Tag: யோகி

தமிழ் ஹிந்துவில் ஸ்ரீ அரவிந்தன் நீலகண்டன் எழுதிய ஒரு கட்டுரையில் உடல் ரீதியான காமத்தினூடாக ஆன்மிக உணர்வு பெறுதல் தொடர்பான ஒரு கட்டுரை எழுதி, அதன் மீது பெரும் வாதப் பிரதி வாதங்கள் நிகழ்ந்ததாகவும், நமது மரபில் இது பற்றி உள்ள நிலைப்பாடு இன்னதென்று நான் எழுத வேண்டும் என்றும் சில வாசகர்கள் மின்னஞ்சல் அனுப்பியுள்ளனர்.

முதலில் ஒரு விஷயத்தைத் தெளிவுபடுத்திவிட விரும்புகிறேன். நான் எதிலும் முடிந்த முடிபைக் கூறுபவன் அல்ல. ஆங்கிலத்தில் அத்தாரிட்டி என்கிறார்களே அது மாதிரியானவன் அல்ல. பண்டிதனோ பல்கலைக் கழகங்கள் ஒப்புக்கொள்ளும்படியான ஆய்வாளனும் அல்ல. நான் அறிந்ததை அறிந்தவரையில் பகிர்ந்துகொள்வதுதான் எனது எழுத்தின் / பேச்சின் நோக்கம்.

ஹிந்து மரபின் தோற்றுவாய் மனித குலம் நாகரிகமடையத் தொடங்கிய போதே ஏற்பட்டுவிட்ட நிகழ்வாகும். ஆகவே தொன்மையான இம்மரபில்  ஆபாசம், பாபம்  என்பதான கருத்தாக்கங்கள் இல்லை. குறிப்பாக நிர்வாணம் ஆபாசம் அல்ல.

உடல் உறுப்புகளின் பெயர்களை இயல்பாக உச்சரிப்பதிலும் மனத் தடை ஏதும் நமது மரபில் இல்லை. பார்வதித் தாயை உண்ணாமுலை (அபீத குஜாம்பா) என்றோ, குன்று அனைய முலையுடையாள் (கிரிகுஜாம்பாள்) என்றோ அழைத்து மகிழ்வதில் நமக்குத் தடையில்லை. ஆற்றல் மிக்க சக்தித் தலங்களை யோனி பீடம் என்றுதான் அழைக்கிறோம். இவ்வாறு அழைப்பதில் ஒரு பிழையும் இல்லை.

எனது தியானத்தில் பிரசன்னமாகும் என் குல தெய்வம் முழு நிர்வாணமாகவே என்முன் தோற்றங் கொள்கிறாள். அது கண்டு பரவசம்தான் உண்டாகிறதேயன்றி சபலமோ, இச்சையோ, அதிர்ச்சியோ, அருவருப்போ, காம உணர்வோ ஏற்படுவதில்லை. நிர்வாணம் மிக இயல்பானதாகவும் மகிழத்தக்க எழிலின் தரிசனமாகவுமே உள்ளது.

செளந்தர்ய லஹரியின் முதல் 41 ஸ்லோகங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் மந்திர பீஜங்கள் ஆங்காங்கே பதிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அப்பகுதி ஆனந்த லஹரி எனப்படுகிறது. இதில் 19-வது ஸ்லோகம் உமையவளின் முக மண்டலம், மார்பகங்கள், யோனி பீடம் ஆகியவற்றைத் தியானிக்கச் சொல்கிறது. தியான பலனையும் சொல்கிறது. இதனை ஆபாசம் என்று கருதுவது பேதைமையும் பக்குவமின்மையுமே ஆகும்.

