Tag: அக்ஷர மண மாலை

வருடம் 2007-இல் நான் பெற்ற அந்த அனுபவத்தை நினைத்துப் பார்த்தால், இன்றும் எனக்கு முதுகெலும்பில் ஒரு சிலிர்ப்பு வரும். அந்த வருடம் நானும் எனது மனைவியும் அமெரிக்காவில் அரிசோனா மாநிலத்தில் உள்ள எங்கள் மகன் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தோம். விடுமுறையில் பக்கத்து மாநிலத்துக்கு எல்லோரும் போய், அங்கு அருகில் உள்ள சில தீவுகளுக்கும் போய் வரலாம் என்று எனது மகன், மருமகள் எல்லோரும் திட்டமிட்டனர். அங்கு போய் எந்த விடுதியில் தங்குவது என்பதிலிருந்து, என்று எந்தத் தீவுக்குப் போவது என்று எல்லா முன்னேற்பாடுகளும் நடந்து முடிந்து விட்டன. நாங்களும் போய் விடுதியில் இறங்கிவிட்டோம்.

ஒவ்வொருவரும் விடுதி அறையின் ஒவ்வொரு அமைப்புகளையும் பார்த்துக்கொண்டே வந்தோம். பார்த்து விட்டு எல்லோரும் அமைதியாக உட்கார்ந்துகொண்டு பேச ஆரம்பிக்கும்வேளை, நான் விடுதியில் உள்ள நீச்சல் குளத்தை ஒரு ஜன்னல் வழியாகப் பார்க்க நேர்ந்தது. எனது பதினேழு மாதமே வயதான பேரனுக்கு தண்ணீர் இருக்கும் இடம் நிறைய பிடிக்கும் என்பதால், அவனுக்கு அதைக் காட்ட எண்ணி அவனை ஜன்னல் அருகே தூக்கிப் பிடித்துக் காண்பித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். அந்த ஜன்னலில் பக்கவாட்டில் நகரும் இரண்டு கண்ணாடி மூடிகளும், அதே போன்ற ஒரு வலைப்பின்னல் மூடியும் இருந்தன. சிறிது நேரம் அவனைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த நான், ஜன்னலின் விளிம்பு வாட்டமாக இருக்கவே அவனை அப்படியே நிறுத்தி விட்டு அவனுக்குப் பக்கத்திலேயே உட்காரலாம் என்று நினைத்து ஒரு நாற்காலியையும் இழுத்துப் போட்டுக் கொள்ள முயற்சித்தேன்.

எங்களது துரதிருஷ்டம் ஜன்னலின் இரண்டு கண்ணாடி மூடிகளும் வெவ்வேறு புறத்தில் இல்லாது ஒரே புறத்தில் இருந்து, மீதிப் பாதியில் வலைப்பின்னல் மூடி மட்டும் இருந்தது. அதை நாங்கள் கவனித்திருக்கவில்லை. கண்ணாடிப் பக்கம் நின்று கொண்டிருந்த எங்கள் பேரன், மெதுவாக நகர்ந்து வலைப்பின்னல் அருகே வந்து விட, அவனது பாரத்தைத் தாங்காத வலைப்பின்னல் மூடி கழன்றுகொள்ள, அந்த மூடியுடன் குழந்தை பதினைந்து அடி கீழே சிமெண்ட் தரையில் விழுந்துவிட்டான். எல்லாம் கண் இமைக்கும் நேரத்தில் நடந்துவிட்டது. நான் பேரன் எங்கே என்று தேடுகிறேன்; ஆனால் அவன் விழுவதைப் பார்த்துவிட்ட எனது மருமகளின் கூக்குரலால்தான் எனக்கு என்ன நடந்தது என்று கொஞ்சம் தெரியவந்தது. நானும் எனது மகனும் கீழே ஓடினோம். குழந்தை அழுதுகொண்டே முகத்தில் ரத்தக் காயங்களுடன் எழுந்து வந்தான்.

அங்கிருந்தவர்களின் உதவியால், எண்ணி நான்கே நிமிடங்களில் அவசர சிகிச்சை வண்டி வந்து, குழந்தையையும் அவன் தாயாரையும் அழைத்துக்கொண்டு அருகே இருந்த மருத்துவமனைக்கு விரைந்தது. அவர்கள் பின்னாலேயே என் மனைவியும், மகனும் கார் ஒன்றில் மருத்துவமனைக்கு விரைந்தார்கள். நான் அவர்களிடம், “பயப்படும்படியாக ஒன்றும் நடக்காது…” என்று சமாதானம் சொல்லிக்கொண்டே, என்ன செய்வது என்று புரியாமல் தடுமாறிக்கொண்டிருந்தவர்களிடம், அவர்கள் எடுத்துச் செல்லவேண்டிய போன், செருப்பு முதலியவைகளை எடுத்துக் கொடுத்து அவர்களை அனுப்பிக் கொண்டிருந்தேன். 

ஒன்று நன்றாக ஞாபகம் இருக்கிறது; இதோ இந்தக் கட்டுரையை தட்டச்சில் தட்டி கொண்டிருக்கிறதே, இதே கைகள்தான் அந்தக் குழந்தையை ஜன்னலில் தூக்கி வைத்தது என்ற குற்ற உணர்வு எனக்கு அப்போது இருந்தாலும் ‘எல்லாம் நல்லபடியே முடியும்’ என்ற நம்பிக்கை வலுவாக இருந்ததால் எந்த விதமான தடுமாற்றமும் எனக்கு அந்த நேரத்தில் இல்லை. என்னையும் மருத்துவமனைக்குக் கூப்பிட்டார்கள்; நானோ, “வேண்டாம், கூட்டம் போட்டு என்ன பயன், நான் இங்கேயே இருக்கிறேன், எனக்குத் தகவல் மட்டும் சொல்லுங்கள்” என்று சொல்லி அவர்களை அனுப்பிவிட்டேன்.

விடுதியில் தனியாக உட்கார்ந்திருந்த நான் பகவான் ரமணர் படத்தைத் தேடினேன். எப்போதும் எங்காவது ஒரு படம் வைத்திருக்கும் எனக்கு அன்று பார்த்து ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை. ஏதோ ரமணர் DVD ஒன்றை வீட்டை விட்டுப் புறப்படும் முன் பை ஒன்றில் எடுத்து வைத்தது அப்போதுதான் ஞாபகம் வந்தது. உடனே அதைத் தேடி அதில் இருக்கும் ரமணர் படத்தை எனக்கு முன் வைத்துக் கொண்டு, எனக்கு ஞாபகம் இருந்தவரை அருணாசல நாமாவளியைச் சொல்ல ஆரம்பித்தேன். சிறிது நேரம் கழித்து அந்த விடுதி அலுவலர்கள் வந்து என்ன நடந்தது, எப்படி நடந்தது என்றெல்லாம் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டு, அந்த இடங்களை எல்லாம் ஆராய்ந்துவிட்டுப் போனார்கள். நான் மருத்துவமனைக்குப் போக ஏற்பாடு செய்யவா என்றும் கேட்டார்கள். நான் அங்கேயே தங்கி பிரார்த்தனை செய்வது நல்லது என்று எனக்குத் தோன்றுவதைச் சொன்னதும், காபியாவது சாப்பிடுங்கள் என்று சொல்லி, கொடுத்து அனுப்பினார்கள்.

