சுவாமிஜியைப் போற்றிய பாதிரியார்
ஆக்கம்: ரீவ்ஸ் கால்கின்ஸ்
(பிப்ரவரி 2009 ராமகிருஷ்ண விஜயத்தில் வெளிவந்த கட்டுரை.)
சுவாமி விவேகானந்தரைச் சந்தித்த என் முதல் அனுபவம் மகிழ்ச்சியான ஒன்றல்ல. அவர் இந்தியாவின் பிரதிநிதியாக சிகாகோவிற்கு உலக சர்வ சமய மாநாட்டிற்கு வந்திருந்தார்.
அப்போது கல்லூரிப் படிப்பை முடித்து ஒரு பாதிரியாராகச் சேர்ந்திருந்த நான், தொன்மை வாய்ந்த கிறுத்துவ வரலாற்றைப் போற்றாமல் அவர் “கிழக்கில் உதித்த நட்சத்திரமாக”, வேதாந்தம் என்ற வேறு ஒரு தத்துவத்தைப் பிரச்சாரம் செய்தது எனக்குப் பிடிக்கவே இல்லை.
அமெரிக்க ஜனநாயக எண்ணங்களில் நம்பிக்கை கொண்டிருந்த என்னை, “அவரது அரசரைப் போன்ற கம்பீரமான நடத்தையும் பேச்சும்”தான் நிலையகுலையச் செய்தன என நினைக்கிறேன். “பிறரை விடத் தான் சிறந்தவர்” என்று அவர் எப்போதும் காட்டிக்கொள்ளவில்லை.
அதன் பின் பல வருடங்களுக்கு நான் அவரைப் பற்றி வேறு ஒரு செய்தியும் கேள்விப்படவில்லை. நானும் அவரைப் பற்றி மறந்து விட்டிருந்தேன்.
டிசம்பர் 1900-ல், நேப்பிள்ஸிலிருந்து கிளம்பி நான் “ரூபப்பட்டினோ” என்ற கப்பலில் இந்தியாவிற்குப் பயணம் செய்துகொண்டிருந்தேன். கப்பலில் உணவருந்தும் அறையில் எனது இருக்கை நடு பாகத்தில் ஒரு வரிசையின் இறுதியில் இருந்தது. நான் கூறப்போகும் நிகழ்ச்சிக்கு இது தொடர்புடையது.
ட்ரேக் ப்ராக்மேன் ஐ.ஸி.எஸ். என்பவர் வலது புறத்திலும் வேறு யாரோ ஓர் ஆங்கிலேயர் அவரது எதிரிலும் இருந்தனர். கப்பல் சூயஸ்கால்வாயை நெருங்கிய போது எங்களுக்கு உணவு பரிமாறப்பட்டது. அப்போது ஒரு புதியவர், இந்திய உடையில் ட்ரேக் ப்ராக்மேனுக்கு அருகில் வந்து அமர்ந்தார்.
அவர் யாருடனும் பேசவில்லை. கப்பலில் தந்த பிஸ்கட்டையும் சோடாவையும் அருந்தினார். உணவு நேரம் முடியும் முன்பே எழுந்து சென்றுவிட்டார். அவ்வளவு அமைதியாகவும், அதே சமயம் கம்பீரமாகவும் வந்து சென்ற அவர் யார்?
அவர் சாதாரணமானவர் அல்ல என்பது மட்டும் தெரிந்தது. அங்கிருந்த பழக்கப்பட்ட பிரயாணி ஒருவர் உணவு பரிமாறும் பிரதம பணியாளரிடம் அன்றைய மது பானத்திற்கு ஆர்டர் செய்தவர்களின் பட்டியலைக் கொண்டு வரும்படிப் பணித்தார். அது கொண்டுவரப்பட்டதும், தனது அட்டையைத் தேடுவதுபோல அவர் வேறு ஓர் அட்டையை வெளியில் எடுத்து அதை அங்கிருந்தவர்களிடம் காட்டினார்.
என்னிடம் அது காட்டப்பட்டபோது அதில் “விவேகானந்தா” என எழுதியிருந்ததையும், சோடா நீருக்கான வேண்டுகோள் மட்டும் பதிவாகியிருந்ததையும் கண்டு நான் துணுக்குற்றேன்.
அவர் சர்வசமய மாநாட்டில் ஏற்படுத்திய சலசலப்பு எனக்கு நினைவிற்கு வந்தது. கப்பலில் தொடர்ந்த என் பயணம் மிகவும் சுவாரஸ்யமாக இருக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் மீண்டும் அவரைச் சந்திக்கக் காத்திருந்தேன்.