நிர்வாணம் ஆபாசம் என்ற கருத்தாக்கம் ஹிந்துஸ்தானத்திற்கு வெளியிலிருந்து உட்புகுந்த மாற்று மதங்களுடையதே. அதேபோல் உடல் உறவும் ஆபாசம் என்பது அவற்றின் கருத்தாக்கம். ஆகையால்தான் ஒரு ஜீவன் பிறக்கும்போதே பாபச் சுமையுடன் பிறப்பதான கருத்தாக்கமும் தோன்றியது. இவையிரண்டும் நமது மரபுக்குப் புறம்பானவை.

மார்பகங்கள் இருப்பதன் நோக்கம் பிறக்கும் குழந்தைகளுக்கு உணவூட்டி வளர்ப்பதற்காக என்பது நம் மரபு. அவை அழகின் நிமித்தம் அல்ல. ஆனால், அழகாக இருப்பவை. ஆனால், உடல் முழுவதுமே அழகுதான். அழகுக்காக மட்டுமே மார்பகங்கள் என்கிற எண்ணம் பிற்கால வணிக நோக்கின் விளைவு. யோனியும் அவ்வாறே. நம் மரபில் இவை அவற்றின் அடிப்படையான நோக்கம் கருதிக் கொண்டாடப்படுபவை, மதிக்கப்படுபவை. இதேபோல் ஆண் உடலில் இனப்பெருக்கத்திற்காக உள்ள உறுப்பும் அதன் காரணமாக மதிக்கப்படுவதாகும்.  

வாத்ஸ்யாயனர் இயற்றிய காமசூத்திரமும் கொக்கோகரின் சாஸ்திரமும் போர்னோகிராஃபி அல்ல.

பிற்காலத்தில் உட்புகுந்த மாற்றுச் சமயங்களது கருத்தாக்கங்களின் பாதிப்பால்தான் நமக்குள் வக்கிர புத்தி தோன்றி, ஆபாசம் என்கிற எண்ணப் போக்கிற்கு ஆளாகிவிட்டிருக்கிறோம்.

காமத்தின் நோக்கம் என்ன? அது மஹாமாயையின் விளையாட்டே அல்லவா?

உயிரினங்களின் சங்கிலித் தொடர் அறுபடாமல் இருப்பதற்காக அவளால் தோற்றுவிக்கப்பட்ட உணர்வே காமம் என்பதில் ஐயம் உண்டா? இனப் பெருக்கப் பணி  வெறும் இயந்திர கதியில் நிகழ்வதாக இருந்தால் காலப் போக்கில் அதில் சலிப்புத்தட்டி அந்தப் பணியில் ஈடுபாடு குன்றி உயிரினங்களின் சங்கிலித்தொடர்கள் அறுபட்டுப் போய்விடும் அல்லவா? அதனால்தான் அதில் அளவுகடந்த ஈடுபாட்டைத் தோற்றுவித்திருக்கிறாள், மஹா மாயை. அந்தப் பணியில் மிகுந்த இன்பம் இருப்பதான உணர்வை அவள் தோற்றுவிப்பதால்தான் அதில் உயிரினங்களுக்குச் சலிப்பு ஏற்படுவ தில்லை.

மற்ற உயிரினங்களின் விஷயத்தில் ஆண்டின் ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தில் இனப் பெருக்கத்திற்கான தூண்டுதலை வைத்த மஹா மாயை, மனித இனத்திற்கு மட்டும் பகுத்தறிவைத் தந்து அதற்கேற்ப நடந்துகொள்ளும் வாய்ப்பையும் தந்திருக்கிறாள். மனிதன் அதைத் துஷ்பிரயோகம் செய்தால் அதன் பலனை அவன் அனுபவிக்க வேண்டியதுதான். உயிரினங்கள் பல்கிப் பெருகி சமநிலை கெடலாகாது என்பதற்காகவே பிற உயிரினங்களின் விஷயத்தில் குறிப்பிட்ட பருவ காலத்தில் அந்த உணர்வு பிறக்கச் செய்தாள்.