அவர்கள் அங்கு இருக்கும்போதே ஆஸ்பத்திரியில் இருந்து என் மகனிடமிருந்து முதல் போன் வந்தது. காயங்கள் தவிர, குழந்தை உடல் நிலை சீராக இருப்பதாகவும், உதட்டில் நான்கு தையல் போட்டுக் கொண்டிருப்பதாகவும் என் மகன் சொன்னபோது நாங்கள் சற்று நிம்மதி அடைந்தோம்..இறைவனுக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு, எனது பாராயணத்தையும் தொடர்ந்தேன். மேலும் சில தகவல்கள் வந்து நல்ல நிலை தொடர்வதை உறுதிப்படுத்தியது. ஆனாலும் குழந்தையை இன்னும் சில மணி நேரங்கள் சோதனையில் வைத்துப் பார்த்துவிட்டு, ஐந்து மணி நேரம் கழிந்தபின் அனுப்பி வைத்தார்கள். அதுவரை நான் அமைதியாய் இருந்தவன், அப்போதுதான் நிலைமை எவ்வளவு விபரீதமாக ஆகியிருக்கலாம் என்பதை உணர்ந்து, ஆண்டவனிடம் எனது நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொண்டேயிருந்தேன். அன்று தூக்கம் ஏதும் கிடையாது. கண்ணை மூடினால் ஒருவித பயம்தான் மனதைக் கவ்வும்.

குழந்தையோ தனது காயங்களுடன் மறுநாளே இங்கும் அங்குமாக அலைந்துகொண்டு எங்களைத் துயரத்திலிருந்து மீட்டுக் கொண்டிருந்தான். அங்கேயே மூன்று நாள்கள் இருந்துவிட்டு, நாலாம் நாள் பிரயாணம் செய்யலாம் என்ற நிலை வந்ததும், எங்கள் ஊர் பக்கம் திரும்பி வந்தோம். ஊர் வந்த உடனே அவனது வழக்கமான மருத்துவரிடம் அவனை அழைத்துச் சென்றார்கள். அவரும் நன்கு சோதித்துவிட்டு, “எல்லாம் சரியாக இருக்கிறது. ஒரு miracle தான் நடந்திருக்கிறது!” என்றார். இப்படியாக எங்கள் அருகாமையிலேயே நடந்த ஒன்றுக்கு நாங்கள் சாட்சியாக நின்றோம். இறைவனும் தனது இருப்பைக் காட்டி அருளினார்.

சென்ற வருடம் 2009-ல் எங்களது தூரத்து உறவினர் ஒருவருக்குப் புற்றுநோய் கண்டது. சுமார் ஒரு வருட காலமாக அவர் நோயால் அவதிப்பட்டார். அவருக்கு வேண்டிய சிகிச்சைகள் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தன. ஆனாலும் அவரது நெருங்கிய உறவினர்களுக்கு அவரை யாரும் சந்தித்துத் தொந்தரவு கொடுக்க வேண்டாம் என்று தோன்றியது போல் இருக்கிறது. அவரது பிரச்சினையைப் பற்றிப் பேசுவதை மிகவும் தவிர்ப்பார்கள். பார்க்கப் போவதையும் அவ்வளவாக விரும்பவில்லை. நானே அவரை எப்போதாவது தான் சந்திப்பது வழக்கம். அவர் நோயுற்றபோது, நான் அவரைப் பார்க்கவே இல்லை.

அவர் நன்றாக இருந்தபோது, நான் ஒருநாள் அவரைக் கடைத்தெருப் பக்கம் சந்தித்தது ஞாபகம் இருந்தது. ஒரு நாள் இரவு சுமார் பதினோரு மணி இருக்கும்; நான் ஏதோ படித்துக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று அவருடன் நடந்த அந்தச் சந்திப்பு என் நினைவிற்கு வந்தது. அவர் இவ்வளவு அவதிப்படுகிறாரே, நாமும் பார்க்க இயலாது இருக்கிறதே என்று தோன்றிற்று. அதற்கு மேல் என்னால் படிக்க முடியவில்லை. படுக்கை அறைக்கு வந்து, அவருக்கு எல்லாம் நல்லபடி நடக்க வேண்டும் என்று மனதில் தோன்றவே, அவர் உருவை மனத்தில் இருத்தி அவர் நலனுக்காக படுத்துக் கொண்டே இருட்டில் மனதுக்குள் நாமாவளியைப் பாராயணம் செய்தேன். சாதாரணமாக அப்படிச் செய்யும்போது முன்பெல்லாம் நான் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருக்கிறேன், அல்லது மனம் சிதறி பாதியில் நிறுத்தி இருக்கிறேன். அன்று முழுதும் அவர் நினைவாக இருந்தேன்; பாராயணமும் முழுமையாக நிறைவேறியது. இனி ஆண்டவன் சித்தம் என்று தூங்கிவிட்டேன். மறுநாள் மதியம் அவர் காலமாகி விட்டதாக எங்களுக்குச் செய்தி வந்த போதுதான், முன்னிரவு நடந்ததை என் மனைவியிடம் சொன்னேன். 

ஆக, பிரார்த்தனை அல்லது வேண்டுதல் என்பது இதுதான் நடக்கும் என்றோ, அல்லது நடக்க வேண்டும் என்றோ நினைப்பது அல்ல. நல்லது நடக்க அவன் அருளை வேண்டி, அவன் துணையை நாடி, அவன் அளிப்பதை ஏற்றுக் கொள்ளும் மனதை வளர்த்துக் கொள்ளவேண்டும் என்பதுதான் நான் இதுவரை கற்ற பாடம். அவன் அருள் என்றும் உள்ளதே. அதைப் பெறும் தகுதியை நமக்கு அருளுவதும் அவன் அன்றி வேறு யார்?

ஏன் எனது சொந்த அனுபவங்களைப் பற்றிப் பிரலாபிக்கிறேன் என்று சிலர் கேட்கிறார்கள். மேலே சொல்லப்பட்டதில் எதை நான் சொந்தம் என்று கொண்டாடுவது? சாட்சியாகப் பார்த்தேன் என்பதைத் தவிர அதில் சொந்தம் கொண்டாட என்ன  இருக்கிறது? ஏன் அனுபவங்களை எழுதினேன் என்று கேட்டால் பதில் சொல்ல முடியும். ஒரு கட்டுரை எழுதும்போது பல சமயம் நம் கண்ணுக்குப் புலப்படாத, அறிவுக்கு எட்டாத விஷயங்களை ‘இங்கு சொல்லப்பட்டிருக்கிறது, அங்கு சொல்லப்பட்டிருக்கிறது; இது அனுமானம், இதை ஏற்றுக்கொண்டால் அது புரியும்’ என்றெல்லாம் சொல்கிறோம். அந்த வகையில் இல்லாது, இது நடந்தது என்று உள்ளதை உள்ளவாறு கூறும்போது வரும் படிப்பினையே ஒரு சிறப்பு அனுபவம்தான் என்று நினைத்தே, இது நாள் வரை சிறிய வட்டத்தில் வைத்திருந்த நினைவுகளை பெரிய வட்டத்திற்குக் கொண்டு வந்தேன்.