அந்த சுவாமியுடன் முதல் சந்திப்பில் ஏற்பட்ட எதிர்மறையான எண்ணங்கள் அப்போதும் என் மனதை விட்டு அகன்றிருக்கவில்லை. அதனால் நானே சென்று என்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொள்ளவில்லை.
தற்செயலாக வேறு ஒருவர் சுவாமியின் பெயரைக் கூறி, “அவரை நாம் சீண்டிப் பார்ப்போம்; பேச வைப்போம்” என்று கூறியது என் காதில் விழுந்தது. அந்நியர்களிடமும் பண்புடன் நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தால் அடுத்த பத்து நாட்களும் விவேகானந்தரின் நண்பனாக இருந்து அவரைச் சீண்டுபவர்களிடம் இருந்து காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற எண்ணம் என் மனதில் உதித்தது.
இந்த நட்புணர்வை உணர்ந்தவர்போல் உடனே அவர் என்னைத் தேடி வந்து கேட்டார்: “நீங்கள் அமெரிக்க மதப் பிரச்சாரகரா?”
”ஆம்” என்றேன்.
“எங்கள் நாட்டில் நீங்கள் ஏன் கிறுத்துவ மதத்தைப் போதிக்கிறீர்கள்?” என்று அவர் நேரடியாகக் கேட்டார்.
“நீங்கள் ஏன் எங்கள் நாட்டில் மதத்தைப் போதிக்கிறீர்கள்?” என நானும் திருப்பிக் கேட்டேன்.
பிறகு நிலவிய அமைதியில், நான் புருவங்களை உயர்த்தி அவரது கண்களைப் பார்த்தேன். உடனே நாங்கள் இருவரும் மனம் விட்டுச் சேர்ந்து சிரித்தோம். நண்பர்களானோம்.
ஓரிரு நாட்களுக்கு உணவறையில் சில பயணிகள் வந்து அவரைச் சீண்டுவார்கள். ஆனால் அவர், எந்த விவாதத்திற்கும் தாம் தயாராக இல்லை என்பதை மிகச் சில வார்த்தைகளால் வெளிப்படுத்தி விடுவார். அது அவர்களைப் புண்படுத்தாது, ஆனால், புரிய வைக்கும். தேவையான அளவு மட்டும் பேசப்படுபவையாக அவரது பதில்கள் இருக்கும்.
அவை பொருத்தமான மேற்கோள்களுடன் இருக்கும். அப்பதிலைக் கேட்டுச் சாதாரணமானவர்கள் தங்களது வாள்களை உறையிலிட்டு, வாலைச் சுருட்டிக்கொண்டு சென்று விடுவர். ஆனால் ப்ராக்மேன் மட்டும் பின்வாங்கவில்லை.
மற்ற அனைவரும் சுவாமியுடன் செய்யும் கருத்துப் பரிமாற்றத்தில், உதாரணங்களையும் உவமைகளையும் தள்ளிவிட்டு, அனைவராலும் ஒத்துக்கொள்ளப்பட்ட விஷயங்களை மட்டுமே ப்ராக்மேன் பேசுவார்.
அது சுவாமியை சங்கடத்தில் ஆழ்த்தியது. சிறிது சிறிதாகக் கடைசி மேஜையைச் சுற்றி அமர்ந்திருந்த எங்களிடமிருந்து மற்ற பயணிகளின் கவனம் விலகிச் சென்றுவிட்டது. எங்களைத் தொந்தரவு செய்யாமல் விட்டுவிட்டார்கள்.
ஓர் இரவில் நான் சுவாமியின் ஒரு புதிய பரிமாணத்தைக் கண்டுபிடித்தேன். விவேகானந்தர் அன்றூ தமது பேச்சில் நிகரற்றவராக ஒளிர்ந்தார். அவரது சொற்கள் கங்கை நதி பெருக்கெடுத்து ஓடுவதைப் போல் வெளிவந்தன. அந்தப் பிரவாகத்தத் தடைசெய்ய அங்கு வேறு ஒன்றுமில்லை.
இடையில் எங்களது கேள்விகள் அவரது கவனத்தைச் சற்றே திசை திருப்பும். ஆனாலும், பதில் கூறிவிட்டு நொடியில் அவர் கவனம் தமது பேச்சின் மையக்கருத்தின் பிரவாக தாரைக்குத் திரும்பும்.