காமம் என்பதுதான் உடல் மூலமாக உள்ளத்திற்குத் துய்க்கக் கிடைத்துள்ள இன்பங்களிலேயே தலையாயது. ஆனால் அதனைச் சிற்றின்பம் என்று கருதுவதுதான் நமது மரபு. ஏனெனில் பேரின்பம் என ஒன்று உள்ளது. அது ஆன்மிக உணர்வு பெற்று இறைச் சக்தியுடன் கலந்துறவாடுவதாகும். இதில் சரீர சம்பந்தமில்லை.  ஆனால் சிறிது நேரம் மட்டுமே நீடிக்கும் சிற்றின்பத்தை அனுபவிக்கையில் கிட்டும் ஆனந்தம் உள்ளத்தால் நிரந்தரமாக உணரப்பட்டுக் கொண்டிருப்பதுதான் பேரின்பம். 
 
சரீரத்தை ஒரு கருவியாக மட்டுமே கருதுவது நமது மரபு. பணியாற்றுவதற்காக நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள கருவியே நமது உடம்பு. ஒரு தொழிலாளி தனது பணி சிறப்பாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக அதற்கு அவசியமான தனது கருவியை மிகவும் ஜாக்கிரதையாகவும் நல்ல முறையிலும் பராமரிப்பது போல நாம் நமது கடமைகளைச் சரிவர ஆற்றும் பொருட்டு நம் உடல் எனும் கருவியை நன்கு கவனித்துக்கொள்ள வேண்டியவர்களாக இருக்கிறோம். திருமந்திரமும் இதைத்தான் அறிவுறுத்துகிறது. உடம்பை ஓம்பாவிடில் உயிரையும் ஓம்ப இயலாது.

புறவய இன்பங்களை உடலும் மனமும்தான் துய்க்கின்றன. அதனைத் தானே அனுபவிப்பதாக ஆத்மா மயக்கமுறுவதால்தான் பிறவிச் சுமை அதன் மீது ஏறுகிறது. பின் தொடரும் நிழலாகக் கரும வினை ஆத்மாவைத் தொடர்கிறது. எப்போது ஆத்மா தன்னை உணர்ந்து, உடலும் உள்ளமும் துய்ப்பவை தனது இல்லை என்பதையும் உணர்ந்து, உடலும் உள்ளமும் துய்ப்பனவற்றை வேடிக்கை பார்க்கிறதோ அப்போது அதன் மீது பிறவிச் சுமை ஏறுவதில்லை.

உபநிடதத்திலும் இதற்கான குறிப்பைக் காணலாம். ஒரு மரக் கிளையில் இரு பறவைகள் அருகருகில் அமர்ந்துள்ளன. ஒரு பறவை மரத்தின் பழங்களைத் தின்று கொட்டைகளை எச்ச்மிட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. அருகில் உள்ள பறவை செயல் ஏதுமின்றி அதனை மெளனமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதாகக் காவியச் சுவையுடன் உபநிடதம் வர்ணிக்கிறது.  

உடலின் எல்லாச் செயல்பாடுகளுக்கும் ஒத்துழைத்தாலும் எதுவும் தனது சுய நலனுக்காக அல்ல. இதை ஆத்மாவுக்கு அனுசரணையாகப் பக்குவப்பட்ட உள்ளம் உணர்ந்திருக்குமானால் அதன் செயல், காமத்தின் விளைவாக நிகழும் செயலாகவே இருப்பினும் அது உள்ளத்தையும் உள் அந்தரங்கமான ஆத்மாவையும் பாதிப்பதில்லை. இதனால்தான் போகியை யோகி என்று கூற முடிகிறது.

நமது ஞானாசிரியன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணனுக்கு நிகரான போகியும் இல்லை யோகியும் இல்லை. ஏனெனில் அவன் தனது உடலாலும் உள்ளத்தாலும் ஆற்றுகிற எந்தப் பணியையும் தனது சுய நலனுக்காகச் செய்வதில்லை. மற்றவர்களின் மகிழ்ச்சிக்காகவும் நன்மைக்காகவுமே அவன் எல்லாப் பணிகளையும் செய்கிறான்.