எந்த அனுபவங்கள் முக்கியமானது அல்லது ஏதேனும் ஒருவகையில் பயனளிக்கும் என நினைத்தேனோ, அந்த நினைவுகளை உங்களிடம் பகிர்ந்துகொண்டேன். இதுவரை என் நினைவலைகளில் என்னுடன் பயணித்த வாசகப் பெருமக்களுக்கு மிக்க நன்றி. ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விதமான அனுபவங்கள் வரும். அவை ஒவ்வொன்றிலும் ஏதாவது நாம் கற்றுக் கொள்ளும்படியாகவும் இருக்கலாம். நிகழ்வுகள் நடக்கும்போது நடத்துபவனை நினைத்துக் கொண்டிருந்தால் போதும் என்பதுதான் என் தாழ்மையான எண்ணம்.

வணக்கம்.

=========

குறிப்பு: …. காலை சுமார் ஏழு மணி அளவில் ஆரம்பித்து மாலை நான்கு மணிக்குள் 108 வரிகளைக் கொண்ட தொகுப்பாக அமைந்தது. மௌலியின் யோசனைப்படியே அதற்கு “அருணாசல அக்ஷர நாமாவளி” என்று பெயரிடப்பட்டது. இதற்குமுன் நான் ஒரே நாளில் இவ்வளவு எழுதியதில்லை. திருவண்ணாமலைச் சாரலிலே உருவாகி, ஆஸ்ரம நிழலிலேயே இது வளர்ந்ததால் ரமணரின் அருள் இல்லாது இது நடந்திருக்கும் என்று நினைக்க இடமே இல்லை. ஆதலால், இது ‘ரமணா’ என்ற புனைப் பெயரில்தான் அளிக்கப்படுகிறது…. [வாசிக்க, பகுதி 5]
 

அருணாசல அக்ஷர நாமாவளி

— “ரமணா” —

 ஓம்  ஸ்ரீ  குருப்யோ நமஹ

“அருணாசலமே சிவனின் நாமம்,
  அருணகிரியே சிவனின் ரூபம்”
அண்ணாமலையே அருணாசலனாம்
                                      (அருணாசலமே சிவனின் நாமம்)

ஆனந்த வெள்ளத்தை யார்க்கும் அளிக்கும் (அ)
இன்ப துன்பங்களில் என்றுமே நிற்கும் (அ)
ஈகையறியா உள்ளத்தைத் திருத்தும் (அ)
உள்ள பொருளாய் என்றும் விளங்கும் (அ)
ஊமையாக என்னை மௌனத்தில் சேர்க்கும் (அ)
எப்பக்கம் நோக்கினும் அப்பக்கம் உள்ள (அ)
ஏது யாது என கேட்போர்க்கு விளங்கா (அ)
ஐம்புலன் அளிப்போன் ஐம்புலன் அழிப்போன் (அ)
ஒருவனானாலும் உலகாய் நிறைவோன் (அ)
ஓங்காரம் தெரிய ஆங்காரம் அழிப்போன் (அ)
ஔடதம் என்றே மலையாய் நிற்போன் (அ)

கண்ணுக்குக் கண்ணாய் காண்போர்க்குத் தெரிவோன் (அ)
காம மோக மத மாச்சர்யம் ஒழிபபோன் (அ)
கிரியென இங்கு காண்போர்க்கு ரூபம் (அ)
கீழோ மேலோ எங்குமே உள்ளோன் (அ)
குற்றம் ஏதும் இங்கு காண்போர்க்கும் உள்ளோன் (அ)
கூற்றுவனுக் கிங்கு காரியமில்லை  (அ)
கெட்டாலும் உய்விக்க எங்களுக் கருள்வோய் (அ)
கேடும் உந்தனின் வீடு காட்டவே (அ)
கைகாட்டியே எங்கள் கரை காட்டும் அருளே (அ)
கொடுப்பதும் எடுப்பதும் உந்தன் செயலே (அ)
கோளாறு வந்திடின் கோள்களை மாற்றும் (அ)
கௌபீனம் தரித்த யோகியாய் உள்ளோன் (அ)

சராசரங்கள் அனைத்திலும் உள்ளோன் (அ)
சாகாமல் சாவதை நொடியினில் உணர்த்தும் (அ)
சித்தர் என்றாலும் முக்தி அளிக்கும் (அ)
சீரும் சிறப்பும் உன்னருள் அன்றோ (அ)
சுற்றும் எந்தனின் சுற்றம் அறுக்கும் (அ)
சூடும் உந்தனின் சுபாவம் அன்றோ (அ)
செய்யும் செயலில் செய்கையும் நீயே (அ)
சேவடி உந்தன் நிழல் படச் செய்வாய் (அ)
சைகை காட்டியே என்னை அழைப்பாய் (அ)
சொல்லின் உயிராய் பொருளாய் விளங்கும் (அ)
சோராது மாறாது உன்னை நினைக்க (அ)
சௌந்தர்யம் மூப்பும் என்றும் அணுகா (அ)

ஞமலியும் நீயும் ஒன்றாய் உதிக்கும் (அ)
ஞாயிறு என்னும் மங்கா ஒளியே (அ)
ஞிமிறால் அன்று நீ குடையப்பட்டாயே (அ)

தனது எனது என்போர்க்குக் கனவாம் (அ)
தானே தான் என்னும் தனதியல் காட்டும் (அ)
திமிரும் உந்தன் அறிவின் குறையால் (அ)
தீயென நின்று எம் தீமை அழிக்கும் (அ)
துயரையும் தந்து துடைத்திடும் அருளே (அ)
தூணோ துரும்போ எங்கும் உள்ளோனே (அ)
தெரியவும் தெளியவும் அறிவைக் கொடுப்பாய் (அ)
தேடியும் கிடைக்காது ஓடோடி வருவோன் (அ)
தையலைத் தன்னிட பாகத்தில் கொண்டோன் (அ)
தொலையா நிற்கு மகந்தையின் மூலம் (அ)
தோஷத்தை நீக்கிச் சந்தோஷத்தை நல்கும் (அ)

நன்னெறி உன்நெறி என்று உணர்த்தும் (அ)
நாடுங்கால் நானுண்டு நாடியபின் நீ (அ)
நிறை என என்னை நீக்கிடுவாயோ (அ)
நீள் நெடுச் சுடராம் உன்னை உணர்வோம் (அ)
நுதல் கண்ணால் எந்தன் நினைவை எரிப்பாய் (அ)
நூல் வழியே காண நூதனப் பொருளோ (அ)
நெருங்க நெருங்க நீ நானானாய் (அ)
நேர் வழியே சென்று நானார் காட்ட (அ)
நைந்த உளத்திற்கு உரனிடுவாயோ (அ)
நொடிக்கு நொடி உன் நாமத்தை எண்ண (அ)
நோக்குவாருக்குன் நோக்கத்தைக் காட்டு (அ)

பற்றற்று இருப்போரும் பற்றுவார் உன்னை (அ)
பாவங்கள் பாசங்கள் யாவையும் அறுப்போய் (அ)
பித்தன் சித்தன் என்று பந்நூலும் கூறும் (அ)
பீலியும் நீலியும் சூலியும் கொண்டோய் (அ)
புத்தம் புதியதாய் காண ஒன்றுண்டோ (அ)
பூபாரம் தாங்க என் பாரத்தைக் கொண்டோய் (அ)
பெயரிட என்ன உருவம்தான் உண்டோ (அ)
பேச்சிலும் மூச்சிலும் உன்னைக் காணவோ (அ)
பைந்தளிர் மேனியும் நீயின்றி என்னாம் (அ)
பொன்னார் மேனியனோ கன்னங் கருப்பனோ (அ)
போரிட்டு வெல்வாயோ மௌனமாய்க் கொள்வாயோ (அ)
பௌதிகமாம் உடல் பற்றறச் செய்வாயோ (அ)

மலையாய் மருந்தாம் நிலையாய் இருந்தாய் (அ)
மாலையும் காலையும் நின்னை நினைப்போர்க் (அ)
மின்னலாம் எண்ணங்கள் மின்னாது மறைய (அ)
மீளாது என்னை நீ மீட்டுச் செல்வாயோ (அ)
முன்வினை என்வினை என்று பாராதே (அ)
மூச்சற நிற்கும் முன் வினையெல்லாம் அறுப்பாய் (அ)
மெய்யிது மெய்யன்று மெய்யாலும் காட்டுவாய் (அ)
மேலென்றும் கீழென்றும் காண முடியா (அ)
மையத்தில் நீ உள்ள உண்மையைக் காட்டு (அ)
மொட்டாக நான் உள்ளேன் மலராகத்தான் செய்வாய் (அ)
மோதாமல் தள்ளாமல் மலரச் செய்வாயோ (அ)
மௌனத்தில் நீ என்னை மறவாதிருப்பாய் (அ)

யமனின் கயிறும் விழுமுன்னே வாராய் (அ)
யாரென்று காட்டவே நீ என்னைக் கொள்வாய் (அ)
யோகமும் உன்னாக ஆகும் வழிதான் (அ)
யௌவன குருவாய் சனகாதி சீடர்க்கு (அ)

ரமணன் என்று நீ இறங்கி வந்தாயோ (அ)
ராட்டினமாம் வாழ்க்கை சுற்றத்தை நிறுத்தாய் (அ)

லட்சியமே என்று என்னை ஆட்கொள்வாய் (அ)
லாபம் பாராது நீ என்னைக் கொள்வாயோ (அ)
லீலா வினோதங்கள் புரிவாயோ என்னிலும் (அ)

வந்தாலும் சென்றாலும் இருந்தாலும் ஒன்றோ (அ)
வாடிய பூவாய் நான் வாடாதிருக்க (அ)
வினையும் அறுக உன் விழியால் உறுக (அ)
வீடுண்டு நின்னருள் விழிநோக்கால் என்றும் (அ)
வெளியென்று சொன்னாலும் உள்ளத்தில் உறைவாய் (அ)
வேறேதும் வேண்டாமே வேறொன்றறியோனே (அ)
வைதேனும் கொள்வாயே வையாமல் தள்ளாதே (அ)

அகத்துறும் ஆனந்த வெள்ளத்தில் போவாயோ (அ)
கண்டத்திலே வைத்தென் விஷத்தை எடுப்பாயோ (அ)
சந்தத்திலே உந்தன் சப்தத்தைக் கேட்பேனோ (அ)
தண்டமிழ்ப் பாவில் உன் தளிர் நடை காண்பேனோ (அ)
நடப்பதெல்லாம் உன் நடையன்றி வேறேது (அ)
பவ நோயை தீர்க்கும் மருத்துவரன்றோ (அ)
மருத்துவர் மற்றும் மருந்தாய் இருப்பாய் (அ)

 ஸ்ரீமுக மார்கழி ஆதிரை நாள் [29 – 12- 1993]

1997-ம் வருடம் கோடை காலத்தில் அமெரிக்காவில் வட கரோலினா மாநிலத்தில் உள்ள ஒரு ஆசிரமத்திற்குச் செல்ல நேர்ந்தது. அந்த சமயத்தில் எழுதப்பட்டதுதான் எனது “உள்ளத்தே உள்ளதே உண்மை”  எனும் கட்டுரையின் ஆங்கில மூலம். அங்குள்ள அனைவரும் அமெரிக்கர்கள்; ரமணரைப் பற்றி நன்கு அறிந்தவர்கள். அவர் வழியிலேயே, அமெரிக்கர்களுக்கே உண்டான ஒரு முறையை வகுத்து அதன் வழி நிற்பவர்கள். அதன் தலைவருக்கோ ஞான வழி ஒன்றேதான் விருப்பம்; பக்தி வழியில் நாட்டம் கிடையாது. ஆனால் அதன் உப தலைவருக்கோ இரண்டிலும் நாட்டம் உண்டு.

அங்கு உள்ளோர் சிலரை நான் இந்தியாவில் சந்தித்திருக்கிறேன்; பலரைப் பார்த்தில்லை. அப்படிப் பார்க்காத ஒரு மாதுவை அங்கு சந்தித்தேன். அவர் எப்போதும் ஒரு இருக்கையிலேயே அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்து என்ன என்று கேட்கவே, அவர் ஒரு அறுவை சிகிச்சை முடிந்து இரு நாட்கள் முன்பு தான் ஆஸ்பத்திரியிலிருந்து வந்திருப்பதாகவும், அச்சமயம் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டு இருப்பதாகவும் சொன்னார்கள். 

ஓரிரு நாட்கள் கழிந்தபின் அந்த மாதுவை எங்கும் காணவில்லை. அவருக்கு அறுவை சிகிச்சையினால் சில குழப்பங்கள் தோன்றியிருப்பதாகவும், ஆதலால் அவர் மறுபடியும் ஆஸ்பத்திரியில் அனுமதிக்கப் பட்டிருப்பதாகவும் கூறினார்கள்.

எனக்கு நாமாவளி பாடி, திருவாரூர் பாட்டி அதிசயமாக ஊர் திரும்பிய ஞாபகம் வந்தது. அந்த உபதலைவரிடம் அதைச் சொல்லி, அந்த மாதுவின் உடல் நலனுக்காக நான் பாட, அவர்கள் அனைவரும் இரண்டாம் அடியை மட்டும் திருப்பிச் சொல்லலாமே என்று சொன்னதும் அவருக்குப் பிடித்திருந்தது. அன்று மதியமே அவர்களின் சத் சங்கம் இருப்பதாகவும், அதனால் அந்தத் தலைவரிடம் நான் சொன்னதைத் தெரிவிப்பதாகவும் சொன்னார்.

அந்தத் தலைவரோ அதற்கு ஒப்பவில்லை; ஆனாலும் மற்றவர்கள் விரும்பினால் உபதலைவரின் தலைமையில் நாமாவளிப் பாராயணம் நடக்கலாம் என்றும் சொல்லிவிட்டார். அவர் சொன்னபடியே, அவர்களது கூட்டம் முடிந்ததும் அவர் தனது இருக்கையிலிருந்து எழுந்து போய்விட்டார். உபதலைவர் என்னைக் கூப்பிட்டு நடு இருக்கையில் அமரச் செய்து, நடந்தது என்ன என்று என்னை விவரிக்கச் சொல்லிவிட்டு பாட ஆரம்பிக்கச் சொன்னார்கள். நானும் நடந்த மற்ற சம்பவத்தை விவரித்து விட்டு, அவர்கள் “அருணாசலமே சிவனின் நாமம்” என்ற ஈற்றடியைச் சொன்னால் போதும் என்று நாமாவளிப் புத்தகத்தைப் பிரித்தேன். 

சரியாக அப்போது வாசலில் அழைப்பு மணி அடித்தது. அவர்களில் ஒருவர் எழுந்து கதவைத் திறக்கப் போனார். அவர் திரும்பி வந்து, “நாம் இன்னும் கேட்காமலேயே இறைவன் நமது கோரிக்கைக்குச் செவி சாய்த்துவிட்டார்” என்றார். என்ன சமாச்சாரம் என்று உபதலைவர் கேட்க, “ஆஸ்பத்திரிக்குச் சென்ற மாதுவை discharge செய்து அனுப்பிவிட்டார்கள். அவரே வந்துள்ளார்” என்று சொல்லி  அந்த மாதுவை முன்னே வரச் சொன்னார் அனைவரும் மகிழ்ந்து, அவரை நடு இருக்கையில் அமர்த்தி, அன்று அவர் பொருட்டு பாடவிருந்த நாமாவளியைப் பாடி முடித்தோம். அவரும் மற்றவர்களைப் போல ஈற்றடியைச் சொல்லிக் கொண்டே வந்தார். அங்கிருந்த பலரும் “Bhagavan has his own ways” என்று சொல்லி மகிழ்ந்தனர். தலைவருக்கு இந்த விஷயம் போய் சேர்ந்ததா இல்லையா என்பதை நான் கேட்டு அறியவில்லை. அந்தத் தலைவரது இறுதி நாட்களை (இந்த 2010-வருட  ஆரம்பத்தில்தான்) கிரி வலப் பாதையில் அவரே அமைத்த ஆச்ரமத்தில்தான் கழித்தார். அப்போது அவர் தனது முந்தைய கால நடத்தை பலவற்றுக்கும் ஒருவரிடம் வருந்தி மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டதாக அறிந்தேன்.

1997-98 வருடங்களில், அமெரிக்காவில் நியூயார்க் மாநிலத்தில், ஒரு முனைவராக வேலை செய்யும் வாய்ப்பு எனக்கு வந்தது. அப்போது எங்களது வீட்டில் பிரச்சினைகள் பல இருந்ததால், எனது மனைவி 1998 -ல் தான் என்னுடன் சில மாதங்களே தங்கும்படி அமைந்தது. அந்த வருடம் ஜூலை மாதம் இருவருமே சேர்ந்து திரும்பி வருவதற்காக விமான டிக்கெட்டும் வாங்கி இருந்தோம். ஆனால் ஜூன் மாதம் என் மனைவியின் தாயார் உடல் நிலை மோசமாகி சென்னையில் ஆஸ்பத்திரியில் சேரும்படி ஆகிவிட்டது. அவருக்கு நினைவு போய்விட்டதாகவும், முடிந்தால் மனைவியாவது உடனே திரும்பி வந்தால் நல்லது என்றும் எங்களுக்கு தொலைபேசியில் சொன்னார்கள். இன்னும் இரு வாரம் கழித்துத்தான் என்னால் புறப்பட முடியும் என்ற நிலை. ஆதலால் பாஸ்டனில் அப்போது இருந்த உறவினர் ஒருவரின் அதீத முயற்சியால் பதினைந்து மணி அவகாசத்தில் மனைவி புறப்பட்டுச் செல்வதற்கு ஏற்பாடும் செய்தாயிற்று. ஆனால் அவரோ ஜெர்மனிக்குப்   போய், அங்கிருந்து பம்பாய் வந்து அங்கிருந்துதான் சென்னை வர முடியும் என்றபடி டிக்கெட் இருந்தது. எப்படியாவது போய்ச் சேர்ந்தால் சரி என்று முடிவெடுத்து, பம்பாய்-சென்னை விமான டிக்கெட்டுக்கும் இன்னொருவர் மூலம் தனியாக ஏற்பாடு செய்தோம். 

மனைவியை விமானத்தில் ஏற்றிவிட்டு, நான் அவள் சென்னை போய்ச் சேரும்வரை பாஸ்டனிலேயே தங்கலாம் என்று முடிவெடுத்தேன். அன்று வெள்ளிக்கிழமை. மாலை பாராயணம் செய்வேன் என்று என் உறவினர்களுக்கும் தெரியும். அப்போது நான் “அக்ஷர மண மாலை” பாடி முடித்ததும், என் மனைவி தன் தாயை நினைவோடு பார்க்க வேண்டிக்கொண்டு நாமாவளிப் பாராயணமும் செய்யலாம் என்று சொன்னேன். அது போலவே செய்து முடித்தோம். அன்று நடு இரவு சமயம் இருக்கும். ஜெர்மனி ப்ரான்க்பர்ட் விமான நிலையத்திலிருந்து என் மனைவி தொலை பேசியில் அங்கிருந்து சென்னைக்கு நேரே செல்லும் விமானத்திலேயே இடம் கிடைத்து விட்டதாகவும், முன்னை விட பத்து மணி நேரம் முன்னாலேயே சென்னை போய்விட முடியும் என்றும் சொன்னாள். இறைவனுக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு அப்புறம் நன்கு உறங்கினோம். சென்னை சென்ற என் மனைவி தன் தாயைப் பார்க்க முடிந்தது, அவரால் பேச முடியா விட்டாலும் அவருக்கு நினைவு இருந்தது. அது மட்டுமில்லை. இரண்டு வாரங்கள் கழிந்து நானும் சென்னை திரும்பியதும் என்னையும் அடையாளம் கண்டுகொண்டார். இன்னும் பத்து நாட்கள் கழித்தே அவரது காலம் முடிவுற்றது.

வருடம் 2000 என்று நினைக்கிறேன். ஒரு அலுவலக விஷயமாக ஹைதராபாத் நகரில் உள்ள ஒருவரை சந்திக்க நேர்ந்தது. அவர் மூதறிஞர் ராஜாஜி அவர்களின் நண்பரின் பேத்தி. அவர்கள் எல்லோரும் சேர்ந்துதான் “ஸ்வதந்திரா பார்ட்டி” என்ற ஒரு அரசியல் கட்சியை ஆரம்பித்தவர்கள்.  அந்த வட்டாரத்தில் இருந்ததால், நான் சந்தித்த நபருக்கு இசைமேதை இசைக்குயில் திருமதி. M.S. சுப்புலட்சுமி அவர்களிடம் நன்கு அறிமுகம் உண்டு. சென்னை வந்தால் அவர்களை சந்திக்காது போவதில்லை; அப்படியொரு நெருக்கம். 

நான் M.S. அவர்களின் வீட்டின் அருகில்தான் இருக்கிறேன் என்று தெரிந்ததும், அவர் என்னை  M.S. வீட்டிற்குப் போவதுண்டா என்று கேட்டார். நான் இல்லை என்று சொல்லி, அதுபோல் இருப்பவர்களை தொந்தரவு செய்வது கிடையாது என்று சொல்லியும், அவர் கேட்காது சென்னைக்கு தொலைபேசியில் என்னைப் பற்றிச் சொல்லியிருக்கிறார். சென்னை வந்தபின் மேலும் எனக்கு phone செய்து அவரிடம் ஒரு appointment -ம் வாங்கித் தந்து விட்டார். M.S. அவர்களைப் பார்க்கும்போது கொடுப்பதற்கு இருக்கட்டும் என்று சில ரமணர் இயற்றிய, மற்றும் அவரைப் பற்றிய புத்தகங்களோடு நாமாவளிப் பிரதிகளையும் எடுத்துச் சென்றிருந்தேன். அன்று நான் சென்ற போது அங்கிருந்தவர் “முதல் நாள்தான் M.S. தனது மகள் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தபோது வழுக்கியதால் வந்த இடை பிசகால் படுத்துக்கொண்டு இருக்கிறார். ஆனாலும் தங்களைப் பார்க்க வரச் சொன்னார்” என்று சொல்லி அவரது படுக்கை அறைக்கே அழைத்துச் சென்றார்.

அவருக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்றறிந்ததும், அறிமுகம் முடிந்து, முகமன் வார்த்தைகளும் சொல்லி முடிந்ததும், நான் கொண்டுவந்திருந்த புத்தகங்களைக் கொடுத்தேன், அவர் மகிழ்ச்சியுடன் பெற்றுக் கொண்டு ரமணாஸ்ரமம் பற்றியும் விசாரித்ததும்,  நான் நாமாவளிப் பாராயணத்தினால் சில சமயம் உடல் நிலை தேறுகிறது என்று அனுபவங்கள் இருப்பதாலும், அவர் அப்போது இயலாது படுத்திருப்பதாலும், நான் சில அடிகளைப் பாட அனுமதி கேட்டேன். அவர் சம்மதித்ததும், “பலர் தங்கள் பாடலைக் கேட்பதற்குக் காத்திருப்பார்கள், நான் பாடி நீங்கள் கேட்க நான் கொடுத்து வைத்தவன் தான்” என்று சொல்லி, நன்றியும் தெரிவித்துவிட்டு, முதல் ஏழெட்டு அடிகளை அவரைப் பார்த்துக்கொண்டே பாடினேன். ஒவ்வொரு அடியையும் அவர் கண்ணை மூடிக்கொண்டே ரசித்துக் கேட்டாலும், நாமாவளியில் உள்ள,

“ஈகை அறியா உள்ளத்தைத் திருத்தும்,
அருணாசலமே சிவனின் நாமம்”
 
என்ற அடிகள் பாடப்படும்போது அவர் மூடிய கண்ணோடு தன் புருவங்கள் இரண்டையும் உயர்த்தி ரசித்ததை என் வாழ்வில் என்னால் என்றும் மறக்க முடியாது. அப்புறம்தான், அவர் தன் இசைப் பணியைத் தவிர எத்தனை பேருக்கு, எவ்வளவு கொடைகள் கொடுத்ததாகக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம் என்பது என் ஞாபகத்துக்கு வந்தது. அன்றிலிருந்துதான் நாமாவளியில் உள்ள அந்த இரண்டு அடிகளின் விசேஷத்தையும் நான் முழுமையாக உணர்ந்தேன்.

மற்றோர்க்கு மட்டுமல்லாது எனக்கும் ஒரு நேரடி அனுபவம் வேண்டாமா? அதுவும் ஒரு நாள் வந்தது.

எங்களது வெள்ளிக்கிழமை அக்ஷர மண மாலை பாராயணம் ஆரம்பித்தபோது, எனக்கு அந்தப் பாடலில் உள்ள எல்லா அடிகளும் மனனம் ஆகியிருக்கவில்லை. அதை மனப்பாடம் செய்வதற்காக ஒவ்வொரு நாளும், அந்தநாள் வரை மனனம் செய்தவற்றை ஒருமுறை சொல்லி விட்டு, அந்த நாளின் பகுதியாக இன்னும் இரண்டு வரிகளைச் சொல்லி, மறுநாள் அதுவரை திருப்பிச் சொல்வது என்பது வழக்கமாயிற்று. ஐம்பது வயதில் செய்த முயற்சி என்றாலும், அடி மேல் அடி வைத்து அப்படிச் செய்ததால் ஒரு வழியாக எல்லா வரிகளையும் மனனம் செய்ய முடிந்தது. அப்படிச் செய்து, அதுவே எளிய வழியாகத் தோன்றியதால், பின்பு மற்றவற்றையும் மனனம் செய்வதற்கு அந்த வழியையே கடைப்  பிடித்தேன். அப்படிச் செய்யும் போது நடந்த சில  நிகழ்வுகளை இங்கே உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்கிறேன்.

அக்ஷர மண மாலை மனனம் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது ஒரு முறை குறிப்பிட்ட ஒரு நேர்காணல் சம்பந்தமாக வேண்டுதலாக கிரிவலம் செல்ல திருவண்ணாமலை சென்றிருந்தேன். அப்போது நல்ல வெயில் காலம். மதியம் சாப்பிட்ட உடனேயே ஒருவர் வலம் செல்லுவதாக இருந்ததால் நானும் செல்ல விரும்பினேன். அப்போதே அங்கிருந்தோர் வெயில் பற்றி எச்சரிக்கை செய்தார்கள். கூட வந்தவரோ தினம் தினம் செல்பவராதலால் அவருக்கு இதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. நானும் வெயிலின் கடுமை அறியாது மதியமே அவருடன் காலணிகள் ஏதும் அணியாது புறப்பட்டுவிட்டேன். மற்றோர்கள் எச்சரித்தது போலவே சிறிது தூரம் சென்றவுடன் கடுமையை உணர ஆரம்பித்து விட்டேன். என்னால் கூட வந்தவரது நடை தடைபடக் கூடாதே என்று அவரை வேகமாகச் செல்லும்படியும் சொல்லிவிட்டேன். நான்கைந்து மைல்கற்கள் சென்றதும், வெயிலாலும் கற்களினாலும் எனது பாதங்கள் சிவந்து விட்டன. என்னால் மேற்கொண்டு அதே போல் செல்ல முடியாததால், வழியில் இருந்த எனக்கு நன்கு தெரிந்த சாமியாரின் ஆசிரமத்தில் தங்கி அவர் கொடுத்த எண்ணையை நன்கு பாதங்களில் தடவிக்கொண்டு, அவர் அளித்த காலணியையும் அணிந்துகொண்டு ஒரு வழியாக கிரிவலத்தை முடித்தேன். சென்னை வந்தபோதுதான் எனது கால்கள் எவ்வளவு ரணமாகிக் கொப்புளித்து விட்டது என்பதை உணர்ந்தேன். ஏதோ பாவங்கள் இத்துடன் கழிந்தன என்று சமாதானம் செய்துகொண்டு மற்ற வேலைகளில் மனதைச் செலுத்தினேன்.

அந்த நேர்காணலில் எனக்குத் தோல்விதான். ஆனாலும் எனது மேலதிகாரி நிறுவன முதல்வர் வரச் சொன்னதாகச் சொல்லி என்னை அவரிடம் அழைத்துக் கொண்டும் போனார். அவரிடம் போனதும் அவரோ எதற்கு வந்திருக்கிறீர்கள் என்பதுபோல் கேட்க ஆரம்பித்தார். எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை. இருந்தாலும் நான் நேர்காணலைப் பற்றிச் சொல்ல ஆரம்பித்ததும் முதல்வரோ எல்லாம் சரியாகத்தான் நடந்ததாகச் சொன்னார். அதில் வெற்றிபெற்ற ஒருவர் சொன்னதை நான் சொல்ல ஆரம்பித்ததும், முதல்வர் கோபம் கொண்டு என்னைப் பற்றி தாறுமாறாகச் சொல்ல ஆரம்பித்தார். என்னை அழைத்துக்கொண்டு போன அதிகாரிக்குப் பயம்வர ஆரம்பித்து தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து கொள்ள முயற்சித்தார். நானோ எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் எனக்குத் தெரிந்தவரை எல்லாம் சொல்லிவிட்டு அப்புறமாகத்தான் எனது அதிகாரியுடன் வெளியே வந்தேன். இன்றைக்கும் எனது அதிகாரியின் நடுக்கம் எனக்கு ஞாபகம் இருக்கிறது. நானோ அங்கு கல் போல, மலை போல உட்கார்ந்து அளவாகப் பேசியதும் நினைவு இருக்கிறது. அன்று அக்ஷர மண மாலையில் எவ்வளவு மனனம் செய்தேன் என்பது அப்புறம்தான் ஞாபகத்திற்கு வந்தது. அந்த வரிகள்தாம் இவை:

“பீதியில் உனைச்சார் பீதியில் எனைச்சேர்
 பீதி உந்தனுக்கேன் அருணாசலா”

(பொருள்: பீதி அற்ற நிர்ப்பயனான உன்னைச் சேருவதற்கு நிர்ப்பயமாகத் துணிந்த என்னைச் சார்வதில் உனக்கேனோ பயமுண்டாகிறது! ஏன் துணிவில்லை அருணாசலா?)

காலம் சிறிது சென்றபிறகு அந்த முதல்வரோ சற்றே அவமானப்பட்டு பதவியில் இருந்து இறங்க வேண்டியதாயிற்று. அதற்கு அடுத்து வந்த முதல்வர் எனக்கு உரியதை எல்லாம் வழங்கினார்.

மலைபோல் உட்கார்ந்திருந்தேன் என்று சொன்னேன் அல்லவா, அது பற்றி ஒன்று சொல்கிறேன். ஓர் அன்பர் திருவண்ணாமலை வந்து ஆசிரமத்தில் மூன்று நாள்கள் தங்கிவிட்டுப் போகும் போது, பகவான் ரமணரிடம் “போவதற்குக் கஷ்டமாக இருக்கிறது” என்றாராம். அதற்கு ரமணர் “வந்து தங்கியாச்சு, அருளையும் பெற்றாச்சு, போகும்போது மலையை எடுத்துக்கொண்டு போக வேண்டியதுதானே?” என்றாராம். அதாவது “நினைத்தாலே முக்தி” என்ற வழக்கப்படி சதா சர்வ காலமும் இல்லாவிடினும் அவ்வப்போதாவது  மலையைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருந்தால் போதும் என்று அருளியிருக்கிறார். எனது நல்வாய்ப்பு, மலையே என்னிடம் வந்திருப்பதைச் சொல்கிறேன்.

தீபத் திருவிழாவின்போது ஓர் இடத்தில் பத்து நாளைக்கு சுக்ல யஜுர் வேத பாராயணம் வருடாவருடம் நடக்கும். அங்கு ஒருநாள் நான் சென்றிருந்தபோது எனது சுவாமி நண்பர், “மலையில் கிடைத்த கல் ஒன்று கொண்டு வந்திருக்கிறேன். அதை ஒரு புறம் பார்த்தால் மலையின் ஒரு தரிசனமும், மறு புறம் வேறு மாதிரியும் தெரியும்” என்றார். அதை நன்றியுடன் பெற்றுக் கொண்டு எனது இல்லத்தில் பூஜை அறையில் வைத்திருந்தேன். அந்தச் சமயத்தில் நியூயார்க் நகரத்தில் உள்ள அருணாசல ஆஸ்ரம் தொடர்புடைய  ஒருவர் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்திருந்தார். அவர்தான் திருவண்ணாமலை ரமணாஸ்ரமத்தில் உள்ள பகவான் சிலையின் பதிப்பு ஒன்றை Plaster of Paris –ல் எடுத்துக் கொண்டு அங்கு போய் அதன் பிரதி ஒன்றை அமைத்துள்ளார். அவர் நமது சிற்பக் கலையைக் கற்றுக்கொள்வதற்காக அப்போது மகாபலிபுரம் வழியில் உள்ள உலகப் புகழ் பெற்ற திரு.கணபதி ஸ்தபதி அவர்களின் பட்டறையில் பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் என்னையும் ஸ்தபதியிடம் வரச் சொல்லி, மலைக்கல்லை இரண்டாக அறுத்து இரண்டும் சமதளத்தில் வைக்க ஏதுவாக முயற்சி செய்தார். ஆனால் ஒன்றுதான் தேறியது. அது எங்கள் வழிபாட்டு அறையில் இப்போது வைக்கப்பட்டுள்ளது. இப்படியாக மலை எங்கள் வீடு தேடி வந்து அமர்ந்துள்ளதால், நினைப்பதைத் தவிர காணவும் முடிகிறது.

