்ற கற்பனை, அது தன் வாழ்வியல்பால் முழுக்க முழுக்க முடியாமல் போனாலும் எவ்வளவு அதிக நேரம் தான் அந்த உச்சக் கணங்களில் நிலவ முடிகிறது என்ற எண்ணமாக மலர்கிறது. தன்னால் முடியாத ஒன்று, தனக்கு மறுக்கப்பட்ட ஒன்று அல்லது தன்னுடைய இப்பொழுதைய நிலையில் சாத்தியப்படாத ஒன்று, சாத்யமான முழு வடிவம் அவன் உணர்விலும், தோய்விலும் சக்தி என்ற பேருருவாக எழுகிறது. இயக்க மயமாக முற்றிலும் தான் ஆகிவிட முடிந்த சாத்தியப்பாட்டின் ஒரு கோடியில் இருக்கிறது அவனுடைய சக்தி பீடம். தான் என்ற உண்மைக்கெல்லாம் உண்மையாய் இருக்கும் அவன் அகத்தின் ஊடுபாவாய்ச் சமைந்த சத்தியத்தின் ஈறுநிற்கும் சான்றாண்மையைத் தேடி அவன் உணர்வு நிகழ்த்தும் நிர்வாண அகமெய்மைப் பயணம், அதன் ஒரு கோடியில் திகழ்கிறது அவனுடைய பிரம்ம ஸத்பாவம்.(பேருணர்வோடு ஒன்றிய உள்ள நிலை). ஆற்றல் என்னும் பிரபஞ்ச மூர்த்தமாய் மாறி, அகிலமெங்கும் நான் நான் என்று அவன் அகம் பூத்தவண்ணம் இருக்கும் இயக்க ஸ்திதியின் சத்யம், நித்ய நிகழ்வண்ணமாய் இருப்பது. விரியும் பேருணர்வின் சுடரொளியில் காண ஒண்ணாது மறைந்துபடும் உலகின் பேத தரிசனம், தான் அதுகால் மறைத்துவந்த ‘ஒன்றாகக் காண்பதே காட்சி’ என்ற அகவிழியின் புலத்தைக் காட்டிக் காண்பானும் காண்பொருளும் காட்சியும் ஒன்றாகும் விந்தையாயும் இருப்பது. உணர்வின் கோடி ஆண். இயக்க ஆற்றலின் ஸ்வரூபம் பெண். சக்தி சிவம். பிரம்மம் காளி. ஸ்ரீராமகிருஷ்ண முனியின் வாக்கில் ‘பாம்பு சுருண்டு இயக்கமற்றுக் கிடக்கும் நிலை பிரம்மம். ஓடும் பாம்பு காளி.’ முழு உணர்விற்கும், முழு ஆற்றலுக்கும் பேதம் இல்லை. ஒன்றே. இதை யோக ரீதியில் சாதிக்க முயல்கிறது சாக்த தந்திரங்கள். உலகம் என்ற பிரம்மாண்டத்தின் நிதர்சனம் உடல் என்ற பிண்டாண்டத்தின் நிதானமாகவும் இருக்கிறது என்கிறது சாக்தம்.

யோகம் மனிதனை ஏழு சக்கிரங்களில் உணர்வு நிலை ஏறி முற்றி ஏழாவதான தலையில் இருக்கும் ஆயிரம் இதழ்க் கமலம் ஆன உணர்வின் சுருக்கற்ற விரிநிலையில் தன் விடுதலையை உணரும் ஜீவனாகக் காட்டுகிறது. உலகத்தில் பிரம்மம் சக்தி அபேதம். அதுபோல் உடலில் ஜீவன், குண்டலினி அபேதம் என்கிறது. குண்டலினி என்பது மனிதனின் வெளிப்படாத, வெளிப்பட்ட ஆற்றலின் முழு உருவம். முதுகுத் தண்டின் அடிப்பீடமாகத் திகழும் மூலாதாரம் என்ற சக்கிரத்தில் மூன்றரைச் சுருள் சுருண்டு கிடக்கும் குண்டலினிப் பாம்பு என்று மனித சாத்யமான ஆற்றலை உருவகப் படுத்துகிறது யோக சாத்திரம். இந்தக் குண்டலினி இல்லையேல் ஜீவனின் விடுதலை இல்லை. சக்தி இல்லையேல் உலகில் இயக்கம் இல்லை.

இந்தச் சக்தி வெளிப்படும் பொழுது மனிதனில் ஆரம்ப காலங்களில் கீழ்மை உணர்ச்சிகளாகத்தான், வேகங்களாகத்தான் இருக்கின்றன. ஆனாலும் அவை ஆற்றலின் வெளிப்பாடு. அவற்றைக் கண்டு வெருவாமல் மேலும் மேலும் வளர்த்திக் கொண்டு போய் அடுத்த அடுத்த சக்கிரங்களில் உணர்வு ஏறிக்கொண்டே போனால்தான் ஜீவனின் விடுதலையை நோக்கிய யாத்திரையில் முன்னேற்றம். உணர்ச்சிகளின் மூலம் மனிதனின் ஆற்றல் விரயம் ஆவதன் மூல காரணத்தைக் கவனத்தில் கொண்டு வருகிறது யோகம். அதாவது மனம் ஒருமைப் படாமல் சிதறி, வெளிமுகப்பட்டு, தான் புறக்காரணங்களால் அலைக்கழிக்கப்படும் பந்துபோல் ஆவதே இந்த விரயத்திற்கான காரணம் என்கிறது. அதைத் தடுக்கத்தான் மனப்பயிற்சிகளைத் தருகிறது. மனப்பயிற்சியால் ஏதோ வெளியிலிருந்து புதிய ஆற்றல் பெறப்படுவதில்லை. ஆற்றலின் சிதறல்தான் தடுக்கப்படுகிறது.

மூலாதாரத்தில் சுருண்டு கிடக்கும் குண்டலினி எழுந்து பேருணர்வை நோக்கிய பயணத்தில் இடம் வலம் என்று எங்கும் கவனம் சிதறிவிடாமல் நேருறக் கண்டு சென்று உச்சந்தலையில் இருக்கும் ஆயிரம் இதழ்த் தாமரை என்று கூறப்படும் சகஸ்ராரம் என்ற சக்ரத்தில் பேராற்றலும் பேருணர்வோடு ஐக்யம் அடைவதுதான்- முக்தி என்பதுதான்- சாக்த சாராம்சம். பேருணர்வாகிய பிரம்மத்தைச் சிவம் என்கிறது சாக்த தந்திரம் சில. சிவ சக்தி ஐக்யம் என்று பேசுகிறது இந்த ஜீவனின் முக்தி நிலையை.

மஹாயான தந்திரம், சாக்த தந்திரம், வைஷ்ணவ தந்திரம், சைவ தந்திரம் என்று எந்தத் தந்திரமானாலும் தெய்வ பேதம் இல்லாமல் அனைத்தும் இந்த யோக மயமான உணர்வு ஆற்றல் ஐக்யத்தைப் பற்றிப் பேசுகின்றன. முழு உணர்வில் முழு ஆற்றலும் ஐக்யமாவதுவே ஜீவனின் முக்தி என்பது அனைத்துத் தந்திர சாரம்.

சாக்தம் இந்த ஐக்யத்தை இருமுனைகளிலும் தொடங்கி சாதிக்கும் வழிகளை வளர்க்கிறது. உணர்வின் கோடியிலிருந்து இந்த ஐக்யத்திற்கான பிரஸ்தானத்தை (முக்கியப் பனுவல்) வளர்க்கும் சாக்த மார்க்கம் ஸமயாசாரம் என்றும், ஆற்றலின் கோடியிலிருந்து இந்த ஐக்யத்தை அடைய நெறிகாட்டும் மார்க்கம் கௌலம் என்றும், இரண்டும் கலந்து விரவும் மார்க்கம் மிசரம் என்றும் பொதுவாக அழைக்கப்படுகின்றன.

இதைத்தவிர சாக்த ஆசாரமானது, வாம ஆசாரம் என்றும் தக்ஷிண ஆசாரம் என்றும் பெயரிட்டு வகைப்படுத்தி அழைக்கப்படுகிறது. வாமம் என்றால் இடது, தக்ஷிணம் என்றால் வலது என்றெல்லாம் சொல்லும் பொருள்கள் வெறும் பெயர்களுக்குப் பொருள் கண்டுபிடிக்கும் முயற்சிகளே. தக்ஷிணம் என்பது சாதாரண மக்களுக்கு திருப்தி அளிக்கும் வகையில் அமைவது என்றும், வாமம் என்பது பெண்ணின் நேரடி உதவியுடன் ஆண் பெண் இரட்டையாக முனையும் நெருடலான ஆபத்தான மார்க்கம் என்றும் சாக்தம் பொருள் கொள்கிறது.

ஏன் நெருடல்? ஏன் ஆபத்து? பெண்ணின் உதவி என்பதால் வெறும் காமக் கேளியாக மாறி அதற்கு வெறுமனே சாக்த வழிபாடு என்ற புறப்பூச்சு கொடுத்ததாக ஆகும் விபரீதம் இந்த வழியில் இருக்கிறது. ஏன் பெண்ணின் துணை என்பானேன்? பிறகு காம உணர்ச்சி தவிர என்ன வரும்? இது என்ன, பிரச்சினையை ஏற்படுத்திக்கொண்டு, பிறகு பிரச்சினை என்று அலறுவானேன்?

இந்த இடத்தில்தான் சாக்தம் கூறுகின்ற ஒரு கருத்தை நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும். காமம் என்பது நம் மனத்தை மயக்குகிறது. ஏன்? பெண்ணின் உடல், அவளின் அங்க லாவண்யம், அவளுடைய சகவாசம் அனைத்தும் ஓர் ஆணுக்கு அவளை அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற வேகத்தை ஏற்படுத்தக் காரணம் நாம் நம் மனத்தின் ஆற்றலில் அழிந்து, அந்த இனிய உணர்ச்சிகளுக்கு நம்மைப் பலி கொடுத்துவிடுகிறோம். எனவேதான் சாதாரண ஆன்மிக நெறிகள் பயந்துபோய், ‘காமமா, ஐயோ! பார்க்காதே, நினைக்காதே, தலையைக் குனிந்துகொள்; அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்துவிடு…’ என்றெல்லாம் தம் சாதகர்களை நெறிப்படுத்துகின்றன; மனம் சிதறி விடாமல் இருக்க. ஆனால் வாமாசார தந்திரம் இது கோழைத்தனம் என்கிறது. நம்மைத் தாக்கும் எந்த உணர்ச்சியையும், அது துன்பமோ, இன்பமோ எதுவானாலும் நம் ஆற்றலை நன்கு வளர்த்துக்கொண்டால் அதை நாம் நேருக்கு நேர் எதிர்கொள்ளலாம். அவற்றை நம்முள் உள்வாங்கி அமைதிபடக் கடந்து செல்லலாம். அதுதான் வீரனுக்கு அழகு. எது எது மனிதனை மயக்கும் என்று பயப்படுகிறோமோ அவையெல்லாம் நம் ஆற்றலின்மையாலேயே நம்மைப் பாதிக்க நாமே இடம் கொடுத்துவிடுகிறோம். அவற்றைக் கடந்து மீள ஒரே வழி நம் ஆற்றலை மிகுதிப்படுத்தி அவற்றைச் சிறிதும் சலனமடையாமல் இயற்கையின் அம்சமாகவே நமக்குள் உண்டுவிடுதலேயாகும். அதனால்தான் வாமாசாரம் மிகத்துணிவுடன், மனிதனை நெறிபிறழச்செய்யும் காரணங்கள் அனைத்தையும் தன்னுடைய விசார மார்க்கத்தில் நேரிடையாக சந்திக்கத் தயார் செய்கிறது- தன் வழியில் தகுந்த சிரத்தையுடனும், பக்குவத்துடனும் முயலும் சாதகனை. இதனாலேயே வேத ஆசாரத்தில் பழிக்கப்பட்டதெல்லாம் தந்திரம் தன் நெறியாக எடுத்துக்கொண்டு விட்டது என்ற பொதுச்சொலவும் ஏற்பட்டது.

ஆனால் வாமாசாரத்தைப் பல ஞானியரும் மக்களுக்கு ஏற்ற மார்க்கம் அன்று என்று கண்டித்திருக்கின்றனர். அதற்கு நடைமுறையில் தகுந்த காரணங்களும் இருக்கின்றன. என்னதான் முறையான பயிற்சி, தகுதி என்று முன்ஜாக்கிரதைகள் செய்தாலும் இயற்கையானது காமத்தை உயிர்களிடம் இனவிருத்தி செய்யும் பெருந்தொழிலுக்காக உடல் உள அமைப்பாய்க் கலந்துகட்டி வைத்திருக்கிறது. இந்த இயற்கையுடன் நேரடியாக மோதும் சாக்த சாதகன், எதிர் நீர் ஓட்டத்தைத் தடுத்து முன்னேற முயற்சிக்கும் வேலை கெட்ட வேலையில் முனைபவனோடு ஒப்பிடத் தக்கவன். ஏன் அதுவும் வழிதானே? வீரனுக்கு அழகும் அதுவே அல்லவா? என்ற வாதங்கள் எல்லாம் எழுந்து விழுந்த வண்ணம் இருக்கின்றன தந்திர, சாத்திர, பக்தி மதங்களின் வாதப் பிரதிவாதங்களின் வரலாறுகளில்.

அதுவுமில்லாமல் முற்றிலும் உலகின் நிலையாமையையும், ஆசைகளின் அர்த்தமற்ற போக்கையும் நன்கு உணர்ந்த துறவு மனத்தவன்தானே ஆன்மிகத்தில் உண்மையாக முனைவோனாக ஆகிறான். பின் அவன் தெரிந்தே ஏன் இந்த ஆபத்துகளைப் பரிட்சை செய்து, தான் அந்த ஆசைகளில் ஒருக்காலும் மடியாத வீரனாக வரவேண்டும் என்ற சிரம சாத்தியமான வீண்வேலைகளைத் தன்மீது இழுத்துவிட்டுக்கொள்ளப் போகிறான்? அப்படித் துறவு உள்ளம் இல்லாதவன், பேசாமல் மனம் கொண்ட மட்டும் உலக இன்பங்களைத் துய்ப்பதில் கருத்தும் உழைப்பும் செலுத்துவதுமே புத்திசாலித்தனம் அல்லவா? அவனும் இந்தக் கத்தி மேல் நடக்கும் கழைக்கூத்தாடித்தனங்களில் ஈடுபடப்போவதில்லை. பின் யார்தான் இந்த வாமாசார வழிகளில் புகுந்து அதன் மூலம் தன் ஜீவ இயற்கையை வெற்றிகொள்ள முனைபவன்? ஏதோ ஒரு காலத்தில் காம இன்பங்களில் நன்கு தோய்ந்து, பின் அதனால் அடிமையாக்கப்பட்டவன்தான் இந்த இன்பங்களின் வெறுமைகளை நன்கு உணர்ந்துவிட்டாலும் வெளி வரமுடியாது திணறி, பின் இந்தக் காமங்களின் ஊடேயே இவற்றைக் கடந்து வரலாம் என்று தனக்குக் கிடைத்த ஒரே வழியாக இதைக் கண்டு பிடித்திருப்பான். சாகப் போகின்றவனுக்குக் கிடைத்த ஏதோ ஒரு புணை போல் அவன் மீண்ட வழி பின்னர் பெரும் ஆய்விற்கு இலக்காகி, இந்தக் காமத்தை ஆன்மிக ரீதியாகவும் கையாள முடியும் என்று ஊக்கத்துடன் பலர் முனைந்திருக்கலாம். ஆனால் இவையெல்லாம் இந்த நெறிகளுக்கான உயர்ந்த பட்ச சாதகமான அம்சத்தைத் தந்து யோசித்துப்பார்க்கும்போது தோன்றுவது. உண்மையில், பெரும்பாலான நேரங்களில், நடைமுறையில், காம சுகத்தை ரகசிய வழிகளில், ஆன்மிகப் போர்வையையும் போர்த்தியபடி தேடும் பல பலஹீனர்களின் ஒண்டு இடமாக இந்தத் துணிச்சல் வழிகள் ஆகிவிட்டன என்று கூறலாம். ஆனாலும் தவறான பயன்பாடுகள் அதனுள் இருக்கும் உண்மையான அணுகுமுறையின் மெய்மையை இல்லை என்று செய்துவிடமுடியாதல்லவா?

நெடுநேரம் தந்திரங்களின் பல வழிமுறைகளை விளக்கிச்சொல்லக்கேட்ட நரேந்திரர் ஆகிய விவேகானந்தர், ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரிடம் இந்த மாதிரியான ஆபத்தான வழிகளைப் பற்றிக் காரசாரமாகச் சாடி, விமர்சனம் செய்தார். அதையெல்லாம் கேட்ட ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர், “சரியப்பா! அதன்வழியாகவும் சில ஜீவன்கள் கடைத்தேறியிருக்கின்றனவே! எனவே எதையும் வெறுக்காதே. ஒரு வீடு என்றால் வாசல் கதவு மட்டும் இல்லையே. கொல்லைக் கதவு, கக்கூஸ் வழியாக உள்ளே நுழைய ஒரு வழி என்று பல வழிகளும் இருக்கின்றன அன்றோ! அந்த வழிகளில் எல்லாம் நாம் செல்ல வேண்டும் என்பது இல்லையே. ஆனால் மக்களுக்கு ஏற்ற வழியன்று வாமாசாரம் போன்ற முறைகள். முறையான பக்தி நெறியே மக்களுக்கு நன்மை பயப்பது,” என்றாராம்.

பழக்கமும், வழக்கமும் சேர்ந்த வழிகளான ஆசாரங்கள் ஏழுவகையாகவும் சொல்வர். வேதாசாரம், வைஷ்ணவாசாரம், சைவாசாரம், தக்ஷிணாசாரம், வாமாசாரம், சித்தாந்தாசாரம், கௌலாசாரம் என்பன. முதல் நான்கையும் தக்ஷிணாசாரம் என்றும், பின் மூன்றையும் வாமாசாரம் என்றும் சொல்லும் முறையும் உண்டு. சாக்த தத்துவத்தை உபதேசித்த குருமார்களில் பன்னிருவர்களின் பெயர்களைக் குறிப்பிடுவது வழக்கம். மனு, சந்திரன், குபேரன், லோபாமுத்ரா, அகஸ்தியர், அக்னி, ஸூர்யன், இந்த்ரன், ஸ்கந்தன், சிவன், க்ரோதபட்டாரகர், தேவி.

சக்தியை வழிபடுவதும் மூன்று வழிகளில் என்று கூறப்படுகிறது. மந்திரம், யந்திரம், தந்திரம். யந்திரம் என்பது ஓலையிலோ, காகிதத்திலோ, தகட்டிலோ, குங்குமம், விபூதி முதலியவற்றிலோ வரைந்து சக்கிரங்கள், முக்கோணங்கள், சதுரங்கள் என்ற அமைப்பில் வழிபடுவது. மந்திரம் மனனத்தின் மூலம் மனச்சிதறலைத் தடுத்துக்காக்கும் சொற்சேர்க்கை. தந்திரம் வழிபடுமுறைகள்– தக்ஷிண வாம ஆசார நெறிகள். யந்திரம் என்பது உண்மையில் இந்த உடல். இதன் பலவேறு அமைப்பு நுணுக்கங்கள். இந்த உடல் வெறுமனே எலும்பு, தோல், இரத்தம் சேர்ந்தது அன்று. பேராற்றலின் கேந்திரம் என்பதை பூஜை முறையாக ஆக்கித் தருவது யந்திர மார்க்கம் எனலாம். கணக்கியல், உடற்கூறு இயல், யோக தத்துவம் ஆகியன கலந்த ஒரு நூதன அணுகுமுறை யந்திர பூஜை.

சக்தியின் பல உருவங்களில் மனம் வைத்துப் பாடப்படும் ஆயிர நாமங்களான ஸஹஸ்ரநாமங்கள், தெற்கில் லலிதா ஸஹஸ்ர நாமம், காஷ்மீரத்தில் பவானி ஸஹஸ்ர நாமம் முதலியனவும், வங்காளத்தில் துர்கா ஸப்தஸதீ ஆகியவையும் மந்திர வகையைச் சாரும். துர்கா ஸப்தஸதீ என்பதன் வியாக்கியானமும், லலிதா ஸஹஸ்ர நாமத்திற்கு பாஸ்கரராயர் எழுதிய வியாக்கியானமும், யாமள, சாரதா திலக, குலார்ணவ தந்திரங்களும் சாக்த நூல் பெருக்கத்தில் முக்கியமானவையாம்.

தமிழில் அபிராமி பட்டரின் அபிராமி அந்தாதி தெற்கத்திய சாக்த பக்திக்குப் பெரும் எடுத்துக்காட்டு. அதில் வரும் ஒரு பாடல்:–

ஒன்றாய் அரும்பிப் பலவாய் விரிந்து இவ் உலகு எங்குமாய்
நின்றாள் அனைத்தையும் நீங்கி நிற்பாள் என்றன் நெஞ்சின் உள்ளே
பொன்றாது நின்று புரிகின்றவாறு இப்பொருள் அறிவார்
அன்று ஆல் இலையில் துயின்ற பெம்மானும் என் ஐயனுமே.