உடலாலும் உள்ளத்தாலும் துய்க்கும் இன்ப துன்பங்கள் அனைத்தையுமே இறைச் சக்திக்கு அர்ப்பணித்துவிடுவதுதான் ஆன்மிகத்தின் நோக்கம். தற்போது எனது வலது கால் சுண்டு விரலில் கடுமையான வலியை உண்டு பண்ணுகிற பிளவை போன்ற புண் வருத்திக் கொண்டிருக்கிறது. இதற்காக நான் மெய்யாகவே என் அம்பாளுக்கு நன்றி சொல்லிகொண்டிருக்கிறேன்.

உனக்கு உடம்பு என்பதாக ஒன்று உள்ளது, கடமையாற்ற ஒரு கருவி வேண்டும் என்பதற்காகவே உடல் என்பதாக ஒன்று உனக்குத் தரப்பட்டுள்ள்ளது என்று நினைவூட்டுவதற்காகவே எனக்கு இப்படி யொரு வலியுடன் கூடிய புண்ணைத் தந்துள்ளாய் அதற்காக என் மனமார்ந்த நன்றி என்று என் குல தெய்வ தேவியிடம் கூறி வருகிறேன். வலி இல்லையேல் உடலின் பிரக்ஞை இல்லாமல் போகிறது.

இந்த அடிப்படையில்தான் உடலாலும் உள்ளத்தாலும் துய்க்கும் இன்பங்களுள் தலையாயதான காமத்தையும் இறைச் சக்தியை உணர்வதற்கான தேடலாகத் தொடர்ந்து,  பின் அந்த இன்பத்தை இறைச் சக்திக்கு அர்ப்பணிக்கவும் வேண்டும். இறைச் சக்தியை உணர்வதற்கான ஆன்மிகத் தேடலாக காமத்தையும் கொள்வது நமது மரபு. ஆனால் இன்று மாற்றுச் சமய, கலாசாரத் தாக்கங்களால் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டுவிட்ட நிலையில் நாம் இருக்கிறோம்.

ஆகையால், மிகவும் பக்குவப்பட்டிருந்தால் மட்டுமே காமத்தையும் ஆன்மிகத் தேடலுக்கான மார்க்கமாகக் கருதும் முதிர்ச்சி நமக்கு இருக்கும். நமது முன்னோருக்கு அந்தப் பக்குவம் இருந்தது. சராசரியினரான நமக்கு இல்லை. இதை நன்கு புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

பக்தியின் உச்ச கட்டத்தில் நாயக நாயகி பாவத்துடன் சில பக்குவப்பட்ட ஜீவாத்மாக்கள் காமத்தை ஆன்மிக விழிப்புடன் கொண்டாடுகின்றன என்பதற்காக நானும் அவ்வாறே செய்கிறேன் என்று கிளம்பினால் அது வெறும் வக்கிர புத்தியாகத்தான் இருக்கும்.

நமது கோயில்களில் சிற்பங்களின் வடிவில் காமம் அனைவரும் பார்க்கும்படியாக உள்ளதே என்று கேட்டால் ஆன்மிகத் தேடலுக்கு இதுவும் ஒரு மார்க்கமாகக் கொள், அது வெறும் சுயநலத்திற்கான சுகமல்ல என்கிற அறிவுறுத்தலாக அதனை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டுமேயன்றி வீண் விதண்டா வாதங்களில் இறங்குவது சரியல்ல.

நாட்டு நடப்பில் சிரத்தையின்றி, அதன் போக்கு தனிநபர் வாழ்க்கையையும் பாதிக்கும் என்கிற பிரக்ஞையுமின்றி, தங்கள் சொந்த வாழ்க்கைப் பிரச்சினைகளிலேயே உழன்று கொண்டிருக்கும் சராசரி ஹிந்துக்களுக்கு ஓரளவேனும் விழிப்பூட்ட நம்மில் பலரும் அரும்பாடுபட்டுக் கொண்டிருக்கின்றனர். இவ்வேளையில், அவர்களுக்கு மீண்டும் தாலாட்டுப் பாடுவதில் சிலர் உற்சாகம் காட்டி வருவதைப் பார்க்கிறோம்.

தமிழ் ஹிந்து தளத்தில் ஹிந்துக்கள் நலன் தொடர்பான விவகாரம் எதைப்பற்றியாவது எவர் எழுதினாலும் உடனே ‘அத்வேஷ்டா’ என்று சிலர் விஸ்தாரமாக மறுமொழி அளிக்க ஆரம்பித்துவிடுவது வழக்கமாகிப் போனதால் எரிச்சல் தாங்க முடியாத சில நண்பர்கள் இந்த ‘அத்வேஷ்டா சமாசாரத்தை நீங்களாவது கொஞ்சம் கவனிக்கக் கூடாதா’ என்று என்னிடம் கேட்கலாயினர்.

ஆகையால் மிகுந்த யோசனைக்குப் பிறகு எனக்குத் தெரிந்ததைப் பகிர்ந்துகொள்ளத் தீர்மானித்தேன்.

முதலில் இரட்டை வரிகளாக உள்ள இந்த நான்கு வரி ஸ்லோகத்தைப் படிப்போம்:

அத்வேஷ்டா ஸர்வபூதானாம் மைத்ர: கருண ஏவ ச
நிர்மமோ நிரஹங்கார: ஸம துக்க-ஸுக க்ஷமீ.

ஸந்துஷ்ட: ஸததம் யோகீ யதாத்மா த்ருட நிஸ்சய:
மய்யர்பிதமனோபுத்திர்யோ மத்பக்த: ஸ மே ப்ரிய.

இந்த வரிகள் ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையின் பனிரண்டாவது அத்தியாயத்தில் பதிமூன்று, பதினான்காவது ஸ்லோகங்களாக இடம் பெறுகின்றன.

கீதையின் பனிரண்டாவது அத்தியாயம் பக்தி யோகம் குறித்து பகவான் ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் அர்ஜுனனுக்கு விளக்கிக் கூறும் பகுதியாக அமைந்துள்ளது என்பதை கவனிக்க வேண்டும்.

அத்வேஷ்டா என்ற சொல்லுடன் ஸ்லோகம் தொடங்குவதால் அதன் பொருளை ஆராய்வோம். இச்சொல்லுக்கு, ‘பொறாமை யின்றி’ என்றும் பொருள் கொள்ளலாம். மேலும், ‘பொறாமைக் குணம் இல்லாதவர்’ என்று ஒரு நபரைக் குறிப்பதாகவும் கொள்ளலாம். அதையே, பிறர் தன்மீது பொறாமைகொள்ளும் படியாக நடந்துகொள்ளாதவர் என்றும் அர்த்தப்படுத்திக் கொள்ளலாம்.

அத்துடன் அத்வேஷ்டாவுக்கு மானசீகமாக ஒரு முற்றுப் புள்ளி வைத்துவிட்டு, ‘ஸர்வபூதானாம் மைத்ர’ என்பதை ஒரு தொடராக வைத்துக்கொண்டால், எல்லா உயிர்களிடத்தும் அன்பு செலுத்துபவர் என்றாகிறது.

‘கருண ஏவ ச’ என்ற அடுத்த தொடர் அவ்வாறே அனைவரிடத்தும் இரக்கம் காட்டுபவர் எனப் பொருள்படுகிறது. ‘நிர்மமோ நிரஹங்கார’ என்பவற்றை, தான் என்கிற மமதை, அஹங்காரம் ஆகியன இல்லாதவர் எனலாம்.

‘ஸம துக்க ஸுக’ என்பது துக்கத்தையும் சுகத்தையும் சமமாக பாவிப்பவர் என்ற பொருளைத் தரும். ‘க்ஷமீ’ என்பது மன்னிக்கும் பண்புள்ளவர் என்பதைக் குறிக்கும்.

மேற்குறிப்பிட்ட இரு வரிகள் பதிமூன்றாவது ஸ்லோகமாக ஒரு தொகுதியாக அமைகிறது. அடுத்த தொடர் பதினான்காவது ஸ்லோகமாக, ‘ஸ்ந்துஷ்ட’ என்று தொடங்குகிறது. அதையடுத்து, ‘ஸததம் யோகீ’ என்ற இரு பதங்கள் வருகின்றன. இம்மூன்று பதங்களையும் எப்போதும் எல்லாவற்றிலும் மன நிறைவுள்ள யோகி என்று வருமாறு மாற்றிப் போட்டு ஒரு தொடராகக் கொள்ள வேண்டும்.

அடுத்து வருவன ‘யதாத்மா த்ருடநிஸ்சய’ எனும் இரு சொற்கள். உள்ளத்தையும் புலன்களையும் அடக்கியாள்பவன், இவ்வாறு தனது உள்ளமும் புலன்களும் தன் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளவை என்பதில் திட நம்பிக்கையுள்ளவன், என்று இவற்றுக்குப் பொருள் கொள்ளலாம்.

’மய்யர்பிதமனோபுத்திர்யோ’ என்ற நெடுந்தொடர் என்னிடத்தில் தனது மனதையும் அறிவையும் அர்ப்பணித்தவர் என்ற பொருளைத் தரும். மயி என்ற சொல் என்னிடம் என்ற பொருளைத் தருவது. அது அர்ப்பணித்தல் என்ற வினைச் சொல்லுடன் இணையும்போது மய்யர்பித என்றாகிறது.

அடுத்து ’மத்பக்த ஸ’ என்பதைத் திருப்பிப் போட்டால்தான் அத்தகையவ னான என் பக்தன் என்ற பொருள் வரும். ’மே ப்ரிய’ என்று ஸ்லோகம் முடிவடைகிறது. எனக்குப் பிரியமானவன் என்பது இதன் பொருள்.

ஆக இப்ப்போது இந்த நான்கு வரிகளையும் சேர்த்துப் பொருள் சொல்லிப் பார்ப்போம்:

‘எவர் ஒருவர் பொறாமைப்படாதவராகவும் அதேபோல் தன்மீது பிறர் பொறாமை கொள்ளும்படியாக நடந்துகொள்ளாதவராகவும், எல்லா உயிர்களிடத்தும் அன்பும் இரக்கமும் உள்ளவராயும் மமதையோ அகங்காரமோ இல்லாதவராகவும் சுக துக்கங்களை சரி சமமாக பாவிப்பவராகவும், மன்னிக்கும் பண்புள்ளவராகவும் இருக்கிறாரோ அவர், (13)

எப்போதும் எல்லாவற்றிலும் மனநிறைவுள்ள யோகியாவார். மேலும், தனது உள்ளத்தையும் புலன்களையும் அடக்கியாள்பவராக அவர் இருப்பதோடு, அவ்வாறு தனது உள்ளமும் புலன்களும் தனக்குக் கட்டுப்பட்டவை என்பதில் திடமான நம்பிக்கையுள்ள வருமாவார். இவ்வாறு இருந்து, தனது உள்ளம், அறிவு ஆகிய வற்றை எனக்கு அர்ப்பணம் செய்பவர் யாரோ அவர் எனது பிரியத்திற்குரிய பக்தனாவார்.’

‘அத்வேஷ்டா’ என்று ஆரம்பிக்கும் ஸ்லோகத் தொகுதிக்கு இதுதான் பொருள்.

இறையுணர்வில் ஒன்றிப்போவதற்கு உள்ள மூன்று மார்க்கங்களாக ஞான யோகம், கர்ம யோகம் பக்தி யோகம் ஆகியவற்றை அர்ஜுனனுக்கு எடுத்துக் கூறுகையில், பக்தி யோகம் பற்றி விளக்குமுகமாக இந்த நான்கு வரிகளை கீதாசாரியன் குறிப்பிடுகிறான், அவ்வளவே.

நீ இப்படி இருக்க வேண்டும் என்று அர்ஜுனனுக்குக் கண்ணன் அறிவுறுத்தவில்லை என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும். ஏனெனில் கீதை என்கிற அற்புதம் யுத்த பூமியில் நிகழ்கிறது. அதிலும், நான் எதற்காகப் போர்த் தொழில் செய்ய வேண்டும், அதனால் விளையப் போவது என்ன என்று சோர்வுற்று மனம் குழம்பிய நிலையில் உள்ள அர்ஜுனனிடம் கண்ணன் இந்த வாசகங்களைக் கூறுகிறான்.

பக்தி மார்க்கத்தில் உள்ளவன், அதாவது பக்தியை ஒரு யோகமாக, தவமாகக் கடைப்பிடிப்பவன் எவ்வாறு இருக்க வேண்டும், எப்படியிருந்தால் எனக்குப் பிரியமானவனாக இருப்பான் என்பதைத் தெரிவிக்கிறானே யல்லாது, நீ அவ்வாறு பக்திமானாக இரு என்று சொல்லவில்லை.

மாறாக, கர்ம யோகத்தைப் பயிலுமாறுதான் அர்ஜுனனுக்கு எடுத்துக் கூறி, உற்றார், உறவினர், நண்பர் என்றெல்லாம் இனங் கண்டு மயங்காமல் அவர்களுடன் போரிட்டு வெற்றிகொள்ளுமாறு உபதேசம் செய்கிறான். போர்க் களத்தில் சூழ்ச்சியும் சதியும் முறைகேடுகளும் செய்யத் தயங்காத எதிரியை, அவன் உறவினனாகவோ நண்பனாகவோ இருந்தாலும் அது பற்றி யோசிக்காமல் யுக தர்மப்படி அதே வழியில் மன்னிப்போ இரக்கமோ காட்டாமல் கொன்றொழிக்குமாறு அர்ஜுனனுக்குக் கண்ணன் அறிவுறுத்துகிறான். இவ்வாறு கர்ம யோகத்தைச் சரிவர மேற்கொள்பவன் தனக்குப் பிரியமானவன் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுவதற்காகவே அர்ஜுனன் போர்க்களத்தில் எவ்வாறு நடந்துகொள்ள வேண்டும் எனக் கற்றுக் கொடுக்கிறான்.

இன்றைய கால கட்டத்தில் ஹிந்துக்கள் யாவரும் கர்ம யோகத்தை மேற்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளனர்.

எதிரி நண்பனாகவோ உறவினனாகவோ மரியாதைக்குரியவனாகவோ, குருவாகவேகூட இருந்தாலும் போர் என்று வந்துவிட்டால் அவனை எதிர்த்துப் போரிட்டு இரக்கமோ மன்னிப்போ காட்டாமல் வென்று வீழ்த்து என்று அர்ஜுனனுக்குக் கண்ணபிரான் கூறிய உபதேசம் இன்று நமக்கும் பொருந்தும்.

பக்தி மார்க்கத்திற்குப் பொருந்தி வருபவை, போர் நெருக்கடியோ ஆபத்தான சூழ்நிலையோ இல்லாத இயல்பு நிலையில் கடைப்பிடிக்க வேண்டியவை ஆகியவற்றை கர்ம மார்க்கத்தைக் கடைப் பிடிக்க வேண்டிய தருணத்தில் எண்ணிப் பார்த்துக் குழம்பக் கூடாது!