எனது வழக்கப்படி சிவ புராணத்தையும் இரண்டு இரண்டு வரிகளாகப் பயில ஆரம்பித்தேன். அதன் சம்பந்தமாக இரு நிகழ்வுகள் ஞாபகத்திற்கு வருகின்றன. ஒரு முறை திருவண்ணாமலை வந்து மலையில் உள்ள ஸ்கந்தாஸ்ரமத்திற்குச் சென்றேன். அங்கு ரமணர் தங்கி இருந்தபோதுதான் அவரது அன்னை காலமானார். அப்புறமாக அவரது உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடத்தில்தான் தற்போதைய ஆஸ்ரமம் வளர்ந்துள்ளது. அடக்கம் செய்யப் பட்ட இடத்தில் மாத்ருபூதேஸ்வரர் கோவில் கட்டப்பட்டு ரமணரின் காலத்திலேயே கும்பாபிஷேகமும் செய்யப்பட்டது. அந்த அன்னையின் இறுதிக் கட்டத்தில் ஊர்த்துவ சுவாசம் போது அன்னையின் தலையைத் தன் மடியில் இருத்தி அவரது நெஞ்சை நீவி விட்டுக்கொண்டு, அன்னையின் இறுதி எண்ண அலைகளைக் கட்டுப்படுத்தி, மனத்தை உண்முகமாக்கி தன்னை உணரச் செய்து அன்னைக்கு விதேக முக்தி கிடைக்க ரமணர் அருளினார். அதற்கப்புறம் அந்த ஆத்மாவுக்கு வேறு பிறப்பு கிடையாது அல்லவா? எந்த அறையில் அந்த விசேஷம் நடந்ததோ அந்த அறைக்கு நான் அதுவரை அதிகம் சென்றதில்லை. அன்றோ அங்குதான் அமைதியாக உட்கார்ந்துகொண்டு அப்போதைய வழக்கம்போல் அன்றுவரை மனனம் செய்திருந்த சிவ புராண வரிகளை மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். அது முடியும் தருவாயில்தான் அந்த இடத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கும் மகிமையையும் உணர்ந்தேன். அந்த வரிகள்தான் இவை:
 
சிறந்தடியார் சிந்தனையுள் தேனூறி நின்று
பிறந்த பிறப்பறுக்கும் எங்கள் பெருமான்

இதற்குத்தான் இடம், பொருள், ஏவல் என்பார்களோ? அவை அனைத்தும் தானே அமையும்போது, தாம் செல்லும் பாதை சரியாகவே உள்ளது என்றுதானே கொள்ளவேண்டும்?

கிட்டத்தட்ட இதே போன்றே அமைந்தது பசு லக்ஷ்மியின் இறுதி மூச்சு அடக்கமும். அதனாலேயே, வேறு ஒரு கட்டுரையில் சொன்னதுபோல்,  ரமணரே பசுவும் விதேக முக்தி அடைந்தது என்றே குறிப்பிட்டார்.

சிவ புராண மனனமும் இறுதிக் கட்டத்தை அடைந்து விட்டது. அந்தக் கடைசி நாளும் ஒரு சிவராத்திரிக்கு முன்பாக ஓரிரு நாளில் முடிந்தது. சில நண்பர்களுடன் குடும்ப சகிதம் அந்த சிவராத்திரியன்று கிரிவலம் செய்யலாம் என்று பஸ்ஸில் புறப்பட்டோம். நான் மனதுக்குள் சிவ புராணம் சொல்லிக் கொண்டே வந்தேன். திண்டிவனம் தாண்டி செஞ்சியும் கடந்தாயிற்று. சரியாக சிவ புராணம் சொல்லி முடித்ததும், அதன் இறுதியில் “திருச்சிற்றம்பலம்!” என்றும் சொல்லி முடித்தேன். அப்போது சிறிது நேரம் அந்த இறுதி வாக்கியம்தான் என் மனதுக்குள் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. அப்போதெல்லாம் நான் என் மனதுக்குள் தோன்றும் எண்ணங்களை எல்லாம் அந்தச் சமயத்தில் தோன்றும் ஒரு மெட்டையோ, சந்தத்தையோ வைத்துக் கொண்டு கவிதை வடிவில் ஒரு மாதிரி எழுதிவிடுவேன். நான் திருச்சியில் தவத்திரு.ஐயன் பெருமாள் கோனாரின் மாணவன் என்றாலும் கவிதை இலக்கணம் என்றெல்லாம் பார்ப்பது கிடையாது.

அப்போது கண்ணை மூடிக்கொண்டு இருந்தபோது தோன்றியதுதான் கீழே உள்ள பாடல்:

திருச்சிற்றம்பலம் திருச்சிற்றம்பலம்
வெறுவெளி அதுவே திருச்சிற்றம்பலம்

அருட்பெருஞ் சோதி தனிப் பெருங்கருணை
வள்ளலார் காட்டும் வழியும் அதுவே

அருணை என்றொரு கருணை மலையாய்
நின்றது காட்டும் வழியும் அதுவே

அது நீ என்றம் மறைகள் காட்டும்
வழியில் நின்றால் நிற்பதும் அதுவே

அதுவே அதுவே  திருச்சிற்றம்பலம்
அதுவே அதுவே வெறுவெளி அதுவே
அதுவே அதுவே அருட்பெருஞ் சோதி
அதுவே அதுவே தனிப் பெருங்கருணை
அதுவே அதுவே அருணாசலமே
அதுவே என்று சொல்வதும் அதுவே”

அப்படி மனத் திரையில் ஓடிய பாடலை மறந்து விடாது இருக்க சில முறை சொல்லிவிட்டு கண்ணைத் திறக்கிறேன். எனது பஸ்ஸின் ஜன்னல் முழுதும் நிறைத்துக் கொண்டு எந்த இடையூறும் இல்லாது மலை நன்கு காட்சி கொடுத்தது. எனது முதல் பயணத்தின் போது இருளில் மங்கலாகப் பார்த்த மலை, அப்போது காலைப் பொழுதில் நன்கு திவ்யமாகக் காட்சி அளித்தது. அது எனது பாடலுக்கு ஒப்புதல் அளித்தது போன்று எனக்குத் தோன்றியது.

இதைப் போன்ற இன்னொரு நிகழ்ச்சிதான் என்னை ஒரு நன்னாளில் அருணாசல அக்ஷர நாமாவளி-யை எழுதவைத்து, அதன் தொடர்பாக வந்த மறக்க முடியாத இடம்-பொருள் அனுபவங்களையும் அளித்தது.

(தொடரும்…)