என்றாவது எங்கள் இதயத்தைத் தொடும்படி அவர் ஏதாவது விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசி முடித்திருந்தாரென்றால், அவர் விடைபெற்றுச் செல்லும் முன் எங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும், மரியாதையுடன் வணக்கம் கூறிவிட்ட்டு, எழுந்து அமைதியாகச் சென்றுவிடுவார். ப்ராக்மேனின் எதிரில் அமர்ந்திருந்தவர் என்னிடம் கேட்டார்:
“அந்த இந்தியக் கனவானிடம் நாம் குறுக்குக் கேள்விகள் கேட்டால், அவர் எங்கே நிறுத்தினாரோ, அங்கிருந்தே மீண்டும் பேச்சைத் துவக்குவதைக் கவனித்தீர்களா?”
“ஆமாம், நாங்கள் அதைக் கவனித்தோம்.”
“அவர் நமக்காக, தான் ஏற்கனவே ஆற்றிய சொற்பொழிவு ஒன்றைத்தான் மீண்டும் கூறியிருக்கிறார்” என்றார்.
ஆம். அது அப்படித்தான் இருந்தது. அது ஓர் ஆச்சரியமளிக்கும் சுவையான அனுபவம். கப்பலின் மேல் தளத்தில் அமர்ந்து தேநீரை உறிஞ்சிக் குடிக்கும் நேரத்தில் செய்யப்படும் திசையற்ற உரையாடல் போல அது எங்களுக்குத் தோன்றவில்லை ! அந்த அனுபவம் மறக்க முடியாத ஒன்று !
ஜனவரி 12. விவேகானந்தரின் பிறந்த நாள் தேசிய இளைஞர் தினமாகும். அவர் விடுத்த அனல் போதனைகள் நம் உரிமைகளின் உயிர் மூச்சாக இருக்கிறது. இந்துக்களின் உயிரில் ஊக்கம் எழுப்பிய விவேகானந்தப் பரஞ்சோதியின் காலடியை இன்று பணிந்து தொழுவோம்.
மகா புருஷனான குரு கோவிந்த சிங்கனைப் போல ஹிந்துக்களுக்காக எதையும் தாங்கச் சித்தமாக இருக்கும் பொழுதுதான் –அப்போது மட்டுமே- நீங்கள் ஹிந்து ஆவீர்கள். ஹிந்துக்களின் பாதுகாப்புக்காகத் தனது ரத்தத்தைச் சிந்திய பிறகும், தனது குழந்தைகள் போர்களத்தில் கொல்லப்படுவதைப் பார்த்த பிறகும் – ஆகா! அந்த மகாபுருஷனான குருவின் உதாரணந்தான் என்னே! யாருக்காகத் தமது உதிரத்தையும் தமது நெருங்கிய மக்களின் இனியவர்களின் உதிரத்தையும் சிந்தினாரோ அவர்களே தம்மைப் புறக்கணித்துக் கைவிட்ட பிறகும் கூட அந்தப் படுகாயமுற்ற சிங்கம் – களத்திலிருந்து ஓய்ந்து வெளியே வந்தது, தெற்கே வந்து மடிய! நன்றி கெட்டுத் தம்மைக் கைவிட்டவர்களைக் குறித்து ஒரு பழிச்சொல்லைக் கூட அவர் தப்பித்தவறியும் வெளியிடவில்லை.
பார்த்த சாரதியின் கோவிலுக்கு செல்லுங்கள். கோகுலத்து எளிய ஆயர்களின் தோழனான கண்ணனுக்கு முன்னால் சென்று அந்த உறுதியை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். கண்ணன் ஏழைகளின் தாழ்த்தப்பட்ட இடையர்களின் நண்பனாக இருந்தான். வேடனான குகனைக் கட்டித்தழுவ தயங்காதவன் அவன். புத்தாவதாரமாக வந்த போது சீமான்களின் அழைப்பை ஏற்காமல் ஒரு வேசியின் அழைப்பை ஏற்று அவளைக் கடைத்தேற்றினான். அந்த பார்த்த சாரதியின் சன்னதியில் சென்று தலை தாழ்த்திக்கொள்ளுங்கள். மகத்தானதொரு தியாகத்தை அங்கே சங்கல்பம் செய்து கொள்ளுங்கள். யாருக்காக அவர் யுகங்கள் தோறும் அவதரிக்கிறாரோ அந்த ஏழைகள் அந்த தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் அந்த ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் இவர்களுக்காக உங்கள் வாழ்க்கையை முழுவதுமாக அர்ப்பணிக்க சபதம் எடுங்கள். அதன்படி நாளுக்கு நாள் தாழ்வுற்று வரும் மக்களை மீட்பதற்காக உங்கள் வாழ்நாள் முழுவதையும் அர்ப்பணித்துவிடுங்கள்.