எந்தவொரு கருத்தானாலும் சந்தர்ப்பச் சூழ்நிலையை நன்கு எண்ணிப் பார்த்து, எப்போது எதை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்று முடிவு செய்து செயல்பட்டாலன்றி காரிய சித்தி சாத்தியமில்லை என்பதைப் புரிந்துகொண்டால் பிரச்சினை இல்லை!

கீதையின் இரண்டாவது அத்தியாயத்தில் 11-லிருந்து 30 ஆவது ஸ்லோகம் வரை ஞான மார்க்கத்தை நம் ஞானாசிரியன் விளக்குகிறான். பிறகு 39 ஆவது ஸ்லோகம் தொடங்கி, மூன்றாவது அத்தியாயம் முடியும்வரை என்று கூறத்தக்க அளவு கர்ம யோகம் பற்றி மிக விரிவாக எடுத்துக் கூறுகிறான்.

நான்காவது, ஐந்தாவது அத்தியாயங்களை ஞாம்னம், கர்மம் ஆகிய இரண்டின் கலவை எனக் கொள்ளலாம். ஆறாவது அத்தியாயத்திலும் கர்ம யோகம் விளக்கப்படுகிறது. ஆக முதல் ஆறு அத்தியாயங்களின் தொகுப்பில் கர்ம யோகமே மிகுதியாக வலியுறுத்தப்படுகிறது. ஏழு முதல் பனிரண்டாவது வரையிலான பகுதியை இரண்டவது தொகுப்பாகக் கொள்ள வேண்டும். இதில் பக்தி யோகம் சிறப்பாகப் பேசப்படுகிறது.

பொதுவாக எல்லாத் தொகுதிகளிலுமே இம்மூன்று அம்சங்களை அடையாளங் காணலாம் என்றாலும் எந்தப் பகுதியில் எது முக்கியத்துவம் பெற்று விளங்குகிறது என்பதை எளிதாகவே கண்டுகொள்ள முடியும்.

மூன்றாவதான இறுதி ஆறு அத்தியாயங்களின் தொகுப்பில ஞானம், பக்தி, கர்மம் ஆகியவற்றை மீண்டும் விவரித்து, இறுதியாகச் சரணாகதித் தத்துவத்தை நம் ஞானாசிரியன் விளக்குகிறான். இந்தச் சரணாகதியானது பக்தியின் மூலமாகவே சாத்தியப்படும் என்பதும் அதுவே சிலாக்கியமானது என்பதும் முற்றிலும் உண்மையே.

ஆனால், முடிவுரையாக அர்ஜுனனுக்குக் கண்ணபிரான் சொல்வது, ‘நான் சொல்ல வேண்டியன அனைத்தையும் சொல்லிவிட்டேன், இனி நீ உன்னுடைய சுய அறிவைப் பயன்படுத்தி உனக்கு எது உசிதம் என்று படுகிறதோ அதை மேற்கொள்வாயாக’ என்று முடிவெடுக்கும் உரிமையை அர்ஜுனனுக்கே அளித்துவிடுகிறான்!

அர்ஜுனனும் அதற்கு இணங்க அப்போதைய சந்தர்ப்பச் சூழ்நிலைக்கு ஏற்பக் கர்ம யோகத்தை மேற்கொள்கிறான். இதன் உட்பொருளை நன்கு கிரகித்துக் கொள்ள வேண்டும்.

இவ்வாறு கிரகித்துக் கொண்டமைக்கு அடையாளமாக, கண்ணன் காட்டிய வழியில் நமது சுயஅறிவைப் பயன்படுத்தி, தற்போதைய சந்தர்ப்பச் சூழ்நிலைக்கு ஏற்பக் கர்ம யோகம் பயின்று இறை யுணர்வில் ஒன்றிவிட, மிகுந்த சிரத்தையுடன் முனைவோமாக.