(தொடரும்…)

தொடர்புடைய பதிவுகள்

அனுபவம் பிறமதங்கள் புதிய இந்து

மிஷனரியாக இருந்தது எனக்கு ஒளி காட்டியது

ஜடாயு June 4, 2010 114 Comments Pagan அமெரிக்கா ஆரம்பக் கல்வி இந்தியா இந்துமத அவமதிப்பு இளமை இளைஞர்கள்ஏசு கல்வி காதல்கிறிஸ்தவ அமைப்புகள்கிறிஸ்தவ கொடுமைகள்கிறிஸ்தவ மிஷனரிகள்கிறிஸ்தவம்குழந்தைகள்நம்பிக்கை நம்பிக்கைகள்நாத்திகர்கள்பள்ளி பாகன்கள்பெண்பெண்மை மத உரையாடல்மதப்பிரசாரம்மதமாற்றச் சூழ்ச்சிகள்மதமாற்றம்மதவெறி விளிம்புநிலை

மூலம்: நவோமி ப்ரெட்டிமேன் (Naomi Prettyman)
தமிழில்: ஜடாயு

நான் மிசௌரி மாநிலத்தின் கான்சாஸ் சிடி நகரில் (யு.எஸ்) வசீகரம் மிகுந்த எனது கிறிஸ்தவப் பெற்றோர்களால் வளர்க்கப் பட்டேன். கிறிஸ்தவ இல்லங்களில் பிறக்கும் எல்லாக் குழந்தைகளையும் போன்றே ஐந்து வயதாகும்போது நானும் “ரட்சிக்கப்” பட்டேன். எனக்கும், என் கூடப் பிறந்த ஏழு சகோதர, சகோதரிகளுக்கும் எனது அம்மாவே வீட்டுப் பள்ளிக் கூடத்தில் கல்வி கற்றுத் தந்தார். எனது நண்பர்களாக இருந்த எங்கள் சர்ச்சைச் சேர்ந்த எல்லாக் குழந்தைகளும் இதே வகையில் தான் வளர்க்கப் பட்டார்கள்.

நாங்கள் கான்சாஸ் நகரில் இருந்த எந்த உட்பிரிவையும் சாராத (non-denominational) கிறிஸ்தவ சர்ச்சுக்குச் சென்றோம். அங்கு அதிதீவிர கிறிஸ்தவத்தைக் கடைப் பிடித்தோம். மக்கள் ஆடுவதும், ஆவேசத்துடன் கூச்சலிடுவதும், வலிப்பு வந்தவர்கள் போன்று நடப்பதுமாக, பிரார்த்தனை நேரங்கள் பெரும்பாலும் வெறியாட்டங்களாகவே இருந்தன. “ஜீசஸ் கேம்ப்” என்ற ஆவணப் படம் எங்களுக்கு அளிக்கப் பட்ட அந்த போதனைகளை அப்படியே நினைவுக்குக் கொண்டு வருகிறது. அப்போதே நாங்கள் “ஏசுவின் போர்வீரர்களாக” இருந்தோம். சர்ச் அதன் உறுப்பினர்களை மிஷன் குழுக்களாக பல இடங்களுக்கு அனுப்பியது, குறிப்பாக மெக்சிகோவுக்கு.

இதற்கெல்லாம் நான் உடன்பட்டேன். அந்தக் காலத்தில் எனது வாழ்க்கை லட்சியம் திருமணம் செய்து கொண்டு குழந்தை பெற்றுக் கொள்வது, கர்த்தருக்கு ஊழியம் செய்வது என்பதாக இருந்தது. ஒரு சராசரி பதின்மவயது ஜீசஸ் பைத்தியமாக (“Jesus Freak”) இருந்தேன்.

ஜீசஸ் கேம்ப் ஆவணப் படம் – முன்னோட்டம்

Jesus Camp is a 2006 documentary directed by Rachel Grady and Heidi Ewing about a pentecostal summer camp for children who spend their summers learning and practicing their “prophetic gifts” and being taught that they can “take back America for Christ.”

எனக்கு பதினான்கு வயது இருக்கும்போது, இந்தியாவில் புதுதில்லிக்கு மிஷன் குழுவாக செல்ல தகுந்த ஊழியர்களைத் தேடிக் கொண்டிருப்பதாக சர்ச்சில் அறிவித்தார்கள். நான் கண்டிப்பாகப் போயே ஆக வேண்டும் என்று எண்ணினேன். அதற்கு இன்னொரு காரணமும் உண்டு. எனது உயிர் நண்பனும் அந்த மிஷன் குழுவில் செல்வதாக இருந்தான். நான் அவனை விட்டுப் பிரிந்திருக்க விரும்பவில்லை. அந்தக் கோடை விடுமுறை முழுவதும் பலவிதமாக வேலை செய்து பணம் திரட்டினேன் – புல்வெளி சீர்செய்வது, புத்தகம் விற்பது, குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொள்வது, நன்கொடை கேட்பது இப்படியெல்லாம்.

இப்படித் தான் பதினான்கே வயதான நான் இந்தியா போகும் விமானத்தில் ஏறி உட்கார்ந்தேன். எங்களது மிஷன் குழுத்தலைவர் பணி என்ன என்பதைத் தெளிவாகவே விளக்கியிருந்தார் – அந்தப் பகுதி முழுவதும் மக்களை வலைவீசித் தேட வேண்டும், ஜப வீடுகளை உருவாக்க வேண்டும் (”scout the land” and plant “house churches”). அங்கு நாங்கள் ஆச்சரியகரமான இந்தியக் குடிகளை சந்தித்தோம். அவர்களைப் போலவே உடையணிந்து கொண்டோம். அவர்களுடன் புது தில்லி அருகில் உள்ள ஒரு சிறிய கிராமத்தில் வசித்தோம். பிரசினை என்னவென்றால், அவர்கள் அனைவரும் இந்துமதம் அல்லது புத்த மதத்தைக் கடைப் பிடிப்பவர்களாக இருந்தார்கள். அவர்களது “தீய, சாத்தானிய” வழிகள் அகன்று, ஏசு அவர்களது மண்ணிற்கு வந்து அவர்களுக்கு ஒளி காட்ட வேண்டும் என்று நாங்கள் பிரார்த்தித்தோம். நானும் பணியில் முழுமையாகவே ஈடுபட்டிருந்தேன். “தீய, சாத்தானிய” வழிபாட்டாளர்கள் மனம் திருந்த கூவிக் கூவிப் பிரார்த்தனை செய்தேன்.

நாங்கள் இந்தியாவில் இருந்தபோது தீபாவளி என்ற பண்டிகை வந்தது. அதைப் பற்றிய நேரடி அனுபவத்தைப் பெற எங்களுக்கு வாய்ப்புக் கிடைத்தது. அந்த மக்கள் தங்களது மதம் மீது கொண்டிருந்த பெரும் நம்பிக்கையையும், சிரத்தையையும் நாங்கள் பார்த்தோம். அவர்கள் மதம் எப்படி அவர்களது கலாசாரத்தின் அழகிய அங்கமாக இருக்கிறது என்பதையும் உணர்ந்தோம்.

நான் யு.எஸ் திரும்பியதும், எனது 5 வயது தங்கை மிகவும் நோய்வாய்ப் பட்டாள். எங்கள் பெற்றோர்கள் ”கர்த்தரே பெரிய மருத்துவர்” என்ற நம்பிக்கை கொண்டிருந்ததனால் எனது தங்கை 2004ம் வருடம் ஜனவரி 9ம் நாள் இறந்து போனாள் (“Victory Halbert” என்று கூகிள் செய்தால் அவளைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளலாம்). எங்கள் பெற்றோர்கள் விசாரணைக்கு அழைத்துச் செல்லப் பட்டார்கள். நானும், என் உடன்பிறந்தவர்களும் ஆதரவற்றோர் இல்லங்களுக்கு அனுப்பப் பட்டோம். மூன்று வருடங்கள் ஆதரவற்றோர் இல்லங்களுக்கும் சீர்திருத்த இல்லங்களுக்கும் அலைக்கழிக்கப் பட்டு, கடைசியாக எங்கள் அப்பாவிடம் கொண்டு சேர்க்கப் பட்டோம். அப்போது விவாகரத்தாகியிருந்தது, அம்மா பிரிந்து சென்று விட்டிருந்தாள். அப்பா மிகுந்த மன உளைச்சலுக்கு ஆட்பட்டார். நிறையக் குடிக்க ஆரம்பித்தார். என் இஷ்டப் படி என்ன வேண்டுமானாலும் செய்ய அனுமதித்தார்.

நான் ஒருவிதமாக வளர்க்கப் பட்ட வீட்டுச் சூழலிலிருந்து, மதச்சார்பற்ற சுதந்திர உலகத்துக்குள் தள்ளப் பட்டது எனக்குப் பெரும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. முதலில் அம்மாவிடம் வீட்டுப் பள்ளிக் கூடத்தில் பாடம். பிறகு, மிசௌரி மாநிலத்திலேயே மிகவும் மோசமான அரசுப் பள்ளிகள் இருக்கும் பகுதியில் அரசுப் பள்ளிக்குப் போகவேண்டி வற்புறுத்தப் பட்டேன்.

நான் அறியவந்த எல்லாவற்றுக்கும் எதிராக புரட்சி செய்தேன். அடிக்கடி பள்ளிக்குச் செல்வதை தவறவிட்டேன், அதனால் பள்ளியிலிருந்து நிற்கவேண்டியதாயிற்று. புதிய பெரிய கிளாஸ் நண்பர்களுடன் சேர்ந்து சுற்றினேன். கடைசியாக பதினேழு வயதில், பள்ளிப் பருவத்தில் சினேகமான தோழனுடன் சேர்ந்து வாழத் தொடங்கினேன். உடனேயே, நான் கர்ப்பமானேன். என்னை இழுத்துப் பிடித்து வைத்திருந்த எல்லாவற்றையும் உதறி, என் வாழ்க்கை இட்டுச் செல்லும் பாதையில் செல்லத் தொடங்கினேன். நானும் என் தோழனும் சேர்ந்து ஒரு அபார்ட்மெண்ட் வாங்கினோம். சேர்ந்து வாழ நிச்சயித்தோம். 2008ல் எங்களுக்கு இன்னொரு குழந்தை பிறந்தது. இறுதியாக திருமணம் செய்து கொண்டோம். அப்போது வயது எனக்கு 19, அவனுக்கு 21. பிறகு புது வீடு கட்டிச் சென்றோம். நான் வீட்டிலிருந்தே குழந்தைகள் காப்பகம் நடத்தினேன். அவன் கல்லூரியில் படித்த பட்டதாரி என்பதால் நல்ல வேலை கிடைத்தது. நாங்கள் பொருளாதார ரீதியாக முற்றிலும் பாதுகாப்பு அடைந்து விட்டோம்.

என் கணவர் பாப்டிஸ்ட் (Baptist) சூழலில் வளர்ந்தவர். என்னைப் போலவே அவரும் தன்னை கிறிஸ்தவன் என்று பெருமையாக அழைத்துக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் உண்மையில் நாங்கள் இருவருமே எங்கள் நம்பிக்கைகளுடன் போராடிக் கொண்டிருந்தோம். நாங்கள் இள வயதினர். கிறிஸ்தவ மதத்தை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வது என்று தெரியாததால், அதைப் பற்றிப் பேசுவதை முற்றாகவே தவிர்த்தோம்.

எனது இந்திய மிஷன் பயணம் பற்றிய குற்ற உணர்வுடன் நான் போராடிக் கொண்டிருந்தேன். நான் உண்மையில் அங்கு போய் என்ன செய்தேன்? ”தேவனின் நற்செய்தியைப் பரப்பிக் கொண்டிருந்தேன்!” அந்த இந்தியர்கள் தங்கள் மதத்தின் மீது எவ்வளவு பற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள் என்பதை எண்ணிப் பார்த்தேன். அவர்களது கலாசாரத்திற்குள் எனது விசுவாச வெறியுடன் நான் அத்துமீறி நுழைந்திருக்கிறேன் என்பது எனக்குப் புரிந்தது. சொல்லப் போனால் அதன்மீது உண்மையில் எனக்கே நம்பிக்கை இருந்ததில்லை.

கிறிஸ்தவ மதத்தைப் பற்றிய ஏராளமான கேள்விகளை எனக்குள் எழுப்பிக் கொண்டேன். இதை அலங்கோலமாகாமல் எப்படி என் பாப்டிஸ்ட் கணவருடன் பேசப் போகிறேன் என்று கவலைப் பட்டுக் கொண்டிருந்தேன். நல்லவேளை அவருக்கும் பைபிளைப் பற்றி கிறிஸ்தவத்தைப் பற்றி அதே போன்று கேள்விகள் இருந்தன என்று தெரியவந்தது. எனக்கு ஆசுவாசமாக இருந்தது. ஆனாலும், இதைப் பற்றி என்ன செய்வது என்று எங்கள் இருவருக்குமே தெரியவில்லை.

அது 2009ம் ஆண்டு கோடை காலம். என் அப்பா, தீவிரமாக கிறிஸ்தவத்தை உதறித் தள்ளி விட்டிருந்தார். மத மௌடிகம் பற்றி இடைவிடாத பேச்சுக்களிலும், சதிவலைகள் பற்றிய சலிக்காத உரையாடல்களிலும் ஊறி அதன் எல்லைக்கே சென்று விட்டிருந்தார். ”ஓய்வான உழைப்பாளர் தினம்” (Laid Back Labor Day) என்ற கொண்டாட்டத்திற்காக கான்சஸின் மெக்லவுத் (Mclouth) பிரதேசத்திற்கு கூட்டாகச் சேர்ந்து போக எங்களை அழைத்தார். நாங்கள் தயங்கினோம், ஏனென்றால் அந்த இடம் பாகன்கள் அதாவது இயற்கை வழிபாட்டாளர்கள் கூடும் மைதானம் (Pagan campground). கிறிஸ்தவர்களான எங்களுக்கு, பாகன்கள் சாத்தானிய வழிபாட்டாளர்கள், சூனியக் காரர்கள் என்று ஆதிமுதலே கற்றுக் கொடுக்கப் பட்டிருந்தது.

இருந்தாலும் அங்கு போனோம். அது எங்கள் வாழ்க்கையை மாற்றிவிட்டது. இப்போது நாங்களே எங்களை ”பாகன்கள்” என்று அழைத்துக் கொள்கிறோம். எதையும் நாங்கள் கடைப்பிடிப்பதில்லை. ஆனால் மந்திர வித்தைகளையும், மறைஞானத்தையும் திறந்த மனதுடன் அணுகுகிறோம். இயற்கை மீது அன்பு கொண்டவர்களாக இருக்கிறோம்.

கர்த்தரால் நிராகரிக்கப் படுவது பற்றியும், நரகத்தில் உழல்வது பற்றியும் இப்போது எனக்குப் பயம் இல்லை. உலகத்தில் ஒருவர் சொல்வதும் முழு உண்மை இல்லை என்று இப்போது எனக்குப் புரிகிறது. அப்படி இருக்க ஒரே ஒரு மதம் மட்டும் எப்படி சரியானதாக இருக்க முடியும்? மதம் என்பது உண்மையில் கலாசாரம் சம்பந்த பட்ட விஷயம் என்று நான் நினைக்கிறேன், குறிப்பாக, எனது இந்தியப் பயணத்தின் காரணமாக. கடவுளை வேறு பெயரில் வழிபடுவதாலோ, ஏசு என்பவரை அவர்கள் இதயங்களில் ஏற்றுக் கொள்ளாததாலோ இந்தியர்கள் தீயவர்கள் அல்ல; சாத்தான்கள் அல்ல. இப்போது அதை நான் அறிவேன். நான் சுதந்திரமடைந்து விட்டேன்.

இந்த வாழ்க்கைக் கதையைச் சொன்னதன் நோக்கம் என்ன என்று என்னால் சரியாகக் கூற முடியவில்லை. இது ஒரு வாக்குமூலம் அல்ல. நான் யார், எப்படிப் பட்டவளாகியிருக்கிறேன் என்பதை உறுதியுடன் சொல்ல விரும்பினேன் என்றே நினைக்கிறேன். நான் இப்போது மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன் என்பதை அறிவேன். முன்னாள் கிறிஸ்தவர்களாக எங்களது பழைய நினைவுகளை, எண்ணங்களை, புரிதலுடன் பகிர்ந்து கொள்ளக் கூடிய கணவர் கிடைத்தார் என்பது என் அதிர்ஷ்டம். இந்த இடத்தில் “நீ நரகத்திற்குப் போவாய்” என்று சொல்லப் படாமல், என்னுடைய வாழ்க்கையைப் பகிர்ந்து கொள்ள முடிகிறது என்பதிலும் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன் (மற்ற இடங்களில் அப்படி நிறையப் பேர் இன்னமும் சொல்லத் தான் செய்கிறார்கள். நான் தான் நம்புவதில்லை).

நான் நம்பிக்கைகளுக்காக அச்சுறுத்தப் படவில்லை. ஆனால் அந்த ஒரு காரணத்தினாலேயே தான் கீழ்ப்படிந்தேன் – அச்சம். கர்த்தரால் நிராகரிக்கப் பட்டு நரகத்தில் உழலாமல், சுவர்க்கத்திற்குப் போக வேண்டும் என்ற அச்சத்தால், முற்றாக பைபிளில் கூறியபடி வாழ்க்கையை வாழ முயற்சி செய்தேன். எனக்கு பைபிளைப் பற்றிச் சொல்வதற்கு நிறையவே உள்ளது, ஆனால் இப்போது வேண்டாம்.

ஒரு விஷயத்தை ஒத்துக் கொள்கிறேன் – இப்போதும் நான் அச்ச உணர்வுடன் போராட வேண்டியுள்ளது, கிறிஸ்தவத்தின் காரணமாக. சில சமயம் நினைக்கிறேன் – ஒருவேளை நான் எண்ணுவது தவறோ? உண்மையிலேயே நரகம் இருந்து, நான் அங்கு தான் போகப் போகிறேனோ? என்று. உடனே என்னை ஒரு உலுக்கு உலுக்கிக் கொள்கிறேன். தங்கள் பார்வையில் ”சரியான உலகத்தை” உருவாக்க கிறிஸ்தவர்கள் கண்டுபிடித்த சமாசாரம் தான் நரகம் என்று நினைவு படுத்திக் கொள்கிறேன்.

(இந்தக் கட்டுரை Exchristian.net என்ற இணையதளத்தில் வெளிவந்தது. இந்தக் கட்டுரை ஆசிரியர் போன்று கிறிஸ்தவ மதத்தால் தங்கள் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட கடும் மன உளைச்சல்கள், குற்ற உணர்வுகளிலிருந்து மீண்டு புதிய வாழ்க்கையைத் துவக்கியவர்கள் மற்றும் அதில் முயல்பவர்கள் தங்கள் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் இணையதளம் அது).

தொடர்புடைய பதிவுகள்

கலைகள் வரலாறு

சமபாதத்தில் உறைந்து விட்ட இந்திய நடனங்கள் – 2

வெங்கட் சாமிநாதன் May 29, 2010 5 Comments Indian Dances அழகியல்ஆனந்த குமாரஸ்வாமி இசை இந்தியப் பண்பாடு இஸ்லாமிய ஆட்சி கதக்கலாசார தேசியம்கலாசாரம்கலை கலை வரலாறு கலை விமர்சனம்கலைஞர்காதல்கூத்து சங்க இலக்கியம்சிற்பம்சிலப்பதிகாரம்தமிழ்ப் பண்பாடு தேவதாசி நடனம்நாட்டார் கலைகள்நாட்டிய வகைகள்நாயகி பாவம்பக்தி இயக்கம்பண்பாடு பரதநாட்டியம்பரதன்பரதம்பாலசரஸ்வதி பாலியல்பெண்பெண்கள்பெண்ணியம்பெண்ணுரிமை பெண்மை ரசனை ருக்மிணி அருண்டேல்

முந்தைய பகுதி

பரத நாட்டியத்தை, சதிர் என்று இழிவாகப் பேசப்பட்ட நிலையிலிருந்தும், அதை விரைவில் எதிர்நோக்கியிருந்த அழிவிலிருந்தும் மீட்டு அதற்கு சமூகத்தில் அதுவும் ஒரு கலையென ஒரு அங்கீகாரத்தை திரும்பப் பெற்றுத் தந்ததற்கு – ஈ.கிருஷ்ணய்யர், ஆனந்த குமாரஸ்வாமி, ருக்மிணி தேவி, பாலசரஸ்வதி போன்றோருக்கு நாம் நன்றி சொல்ல வேண்டும். இந்த நூற்றாண்டின் இருபது முப்பதுக்களில், சரித்திர அறிவோ, கலை உணர்வோ அற்ற வெற்று சமூக சீர்த்திருத்த கொள்கைகளே கொண்டிருந்த ஆங்கிலக் கல்வி பெற்ற மேல் தட்டு ஜீவிகள் பரதத்தை அழிவுக்குத் தான் தள்ளிக் கொண்டிருந்தனர். இச்சமூக சீர்த்திருத்த் வாதிகளிடமிருந்து பரதத்தைக் காப்பதற்கு தைரியமும், தியாக உணர்வும், சமூக தூஷணையைத் தாங்கிக் கொள்ளும் மனமும் தேவையாக இருந்தது. ஈ.கிருஷ்ணய்யரும், ருக்மிணி தேவியும் சமூக பிரஷ்டத்திற்கு ஆளானார்கள். பிராமண குலத்தவர் சதிர் ஆடவாவது என்ற முகம் சுளிப்பும் பகிஷ்காரமும் அவர்கள் பெற்றது. ஆனால் என்றென்றைக்குமாக இழந்துவிடுவோமோ என்றிருந்த நிலையிலிருந்து பரதம் மீட்கப்பட்டது. தமிழ் நாட்டில் இப்பெரியவர்களால் பரதநாட்டியத்திற்குக் கிடைத்த ஒரு மறுமலர்ச்சி, இந்திய துணைக்கண்டம் முழுதுக்கும் மற்ற பிராந்தியங்களிலும் கிளர்ந்து, ஒரு விழிப்புணர்வு பரவுவதற்கான காரண சக்தியாகவிருந்தது என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.

எனவே, இந்தக் கலைஞர்கள் பரதக் கலையை மீட்டுத் தந்ததோடு, அவரவர் பார்வைக்கும் ரசனைக்கும் ஏற்ப தம் பாணியை உருவாக்கிக் கொண்டது பற்றியும் எனக்கு ஏதும் பிரசினைகள் கிடையாது. அவர்கள் பணி வரலாறாகிவிட்ட பணி. மேலும் சென்று, ருக்மிணி தேவி, சதிர் என்று வழங்கிவந்த பாரம்பரியத்தின் அவப்பெயரை நீக்க தான் உருக்கொடுத்த பரத்நாட்டியத்தில் பக்திக்கு பிரதான்யம் கொடுத்ததிலும் ஒரு பிரசினையும் இல்லை. அதேசமயம் பாலசரஸ்வதி தன் பரதத்தில் சிருங்காரத்திற்கே முதலிடம் தந்தது பற்றியும் பிரசினை இல்லை. இரண்டுமே பரதத்தின் இரு பக்கங்கள் தான். இருவருமே அவரவர் பார்வையில், அவர்கள் கால 30-களிலும் 40-களிலும் பரதத்தை குதிரைப் பட்டைப் பார்வை கொண்ட சமூக சீர்த்திருத்த வாதிகளின், அதைக் கறைபடுத்திய சமூகத்தின, பிடிகளிலிருந்து காப்பாற்றி அதன் ஆத்மாவை கண்டறிந்து மீட்கும் பணியில் சரியாகவே செயல் பட்டிருக்கிறார்கள்.

ஆனால், இன்று எண்பதுகளில், பரதம் ஒரு கலையாக, த்மிழ் நாட்டின் அடையாளமாக ஏற்கப்பட்டு, உலக அங்கீகாரமும் பெற்ற்பிறகு, அதற்குரிய சிறப்பான இடத்தை சமூகத்தினிமிருந்து மீட்டெடுத்த காலகட்டத்தில், பரதத்தில் சிருங்காரமா?, பக்தியா? என்று ஒன்றை மறுத்து மற்றொன்று என யாரும் வாதமிட்டால் – அது, தமிழ் இலக்கிய வரலாறு பற்றிய அவருடைய அறியாமையையே வெளிக் காட்டும். சங்க கால அகப் பாடல்களிலிருந்து தான் பக்தி இயக்கம் பிறந்தது, சிருங்காரமும் பக்தியும் ஒரே உணர்வின் இரு பாவனைகள், நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள் போல என்பதை அவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை.

(4)

ஆனால் நான் சொல்ல வந்த விஷயம் வேறு. பரதத்தை அதன் மீது படிந்திருந்த கறைகளை நீக்கி, அதன் இழிவு நிலையிலிருந்து மீட்டாயிற்று. சரி. அதற்காக, பரதம் ஒரு சரித்திர கால, தொல்பொருட் காட்சி சமாசாரமாகவே தான் காப்பாற்றிப் பாதுகாக்கப்பட வேண்டுமா? இன்று பரதம் ஆடும் கலைஞர்கள் ஏன் அவர்களுக்கு சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்ட காதலன் வருகைக்காக ஏங்கும் காதலியாக, தன் சகியிடம் என்னேரமும் புலம்பும் பெண்ணாகவே தம்மை பாவித்துக்கொண்டு, அந்த ஏக்கத்தையும் புலம்பலையுமே பாடி ஆடிக்கொண்டிருக்கவேண்டும்? அவளை விரக தாபத்தில் ஏங்கி உடல் மெலிய, வளைகள் கைகளிலிருந்து ந்ழுவி விழச் செய்யும் அந்த ஆள் மேலே மேகங்களிடையே உலவித் திரிகிறவனாக இருந்தால், அவன் அங்கேயே இருந்து கொள்ளட்டும், இங்கு இறங்கி வந்து நடன மேடையையும் மொத்த குத்தகை எடுத்து ஆக்கிரமித்துக்கொள்ள அவனை அனுமதிக்கவேண்டாமே.

ஏனெனில், மேடையில் பரதம் ஆடும் பெண் காரைக்காலம்மையாரோ, ஆனந்தமயி மாவோ இல்லை. நம் ஊரில், நம் தெருவில், நம் அடுத்த வீட்டில் அன்றாடம் நாம் படும் அவஸ்தையையே அவளும் கொஞ்சம் கூடவோ குறைவாகவோ படுகிறாள் தான். அந்த மேகங்களிடையே வானத்தில் உறையும் அந்த காதலன், இப்படித்தான் எதிர்ப்படும் பெண்களையெல்லாம் ஆசை காட்டி ஏமாற்றி ஓடுகிற, தெற்கு தில்லி க்ரேட்டர் கைலாஸ், டிஃபென்ஸ் காலனி திடீர் பணக்கார வீட்டு இளைஞன் போன்றவன் என்றால் – ஒன்று நிச்சயம், மேடையில் நடனமாட வந்துள்ள பெண் இன்னொரு க்ளோரியா ஸ்டைனெனாகத் தான் இருப்பாள் (Gloria Steinem – பிரபல அமெரிக்க பெண்ணியவாதி). அவளுடைய சுதந்திரத்தையும் பெண்மையையும் ஆக்கிரோஷத்துடன் நிரூபிக்கும் பெண்ணாகத்தான் இருப்பாள். பாலசரஸ்வதியின் நினைவு மாலை (Balasaraswati Memorial Evening) ஏற்பாடு செய்திருந்த கமானி அரங்கத்தில் சங்கீத் நாடக் அகாடமி சேர்மன், டாக்டர் நாராயண மேனனை, இந்த கண்டித நாயகிகள் (மூன்று உலகறிந்த நடன கலைஞர்கள்: யாமினி கிருஷ்ணமூர்த்தி, சோனல் மான் சிங், மூன்றாமவர் நினைவுக்கு வர மறுக்கிறார் – வெ.சா. 26.5.2010) தம் உரிமை என்று தாம் கருதியது தமக்கு மறுக்கப்பட்டதை எத்தனை ஆக்ரோஷத்துடன் வறுத்தெடுத்தார்கள் என்பதை நாம் பார்த்தோம். என்றென்றைக்குமா அவர்கள் விப்ரலப்தைகளாகவும் விரஹத் கண்டிதாக்களாகவும் இருபபார்கள்?

அன்று உமா ஷர்மாவும் அருணா வாசுதேவும் கூட்டாக உருவாக்கி, உமா ஷர்மா நடனமாடிய் ‘ஸ்த்ரீ’ யைப் பார்த்ததும் எனக்கு இன்னும் பல அதிர்ச்சிகள் காத்திருந்தன. யுகம் யுகமாக, ஆண்கள் மட்டுமல்ல ஒட்டு மொத்த சமூகமும் பெண்களை அடக்கி ஆண்டு கொடுமைப் படுத்திய சோகத்தை நடனமாகச் சொல்ல வந்தவர்கள், சன்னமான பாவாடை யையும், கதக்கின் அடையாளமே ஆகிப்போன ’சக்கரை’யும் விட்டு விடவில்லை. (தெருக்கூத்தின் கிரிகை போல, அல்லது பாலேயின் பிரூட், pirouette போல. பிரூட் ஒற்றைக்காலில் அதுவும் நிமிர்த்திய குதிகாலின் பலத்தில் சுழன்று ஆடுவது. பாலே நடனத்தில் ஒன்றிப்போவது). ’சக்கர்’ ஆடும்போது, இந்தப் பாவாடை இடுப்பளவு மேல் எழுந்து வட்டமாக சுழ்லும். இந்தச் ’சக்கர்’ என்பதே, கதக் மொகலாய தர்பார்களிலும் பின்னர் நவாபுகளின் அரண்மனைகளிலும் நுழைந்ததும், நவாபுகளின் கண்கள் பிரகாசித்துக் குதூகலித்திடும ஆண் ரசனைக்காக் கண்டுபிடிக்கப்பட கவர்ச்சி ஐட்டம். (அன்றைய ஐட்டம் நம்பர் என்று இன்றைய சினிமா பாஷையில் சொல்லலாம்)

ஆக, பெண்கள் ஆண்களின் சுலப ரசனைக்கான கவர்ச்சிப் பொருளாக்கப்பட்டதன் அடையாளம் தான் சக்கர். Crowning Glory விளம்பரப் படத்துணுக்கில், டிம்பிள் கபாடியா நனைந்து உடலை ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் மெல்லிய உடையுடன் நீச்சல் குளத்திலிருந்து வெளிவருகிறாளே, அதிலிருந்து அதிக வித்யாசப் பட்டதில்லை, சக்கரின் நவாப் தர்பார் நோக்கங்கள். பெண்கள் காலம் காலமாக போகப் பொருளாக அவமானப் பட்டதைச் சொல்ல வந்த கணடனக் குரல் ’ஸ்த்ரீ’யில் சக்கர்! மெல்லிய பாவாடையுடன். முகலாய தர்பாரிலும், நவாப் அரண்மனைகளிலும் கதக் நுழைந்தபோது, ‘கதா வாசக்’கும் (அபிநயங்களுடன் ஆடிப் பாடிக் கதை சொல்பவர்), பரத முனிவனும் வெளியேற்றப்பட்டது போல, மொகலாய, நவாப் கால பெண்ணடிமைச் சின்னமான சக்கரும் சன்ன பாவாடையுமாவது இப்போது 1980-ல் எழும் கண்டனத்திலாவது வெளியேற்றி இருக்க வேண்டாமா? வேறு எதற்காகவும் இல்லாவிட்டாலும், தம்மை உறுத்தும் மனச்சாட்சியைச் சமாதானப் படுத்தவாவது இதைச் செய்யத் தோன்றவில்லையா?

”ப்ரமரி” (சுற்றலடவுகள்) நம் நாட்டிய பாரம்பரியத்தில் வரும் ஒன்று தானே என்று சொல்லலாம். வாஸ்தவம் தான். ஆனால் கதக் நாட்டியக் கலைஞர்களைத் தவிர வேறு யாரும் இதைத் தம் நடனத்தில் சேர்த்துக்கொள்ளவில்லையே, இது பரதனின் ஒப்புதல் பெற்றது என்று சொல்வதாக இருந்தாலும், பரதனின் திட்டத்தில் இருக்கும் எத்தனையோவற்றில் இது ஒன்று தானே. எனக்குப் புரிகிறது, இந்த சக்கர் ஒரு ஆவேச உணர்வை, கோபத்தை, (நமது தெருக்கூத்தில் வரும் கிரிகை போல)ச் சொல்வதாக இருக்கும் அல்லது கதக்கிலேயே ஓர் பரவச்த்தைச் சொல்வதாகவும் இருக்கும். அப்படியானால் அது ஏதோ ஒரு கட்டத்தின் உச்சமாக வருவதில் தவறில்லை. உஷா ச்ர்மாவின் ‘ஸ்திரீ”யிலேயே கூட, ‘நவரசங்களும் என்னில் தான் அடக்கம்” என்று ஒவ்வொரு ரசமாகச் சொல்லி வரும்போது, ஒவ்வொரு பதம் முடிந்தபிறகும் வரும் சக்கர் அதை வலியுறுத்தும் பரவச உணர்வாக இருப்பதை நான் புரிந்து கொள்கிறேன். அது சுருக்கமாகவும் ஒன்றின் முடிவில் வரும் முத்தாய்ப்பாகவும், பெண் தன் பலதரப்பட்ட் சக்திகளை ஒவ்வொன்றாகச் சொல்லி பெருமை கொள்வதாகவும் இருக்கும். அது பொருள் அறிந்து கொள்ளப்பட்ட ஒன்றாக இருக்கும்.

மரபு என்றால் என்ன?தன் எந்த செயல் அர்த்தமுள்ளதாகவும் தெரிந்து, செய்வதில் அது உயிர் பெறுவதாகவும் இருக்கிறதோ அது தானே மரபாகத் தொடர்ந்து வரும்? இந்த ‘சக்கர்’களையும், ‘தத்கார்’களையும், ஏன் தரங்கத்தையும் தான் (குச்சிப்புடியில் தாம்பாளத்தின் மீது ஆடும் நடனம்) இவை எல்லாவற்றையும் ஜெமினி சர்க்கஸ்காரர்களுக்கு விட்டு விட்டால் நன்றாகவும் பொருத்தமாகவும் இராதா? அல்லது அப்படி எதையும் சர்க்கஸுக்கு விட்டுக் கொடுக்க இஷ்டமில்லையெனில், தத்காரை கயிற்றின் மேல் ஆடுவதாக, சக்கரை மிஸோராம் பெண்க்ளைப்போல, மூங்கில் கழிகளின் மேல் ஆடுவதாக, அல்லது தரங்கத்தை மூன்று கால் நாற்காலி மேல் ஆடுவதாக புதுமைகளைப் புகுத்தலாம்.

இந்த சந்தர்ப்பத்தில் இன்னொன்றையும் சொல்வது பொருத்தமாக இருக்கும். சிலப்பதிகாரத்தில் ‘குடக்கூத்து” என ஒரு நடனம் பேசப்படுகிறது. திருவிக்கிரம மங்கலம் சிற்பங்களில் இதைக் காணலாம். இதுவும் ஏதோ ஒரு சர்க்கஸ் வித்தையாகத் தான் காட்சி தருகிறது. இருப்பினும், அது இன்று நம்மிடையே இல்லை. அதை யாரும் நடனம் ஆட எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. பரத நாட்டியத்தின் வரலாற்றுப் பதிவுகளில் கூட அது எங்கும் தொடரப் படவில்லை. ஒரு வேளை அதன் தாயாதியாகத் தான் இன்றைய கரகாட்டம் நம்மிடையே வாழ்கிறதோ என்னவோ. உண்மையில் இம்மாதிரியான உடல் பயிற்சிகளுக்கான இடம் அது தான் – நாட்டுப்புற நடனங்கள்.

இவையெலலாம் செவ்வியல் மரபைச் சார்ந்தனவாகக் கொள்ளமுடியாது. இவை நவாப் தர்பார்களின், கலை ரசனைக்குத் தீனி போட உருவானவை.

இதையெல்லாம் சொல்லும் போது என்னைத் தமிழ் நாட்டைச் சேர்ந்தவற்றைத் தவிர வேறு எதையும் அங்கீகரிக்க மறுப்பவனாக, யாரும், நினைக்கக் கூடாது. வேடிக்கை என்னவென்றால், இம்மாதிரியாக தன்னைப் போஷிப்பவர்களின் முகம் பார்த்து அவர்களைக் குஷிப்படுத்தும் காரியத்தை பரதநாட்டியத்திலும் பார்க்கலாம்.

டாக்டர் ராகவன் ஒரு உதாரணம் தருகிறார். கவித்வம் என்று அறியப்பட்ட ஒன்று பின்னால், இன்றும் கூட அதற்குப் பெயர் கௌத்துவம் தான். அதன் பதம் ‘சலாமுரே’ என்ற உருதுச் சொல்லுடன் முடியும். இது ஏதோ காலத்தில் நவாபுகளின் சந்தோஷத்துக்காகத் தொடங்கியது, தஞ்சை மராட்டிய அரண்மனையிலும் தொடர்ந்தது என்றும் தான் அதை ‘நமஸ்தே’ என்று மாற்றியமைத்ததாகவும் சொல்கிறார் டாக்டர் ராகவன். கணேசர் தன் முன் ஆடும் நடனமணி, ‘சலாம்’ வைப்பதைக் கண்டால் வேடிக்கையாகத் தான் இருக்கும். கவித்வம், அல்லது இன்றைய கவுத்துவம் அல்லாவின் முன்னோ ஏதும் நவாபின் முன்னோ ஆடப்படுவதும் இல்லை. ஆடுபவர் மீனாட்சிபுரத்திலிருந்து சமீபத்தில் மதம் மாறியவரும் இல்லை.

மன்னர்களின் முன்னும், ஜமீந்தார்களின் முன்னும் ஆடப்பட்ட காலத்தில், தம்மை ஆதரித்து போஷிக்கும் அம்மன்னர்களின், ஜமீந்தார்களின் அருமை பெருமைகளை, சாகஸங்களை, அழகைப் போற்றிப் புகழ்ந்து எத்தனையோ குறவஞ்சிகள் இயற்றப்பட்டன, ஆடப்பட்டன தான். ஆனால் அவை எதுவும் இன்று ஜீவித்திருக்கவில்லை. யாருக்கும் நினைவிலும் இல்லை. ஆடுவதும் இல்லை. மன்னர்களும், ஜமீந்தார்களும் போன வழியிலேயே இவற்றுக்கும் விடைகொடுக்கப் பட்டுவிட்டன. வெகு எளிதாக சிக்கல் எதுவும் இல்லாது தீர்க்கப்பட்டு விட்ட பிரசினை. போஷிப்பார் இல்லை. ஆடுவாரும் இல்லை. சந்தைப் பொருள் போலத் தான். அந்த குறவஞ்சிகளை இப்போது ஏதும் சுவடிக் காப்பகத்தில் தான் காணமுடியும். கொஞ்ச காலம் முன் வரை, ஒரு தாசி தன் மகளுக்கு தொழில் நுணுக்கங்களைச் சொல்லிக் கொடுப்பதான பதங்கள் வழங்கி வந்தன்.. ”காசில்லாதவன் கடவுளேயானாலும், கதவைச் சாத்தடி” போல.

நாற்பதுக்களுக்குப் பிறகு இந்தப் பதங்களும் நடனமும் போன இடம் தெரியவில்லை. இந்தப் பதத்திற்கு சஞ்சாரி பாவம் ஆடும் நடனமணியின் கற்பனையில் என்னென்னவெல்லாம் வந்து அலைமோதும் என்பதை அவரவர் கற்பனைக்குத் தான் விடவேண்டும். இப்போது நடன மேடைகளில் அதைக் காணமுடியாது. ஆனால், கதக் நடனக் கலைஞர்கள், நவாப்களின் ரசனைக்காகத் தயாரிக்கப்பட்ட சக்கர்களை இன்னம் விடாது பற்றிக் கொண்டு அதை செவ்வியல் நடனம் என்று உரிமை கொண்டாடிக் கொள்கிறார்கள். கதக் நடனம் அதன் வரலாற்றில் கதாவாசக்குடன் தொடங்கியது. அந்த கதாவாசக் இப்போது போன இடம் தெரியவில்லை.

குழந்தையை வெளியே எறிந்தாயிற்று. அதைக் குளிப்பாட்டிய தண்ணீர் என்னவோ பத்திரமாகத் தொட்டியில் இருக்கிறது.

(5)

சில நூற்றாண்டுகளே பழமையான் அர்த்தமில்லாத, நடனமுமில்லாதவற்றை, இன்னம் மோசம் அவை கதக் நாட்டிய பத்ததிக்கு வெளியிலிருந்து பெற்றவை, அவற்றையே கதக் விட்டுவிட முடியவில்லை என்றால், பரத நாட்டியம் அதன் 2000 வருட பழமையை, அவை அர்த்தமுள்ளதாகவும், அதன் நாட்டிய பத்ததியின் அங்கமாக இணைந்த ஒன்றாக இருந்த போதிலும், விட்டு விடமுடியவில்லை என்றால், அதில் ஆச்சரியப் பட ஒன்றுமில்லை தான்.

இன்று பரதம் ஆடும் கலைஞர்கள், நிறையப் படித்தவர்கள். பண்டித மணிகள். கூர்ந்த அறிவுடையவர்கள். எதையும் அலசி ஆராய்பவர்கள். அவர்களது பாண்டித்யம், பரதத்தின் எல்லைக்குட்பட்டதாகச் சொல்லமுடியாது. மற்ற பிராந்தியங்களின், நாட்டிய பத்ததிகளைப் பற்றியும் அவர்கள் முடிந்த அளவு தெரிந்து வைத்திருப்பதாக நாம் அனுமானிக்கலாம். அவர்கள் தாம் ஆடும் நடனத்திற்கு எடுத்துக் கொள்ளும் பதங்கள் அதிகம் போனால் இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு மேல் பழமையானவை அல்ல எனப்தும் அவர்களுக்குத் தெரியும். சமீபகாலமாகத் தான் அவர்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக, பிரபந்தங்கள், திருவாசகம் போன்றவற்றிலிருந்து தம் நடனத்திற்கான பாடல்களை எடுத்துக்கொள்ளத் தொடங்கியுள்ளார்கள். தமிழ் இலக்கியத்தில் பக்தி இலக்கியம் மிக அகண்டது. ஆறாம் நூற்றாண்டிலிருந்து தொடர்வது சுமார் 400 – 500 வருட காலம் தொடர்ந்து பிரவாஹித்து ஒரு சமுத்திரமாக முன்னிற்பது. இந்த வளமையும் பிரம்மாண்டமும் அதன் சிருஷ்டி மேதமையும் இதுகாறும் மீறப்படாதது. இதெல்லாம் போக, இன்று ஆடப்படும் பரதம் அதன் பதங்கள் சிருங்காரமே பக்தியாக, பக்தியே சிருங்காரமாக வெளிப்பாடு பெறும் பதங்கள். அவர்கள் தாம் ஆடும் பரதம் தெய்வத்திற்கு சமர்ப்பணம் என்றும் சொல்கிறார்கள். இருப்பினும், பிரபந்தங்களையும் தேவாரத்தையும் அவ்ர்கள் காணத் தொடங்கியது சமீப காலத்தில் தான். இன்று அவர்கள் ஆடும் நாட்டியப் பதங்கள் 200 வருடங்களுக்கு மேல் பழமையானவை அல்ல. அதோடு, இன்று ஆடப்படும் பரத நாட்டியத்தின் அமைப்பு, அலாரிப்பு, வர்ணம், பதம், தஞ்சாவூர் சகோதரர்களால், திருவனந்தபுரம் மன்னர் ஸ்வாதித் திருநாளின் காலத்தில் தீர்மானிக்கப் பட்டது.

ஆக, பரதம் 2000 ஆண்டு பழமையான ஒரு மரபு என்று உரிமை கொண்டாடிக்கொண்டு நாம் நடைமுறையில் செய்வது அதை 200 ஆண்டுகளுக்குள் சிறைப்பட்ட ஒன்றாக ஆக்கியது தான். கதக் ஆடுபவர்களும் இதைத் தான் செய்கிறார்கள். அவர்கள் பரதத்தை விட இன்னும் கொஞ்ச தூரம் பின்னால் போய்க்கொள்கிறார்கள். மொகல் தர்பார் வரை. இங்கும் டாக்டர் ராகவன் ஒரு சுவாரசியமான தகவலைத் தருகிறார். தஞ்சாவூர் சகோதரர்களிடமிருந்த பெற்ற அமைப்பு தேவேந்திரனின் (தேவன்னா) ’சங்கீத முக்தாவளி’ என்ற நூல், லாஸ்யத்தின் வெளிப்பாட்டிற்காக அமைத்துக் கொடுத்ததைத் தான் பின்பற்றியது. இந்த லாஸ்யம் தானே இன்றைய பரத நாட்டியமும்.. தஞ்சை சகோதரர்கள் அங்கு கொஞ்சம் இங்கு கொஞ்சம் என்று சிறு சிறு மாற்றங்களைத் தான் செய்திருக்கிறார்கள் என்கிறார் டாக்டர் ராகவன்.

(6)

தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் முதன் முதலாக பேசப்படும் பெயர் தெரிந்த தலைக்கோலி என்று மன்னரால் விருது அளிக்கப்பட்டவள் மாதவி என்னும் தாசி. 5-ம் நூற்றாண்டு சிலப்பதிகாரத்தில் பேசப்படுபவள். அவளும் சங்க கால இலக்கியங்களில் பேசப்படும் விறலியரும் எல்லாம் ஆடிய நடனங்கள் எதைப் பற்றியனவாக இருந்தன? பொதுமக்கள் ஆடிய நாட்டுப் புற நடன்ங்கள் பற்றியும், அவர்கள் நடனங்கள் எவவாறு ஆடப்பட்டன, எப்பொருளைப் பற்றியனவாக அந்த நடனங்கள் இருந்தன என்பதைப் பற்றியும் சிலப்பதிகாரம் விவரமாக பதிவு செய்துள்ளது. அவர்கள் கண்ணனைப் போற்றிப் புகழ்ந்து ஆடினர். அவர்கள் ஆடிய நடனங்களின் நுணுக்கங்களைப் பற்றியும் விவரமாக சிலப்பதிகாரம் சொல்கிறது. ஆனால் மாதவி ஆடிய நடனம் எதைப் பற்றி? அந்த நடனத்தின் ஆட்ட நுணுக்கங்கள் என்ன? அது செவ்வியல் மரபைச் சார்ந்ததா, அல்லது பொது மக்கள் ஆடும் நாட்டுப்புற மரபில் வந்ததா?

சிலப்பதிகாரத்தின் கானல்வரி, வேனிற்காதை பகுதிகளிலிருந்து நமக்குக் கிடைக்கும் தகவல்கள், அவை காதலைப் பற்றிய்தாக அதன் பல்வேறு வகைகளைப் பற்றியதாக, நாம் ”அஷ்டநாயிகா” என்று சொல்கிறோமே அது போன்றதாக, பல்வேறு மெய்ப்பாடுகளைச் சொல்வதாக இருந்தது எனத் தெரிகிறது. ஆக, அவை ஆண் பெண் உறவுகளைப் பற்றியதாக, என்றென்றைக்குமாக ஜீவித்திருக்கும் அவன்- அவள் சந்திப்புகள், உறவுகள், ஈர்ப்புகள், ஏமாற்றங்கள் பற்றியதாக இருந்தது. அத்தோடு குடக்கூத்து பற்றியும் அறிகிறோம் குடக்கூத்து பற்றிய ஒரு சிற்பப்படிமம் கேரளத்தில் உள்ள திருவிக்கிரமங்கலத்தில் காணப்படுகிறது. மேலும் சிலப்பதிகாரம் பேசும் சாக்கியார் கூத்து, இன்றும் கேரளத்தில் வழங்கும் நாடக பாணியாகும். பந்தாட்டம் பற்றியும் அது பேசுகிறது. பந்தாட்டம் கந்துகம் என்றும் அறியப்படுகிறது. அது கேரளத்தில் ஆடப்படும் மோஹினி ஆட்டத்தின் ஒரு அங்கம். இவை எல்லாமே ஒரு காலகட்டத்தில், சிலப்பதிகார காலத்தில் தமிழ் நாட்டில் வழங்கிய நாடக, நாட்டிய பத்ததிகளாகும் ஆனால் இன்று தமிழ் வாழ்க்கையிலிருந்து மறைந்துவிட்டவை. ஆனால், கேரளத்தில் இன்றும் ஜீவித்திருப்பவை.

இன்று பரத நாட்டியம் என்று அறியப்படுவது முப்பதுக்களில் ‘சதிர்’ என்று வழங்கப் பட்டது. இது தமிழ் நாட்டிற்கே உரிய மரபான நாட்டுப்புற வடிவங்களும் செவ்வியல் மரபுகளும் அகில இந்திய பின்னணியின் தாக்கத்தில் ஒன்றையொன்று கலந்த ஒன்றாகும். இது கிறிஸ்து சகாப்தத்தின் ஆரம்பத்திலிருந்து தொடர்ந்து நிகழ்ந்து வருவது. இதில் பரதனின் நாட்டிய சாஸ்திரத்துடனோ அல்லது பின் வந்த மற்ற நாட்டிய நூல்களுடனோ முழுக்க முழுக்க அவைவழி செய்யப் பட்டதாகக் காணமுடியாது போகலாம். தன் பரிணாம வளர்ச்சியில், பின் வந்த காலங்களில், குடக்கூத்து, ப்ரமரி போன்றவற்றை தன்னிடமிருந்து கழற்றி விட்டதைப் போல, பல புதியவற்றைத் தன்னுள் சேர்த்துக் கொண்டும் உள்ளது. இது பல நூற்றாண்டுகளின் பரிணாமம்.

சங்க காலத்தில் காதலனாகக் கண்ட மனித ரூபத்திலான ‘அவன்”, பக்தி இயக்கத்தில் தேவனாகிவிட்ட ’அவன்’ ஆனது போல, 17-ம் நூற்றாண்டிலிருந்து 19- நூற்றாண்டு வரையான காலகட்டத்தில், தன் போஷகனான எந்த மன்னனின், நவாபின், ஜமீந்தாரின் முன் ஆட நேர்ந்துள்ளதோ அந்த போஷகனுக்கு , தேவனைக்குறித்த ‘அவன்’ இடத்தைக் கொடுத்து, அவனைப் போற்றி புகழவோ, அவன் காதலுக்கு ஏங்கும் நாயகியாகவோ தன்னை வரித்து ஆட நேர்கிறது.. முருகனுக்கும் கண்ணனுக்கும் ஏங்கியவள் இப்போது ஒரு ஜமீந்தாரின் காதலுக்கு ஏங்குகிறாள். ‘உலா’, ‘குறம்’ போன்ற தமிழ் பிரபந்தங்கள் குறவஞ்சி என்னும் நாட்டுப் புற நாட்டிய் நாடக வடிவை உருவாக்கிப் பின்னர் அது செவ்வியல் நடனமாகவும் பரிணாமம் பெற்று பரதத்தின் ஒரு அங்கமாகவும் ஆயிற்று. குறவஞ்சி நாட்டிய நாடகத்தின் ஆரம்பம் நாட்டுப்புற பாடல் வகையிலாகும். ஆக, பரத நாட்டியம், தான் அதற்கு முன்னர் அமர்த்தியிருந்த சிம்மாசனத்திலிருந்து தன்னைச் சிருஷ்டித்த கடவுளையே கீழிறக்க முடிந்ததென்றால், இந்த நாயக-நாயகி கால் விலங்கிலிருந்து தன்னை மீட்டுக்கொள்ள அதற்கு ஏன் இத்தனை தயக்கம்?

(தொடரும்)

தொடர்புடைய பதிவுகள்

இந்து மத விளக்கங்கள் இலக்கியம்

ஆண்டாள் என்னும் அற்புதம் – நல்லார் பொருட்டுப் பெய்யும் மழை!

அரவிந்தன் நீலகண்டன் September 1, 2009 10 Comments அவதூறுகள்ஆண்டாள்ஆழ்வார்எழுத்தாளர்கள்கவிதை காதல்காமம்சூஃபி திருப்பாவை திருமணம்நாயகி பாவம்நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தம்பதிலடி பராசரபட்டர்பெண்பெண்கள்பெண்ணியம்பெண்மை மகளிர்ரிக்வேதம்விவாதம்

அண்மையில் தமிழ் வர்த்தக உலகின் பிரபல வணிக எழுத்தாளரான பா.இராகவன், தமது வலைப்பதிவில் பின்வருமாறு எழுதியிருக்கிறார்: “நல்ல porn எழுத்து தமிழில் அநேகமாகக் கிடையாது. சில சங்கப்பாடல்களிலும் ஆண்டாளின் சில வரிகளிலும் அழகான படுக்கையறைக் காட்சிகள் இருக்கின்றன. குத்துவிளக்கெரிய எனத் தொடங்கும் திருப்பாவையின் பத்தொன்பதாம் பாசுரத்தை சொல் சொல்லாக கவனித்து வாசித்துப்பாருங்கள். அது கொடுக்கும் அனுபவத்தை எந்தக் காமக் கதாசிரியரும் இதுகாறும் தந்ததில்லை என்று அடித்துச் சொல்வேன். ஆண்டாள் தரத்தில் எழுத எனக்கு எம்பெருமான் அருள் புரிந்தால் அவசியம் இந்தத் தளத்தில் சில நல்ல porn கதைகள் அல்லது கவிதைகள் எழுதிப் போடுகிறேன்.”

பா.இராகவன் தனது வாசகர்களை மிக மோசமாக ஏமாற்றுவதுடன், தமது வணிக எழுத்தில் அறிவுஜீவி புகழ்வட்டத்தை சேர்க்க, ஆபாச இலக்கியம் (Porn) குறித்து பேசும் போது, ஆண்டாளது பாசுரங்களை அனாவசியமாக இழுத்திருக்கிறார். இதன் மூலம் அவர் தன்னையும், தன்னை வளர்த்த சமயச் சூழ்நிலையையும், தன் வாசகர்களையும் கீழ்மைப்படுத்தியிருக்கிறார். அவருக்கு நம் அனுதாபங்கள் உரித்தாகுக. ஆபாச எழுத்து என்பது வேறு; காமத்தையும் ஆன்மிகத்தையும் இணைக்கும் கவித்துவ-ஆன்ம முயற்சி என்பது வேறு. முன்னது வாலிப வயதின் எழுச்சிக்கோ அல்லது வாலிப-வயோதிகத்தின் இயலாமைக்கோ ஒரு வடிகால். பின்னது அவ்வுணர்ச்சியின் வீச்சையும் ஆழத்தையும் ஆதாரத்தன்மையையும் அறிந்து கொண்டு, அதனை பிரபஞ்சமெங்கும் கவியும் ஓர் உணர்வாக உயர்த்துவது. நாயகி-நாயக பாவத்துடன் இறைமையை அணுகுவது இது. காம-வேட்கையும் புணர்தலும் அதன் மூலம் சிருஷ்டியும் – இவை அனைத்திலும் ஊடாடும் உணர்ச்சியும் ஆனந்தமும் தன்னிழத்தலும் சோகமும் என அனைத்துமே இருத்தலின் ஆதார இயக்கதில், அதன் தொடக்கத்தில், அதன் ஜீவத்துடிப்பில், அதன் இறுதிக்கரைதலில் இருப்பதை தம் அகவிரிதலில் கண்டுணர்ந்த வேத ரிஷிகள் வேத மந்திரங்களில் இதனைப் பாடுபொருளாகக் கண்டுணர்ந்தனர். இங்கு இருத்தல் என்பது வெறும் மானுட இருத்தல் அல்ல அதன், ஆக விரிவான, ஆக முழுமையான பொருளிலான இருத்தல்.

காதலிகளின் காதலனாக இறைவனை கூறும் முதல் உலக இலக்கியமாக ரிக் வேதத்தை சொல்ல முடியும். ஆதி பழங்குடிகளின் ஞான மரபுகளிலிருந்து பல்லாயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளின் தேடல்களிலும் கண்டடைவுகளிலிருந்தும் எழுந்த ஞானக்கருவூலமே ரிக் வேதம். எனவே இந்த நாயகி-நாயக பாவத்துடன் இறைத்தன்மையை அணுகுவதென்பது எப்போது தோன்றியதென்பது ஊகங்களுக்கே உரியது. ஆனால் பின்னாட்களில் நாம் காணும் பல தீவிர காதல் உணர்ச்சிகளை நாம் வேத இலக்கியத்தில் காணமுடிகிறது:

“காதல் மிகுந்த மனைவி அவளது கணவனைத் தொடுவது போல இறைவனது இதயத்தை என் பாடல் தொடட்டும்” (ரிக்: 10.91.13) “மணமகன் மணமகளிடம் சுகம் பெறுவது போல எனது பாடலால் இறைவன் சுகம் அடையட்டும்.” (ரிக் 3.62.8) ரிக் வேத கவிதைகள் மனைவி கணவனது மேனியை தீண்டுவது போல (அங்கு பயன்படுத்தப்படும் பதத்துக்கு முத்தம் எனும் மற்றொரு பொருளும் உண்டு.) இறைவனை தீண்டுகின்றன, அவனது மேனியை சுகமாக அழுத்தி விடுகின்றன. (ரிக். 3.41.5) வேத மந்திர த்ருஷ்டாக்கள் மனதாலும் இதயத்தாலும் இறைவனுக்காக ஏங்குகின்றனர். வேத மந்திரங்களே இறைவனின் காதலிகளாக அவனைச் சேருகின்றன. வேத இலக்கியம் தரும் ஒரு முக்கியமான சித்திரம் இது: காதலிகளின் தீண்டுதலாக வேத கவிதைகள், பிரார்த்தனைகள் சித்தரிக்கப்படுகின்றன. (ரிக் 1.62.11;1.82.5-6; 1.186.7; 3.52.3; 4.32.16; 1.9.4; 3.39.1)

இந்த மரபுப்புலத்தின் பின்னணியிலேயே ஆண்டாளின் பாசுரங்களை பார்க்கவேண்டும். இருமை நிலையிலிருந்து இரண்டற்று இறையுடன் கலக்க இந்த நாயக-நாயகி பாவம் மிகவும் சிறப்பான பாதையாக உலகமெங்கிலும் மறைஞானிகளால் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

teresa_avila_bernini — Ecstacy of St. Teresa (Bernini)

யூதவிவிலியத்தில் சாலமோன் மன்னனால் பாடப்படும் உன்னதப்பாட்டுக்களை இதற்கான ஒரு எடுத்துக்காட்டாக கூறலாம். கிறிஸ்தவம் யூதத்தில் வெளிப்பட்ட இந்த நாயக-நாயகி பாவத்தை நிறுவனப்படுத்தி கிறிஸ்தவ சபையை ஏக இறைவனின் நாயகியாக்கியது. காம உணர்ச்சியிலிருந்து ஆன்மிக நிலைக்கு என்னும் நிலையிலிருந்து திருமண அமைப்பின் சட்டதிட்டங்களுக்கு கீழ்படிதல் என்பதாக அந்த உறவினை மாற்றி அமைத்தது. நவீன காலத்துக்கு முந்தைய திருமண அமைப்பில் பெண்ணின் கீழ்படிதல் நிலையே ஏசுவுக்கும்-சபைக்குமான உறவாகவும் அதன் அடுத்த கீழ்படிதலாக சபைத்தலைமைக்கும் அதன் உறுப்பினர்களுக்குமாக அது மாற்றப்பட்டது. இந்த மேற்கத்திய உருமாற்றம் பாரத பண்பாட்டில் ஏற்படவே இல்லை. 12 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த வைணவ ஞானியான பராசர பட்டர் தமது சீடர்களை ஆண்டாள் பாசுரங்களை தினமும் படிக்கவும் அதுவும் முடியவில்லை என்றால் குறைந்த பட்சம் அதில் ஒரு பாசுரத்தையாவது படிக்கவும் அதுவும் முடியவில்லை என்றால் பாசுரத்தில் உள்ள உணர்ச்சிகளை முழுமையாக தன்னில் கொள்ளவும் வலியுறுத்தினார். இதில் இருக்கும் மற்றொரு விஷயத்தையும் பார்க்க வேண்டும். ஆண்டாளின் பாசுரங்களில் தத்துவார்த்த குறியீடாக மாற்றுவதற்கு அப்பால், ஆண்டாள் கோபிகைகளின் உணர்ச்சிகளை தனதாக மாற்றினாள். அதன் மூலம் இறையுடன் கலந்தாள். பராசர பட்டரும் அதையே சொல்லுகிறார். ஆண்டாளின் உணர்ச்சிகளை தமதாக மாற்றுவதன் மூலம் விஷ்ணுவுடன் இரண்டற கலந்திட முடியும். இந்த உணர்ச்சிகள் ஆதாரமாக அனைத்து மானுடத்துக்கும் சொந்தமானவை அதிலிருந்து அகம் இழந்து அகம் விரிவதே சாதனையாகிறது.

பின்னர் சூஃபி இலக்கியத்தை எடுத்துக்கொண்டாலும் அதில் காம-உணர்ச்சி பெரும் இருத்தலை தொட்டுணர ஒரு கருவியாக மாற்றப்படுவதைக் காணலாம். (பா.இராகவன் போன்ற எழுத்தாளர்களின் அரைகுறை புரிதல்களில் எங்கும் எதிலும் தெரியும் ’சூஃபி பம்மாத்து’ குறித்து இங்கே பேசவில்லை. இங்கு பேசப்படுவது சூஃபி என வரலாற்று இலக்கிய அடிப்படையில் கருதப்பட முடிந்த சூஃபி) பின்னாட்களின் இந்திய சூஃபி இறைக்காதல் பாடல்களில் வேத இலக்கியத்தில் தீட்டப்பட்ட அக ஓவியங்கள் மீண்டும் எழுவதை காணலாம்:

வேத ரிஷி தனது இறைவனை தனது பாடலில், மனைவியிடம் கணவன் சுகம் அடைவது போல சுகத்தை அடைய வேண்டுகிறார். இத்தகைய [ஆடல்களில் தீட்டப்படும் வெகு அந்தரங்கமான காதல் உணர்வு பின்னாட்களின் சூஃபி கவிதைகளை நினைவுப்படுத்துவதாக உள்ளது. சில செய்யுட்கள் இறைவனை தீண்டுவதாகவும் முத்தமிடுவதாகவும் சொல்கின்றன. இது கபீரின் “என் காதலனின் தீராத தீண்டலில் நான் இன்பமுற்றேன்” என கூறுவதற்கு ஒப்பாக உள்ளது.

மேற்கத்திய மரபில் மறைவாகவும் ஒடுக்கப்பட்டது என சொன்னேன். மிகக் கொடுமையாகவே ஒடுக்கப்பட்டது. சில சமயங்களில் அவ்வாறு அடக்கப்பட்ட உணர்வுகள் அலைகளாக சமுதாயங்களில் பெருக்கெடுத்த தருணங்களில் நிறுவன சமயம் குறுக்கிட்டு கூட்டம் கூட்டமாக மக்களை கொன்று குவிக்கவும் செய்தது. என்ற போதிலும் மிக அரிதாக தப்பிப் பிழைத்த ஒரு தருணமாக பெண்-ஆன்மிக உணர்வு 16 ஆம் நூற்றாண்டின் ஸ்பானிய தேச பெண் துறவியான தெரசா என்பவரிடம் மட்டுமே வெளிப்படுகிறது. அப்பட்டமாக பாலியல் குறியீடுகள் மூலமாக ஆன்மிக உணர்வுகளையும் இறையுடன் இரண்டற கலந்த நிலையையும் காட்டும் இப்பெண் துறவியின் பாடல்கள் கத்தோலிக்க சபையின் புனித விசாரணைகளுக்கு தப்பித்தது அதிசயமென்றே சொல்ல வேண்டும். அராபிய இலக்கியத்திலும் இப்பெரும் மரபு உள்ளது. காவேரிக்கரையில் ஆண்டாளின் பாசுரங்களில் மட்டுமே தோய்ந்து அதன் இருதயகதியை உள்வாங்கிய ஒருவர் பாஸ்ரா பட்டணத்தில் ஒன்பதாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த அடிமைப்பெண் மறைஞானியான ரபியாவின் வரிகளில் சூடிக்கொடுத்த கோதையை கட்டாயமாக தரிசிக்க முடியும். மதங்களை தாண்டி மானுட ஆன்மிகத்தை இவர்களின் கவிதைகளே உருவாக்குகின்றன.

ஆனால் வேத இலக்கியமும் ஆண்டாளும் அவ்லானின் தெரசாவும் அரேபியாவின் ரபியாவும் யூதத்தின் உன்னதபாடல்களும் வெறும் ஃபோர்னோகிராபி அல்லது திறமையான கவித்துவமான ஃபோர்னோகிராபி எனலாமா? பருவத்தின் காம எழுச்சிக்கும் வயோதிகத்தின் காம ஏக்கத்துக்குமான வடிகால் எனலாமா? பாஸ்ரா பட்டணத்து ரபியாவின் பாடல்களில் எழும் வேட்கையை அராபிய எழுத்தாளன் எவனாவது ஃபோர்னோகிராஃபி என சொல்வானா? அல்லது அந்த தரத்தில் நான் ஃபோர்ன் எழுத இறைவன் அருள் தர வேண்டும் என சொல்வானா? அப்படி ஒருவன் சொன்னால் அவனை இலக்கியவாதியாக பார்க்க வேண்டி இராது. ஆனால் பா.இராகவன் போன்ற வணிக எழுத்தாளர், பொதுவாக தமது எழுத்துக்கள் மூலம் அவர் திருப்திபடுத்த நினைக்கும் வகாபியவாதிகளுக்கு, ரபியாக்களும் ஆண்டாள்களும் மலின ஃபோர்னோகிராபியின் இலக்கிய முன்னோடிகள் என காட்டுவது அரசியல் உள்நோக்கமும் கொண்ட செயலாகும்.

இங்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ள விஷயங்களை மேலதிகம் தெரிந்துகொள்ள:

* பிஸ்ரீ, மீராவும் ஆண்டாளும், Star publications, 1977
* வசுதா நாராயணன், Brimming with Bhakti, Embodiment of Shakto, Devotees, Deities, Reformers and other women of power in the Hindu tradition, (Feminism and world religions, McGill studies in the history of religions,Arvind Sharma, Katherine K. Young, SUNY Press, 1998)
* Widad El Sakkakini, First among Sufis: the life and thought of Rabia al-Adawiyya, the woman Saint of Basra, Octagon Press, 1982
* ரோவன் வில்லியம்ஸ், Teresa of Avila, Continuum International Publishing Group, 2004
* காரெல் வெர்னர், Love divine: studies in bhakti and devotional mysticism, Routledge, 1993