சக்தி சக்தியைத்தான் உபநிடதங்களின் ஒவ்வொரு பக்கமும் எனக்குக் கூறுகிறது. நினைவிற் கொள்ள வேண்டிய ஒரு பெரிய விஷயம் இது. எனது வாழ்க்கையில் நான் கற்ற ஒரு பெரிய பாடம் இது. “மனிதனே சக்தியுடனிருப்பாயாக: பலவீனனாக இராதே” என்ற பாடத்தையே நான் கற்றிருக்கிறேன்.
சுவாமி விவேகானந்தர் (1863-1902) பாரதத் துறவி. சுவாமி விவேகானந்தர் வாழ்ந்த காலகட்டத்தில் பாரத தேசம் பிரிட்டிஷாரிடம் அடிமைப்பட்டிருந்தது. அதற்கு முன்னரும் அன்னிய ஆட்சியாளரிடம் அடிமைப்பட்டிருந்தது. பிரிட்டிஷ் அரசாட்சி பாரதத்தின் மீது கடுமையான பொருளாதாரச் சுரண்டலை ஏற்படுத்தியிருந்தது. பாரதத்தின் சமுதாய வாழ்க்கை தேக்க நிலை அடைந்திருந்தது. அத்துடன் அன்னிய ஆக்கிரமிப்பாளர்கள் பாரதத்தின் பண்பாட்டு, ஆன்மிகப் பாரம்பரியங்கள் மீது கடுமையான தாக்குதலை மேற்கொண்டிருந்தனர். பாரதம் ஒரு இருண்ட பிரதேசமாகவும், பாரத சமுதாயம் பண்பாடற்ற சமுதாயமாகவும், ஐரோப்பியரைக் காட்டிலும் இழிந்த சமுதாயமாகவும் உலகத்துக்கும், பாரத மக்களுக்குமே காட்டப்பட்டன.
ஆக இரு மனிதர்கள். காலத்தால் சற்று முற்பட்டவராக விவேகானந்தர். பிற்பட்டவராக ஐன்ஸ்டைன். ஒருவர் ஆன்மிகத் துறவி, இந்து சாது. மற்றொருவர் பிறப்பால் யூதர், அறிவியலாளர். முழுக்க முழுக்க வேறுபட்ட பண்பாட்டு சமுதாயச் சூழ்நிலைகள். ஆனால் அதிசயிக்கத்தக்க வகையில், மானுடம் குறித்த முக்கியமான விஷயங்களில் இருவரது பார்வையும் ஒன்றுபட்டதுதான். ஆனால் இதை மற்றொரு விதத்திலும் பார்க்கலாம். இயற்பியலில் ஒரு மகத்தான புரட்சியின் மையத்தில் ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டைனும், ஆன்மிகத்தில் ஒரு பெரும் புரட்சியின் மையத்தில் சுவாமி விவேகானந்தரும் இருந்தனர். இருவருமே நிறுவனங்களுக்கு வெளியில் உண்மைகளைக் கண்டடைந்தனர். அதே நேரத்தில் இருவரது சமுதாயத்தைச் சார்ந்த மக்களும் கொடுமைகளுக்கும் பொய் பிரச்சாரங்களுக்கும் ஆட்படுத்தப்பட்டனர்.
இஸ்லாமியர், கிறிஸ்தவர், சமணர், பவுத்தர் ஆகியோர் தம் வீட்டு மக்கள் இறைப்பணிக்காகத் தம்மை அர்ப்பணித்துக் கொண்டால் எல்லையில்லா மகிழ்ச்சி அடைவர். அதைத் தம் பேறெனக் கருதுவர். சாதாரணமாக வேலையற்ற வீணர்கள், சோம்பேறிகள், எத்தர்கள், குடும்ப பாரத்தைச் சுமக்க அஞ்சுகிறவர்கள், குறுக்கு வழியில் சம்பாதிக்க விரும்புகிறவர்கள் ஆகியோரே சன்னியாசம் வாங்கிக்கொள்வதாக இக்கால இந்துக்களிடையே ஒரு தவறான நம்பிக்கை நிலவுகிறது. காரணம், ஆன்மீகத் தேடல் குறித்த சரியான அறிவின்மை. ஆனால், பொய்வேடமிட்டோர்எந்நாட்டிலும் எம்மதத்திலும் எக்காலத்திலும் இருந்திருக்கின்றனர். பாரதி தன் பாஞ்சாலி சபதத்தில் அத்தினபுரத்தில் யார்யார் இருந்தனர் எனச் சொல்லும்போது:
